Η αλήθεια του σχολείου και εκείνη του δρόμου.

Στο σχολείο…



…Μας δίδασκαν ότι παιδεία είναι να αποστηθίζουμε κονσερβοποιημένη γνώση και να ακολουθούμε την ορθότητα των κανόνων που μας επιβάλλουν. Έπρεπε να επευφημούμε τους αγώνες για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Και το κρυφό μυστικό της επιβίωσης είναι «άκου-βλέπε-μη μιλάς». Οι αντιρατσιστικές καμπάνιες ήταν συχνές. Μία ανοικτή κοινωνία με όλα τα χρώματα, όλες τις θρησκείες όλους τους πολιτισμούς. Όλοι αγαπημένοι, όλοι ίσοι, όλοι μία αγκαλιά. Επίσης μας μάθαιναν πως για κάθε στραβό δρόμο που παίρνει κάποιος φταίει η φτώχια και η έλλειψη σωστής παιδείας. Οι καθηγητές έδιναν το σωστό παράδειγμα. Μας μάθαιναν με επιμονή ποιοι ήταν οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί» στην ιστορία. Με φανατισμό που ίσως εναντιωνόταν στις αντίστοιχες θέσεις τους περί άλλων ζητημάτων. Πρωτόγνωρο φανατισμό, ειδικά όταν επρόκειτο για συγκεκριμένες περιόδους της ιστορίας.

Στο δρόμο…

Στο δρόμο όμως η αλήθεια που μας μάθαιναν στο σχολείο ήταν κάπως διαφορετική. Ο πολυπολιτισμός μετέτρεψε τις γειτονιές μας σε πολύχρωμα μπουρδέλα όπου σάρκες πουλιούνται και αγοράζονται. Ναρκωτικά, κλοπές, εγκληματικότητα. Ο κομμουνισμός που τόσοι εδώ επιθυμούν είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες έθνη να λιμοκτονούν και να ζητούν μία διέξοδο. Κάποια σύνορα να διασχίσουν για να ξεφύγουν από τη κόλαση του. Εκατομμύρια κοπέλες πουλήθηκαν ως πόρνες για ένα κομμάτι ψωμί. Εκατομμύρια παιδιά ήθελαν ένα καλύτερο αύριο. Βούτυρο στο ψωμί της πλουτοκρατίας που πάντα αναζητά φτηνά μεροκάματα και ξεφτιλισμένες συνθήκες εργασίας. Οι διαφορετικές θρησκείες συγκρούονται και πάντα θα συγκρούονται. Τζαμιά σκοταδισμού και μαντίλες στις πόλεις που γεννήθηκε ο πολιτισμός. Οι μορφωμένοι, αυτοί που διέπρεψαν , οι πολιτικοί είναι πιο βρώμικη από τον μεγαλύτερο βαρυποινίτη. Πουλούν, ξεπουλούν, προδίδουν και όλα γίνονται νόμιμα. Επίσης η δημοκρατία έχει ένα χαρακτηριστικό. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος. Για αυτό αποτελεί και το πρόσχημα των βρώμικων. Οι καθηγητές μας. Οι περισσότεροι από τη γενιά του πολυτεχνείου. Φώναζαν για ψωμί-παιδεία –ελευθερία και σήμερα σαβουρώνουν στο ψωμί-μπριζόλα-κόκα κόλα. Πουλημένα κατακάθια που έγλυφαν κατουρημένες ποδιές στα κόμματα για μία μονιμότητα. Κόμπλεξ και «ανωτερότητα». Τα τίποτα της ζωής που μολύνουν τις συνειδήσεις της νεολαίας με τις σιχαμερές υπάρξεις τους. Ελευθερία ονόμαζαν το υπέρτατο αγαθό. Αλλά δε μας είπαν ότι αν αμφισβητήσουμε κάποια ιστορικά σημεία θα διωχθούμε. Δε μας είπαν πως αν φωνάξουμε για ζητήματα που δε συμφέρουν την ορθότητα τους θα φιμωθούμε. Δεν μας είπαν πως ελευθερία σημαίνει να κάνεις οποιαδήποτε νοσηρότητα δίχως όμως να ενοχλείς τους άλλους. Έδωσαν μία πλατεία στους « αντιδραστικούς» να εκτονώνονται και στο Κολωνάκι τους περνάνε καλά. Όλα αυτά, τετραγωνάκια στη σκακιέρα τους. Μπορεί να μη σ αρέσει αυτή η αλήθεια ή μπορεί να σε βολεύει. Αν δε σου αρέσει υπάρχουν τετραγωνάκια που σε περιμένουν. Αν ρατσισμός δεν είναι να κοιτάς από ψηλά την πόλη και να βλέπεις τις περιοχές των πλουσίων, ποιο εκεί τα γκέτο των μεταναστών και παραπέρα τους μικροαστούς τότε τι είναι; Είναι η φωνή που ύψωσες ενάντια στον βιασμό της πατρίδας σου; Ενάντια στη κατάντια των συνομήλικων σου; Είναι η οργή που νιώθεις για την αδικία; Στο δρόμο η αλήθεια είναι διαφορετική. Στο δρόμο ο αντιρατσισμός αποδεικνύει τι ακριβώς είναι. Το άλλοθι του καπιταλισμού για την εκμετάλλευση. Τους συμφέρει να γίνουμε και εμείς Ολλανδία και φυσικά το πρότυπο πολυπολιτισμού, Αμερική. Αυτές είναι αλήθειες, λίγες για αρχή, που τις μάθαμε στο δρόμο. Και σε αυτό το δρόμο κάποιοι ακολουθούν πιστά το τρίπτυχο. Εμείς όμως το αλλάξαμε. Και στη θέση της Σιωπής ενθρονίσαμε τη Κραυγή.