«Μάθε παιδί μου γράμματα»

Η λέξη «Ελλάς» είναι σύνθετη κι ερμηνεύεται ως «τόπος φωτός». Κι αν ήταν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι εκείνοι οι οποίοι προσέφεραν το φως και την παιδεία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, οι σύγχρονοι συμπατριώτες μας δεν απέχουν και πολύ από έναν παιδαγωγικό μεσαίωνα. Από την δεκαετία του ΄60 μόλις δημιουργήθηκε η τάση εκείνη όπου κάθε νοικοκυριό επιθυμούσε ανώτατη εκπαίδευση για τα νεότερα μέλη του, πράγμα εκ πρώτης όψεως εύλογο, το αποτέλεσμα όμως σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο ήταν τραγικό. Ο αναλφαβητισμός μπορεί κατά ένα, εξάλλου φυσιολογικό για τα παγκόσμια δεδομένα, ποσοστό να μειώθηκε, ωστόσο η ουσιαστική παιδεία ουδέποτε βελτιώθηκε θεαματικά - αντίθετα και αποδεδειγμένα αποτέλεσε σπατάλη σε όλα τα επίπεδα κι αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.

Ο δάσκαλος του χωριού, παρ’ όλες τις συνθήκες φτώχιας και ελλείψεων, αποτελούσε πρόσωπο αξιοσέβαστο καθώς προσέφερε στους νέους ανθρώπους χειροπιαστές γνώσεις που η προηγούμενη γενιά στο μεγαλύτερο ποσοστό της δεν κατάφερε να λάβει. Τα φυσικά ταλέντα και τα μεγάλα μυαλά κουτσά στραβά κατάφερναν να αποδράσουν από το χωριό και να λάβουν ακαδημαϊκή εκπαίδευση, ο καραμανλικός όμως αστισμός που σε πρώτο στάδιο γέμισε με μπετά και πολυκατοικίες την άλλοτε όμορφη Αθήνα κι όχι μόνο, έθεσε ως “must” κι ως εφικτό στόχο που δήθεν θα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση το πανεπιστημιακό πτυχίο. Αυτό είχε ως άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα την κατεύθυνση των νέων στις μεγαλουπόλεις και την ερήμωση της υπαίθρου, ενώ παράλληλα δημιούργησε μια γενιά μαλακή σαν το βούτυρο, που επηρεασμένη από τις ξενόφερτες τάσεις του «Παρισινού Μάη» και την ανυπαρξία του χουντικού καθεστώτος σε επίπεδο κυρίως αντανακλαστικών και έμπνευσης, μεταλλάχθηκε σε «γενιά του Πολυτεχνείου» με τους, ως επί των πλείστων, μετέπειτα υποστηριχτές της, να ζεσταίνουν σήμερα τα όλων των βαθμίδων δημόσια καθίσματα, δημιουργώντας το σύγχρονο κοινωνικό έκτρωμα.

Ο λεβέντης και δουλευταράς εκείνος νέος του χωριού, που από τα 13 του χρόνια λειτουργούσε παραγωγικά για την ελληνική κοινωνία δουλεύοντας στο χωράφι ενώ παράλληλα σπούδαζε στο 6ετές γυμνάσιο, αντικαταστάθηκε σταδιακά από τον μοντέρνο αρχιτεμπέλη που στα 25 του έτη ένδοξης παθητικότητας, δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του, συνεχίζει να αποτελεί δαπάνη για τους γονείς του, ιδιαίτερα οι γένους αρσενικού με την στρατιωτική θητεία ανεκπλήρωτη, με μια διάθεση χασμουρητού κι απαιτήσεις «θέλω να γίνω διευθυντικό στέλεχος». Όταν ένα Έθνος σαν το ελληνικό, συνηθίζει να ταΐζει από την γέννηση και για ένα τέταρτο του αιώνα σχεδόν κάθε νεαρό μέλος της, μετατρέποντάς το σε έναν αφελή και ασυνείδητο τεμπέλη, τότε μια τέτοια κοινωνία είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί.

Ένα επιπρόσθετο φαινόμενο της τότε εποχής ήταν η δημιουργία της παραπαιδείας, της γνωστής «φροντιστηριακού» τύπου εκπαίδευσης, που σταδιακά γονάτισε οικονομικά την λεγόμενη μικρομεσαία οικονομική τάξη, εδραιώνοντας μια «χρυσή μετριότητα» ή καλύτερα μιζέρια. Το πολυετές σύστημα τον τεσσάρων δεσμών παγίωσε το φροντιστηριακό καθεστώς με τα προσχήματα να κρατιούνται σχετικά, η προ δεκαετίας όμως έκρηξη που προήλθε από τον «νόμο Αρσένη», όπου επέβαλε την διετή δοκιμασία στις εισαγωγικές πανελλήνιες εξετάσεις και την εξέταση σε περισσότερα από 25 μαθήματα συνολικά, αποτέλεσε την ταφόπλακα στην έως τότε ασθμάζουσα «δωρεάν» παιδεία. Ήταν γκάφα το σύντομο, και παταγωδώς αποτυχημένο εκείνο σύστημα; Η κυβέρνηση Σημίτη, αδυνατούσε μήπως να αντιληφθεί αυτό που ο καθένας μας θεωρούσε αυτονόητο, ότι το να εξετάζεται κάποιος στα θρησκευτικά και την… «ιστορία των τεχνών και της τεχνολογίας», αποτελούσε απλά μια παρανοϊκή μέθοδο εισαγωγικών εξετάσεων; Όχι, η κυβέρνηση Σημίτη κι όλες οι κυβερνήσεις είναι παμπόνηρες σαν ιουδαίος έμπορας. Πασόκ και νεοδημοκράτες, αμερικανόδουλοι φορείς ανέκαθεν δεμένοι γερά στο καπιταλιστικό άρμα, δημιούργησαν κομμάτι - κομμάτι χώρο στην απόλυτη κυριαρχία της ιδιωτικής παιδείας, με κίνηση ματ τον «νόμο Αρσένη», που ήρθε με σκοπό να καταστρέψει και να αποσυρθεί, όπως και συνέβη. Την στιγμή όπου, τα νοικοκυριά επεβίωναν με τα τέσσερα φροντιστήρια των τεσσάρων μαθημάτων της εκάστοτε δέσμης, ήρθε το αδιέξοδο των δεκάδων μαθημάτων και το πράγμα είχε ως εξής: αφού η παράλληλη φοίτηση σε όλα ήταν πράγμα αδύνατο τόσο σε οικονομικό όσο σε χρονικό επίπεδο (αφού τα απογεύματα των μαθητών δεν έφταναν για τόσα φροντιστήρια!), η «λύση» για τον κάθε γονιό ήρθε στα ιδιωτικά σχολεία. Έτσι την στιγμή, που μόλις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και ελάχιστες άλλες πόλεις είχαν ιδιωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία, φτάσαμε στο σημείο κάθε νομός της χώρας να έχει 3-5 συγκροτήματα ιδιωτικών σχολείων, τα οποία απορρόφησαν τους πλέον δραστήριους και φιλόδοξους δασκάλους και καθηγητές, αφήνοντας τους βαριεστημένους να τεμπελιάζουν στα δημόσια. Αυτό ήταν βεβαίως το σκαλοπάτι για την γνωστή και πρόσφατη ιστορία των κολλεγίων, με τους Έλληνες εργαζόμενους να προτιμούν πλέον να αποταμιεύουν χρήματα τα χρόνια που τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και να τα στέλνουν κατευθείαν και αναίμακτα στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

Υπάρχουν άνθρωποι της δεξιάς και του κεφαλαίου που υποστηρίζουν αυτό το σύστημα. Υπάρχει κι η αριστερά με την Παπαρήγα να στέλνει την κόρη της στο Αμερικάνικο κολλέγιο και τον Αλαβάνο με την τεράστια περιουσία να φλυαρεί συνέχεια περί «κοινωνικής» ισότητας. Η δωρεάν παιδεία πέθανε, αυτό είναι μια πρώτη αλήθεια. Μια ακόμη αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς δεν δίνουμε την βαρύνουσα σημασία σε αυτό το μείζον θέμα της Πατρίδος μας, με πολλούς μάλιστα να δηλώνουν ότι δεν ενοχλούνται από το φαινόμενο αυτό. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Χρυσαυγίτη Συναγωνιστή μας Ανδρέα, παιδί φτωχό και ορφανό από την επαρχία, που πριν λίγα χρόνια κατάφερε σε ολόκληρη την Ελλάδα να μπει ως 2ος καλύτερος στην Ιατρική Αθηνών, και τελικά πέθανε μόνος και αβοήθητος στην φοιτητική εστία, επειδή ένα Κράτος άχρηστων και προδοτών δεν φρόντισε για μια πάθηση - ρουτίνα να παρέχει την υποτυπώδη ιατρική περίθαλψη σε έναν ευφυή και δημιουργικό νέο φοιτητή. Θέλουμε μια Πατρίδα όπου ακόμα κι ο πιο φτωχός να μπορεί να καλλιεργήσει τις ικανότητές του, είναι δικαίωμά του και στην τελική, είναι καλό για όλους.

Το σύστημα της ιδιωτικής παραεκπαίδευσης και των κολλεγίων που προσφέρει στον κάθε μπούλη της Κηφισιάς και της Γλυφάδας ένα ακαδημαϊκό πτυχίο χωρίς να ιδρώσει στο ελάχιστο, είναι εμετικό και πρέπει να καταπολεμηθεί. Το ίδιο το παγκόσμιο καθεστώς, που γέμισε τις Ευρωπαϊκές χώρες με τριτοκοσμικούς μετανάστες, που εκφύλισε την τέχνη και απαξίωσε στο έπακρο τον Δυτικό άνθρωπο και τον μετέτρεψε σε καταναλωτικό ρομπότ, είναι το ίδιο που προωθεί την ιδιωτική παιδεία κι εμείς είμαστε εχθροί αυτού. Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, σωστές κατευθύνσεις στα αληθινά ταλέντα, ουσιαστική παιδεία κι όχι μια κοινωνία με πτυχία και master για τους αμφίβολης ικανότητας πλουσίους, κι ανεργία και περιθωριοποίηση στις χαμηλότερες ελληνικές κοινωνικές τάξεις.