Ως κοινός και στυγνός εργοδότης ο «Ριζοσπάστης», η εφημερίδα του ΚΚΕ, που κατά τα λοιπά κόπτεται για τα δίκαια των εργαζομένων, όπως υποστηρίζει, απέλυσε την παραμονή της απεργίας των δημοσιογράφων, τον επί 15 έτη εργαζόμενο δημοσιογράφο της, γνωστό πειραιώτη συντάκτη, Γιάννη Κωστάκη, με δικαιολογίες και διαδικασίες που θα ζήλευαν και οι πιο σκληροί μάνατζερ μεγάλων πολυεθνικών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γ. Κωστάκης, που τα τελευταία χρόνια κάλυπτε το δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ παλιότερα ήταν υπεύθυνος του πειραϊκού ρεπορτάζ, ήθελε μόλις......
τέσσερα χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί, ενώ είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Ας δούμε όμως πως περιγράφει τα περιστατικά που οδήγησαν στην απόλυσή του ο ίδιος ο δημοσιογράφος Γ. Κωστάκης, μέσα από την αναφορά του, που θα συζητηθεί την επόμενη εβδομάδα στο δ.σ. της ΕΣΗΕΑ :
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Την Δευτέρα, 29 Σεπτέμβρη, με κάλεσε ο συνάδελφος Παύλος Αλέπης, αρχισυντάκτης της εφημερίδας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ όπου εργάζομαι σχεδόν 15 χρόνια (14 χρόνια και 9 μήνες για την ακρίβεια) προκειμένου να μου ανακοινώσει την «λήξη της συνεργασίας μας», όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Ισχυρίστηκε ότι το τελευταίο διάστημα, τουλάχιστον μία φορά
την εβδομάδα, η Συντακτική Επιτροπή (ΣΕ), ασχολείται μαζί μου. Πρόσθεσε ότι η ανοχή που έδειξε η εφημερίδα σε μένα ήταν ανεπίτρεπτη και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναληφθεί στο μέλλον για κανένα άλλο εργαζόμενο. Το ρεπορτάζ την ευθύνη του οποίου τα τελευταία χρόνια είχα ήταν το Δικαστικό.
Εξεπλάγην επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν μου είχε γίνει κάποια παρατήρηση σχετικά με την εργασία μου και φυσικά ουδέποτε είχα κληθεί από τη ΣΕ όταν γινόταν συζήτηση για μένα προκειμένου να εκθέσω την δική μου άποψη στο υπό συζήτηση θέμα. Στην ΣΕ δεν κλήθηκα καν όταν συζητήθηκε η απόλυσή μου, 4 χρόνια πριν πάρω σύνταξη και ενώ για
πάνω από 10 χρόνια πάσχω από στεφανιαία νόσο, γεγονότα γνωστά σε όλα τα μέλη της ΣΕ.
Ως αφορμή της απόλυσή μου αναφέρθηκε το ότι δεν είχα δώσει στην εφημερίδα την είδηση της κήρυξης από το δικαστήριο καταχρηστικής της απεργίας των τελωνιακών. Η επίκληση αυτού του λόγου είναι προσχηματική και θα εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω.
Στις 25 Σεπτέμβρη η κυβέρνηση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να κηρυχθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Η εκδίκαση της προσφυγής έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας, κάτι για το οποίο από το μεσημέρι είχα ενημερώσει τον προϊστάμενο του τμήματός μου συνάδελφο Κώστα Πασακυριάκο μαζί με τα άλλα υπό εξέλιξη θέματα του τρέχοντος ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων το έστειλα στον υπεύθυνο του εργατικού ρεπορτάζ συνάδελφο Περικλή Κουρμούλη, κατά τις οκτώ με εννέα το βράδυ με την προφορική
επισήμανση (που ανέφερα και στο ρεπορτάζ) ότι η απόφαση θα εκδίδετο αργά το βράδυ ή το πρωί της επόμενης μέρας και εγώ θα παρέμενα στο χώρο των δικαστηρίων μέχρι να κλείσουν. Επισήμανση περιττή αφού ούτως ή άλλως την ενημέρωση της εφημερίδας για τέτοιας φύσης δικαστικές αποφάσεις όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει την έχει το εργατικό ρεπορτάζ που τις πληροφορείται από τους συνδικαλιστές στους οποίους
κοινοποιείται από τους δικηγόρους. Σημειωτέον ότι το συνδικαλιστικό όργανο των τελωνιακών ήταν σε συνεδρίαση από το μεσημέρι και περίμενε την απόφαση του δικαστηρίου προκειμένου να αποφασίσει για το αν θα συνεχίσει ή αναστείλει την απεργία.
Την επομένη μέρα το απόγευμα, μου τηλεφώνησε ο συνάδελφος Πασακυριάκος για να με ρωτήσει τον λόγο που δεν είχα ενημερώσει την εφημερίδα για την δικαστική απόφαση, προσθέτοντας ότι ο ίδιος την είχε μάθει από τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων στη μία το πρωί και αμέσως ήρθε σε επαφή τόσο με τον συνάδελφο Κουρμούλη, όσο και με τον
συνάδελφο Βασίλη Αμπελογιάννη, επίσης μέλος της ΣΕ, που το βράδυ εκείνο είχε βάρδια.
Όπως μου είπε και οι τρεις με αναζήτησαν στο κινητό μου τηλέφωνο, που όπως ισχυρίστηκαν ήταν απενεργοποιημένο. Το ότι είχα το κινητό μου τηλέφωνο κλειστό δεν αληθεύει, εξάλλου αν ήθελαν μπορούσαν να με
καλέσουν στο σταθερό. Το κύριο όμως είναι άλλο. Ανεξάρτητα του αν είχα (που δεν είχα) εγώ ή κάποιος άλλος την υποχρέωση της ενημέρωσης της εφημερίδας για την απόφαση του δικαστηρίου, αφού τρία μέλη της ΣΕ την είχαν μάθει γιατί δεν την δημοσίευσαν; Στην ερώτηση του συνάδελφου Πασακυριάκου η απάντησή μου ήταν ότι είχα πει στον συνάδελφο Κουρμούλη πως θα μείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν,
προσθέτοντας πως δεν είναι οι δικαστικοί συντάκτες αυτοί που μαθαίνουν την απόφαση δικαστηρίων περί ασφαλιστικών μέτρων όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει. Οι αποφάσεις δεν ανακοινώνονται από την έδρα, αλλά κοινοποιούνται στους διαδίκους από τους δικηγόρους. Κάτι βέβαια που πρέπει να ήταν ήδη γνωστό στο συνάδελφο Πασακυριάκο από την πείρα του. «Σου έκανα μια σαφή ερώτηση, μου έδωσες μια σαφή απάντηση. Θα τα πούμε την Δευτέρα», μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Μετά το τηλεφώνημα του συνάδελφου Πασακυριάκου τηλεφώνησα στον συνάδελφο Κουρμούλη ο οποίος σε μένα παραδέχτηκε το ότι του είπα πως θα παραμείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν. Όταν τον ρώτησα γιατί
με εγκαλεί ο συνάδελφος Πασακυριάκος, η απάντηση ήταν: «Η εφημερίδα δεν είχε μια είδηση που είχαν όλες οι άλλες. Αφού δεν φταίω εγώ, αφού δεν φταίει ο … (μου είπε το όνομα συναδέλφου του εργατικού ρεπορτάζ) τότε εσύ φταις. Λογικό δεν είναι;». Για το αν η ευθύνη της ενημέρωσης της εφημερίδας για δικαστικές αποφάσεις τέτοιου είδους, που εκδίδονται όταν τα δικαστήρια δεν λειτουργούν, είναι ή δεν είναι δική
μου θα φανεί και από στοιχεία που θα προσκομίσω κατά την συνεδρίαση του ΔΣ της Ένωσης μας.
Από τα πραγματικά περιστατικά που αναφέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο λόγος που επικαλείται η εφημερίδα σαν αιτία απόλυσής μου είναι προσχηματικός.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Σας πληροφορώ επίσης ότι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της εφημερίδας, συνάδελφος Ανδρέας Σακαρέλος, αν και η απόλυσή μου έγινε στις 30 Σεπτέμβρη, παραμονή της απεργίας μας για το Ασφαλιστικό, δεν είχε ενημερώσει την Ένωση έως σήμερα 2 Οκτώβρη, και πώς να το κάνει άλλωστε, αφού σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε σήμερα, με
δική μου πρωτοβουλία, μου είπε ότι συμφωνεί με την απόλυσή μου!
Συναδελφικά
Γιάννης ΚΩΣΤΑΚΗΣ
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Η ξεχασμένη Λειτουργία στην Αγία Σοφία το 1919
Ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο για την εκπλήρωση του πιο μεγάλου Ελληνικού ονείρου...
Κάποτε μου μίλησε ο πάππους μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, πού το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Άγια-Σοφίας! Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το όποιο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ' όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας. Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Άλωνες Ρεθύμνου, ό οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β' Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δυο Μεραρχίες πού συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Ή Μεραρχία αύτη στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του Ελληνικού λαού, ή οποία βρισκόταν τότε υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής 4ο γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Άγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση πού είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Άγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ή Άγια-Σοφιά ήταν ακόμη τζαμί και σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μία στιγμή στην άλλη να γεμίσει ή εκκλησία. Ύστερα ήταν και οί ανώτεροι τους πού δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, ή οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την «προκλητικότητα» της. Ίσως μάλιστα να δημιουργείτο και διπλωματικό επεισόδιο πού θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ό παπα-Λευτέρης είχε πάρει την απόφαση του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός. Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ό Ταγματάρχης, πού πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πήγαν και οί άλλοι. Το πλοίο πού μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι' αυτό επιβιβάστηκαν σε μία βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.
Ό Κοσμάς, ό ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Άγια-Σοφιά. Ή πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ό Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους.
Ό παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγίον σου εν φόβω...». Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί Εντοπίζει το χώρο στον όποιο βρισκόταν το Ιερό και ή Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.
Ευλογημένη ή Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν, αποκρίνεται ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ό Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οί αξιωματικοί μοιάζουν να τα 'χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα Ή Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Ή Άγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται!
Ό παπα-Λευτέρης συνεχίζει.Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα «ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...», πού γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και ή Άγια-Σοφιά. Ακολουθεί ή Μικρή Είσοδος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...», ό Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ό Υπολοχαγός Νικολάου. Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους.
Ό παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οί άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, πού μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό πού γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Άγια-Σοφιά ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο. Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ό παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οί Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οί ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές.
Ό παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ό Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για να ακολουθήσει ή Μεγάλη Είσοδος. Ό νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ό παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ό Θεός...». Στη συνέχεια ακολουθούν οι «Αιτήσεις»» και το «Πιστεύω», το όποιο είπε ό Φρατζής .
Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσα τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, πού βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων» δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα, πού τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν «πύρινο» ποτάμι και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.
Ή Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ό παπα-Λευτέρης, με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή, λέει: «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».Όλοι οί αξιωματικοί γονατίζουν και ή φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ό Θεός ημών». Σε λίγη ώρα ή αναίμακτη θυσία του Κυρίου μας έχει τελειώσει στην Άγια-Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το «Άξιον εστίν», το «Πάτερ ημών», το «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» και όλοι οί αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Άχραντα Μυστήρια. Ό παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ό Λιαρομάτης ψέλνει το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον...» καταλύει το υπόλοιπων της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: «Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βαλτά μέσα στην τσάντα»,Ύστερα κάνει την Απόλυση! Ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ό παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Ή Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οί όποιοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Ή ζωή τους κινδυνεύει άμεσα.
Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ό ένας τον άλλο, γίνονται «ένα σώμα», μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.Οί Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: «Ντουρούν χέμεν» (αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι' αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Έλληνες αξιωματικούς μέσα στην άγια Σοφιά. Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δυο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι ή Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι. Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ό παπα-Νουφράκης και οί άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Άγια-Σοφιά κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει ή βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ό παπάς είναι ό εμπνευστής, ό δημιουργός αυτού του γεγονότος. Ό ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ό Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί.
Στο μεταξύ ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ό Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, πού είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα.
Ό Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς .και θριαμβευτές. Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οί «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ό οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, πού έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Άγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας». Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας πού έγινε ύστερα από 446 χρόνια στην Άγια-Σοφιά από τον ηρωικό παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούμε.
ΠΗΓΗ:Απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο του Ανδρέα Κυριάκου στο περιοδικό «Τα Πάτρια» σελ. 4-5, 57-61, 1996
Κάποτε μου μίλησε ο πάππους μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, πού το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Άγια-Σοφίας! Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το όποιο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ' όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας. Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Άλωνες Ρεθύμνου, ό οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β' Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δυο Μεραρχίες πού συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Ή Μεραρχία αύτη στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του Ελληνικού λαού, ή οποία βρισκόταν τότε υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής 4ο γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Άγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση πού είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Άγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ή Άγια-Σοφιά ήταν ακόμη τζαμί και σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μία στιγμή στην άλλη να γεμίσει ή εκκλησία. Ύστερα ήταν και οί ανώτεροι τους πού δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, ή οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την «προκλητικότητα» της. Ίσως μάλιστα να δημιουργείτο και διπλωματικό επεισόδιο πού θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ό παπα-Λευτέρης είχε πάρει την απόφαση του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός. Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ό Ταγματάρχης, πού πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πήγαν και οί άλλοι. Το πλοίο πού μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι' αυτό επιβιβάστηκαν σε μία βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.
Ό Κοσμάς, ό ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Άγια-Σοφιά. Ή πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ό Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους.
Ό παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγίον σου εν φόβω...». Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί Εντοπίζει το χώρο στον όποιο βρισκόταν το Ιερό και ή Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.
Ευλογημένη ή Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν, αποκρίνεται ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ό Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οί αξιωματικοί μοιάζουν να τα 'χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα Ή Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Ή Άγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται!
Ό παπα-Λευτέρης συνεχίζει.Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα «ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...», πού γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και ή Άγια-Σοφιά. Ακολουθεί ή Μικρή Είσοδος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...», ό Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ό Υπολοχαγός Νικολάου. Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους.
Ό παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οί άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, πού μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό πού γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Άγια-Σοφιά ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο. Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ό παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οί Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οί ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές.
Ό παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ό Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για να ακολουθήσει ή Μεγάλη Είσοδος. Ό νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ό παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ό Θεός...». Στη συνέχεια ακολουθούν οι «Αιτήσεις»» και το «Πιστεύω», το όποιο είπε ό Φρατζής .
Στο μεταξύ ή Άγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσα τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, πού βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων» δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα, πού τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν «πύρινο» ποτάμι και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.
Ή Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ό παπα-Λευτέρης, με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή, λέει: «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».Όλοι οί αξιωματικοί γονατίζουν και ή φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ό Θεός ημών». Σε λίγη ώρα ή αναίμακτη θυσία του Κυρίου μας έχει τελειώσει στην Άγια-Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το «Άξιον εστίν», το «Πάτερ ημών», το «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» και όλοι οί αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Άχραντα Μυστήρια. Ό παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ό Λιαρομάτης ψέλνει το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον...» καταλύει το υπόλοιπων της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: «Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βαλτά μέσα στην τσάντα»,Ύστερα κάνει την Απόλυση! Ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ό παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Ή Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οί όποιοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Ή ζωή τους κινδυνεύει άμεσα.
Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ό ένας τον άλλο, γίνονται «ένα σώμα», μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.Οί Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: «Ντουρούν χέμεν» (αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι' αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Έλληνες αξιωματικούς μέσα στην άγια Σοφιά. Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δυο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι ή Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι. Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ό παπα-Νουφράκης και οί άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Άγια-Σοφιά κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει ή βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ό παπάς είναι ό εμπνευστής, ό δημιουργός αυτού του γεγονότος. Ό ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ό Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί.
Στο μεταξύ ό Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ό Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, πού είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα.
Ό Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς .και θριαμβευτές. Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οί «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ό οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, πού έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Άγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας». Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας πού έγινε ύστερα από 446 χρόνια στην Άγια-Σοφιά από τον ηρωικό παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούμε.
ΠΗΓΗ:Απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο του Ανδρέα Κυριάκου στο περιοδικό «Τα Πάτρια» σελ. 4-5, 57-61, 1996
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940
Αλέξανδρος Διάκος, υπολοχαγός Πεζικού
«.Ψηλά πάνω στο Λυκοκρέμασμα, καθώς μεσημέριαζε και ο ουρανός καθάριος πια και ολογάλανος, γελούσε σαν ανοιξιάτικος, και η φάλαγγα ξετυλιγμένη στη βουνοκορφή, συνέχιζε τη γρήγορη πορεία της, αντήχησε ακόμη ψηλότερα, στο δροσερό αέρα, ένα βουητό που ολοένα ζύγωνε και δυνάμωνε. Φτερά μετάλλινα αστράψανε στον ήλιο.
Φαντάροι, πυροβολητές και καβαλλάρηδες, με σηκωμένο το βλέμμα, κοιτούσανε περίεργοι και ανήσυχοι.
-Τι να είναι τάχα; Δικά μας ή εχθρικά;
-Έχουνε σταυρό στην ουρά. Ελληνικά είναι!
-Είναι Ιταλικά βομβαρδιστικά, είπε με ήρεμη βεβαιότητα ένας μελαχρινός νέος.
Στις επωμίδες του είχε τα δυο αστέρια του υπολοχαγού και από την ανοιχτή χλαίνη του, στο χιτώνιό του επάνω, φαινότανε το σήμα με τα ανοιχτά φτερά του επίκουρου παρατηρητή.
-Καλυφθήτε όλοι γρήγορα ! Πρόσταξε.
Οι άντρες κάμανε να σκορπίσουν.
-Μη φοβάστε! Φώναξε κάποιος. Προκηρύξεις ρίχνουν.
-Καλυφθήτε! Βομβαρδίζουν! Υψώθηκε επιτακτικότερη η φωνή του υπολοχαγού.
Τα άσπρα πραματάκια που, σα φυλλαράκια χαρτί, είχαν αιωρηθή για μια στιγμή κάτω από το αεροπλάνα, χαθήκανε ξαφνικά από το μάτι. Ένας στριγγός ήχος ξέσκισε τον αέρα κι έπειτα το βουνό δονήθηκε από τις εκρήξεις. Πέρα από τη στράτα, στην απότομη πλαγιά, οι βόμβες σκάσανε, ταράζοντας τους αντίλαλους ως τη Στρούντζα και το Τάλιαρο. Μέσα στα δέντρα και στους ψηλούς θάμνους είχανε σκορπίσει τώρα αξιωματικοί και στρατιώτες. Οι καβαλλάρηδες τραβούσανε τ’ άλογά τους και οι πυροβολητές τα μουλάρια τους, για να τα καλύψουν.
Στο μονοπάτι επάνω έστεκε μόνος ο υπολοχαγός, με το βλέμμα στυλωμένο στα τρία αεροπλάνα, που απομακρύνονταν προς την ανατολή. Θα ξαναγυρίζανε τάχα να ρίξουνε κι άλλες βόμβες, να πυροβολήσουν; Ή μήπως είχαν άλλη αποστολή, σπουδαιότερη αλλού; Ο νεαρός αξιωματικός δεν έλεγε να ξεκολλήσει το βλέμμα από τα τρία σημάδια, που σβήνανε τώρα, χάνονταν στον ορίζοντα. Από τα Δωδεκάνησα, από τη Χάλκη και τη Ρόδο, είχε χρειαστεί να κάμει πολύ δρόμο για να αντικρύσει πάλι τον εχθρό, το μισητό τύραννο. Από ψηλά, πάλι στα σίγουρα, ο εχθρός του έδινε το πρώτο χτύπημα. Όμως, η μεγάλη στιγμή της ανταποδόσεως δεν μπορούσε, βέβαια, να βρίσκεται μακρυά.
Και ήταν, αλήθεια, πολύ κοντά η μεγάλη αυτή στιγμή, που η μοίρα του Διάκου την ήθελε λαμπρή και δοξασμένη, στιγμή αποθεώσεως..
».Η στράτα που ανεβάζει από τη Ζούζουλη στη Τσούκα, μόλις βγει από το χωριό, χώνεται σε μια δασωμένη ρεματιά και την ακολουθεί ως μισή ώρα δρόμο, μέχρις ένα εικονοστάσι, όπου φτάνεις ύστερα από μια δύσκολη ανηφοριά. Απ΄ εκεί συνεχίζεις, σκαρφαλώνοντας σε πλαγιές και ξαναπέφτοντας μέσα σε ρεματιές ως ένα διάσελο, που το περνάς αφήνοντας αριστερά σου και σε μικρή απόσταση τη ράχη Τσούκα, για να τραβήξεις πια κατά τη Φούρκα.
Στο εικονοστάσι ο υπολοχαγός Αλέκος Διάκος, διοικητής του 2 ου λόχου του 1/4, είχε στήσει τις προφυλακές του, κρατώντας πιο πίσω, μέσα στη ρεματιά, το λόχο ολόκληρο. Το παγερό σκοτάδι εκεί μέσα έκανε και τα κόκαλα ακόμα να αναριγούν.
- Ν’ ανάψουμε φωτιές, κύριε υπολοχαγέ, είχανε ρωτήσει δειλά οι φαντάροι.
Φωτιές; Οι κανονισμοί το απαγόρευαν. Σε κάθε στιγμή μπορούσε να παρουσιασθεί ο εχθρός και οι φωτιές ήταν ενδεχόμενο να προδώσουνε τις θέσεις των τμημάτων. Η ρεματιά όμως ήτανε βαθιά. Και το ρουμάνι που τη γέμιζε πυκνό ούτε ανταύγεια θ’ άφηνε να περάσει. Εξάλλου, ολόκληρη νύχτα μέσα σε τέτοια παγωνιά θ’ αχρήστευε το λόχο.
- Ανάψτε όσες φωτιές θέλετε, απάντησε ο Διάκος.
Ήτανε μεσάνυχτα περασμένα. Γερμένοι γύρω από τις φωτιές οι φαντάροι κοιμόνταν. Μόνο ο ρόγχος της ρεματιάς και κάπου-κάπου μακρυά, το σκούξιμο κανενός αγριμιού ταράζανε τη σιωπή. Καθισμένος ανάμεσα στους κοιμισμένους στρατιώτες του, κοντά σε μιαν από τις φωτιές, με το βλέμμα χαμένο στη φλόγα που τρεμόπαιζε, ο Διάκος αγρυπνούσε.. Σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά ίσως, μια άλλη φωτιά θ’ άναβε. Χρόνια τώρα, από μικρό παιδί, προς αυτή βάδιζε. Ποιος ξέρει, μπορεί να ήτανε και το τέρμα του ταξιδιού. Θα έπρεπε όμως να είναι ωραίο το τέρμα.
Η φλόγα μπροστά του πέταξε μια μεγάλη διπλή γλώσσα που άνοιξε σαν αυλαία. Η στυλωμένη ματιά του είδε, σαν μέσα σε κρυστάλλινη μαγική σφαίρα, το νησάκι δίπλα στη Ρόδο ν’ ασπροβολάει στον ήλιο της Μεσογείου, αγκαλιασμένο από τα γαλανά νερά. Εκεί στη Χάλκη, πριν από εικοσιεννιά χρόνια είχε αρχίσει το ταξίδι. Όλα εκεί κάτω ήτανε λευκά και γαλανά. Σαν τη Σημαία - την Ελληνική Σημαία. Όλα εκεί κάτω τα είχανε κάμει οι Θεοί ελληνικά. Κι όμως, τόσα χρόνια - τόσα χρόνια! - η καταχνιά της σκλαβιάς πάσχιζε να σβήσει μέσα στις ψυχές τ’ άχραντα χρώματα. Το λευκό και το γαλάζιο.
Η μνήμη λοξοδρόμησε λίγο κι αμέσως μια άλλη σημαία έκαμε να ξετυλιχθεί και να ανεμίσει ανάμεσα στις πύρινες γλώσσες που ξάφνου ξανασήκωνε η φωτιά. Ήτανε στη Ρόδο. Κι αυτός ήτανε μαθητής στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο. Ένα πρωινό, το σχολείο είχε γεμίσει από Καραμπινιέρους, που φωνάζανε και χειρονομούσαν. Ιταλική - λέγανε - είναι η Δωδεκάνησος. Ιταλική για πάντα και τούτο έπρεπε να το νιώσουνε καλά όλοι. Και τα σχολεία ήτανε Ιταλικά κι έπρεπε να σηκώσουνε την Ιταλική σημαία. Αμέσως δάσκαλοι και μαθητές υποχρεωθήκανε να μαζευτούνε για να χαιρετίσουνε την έπαρση του λαβάρου που συμβόλιζε τη σκλαβιά τους.
Στην πορτοκαλιά ανταύγεια της φωτιάς τ’ όμορφο πρόσωπο του Έλληνα αξιωματικού πήρε μια σκληράδα, φάνηκε ν΄ αγριεύει.
. Τη στιγμή που η τρίχρωμη μπαντιέρα υψωνόταν στο κοντάρι, κάτι ασυγκράτητο είχε ξεσπάσει μέσα του. Την οργή του την είχε φωνάξει. Τον πιάσανε αμέσως οι Ιταλοί και τον σύρανε στην καραμπινιερία.
-Μικρό παιδί είναι, άμυαλο και δεν ξέρει τι κάνει..
Τα παρακάλια αυτά των φρονίμων και των τρομαγμένων τον είχαν επαναστατήσει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Θα προτιμούσε να μείνει χρόνια στο μπουντρούμι παρά να ιδεί δικά του αγαπημένα πρόσωπα, Έλληνες, να εξευτελίζονται για να σωθούν. Θα ερχόταν όμως η μέρα της εκδικήσεως, που θα ήταν και η μέρα του λυτρωμού. Το ήξερε - και με πόση βεβαιότητα! - από τότε. Τώρα ένιωθε πως η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι μακρυά. Κι ας φαινόταν ο ουρανός τόσο σκοτεινός τώρα. Κι ας βάραινε τις ψυχές η αγωνία. Αυτός ένιωθε πως η μεγάλη ώρα ζύγωνε.
Τότε τον πλησίασε ένα παλικάρι.
-Λέτε να μας έρθουν απόψε οι Ιταλοί, κύριε υπολοχαγέ;
-Ποιος ξέρει Λευτέρη, αποκρίθηκε ο Διάκος.
-Μακάρι. Όσο νωρίτερα αρχίσει το πανηγύρι, τόσο το καλύτερο. Τα νεύρα σπάει αυτή η αβεβαιότητα.
-Μη στεναχωριέσαι δε θα βαστάξει πολύ.
Ο Διάκος κοίταξε συλλογισμένος το νεανικό πρόσωπο του συντρόφου του, που σκυμμένος ανασκάλευε τη φωτιά. Φαινότανε γερό παλληκάρι ο Λευτέρης Ντάσκας, έφεδρος ανθυπολοχαγός, διμοιρίτης στο 2ο λόχο του 1\4 . Θα πολεμούσε τάχα σαν αληθινό παλληκάρι1 Τούτο η μάχη μόνο θα το έδειχνε. Στη μάχη φανερώνονται οι άνδρες.
Το βλέμμα του Διάκου ξαναχάθηκε μέσα στις φλόγες. Η μια απορία είχε φέρει την άλλη: Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Διάκος από τη Δωδεκάνησο - ο ίδιος τι θα έκανε τάχα όταν θ’ άναβε η μάχη; Πρώτη φορά θα γνώριζε αληθινό πόλεμο. Η μεγάλη και αποφασιστική δοκιμασία ανάμεσα σε ποιούς θα τον έταζε;
Δε θέλησε να βασανίσει πολλή ώρα τη σκέψη του! Ξένοιαστα έδιωξε την απορία. Ήταν η αποστολή του, δυνατότερη από κάθε τι άλλο, αίσθημα ή περίσταση, να πολεμήσει. Ήτανε το καθήκον του, που ελεύθερα αυτός, δίχως καμιά επιφύλαξη, το είχε δεχτεί όταν έδινε τον όρκο, ως εύελπις πρώτα το 1930, ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού αργότερα το 1934. Περήφανες μέρες εκείνες! Τ’ όνειρο των παιδικών χρόνων γινόταν πραγματικότητα. Θυμήθηκε πως είχε φύγει το 1929 από τη Ρόδο. Πως μέχρι την τελευταία στιγμή έτρεμε η καρδιά του μήπως οι Ιταλοί μαντέψουνε το μυστικό του και τον κρατήσουνε για πάντα αιχμάλωτο στα σκλαβωμένα νησιά. Θυμήθηκε έπειτα τη σκληρή μελέτη στην Αθήνα, για να μπει στη Σχολή. Τις εξετάσεις, την επιτυχία: Εύελπις, ανθυπολοχαγός, υπολοχαγός, επίκουρος παρατηρητής της αεροπορίας. Το χέρι του γλύστρησε κάτω από τη χλαίνη και χάιδεψε το σήμα με τ’ ανοιχτά φτερά. Ήτανε και τούτο μια επιτυχία, μια τιμητική διάκριση. Τον είχανε ξεδιαλέξει ανάμεσα στους πολλούς για να του το δώσουν.
Τα βλέφαρά του είχαν αρχίσει να βαραίνουν, Οι φλόγες μπροστά του παίρνανε παράξενα σχήματα. Η νύχτα έπρεπε να είναι πολύ προχωρημένη. Τα μάτια του Διάκου σφάληξαν.
Μια ντουφεκιά έπεσε, έπειτα μια άλλη, κι έπειτα ξέσπασε ένα βρόντημα, σαν έκρηξη χειροβομβίδας, που το ακολουθήσανε ριπές και πυκνότερο ντουφεκίδι.
Τα ξαπλωμένα κορμιά, γύρω από τις φωτιές ανακάθισαν.
Οι Ιταλοί!
Ο Διάκος ήτανε κιόλας ορθός κι έτρεχε προς τις προφυλακές, φωνάζοντας στους διμοιρίτες του να συγκεντρώσουν τους άντρες.
Στο εικονοστάσι επάνω, οι λάμψεις των πυροβολισμών ξεσχίζανε τη νύχτα. Ένας λοχίας κατατόπισε γρήγορα το Διάκο. Μέσα στο σκοτάδι και τη σιγή, βήματα και ομιλίες ακατάληπτες είχαν ακουστή πάνω στη στράτα. Στο πρόσταγμα του σκοπού καμιά απόκριση δεν είχε δοθεί. Σαν έπεσαν όμως οι πρώτες ντουφεκιές από τη δική μας πλευρά, οι νυχτερινοί επισκέπτες είχαν απαντήσει με χειροβομβίδες και αυτόματα.
Τώρα ωστόσο καμιά αντίδραση δεν εκδηλωνόταν στα πυρά του φυλακίου. Ο Διάκος πρόσταξε να σταματήσει το ντουφεκίδι. Ο Ντάσκας έφτανε κιόλας με τους άντρες του.
Αμίλητοι όλοι περίμεναν, κρατώντας την ανάσα τους, με τ’ όπλο έτοιμο στο χέρι. Κάπου, μακρυά, προς το Γάβρο, ακούστηκαν ντουφεκιές και ριπές. Κι εκεί όμως τα πυρά σταματήσανε γρήγορα. Πέρασε ώρα, ο ουρανός στην ανατολή άρχισε να γαλακτώνει, δίχως τίποτα να ξαναταράξει την ησυχία των βουνών. Κανένας όμως δεν είχε ξαναγυρίσει στις φωτιές, που έσβηναν αργά μέσα στη ρεματιά.
Η Τσούκα όρθωνε τώρα τη δασωμένη ράχη της μπρος στους φαντάρους του 2 ου Λόχου του 1/4 Τάγματος. Εδώ και κάμποσα λεπτά τα πολυβόλα είχανε σωπάσει εκεί πάνω. Κάτι θα είχανε παρατηρήσει οι Αλπίνι και, ταμπουρωμένοι στις ψηλές πλαγιές, κρυμμένοι μέσα στα δέντρα και πίσω από τους βράχους, περίμεναν..
Γρήγορα σκαρφάλωναν οι φαντάροι, ακροβολισμένοι, με το Διάκο μπροστά. Αμίλητοι όλοι, μ’ εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά, που νιώθει και ο πιο γενναίος, σαν περιμένει ν’ ακούσει την πρώτη σφαίρα να σφυρίζει.
Και ξαφνικά, πάνω από τους φαντάρους που προχωρούσαν, ξέσπασε, δαιμονικό, το κροτάλισμα των ιταλικών οπλοπολυβόλων και πολυβόλων. Μελίσσι φτάσανε από παντού οι ριπές, σπαράζοντας τον αέρα. Οι σφαίρες θερίζανε τα φύλλα των δέντρων και τσακίζανε μ’ ένα ξερό κρότο τα κλαριά.
Δυο-τρεις φαντάροι σωριαστήκανε με βογγητά. Οι άλλοι κοντοσταθήκανε διστακτικοί, Μερικοί κάμανε να καλυφτούν.
Η φωνή του Διάκου ακούστηκε επιτακτική, άγρια:
-Μη σταματάτε παιδιά!
Ο ίδιος τάχυνε το βήμα. Δίπλα του, τρέχοντας, σκαρφάλωνε ο Λευτέρης Ντάσκας.
Οι φαντάροι ακολούθησαν.
Τα πυρά του εχθρού γίνονταν ολοένα πυκνότερα. Οι Αλπίνι προσπαθούσανε τώρα να δημιουργήσουνε αποτελεσματικότερο φραγμό ρίχνοντας χειροβομβίδες.
-Παιδιά εφ’ όπλου λόγχη! Πρόσταξε ο Διάκος.
Άστραψε το Ελληνικό ατσάλι. Έλαμψε και η μορφή του Διάκου.
Ναι, αυτή τη στιγμή - αυτή τη στιγμή! - ονειρευόταν πάντα: Αυτός μπροστά και από κοντά οι στρατιώτες του, τα παλληκάρια του, με τη λόγχη στ’ όπλο για την Ελλάδα!
Πρώτος ρίχτηκε μέσα στις εκρήξεις των ιταλικών χειροβομβίδων. Οι φαντάροι χυμήξανε μαζί του, πατήσανε τις ιταλικές θέσεις. Ανεβοκατεβήκανε τα όπλα με τις λόγχες. Ύστερα από λίγα λεπτά ο Διάκος έπιανε την κορφή.
Δεν πρόλαβε όμως να ξανασάνει ο Λόχος, να εγκατασταθεί πάνω στη ράχη. Με μανία οι Αλπίνι ανταποδώσανε το χτύπημα. Οι Έλληνες δεν μπορέσανε να κρατηθούνε στις θέσεις που μόλις είχανε καταλάβει.
Στα ριζά του βουνού, ο Διάκος μάζεψε τους φαντάρους του. Τα μάτια του, φλογισμένα φαίνονταν μεγαλύτερα.
-Πρέπει να το ξαναπάρουμε το ύψωμα, είπε. Δεν είναι μόνο ζήτημα φιλότιμου να μην αφήσουμε τους Ιταλούς να μας εξευτελίσουν. Αλλά στη μάχη αυτή κρίνεται ίσως η τύχη της Πατρίδας. Ο Δαβάκης δεν μπορεί να προχωρήσει αν εμείς δεν καθαρίσουμε το βουνό. Πάμε, παιδιά! Πρέπει να δείξουμε πως είμαστε αληθινοί Έλληνες!
-Πάμε, κύριε υπολοχαγέ!
Πάλι με τη λόγχη οι φαντάροι ακολούθησαν.
Η Τσούκα κυριεύτηκε για δεύτερη φορά.
Ο Διάκος βιαζότανε τώρα να στεριώσει καλά πάνω στην κορφή. Αλλά και πάλι δεν πρόλαβε. Το ιταλικό πυροβολικό από τη Φούρκα και οι όλμοι του εχθρού κάμανε για κάμποση ώρα τη ράχη της Τσούκας κόλαση, όπου κανένας δεν μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι του. Κι αμέσως έπειτα οι Αλπίνι εξαπολύσανε νέα λυσσασμένη αντεπίθεση και ξηλώσανε και αυτή τη φορά τους φαντάρους του 1/4 από την κορφή.
Κάτω από τα πυρά των ιταλικών αυτομάτων όπλων, που χτυπούσανε καταιγιστικά τις προσβάσεις της Τσούκας, ο Διάκος ανασυγκρότησε τις διμοιρίες του και τις παρέσυρε σε τρίτη έφοδο προς την κορφή. Εκεί πάνω κατάραχα, οι φαντάροι ήρθανε στα χέρια με τους Ιταλούς. Γαντζωμένοι στα βράχια, οι Αλπίνι πολεμήσανε με άγριο πείσμα. Τη στιγμή που λυγίζανε, τους ήρθαν ενισχύσεις. Ο Διάκος και ο Ντάσκας κάνανε σα θηρία στην προσπάθειά τους να κρατηθούνε με το λόχο πάνω στην Τσούκα. Οι Ιταλοί όμως τους σπρώξανε προς τη βορειοανατολική πλαγιά του βουνού, όπου τελικά τους έριξαν.
Λαχανιασμένος, με ξαναμμένο πρόσωπο, με το χιτώνιο ξεσχισμένο, ο Αλέκος Διάκος ξαναμάζεψε για τρίτη φορά τους στρατιώτες του.
Ο ίδιος κρατούσε τώρα το μάνλιχερ ενός σκοτωμένου φαντάρου.
Όσοι από σας είστε άντρες , θάρθετε μαζί μου!
Τα ιδρωμένα πρόσωπα των φαντάρων φανερώνανε κούραση και αποκαρδίωση. Δεν είναι μικρή δουλειά να κυριέψεις τρεις φορές την ίδια θέση, τρεις φορές να τη χάσης, κάθε φορά να έχεις αφήσει εκεί κορμιά συντρόφων σου και να σου λένε αμέσως να ξαναρχίσεις .
-Να ξανασάνουμε, κύριε Υπολοχαγέ. μουρμούρισε κάποιος.
Ούτε στιγμή! Αν ξανασάνουμε εμείς, θα ξανασάνουν και οι Ιταλοί. Και τότε δεν θα την πάρουμε ποτέ την Τσούκα. Μια τελευταία προσπάθεια χρειάζεται παιδιά! Μην την αρνηθήτε..
Αναπτυχθήκανε ξανά οι φαντάροι και αργά, κινήσανε κατά πάνω, προς τα Ιταλικά οπλοπολυβόλα, που δε λέγανε να σταματήσουνε ούτε στιγμή.
Η ώρα ήτανε δώδεκα. Ένας ολόχρυσος ήλιος μεσουρανούσε..
Η φωνή του Διάκου αντήχησε πάλι:
Εμπρός με τη λόγχη!
Μόνο ο Ντάσκας και λιγοστοί φαντάροι τον ακολούθησαν τούτη τη φορά. Ο λόχος είχε χάσει την ορμή του.
Αυτό λοιπόν θα ήτανε το τέλος, το άδοξο τέλος; Θα μένανε εκεί κουρνιασμένοι, με τους Ιταλούς νικητές από πάνω τους; Όχι! Δεν μπορούσε να γίνει αυτό.
Εμπρός παιδιά! Εμπρός! Για μιαν Ελλάδα ! Για μια μεγάλη Ελλάδα ! Για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο !
Η κραυγή δεν έμοιαζε να βγαίνει από ανθρώπινα στήθια. Ήτανε κάτι αλλόκοτο.
Για μια μεγάλη Ελλάδα, για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο !
Οι φαντάροι ορθώθηκαν όλοι.
Μαζί σου λεβέντη!
Η πρώτη γραμμή των Αλπίνι σαρώθηκε.
Ο Διάκος βρέθηκε κατάφατσα με ένα ιταλικό πολυβολείο.
Προσέξτε κύριε υπολοχαγέ! Φώναξε ο Ντάσκας.
Ένα κροτάλισμα ακούσθηκε. Δίπλα στο Διάκο ένας φαντάρος έπεσε.
Θέριεψε ο Διάκος. Πίσω από τις πέτρες που είχανε στήσει με τη συνηθισμένη μαστοριά τους οι Αλπίνι, φαίνονταν οι χειριστές του Φίατ. Ορθός ο Διάκος σημάδεψε με το τουφέκι κι έριξε. Έπειτα όρμησε.
Το ξερό κροτάλισμα αντήχησε πάλι..
Ο Διάκος σταμάτησε. Τ’ όπλο του έφυγε από τα χέρια..
Για την Ελλάδα. για τη Δωδεκάνησο - την πάλλευκη Δωδεκάνησο μέσα στη γαλάζια θάλασσα.
Το πολυβόλο εξακολουθούσε να βάλλει. Ο Διάκος τέντωσε το ανάστημά του. Κάτι πήγε να φωνάξει - μια τελευταία ίσως προσταγή στους φαντάρους του. Από τα χείλη του όμως δε βγήκε φθόγγος. Απότομα, σα να τον είχε χτυπήσει κεραυνός, ο ήρωας σωριάστηκε άψυχο κορμί - πρώτος Έλληνας αξιωματικός που έπεφτε στη μάχη της Πίνδου, στη μάχη της Ελλάδος.
Μας φάγανε τον υπολοχαγό! Φώναξε ο Ντάσκας.
Ήταν οι τελευταίες λέξεις που πρόφερε. Καθώς ριχνόταν κατά το μέρος όπου είχε πέσει ο Διάκος, μια ριπή τον σώριασε και αυτόν νεκρό..
Η Τσούκα έμεινε τη μέρα εκείνη στα χέρια των Ιταλών. Η νίκη όμως ανήκε στο Διάκο.
Απερίσπαστα και ανενόχλητα πια από εχθρικά πυρά στο πλευρό τους - πάνω στη Τσούκα οι Αλπίνι είχανε τώρα όλη την προσοχή τους καρφωμένη στην κατεύθυνση της Ζούζουλης - τα τμήματα του δεξιού του Νότιου συγκροτήματος μες το Δαβάκη επικεφαλής, είχαν εξορμήσει από τη Μαρδίτσα και κυρίευαν την ίδια μέρα τον Προφήτη Ηλία Φούρκας και την επόμενη τη Φούρκα, αφανίζοντας τις δυνάμεις που είχε αφήσει εκεί ο Τζιρόττι. Ταυτόχρονα, στο βόρειο τομέα, Ο Μεσίρης και ο Γεωργιάδης παίρνανε, ύστερα από σκληρή μάχη, τη Λυκορράχη.
Πάνω όμως στην αιματοποτισμένη ράχη της Τσούκας, ο εχθρός είχε ιδεί, για πρώτη φορά από τη μέρα της εισβολής, να ξεσπάει έτσι εναντίον του η πολεμική μανία της οργισμένης Ελλάδος. Και θορυβημένος από την ξαφνική αγριότητα του χτυπήματος, από ην ορμή και το πείσμα του Διάκου και των φαντάρων του, βέβαιος πως πίσω από τη δράκα αυτή των παλληκαριών έπρεπε να υπάρχουν στη Ζούζουλη μεγάλες ελληνικές δυνάμεις έτοιμες να συνεχίσουνε την επίθεση, ο Τζιρόττι χαλάρωνε για τρεις ολόκληρες ώρες την πίεσή του στο Ρωμιό, έστρεφε τα πυρά των πυροβόλων και των όλμων του προς τη Τσούκα, έστελνε ενισχύσεις εκεί έχανε πολύτιμο χρόνο. Και, όταν τέλος οι Αλπίνι του 8 ου Συντάγματος σπάσανε την αντίσταση του Πανταζή και περάσανε το Ρωμιό και ξεχυθήκανε προς τη Σαμαρίνα και το Δίστρατο, ήτανε πια πολύ αργά γι αυτούς: οι πλαγιοφυλακές τους που σπεύσανε για να καταλάβουν τη διάβαση της Σκούρτζας, πάνω από το Δουτσικό, τη βρήκανε πιασμένη από το Δημάρατο και την πρωτοπορία της Ταξιαρχίας του, που πριν λίγα μόλις λεπτά είχανε φτάσει . Κι από τη Σκούρτζα περάσανε τις επόμενες ημέρες οι δυνάμεις που το Β΄ Σώμα μάζευε αδιάκοπα στα Γρεβενά - οι δυνάμεις που εγκλωβίσανε τον όγκο της «Τζούλια» στο Δίστρατο, ενώ ο Στανωτάς ανέβαινε με τη Μεραρχία του από το Μέτσοβο και, επάνω, από το Γράμμο ως το Σμόλικα, ο Βραχνός έκλεινε την υποχώρηση στον εχθρό και αντιμετώπιζε και τσάκιζε κάθε προσπάθεια του Πράσκα να σώση τους Αλπίνι του.
Έτσι το Β΄ Σώμα, έβλεπε τα τολμηρά όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα. Και πριν καν περάσουνε δέκα μέρες από την ώρα της θυσίας του Διάκου, ο παιάνας της μεγάλης νίκης του Έθνους ακουγόταν ως τα πέρατα του κόσμου.
Σα μυθικός ήρωας, νέος, γεμάτος υγεία και ομορφιά σκοτώθηκε ο Διάκος. Σκοτώθηκε πάνω στα ψηλά βουνά της Πίνδου, στις επάλξεις της Πατρίδας του, μεθυσμένος από την πίστη του και τον ενθουσιασμό του. Έπεσε στην κρισιμότερη ώρα της Ελλάδος, για την Ελλάδα - για τη Μεγάλη Ελλάδα που οραματίζονται όσοι έχουν αντρίκια ψυχή.
Τρεις μέρες αργότερα, όταν άρχιζε πια το σάρωμα του εχθρού, κάποιο Ελληνικό τμήμα, περαστικό από τη Τσούκα, βρήκε το κορμί του Αλέξανδρου Διάκου πάνω σ’ ένα στρώμα από κλαδιά και φύλλα.
Τα κουμπιά της στολής του έλειπαν. Να ήταν, τάχα, ένα βάρβαρο και ιερόσυλο πάθος που είχε σπρώξει τους Αλπίνι ν΄ απλώσουνε βέβηλο χέρι πάνω στο σκοτωμένο παλληκάρι, ή μήπως η επιθυμία να πάρουν ευλαβικά κάποιο ενθύμιο από το άγιο λείψανο ενός αληθινού ήρωα;
Στο μικρό κοιμητήριο της Ζούζουλης, αναπαύεται ο Αλέξανδρος Διάκος από τη Δωδεκάνησο.
Ήταν ωραία η νίκη στην Πίνδο. Και η Δωδεκάνησος σήμερα είναι Ελληνική.
Πηγη: http://ellas.yooblog.gr/2008/10/21/283/
Ο Ελληνισμός στη διεθνή σκακιέρα
Ελληνισμός σημαίνει Έθνος - Ιδέα - Ορθοδοξία - Πολιτισμός.
Η μακραίωνη ένδοξη ιστορική μας διαδρομή, οι εθνικές παρακαταθήκες της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο πολιτισμός, η πολιτική επιστήμη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, η λάμψη της πάλαι ποτέ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που έδωσε τα ερεθίσματα στη σημερινή Ευρώπη, οι ιστορικές, πνευματικές αλλά και στρατιωτικές νίκες στο διεθνή στίβο, και πάντα ανιδιοτελώς, η ακτινοβολία του Οικουμενικού Ελληνισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αποτελούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα της εθνικής μας υποστάσεως.
Παράλληλα, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πλήρη κατάρρευση των απολυταρχικών υλιστικών συστημάτων, τις ιδεολογικές επικαλύψεις, τις ατέρμονες και αδιέξοδες φιλοσοφικές αναζητήσεις και κυρίως την ηθική παρακμή.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την «ιδεολογικοπολιτική» σύγχυση, έχει επικρατήσει η άποψη ότι με την αυγή της «νέας» χιλιετίας οι εθνικές διαστάσεις και όλα τα επιμέρους εθνικά στοιχεία των λαών και των κρατών πρόκειται να εξαφανισθούν και τα πάντα θα επιλύονται αυτομάτως σε ένα απόλυτα ακαθόριστο υπερεθνικό πεδίο.
Η χώρα μας είναι ίσως η μόνη χώρα της Δύσεως, η οποία αντιμετωπίζει υπαρκτούς κινδύνους κατά της εδαφικής της ακεραιότητας και όχι μόνο. Όπως επίσης έχει καταστεί στόχος βολής από διαφόρους παράγοντες εξωτερικών κέντρων επιρροής (λεσχών, δεξαμενών σκέψεων, NSA, CIA, DIA κ.λπ. ευαγών ιδρυμάτων), για την πλήρη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, που έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με μεγάλα κομμάτια της εθνικής μας ιστορίας.
Και εξ αυτού του λόγου επιβάλλεται άμεσα ο αγών στον διεθνή στίβο, αγώνας πολιτικός και διπλωματικός, στρατηγικών ελιγμών, προσεταιρισμού συμμάχων και διεθνούς προβολής της Χώρας για την δημιουργία στιβαρών ερεισμάτων. Σε αντίθεση με τους άλλους λαούς, οι οποίοι έχουν βυθιστεί στην ιστορική λήθη, αφομοιωμένοι από την παγκοσμιοποίηση, επειδή ακριβώς δεν διέθεταν τα προαναφερόμενα εθνικά γνωρίσματα του Ελληνισμού.
Του Ελληνισμού, ο οποίος υπήρξε ο φωτεινός φάρος και η εστία των ηθικών και πνευματικών αξιών.
Το αρχαίο φως της Ολυμπίας και των Δελφών πέρασε στο Βυζάντιο. Από τους θόλους της Αγ. Σοφίας πέρασε στις μέρες μας, μεταδίδοντας την ψυχοσύνθεση και εθνική μας συμπεριφορά. Το φως το ιλαρόν κατευθύνει τα βήματά μας, το φως το ανέσπερον της Αναστάσεως της Ορθοδοξίας. Και, ασφαλώς, όλες οι πολιτιστικές και θρησκευτικές παράμετροι και ιδίως των λαών της Βαλκανικής, επηρέασαν σημαντικά προς την κατεύθυνση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Σήμερα, όμως, η Ελλάς είναι αντιμέτωπη με τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα –τα οποία αλλάζουν συνεχώς, αναλόγως των εκάστοτε γεωστρατηγικών και κυρίως γεωοικονομικών δεδομένων, που προκύπτουν για τις υπερδυνάμεις–, η πολυπλοκότητα των οποίων καθιστά επικίνδυνη τη θέση της Χώρας μας και γι' αυτούς τους λόγους καλούμεθα να αναλάβουμε συντονισμένη διεθνή δράση.
Όλα τα μοναδικά εθνικά μας στοιχεία πρέπει να αξιοποιηθούν το μέγιστο. Οι πόλοι διαχύσεως του φωτός είναι δύο: Το Εθνικό Κέντρο και οι Απόδημοι. Οι ελληνικής καταγωγής πολίτες σε όλες τις προηγμένες χώρες, στις δυτικές χώρες, ανήκουν στις ισχυρές εθνικές ομάδες, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, με τεράστια οικονομική επιφάνεια και με έξυπνη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ στα κέντρα πολιτικής και περιφερειακής διοικήσεως.
Τόσο ουσιαστική είναι η δυναμική που έχει αναπτυχθεί στις χώρες υποδοχής του ελληνικού στοιχείου, σε ολόκληρη την πολιτικοοικονομική διαστρωμάτωσή της, από πλευράς Ομογενών. Ασυντόνιστων, όμως, τελείως από την «Μητρόπολη», το Εθνικό Κέντρο, το οποίο δεν έχει αντιληφθεί ότι διαπράττει μέγα έγκλημα με την ανύπαρκτη ομογενειακή γραμμή, που επιβάλλεται να χαραχθεί, να εφαρμοσθεί το ταχύτερο δυνατό.
Δεν έχει αντιληφθεί η επίσημη Ελλάδα, ότι η επένδυση για την διάδοση του ελληνορθόδοξου πολιτισμού δεν είναι καθόλου δαπάνη, αλλά ύψιστο εθνικό χρέος μας. Τα διάφορα ερευνητικά κέντρα, οι πανεπιστημιακές έδρες και τα ιδρύματα για την Αρχαία, τη Βυζαντινή και την Ορθόδοξη Ελλάδα, την αρχαία γραμματεία και τα πατερικά κείμενα, όλα αυτά είναι «εθνικές γεννήτριες» του Ελληνισμού και θα πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία, για να αποδώσουν στο πολλαπλάσιο το έργο τους στην αλλοδαπή!
Στην προσπάθεια αυτή, βεβαίως, είναι σπουδαίος και ο ρόλος της Εκκλησίας, η οποία πάντα έπαιξε σημαντικότατο ρόλο σε όλους τους «υπέρ του Έθνους αγώνες».
Ο Σταυρός ήταν το εθνικό και θρησκευτικό σύμβολο που φώτιζε και φωτίζει την πορεία του Έθνους από το Βυζάντιο και το 1821 μέχρι σήμερα. Η Ορθοδοξία ήταν και πρέπει να παραμείνει ζωντανή πηγή αυτογνωσίας, μεγαλείου, ενότητας και στήριγμα του Έθνους. Η Εθνότητα συντίθεται στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
Η προαγωγή, η διάδοση και η τροφοδότηση αυτών των πηγών, σίγουρα θα μας προφυλάξει και διαφυλάξει από τις πολλαπλές ύπουλες και δόλιες επιθέσεις από τα ποικίλα κέντρα εξουσίας των διεθνών κοσμοκρατόρων και θα αποτελέσει ουσιαστικό αντίβαρο στη διεθνή σκακιέρα.
Η μακραίωνη ένδοξη ιστορική μας διαδρομή, οι εθνικές παρακαταθήκες της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο πολιτισμός, η πολιτική επιστήμη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, η λάμψη της πάλαι ποτέ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που έδωσε τα ερεθίσματα στη σημερινή Ευρώπη, οι ιστορικές, πνευματικές αλλά και στρατιωτικές νίκες στο διεθνή στίβο, και πάντα ανιδιοτελώς, η ακτινοβολία του Οικουμενικού Ελληνισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αποτελούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα της εθνικής μας υποστάσεως.
Παράλληλα, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πλήρη κατάρρευση των απολυταρχικών υλιστικών συστημάτων, τις ιδεολογικές επικαλύψεις, τις ατέρμονες και αδιέξοδες φιλοσοφικές αναζητήσεις και κυρίως την ηθική παρακμή.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την «ιδεολογικοπολιτική» σύγχυση, έχει επικρατήσει η άποψη ότι με την αυγή της «νέας» χιλιετίας οι εθνικές διαστάσεις και όλα τα επιμέρους εθνικά στοιχεία των λαών και των κρατών πρόκειται να εξαφανισθούν και τα πάντα θα επιλύονται αυτομάτως σε ένα απόλυτα ακαθόριστο υπερεθνικό πεδίο.
Η χώρα μας είναι ίσως η μόνη χώρα της Δύσεως, η οποία αντιμετωπίζει υπαρκτούς κινδύνους κατά της εδαφικής της ακεραιότητας και όχι μόνο. Όπως επίσης έχει καταστεί στόχος βολής από διαφόρους παράγοντες εξωτερικών κέντρων επιρροής (λεσχών, δεξαμενών σκέψεων, NSA, CIA, DIA κ.λπ. ευαγών ιδρυμάτων), για την πλήρη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, που έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με μεγάλα κομμάτια της εθνικής μας ιστορίας.
Και εξ αυτού του λόγου επιβάλλεται άμεσα ο αγών στον διεθνή στίβο, αγώνας πολιτικός και διπλωματικός, στρατηγικών ελιγμών, προσεταιρισμού συμμάχων και διεθνούς προβολής της Χώρας για την δημιουργία στιβαρών ερεισμάτων. Σε αντίθεση με τους άλλους λαούς, οι οποίοι έχουν βυθιστεί στην ιστορική λήθη, αφομοιωμένοι από την παγκοσμιοποίηση, επειδή ακριβώς δεν διέθεταν τα προαναφερόμενα εθνικά γνωρίσματα του Ελληνισμού.
Του Ελληνισμού, ο οποίος υπήρξε ο φωτεινός φάρος και η εστία των ηθικών και πνευματικών αξιών.
Το αρχαίο φως της Ολυμπίας και των Δελφών πέρασε στο Βυζάντιο. Από τους θόλους της Αγ. Σοφίας πέρασε στις μέρες μας, μεταδίδοντας την ψυχοσύνθεση και εθνική μας συμπεριφορά. Το φως το ιλαρόν κατευθύνει τα βήματά μας, το φως το ανέσπερον της Αναστάσεως της Ορθοδοξίας. Και, ασφαλώς, όλες οι πολιτιστικές και θρησκευτικές παράμετροι και ιδίως των λαών της Βαλκανικής, επηρέασαν σημαντικά προς την κατεύθυνση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Σήμερα, όμως, η Ελλάς είναι αντιμέτωπη με τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα –τα οποία αλλάζουν συνεχώς, αναλόγως των εκάστοτε γεωστρατηγικών και κυρίως γεωοικονομικών δεδομένων, που προκύπτουν για τις υπερδυνάμεις–, η πολυπλοκότητα των οποίων καθιστά επικίνδυνη τη θέση της Χώρας μας και γι' αυτούς τους λόγους καλούμεθα να αναλάβουμε συντονισμένη διεθνή δράση.
Όλα τα μοναδικά εθνικά μας στοιχεία πρέπει να αξιοποιηθούν το μέγιστο. Οι πόλοι διαχύσεως του φωτός είναι δύο: Το Εθνικό Κέντρο και οι Απόδημοι. Οι ελληνικής καταγωγής πολίτες σε όλες τις προηγμένες χώρες, στις δυτικές χώρες, ανήκουν στις ισχυρές εθνικές ομάδες, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, με τεράστια οικονομική επιφάνεια και με έξυπνη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ στα κέντρα πολιτικής και περιφερειακής διοικήσεως.
Τόσο ουσιαστική είναι η δυναμική που έχει αναπτυχθεί στις χώρες υποδοχής του ελληνικού στοιχείου, σε ολόκληρη την πολιτικοοικονομική διαστρωμάτωσή της, από πλευράς Ομογενών. Ασυντόνιστων, όμως, τελείως από την «Μητρόπολη», το Εθνικό Κέντρο, το οποίο δεν έχει αντιληφθεί ότι διαπράττει μέγα έγκλημα με την ανύπαρκτη ομογενειακή γραμμή, που επιβάλλεται να χαραχθεί, να εφαρμοσθεί το ταχύτερο δυνατό.
Δεν έχει αντιληφθεί η επίσημη Ελλάδα, ότι η επένδυση για την διάδοση του ελληνορθόδοξου πολιτισμού δεν είναι καθόλου δαπάνη, αλλά ύψιστο εθνικό χρέος μας. Τα διάφορα ερευνητικά κέντρα, οι πανεπιστημιακές έδρες και τα ιδρύματα για την Αρχαία, τη Βυζαντινή και την Ορθόδοξη Ελλάδα, την αρχαία γραμματεία και τα πατερικά κείμενα, όλα αυτά είναι «εθνικές γεννήτριες» του Ελληνισμού και θα πρέπει να στηριχθούν πάση θυσία, για να αποδώσουν στο πολλαπλάσιο το έργο τους στην αλλοδαπή!
Στην προσπάθεια αυτή, βεβαίως, είναι σπουδαίος και ο ρόλος της Εκκλησίας, η οποία πάντα έπαιξε σημαντικότατο ρόλο σε όλους τους «υπέρ του Έθνους αγώνες».
Ο Σταυρός ήταν το εθνικό και θρησκευτικό σύμβολο που φώτιζε και φωτίζει την πορεία του Έθνους από το Βυζάντιο και το 1821 μέχρι σήμερα. Η Ορθοδοξία ήταν και πρέπει να παραμείνει ζωντανή πηγή αυτογνωσίας, μεγαλείου, ενότητας και στήριγμα του Έθνους. Η Εθνότητα συντίθεται στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
Η προαγωγή, η διάδοση και η τροφοδότηση αυτών των πηγών, σίγουρα θα μας προφυλάξει και διαφυλάξει από τις πολλαπλές ύπουλες και δόλιες επιθέσεις από τα ποικίλα κέντρα εξουσίας των διεθνών κοσμοκρατόρων και θα αποτελέσει ουσιαστικό αντίβαρο στη διεθνή σκακιέρα.
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
Οι πρώτοι Ήρωες του 1940
Ώρα 5.00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Οι Ιταλοί αρχίζουν την ιταμή επίθεση κατά της Ελλάδος με ρίψη όλμων. Τα θραύσματα τραυματίζουν θανάσιμα τον Βασίλειο Τσιαβαλιάρη που υπηρετούσε ως σκοπευτής πολυβόλου στο 51ο Σύνταγμα Πεζικού και η θέση του ήταν στο 21ο φυλάκιο της ελληνο-αλβανικής μεθορίου. Ήταν μόλις 28 ετών. Η Ελλάδα θρηνεί τον πρώτο νεκρό Στρατιώτη της, καμαρώνει τον πρώτο Ήρωά της.
30 Οκτωβρίου 1940. Οι σιλουέτες των αεροπλάνων αναγνωρίσεως "Hensel" του 2ου Ανεξάρτητου Σμήνους μόλις που διακρίνονται από την πρωϊνή ομίχλη. Ο Διοικητής διατάσσει αποστολή με 3 αεροπλάνα προς υποστήριξη του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Το αεροσκάφος με χειριστή τον Αρχισμηνία Λεωνίδα Τζάντα και παρατηρητή τον Ανθυποσμηναγό Ευάγγελο Γιάνναρη, επιστρέφει μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, όταν δέχεται επίθεση από πέντε εχθρικά "Fiat 42". Οι σφαίρες των ιταλικών αεροσκαφών γαζώνουν τον Ευάγγελο Γιάνναρη. Ο χειριστής Λεωνίδας Τζάντας προλαβαίνει να μπει και να χαθεί στα σύννεφα, μεταφέροντας το άψυχο κορμί του πρώτου πεσόντα Αεροπόρου πίσω στη βάση.
1η Νοεμβρίου 1940. Τα ελληνικά τμήματα αντεπιτίθενται επιτυγχάνοντας την ανακατάληψη της Γραμμής "Γύφτισσα - Οξυά" στη Τσούκα Πίνδου. Αιχμαλωτίστηκαν τρείς Ιταλοί αξιωματικοί και 222 οπλίτες, και περιήλθαν στα ελληνικά τμήματα 140 άλογα και αρκετά εφόδια. Στη μάχη πέφτει νεκρός ο πρώτος 'Ελληνας Aξιωματικός του πολέμου, ο Υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος, διοικητής του 2ου Λόχου του 4ου Συντάγματος Πεζικού. Ο Αλέξανδρος Διάκος, από την ιταλοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου, γνώρισε την αθανασία σε ηλικία 29 ετών.
Η αναφορά που φθάνει στα χέρια του Συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη αναφέρει:
«Πολλαπλάσιαι ιταλικαί δυνάμεις αντεπετέθησαν κατά των οπλιτών του λόχου… Με αδάμαστον αποφασιστικότητα και ακλόνητον θάρρος ο υπολοχαγός Διάκος Αλέξανδρος κατόρθωσε ν’ ανασυντάξη εκ τρίτου τον λόχον, να τον εμψυχώση και να τον ρίψη μετά νέας ορμής εναντίον των λυσσωδώς αμυνομένων Ιταλών. Καθ’ ον δε χρόνον διά τετάρτην φοράν ο δοκιμασθείς λόχος εκαλείτο με την λόγχην εφ’ όπλου ν’ αντιμετωπίση νέαν, θραυσθείσαν και αυτήν, αντεπίθεσιν του εχθρού διά της τελικής εφόδου του, ο δε ηρωικός διοικητής του λόχου αυτού, τεθείς επί κεφαλής, εκραύγαζε με φωνήν Άρεως: «Εμπρός, παιδιά, για μια μεγάλη Ελλάδα και μίαν ελεύθερη Δωδεκάνησο», ριπή πολυβόλου τον εφόνευσε».
Την διοίκηση του Λόχου, μετά τον θάνατο του Διάκου, αναλαμβάνει ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας, ο οποίος μετά από λίγες στιγμές πέφτει και αυτός μαχόμενος ηρωικώς. Είναι ο πρώτος πεσών Έφεδρος Αξιωματικός του πολέμου.
Ο πολεμικός ανταποκριτής Κώστας Τριανταφυλλίδης σημειώνει για τον Αλέξανδο Διάκο: "Έπεσε στην κρισιμότερη ώρα της Ελλάδος, για την Ελλάδα - για τη Μεγάλη Ελλάδα που οραματίζονται όσοι από μας έχουν αντρίκια ψυχή.
Τρεις μέρες αργότερα, όταν άρχιζε πια το σάρωμα του εχθρού, κάποιο ελληνικό τμήμα, περαστικό από τη Τσούκα, βρήκε το κορμί του Αλέκου Διάκου πάνω σ' ένα στρώμα από κλαδιά και φύλλα. Tα κουμπιά της στολής του έλειπαν. Να ήταν, τάχα, ένα βάρβαρο και ιερόσυλο πάθος που είχε σπρώξει τους Αλπίνι ν΄ απλώσουνε βέβηλο χέρι πάνω στο σκοτωμένο παλληκάρι, ή, μήπως, η επιθυμία να πάρουν ευλαβικά κάποιο ενθύμιο από το άγιο λείψανο ενός αληθινού ήρωα;"
25 Μαρτίου, μερικά χρόνια πριν. Ο Αλέξανδρος Διάκος, μαθητής στο Γυμνάσιο της Ρόδου κατεβάζει την ιταλική σημαία και υψώνει την Ελληνική. Οι Ιταλοί, ενοχλημένοι που δεν μπόρεσαν να σβήσουν την ελληνική φλόγα από την καρδιά του νεαρού που έφερε το επώνυμο ενός άλλου γενναίου Πολεμιστή, τον απείλουν με φυλάκιση και εξορία. Ο Διάκος φεύγει από τη Ρόδο για να εγκατασταθεί στην Αθήνα, όπου εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων μαζί με άλλους Χαλκήτες, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να πολεμήσουν και να ελευθερώσουν τη γενέτειρά τους. Στο Διάκο δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ο υπολοχαγός Διάκος βρισκόταν τότε στην Πίνδο και ζήτησε να σταλεί πρώτος στο μέτωπο. "Ήταν ωραία η νίκη στην Πίνδο. Και η Δωδεκάνησος σήμερα είναι ελληνική".
Αυτοί ήταν οι πρώτοι Ήρωες του ΄40.
Πηγη: http://strategy-geopolitics.blogspot.com/
30 Οκτωβρίου 1940. Οι σιλουέτες των αεροπλάνων αναγνωρίσεως "Hensel" του 2ου Ανεξάρτητου Σμήνους μόλις που διακρίνονται από την πρωϊνή ομίχλη. Ο Διοικητής διατάσσει αποστολή με 3 αεροπλάνα προς υποστήριξη του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Το αεροσκάφος με χειριστή τον Αρχισμηνία Λεωνίδα Τζάντα και παρατηρητή τον Ανθυποσμηναγό Ευάγγελο Γιάνναρη, επιστρέφει μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, όταν δέχεται επίθεση από πέντε εχθρικά "Fiat 42". Οι σφαίρες των ιταλικών αεροσκαφών γαζώνουν τον Ευάγγελο Γιάνναρη. Ο χειριστής Λεωνίδας Τζάντας προλαβαίνει να μπει και να χαθεί στα σύννεφα, μεταφέροντας το άψυχο κορμί του πρώτου πεσόντα Αεροπόρου πίσω στη βάση.
1η Νοεμβρίου 1940. Τα ελληνικά τμήματα αντεπιτίθενται επιτυγχάνοντας την ανακατάληψη της Γραμμής "Γύφτισσα - Οξυά" στη Τσούκα Πίνδου. Αιχμαλωτίστηκαν τρείς Ιταλοί αξιωματικοί και 222 οπλίτες, και περιήλθαν στα ελληνικά τμήματα 140 άλογα και αρκετά εφόδια. Στη μάχη πέφτει νεκρός ο πρώτος 'Ελληνας Aξιωματικός του πολέμου, ο Υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος, διοικητής του 2ου Λόχου του 4ου Συντάγματος Πεζικού. Ο Αλέξανδρος Διάκος, από την ιταλοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου, γνώρισε την αθανασία σε ηλικία 29 ετών.
Η αναφορά που φθάνει στα χέρια του Συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη αναφέρει:
«Πολλαπλάσιαι ιταλικαί δυνάμεις αντεπετέθησαν κατά των οπλιτών του λόχου… Με αδάμαστον αποφασιστικότητα και ακλόνητον θάρρος ο υπολοχαγός Διάκος Αλέξανδρος κατόρθωσε ν’ ανασυντάξη εκ τρίτου τον λόχον, να τον εμψυχώση και να τον ρίψη μετά νέας ορμής εναντίον των λυσσωδώς αμυνομένων Ιταλών. Καθ’ ον δε χρόνον διά τετάρτην φοράν ο δοκιμασθείς λόχος εκαλείτο με την λόγχην εφ’ όπλου ν’ αντιμετωπίση νέαν, θραυσθείσαν και αυτήν, αντεπίθεσιν του εχθρού διά της τελικής εφόδου του, ο δε ηρωικός διοικητής του λόχου αυτού, τεθείς επί κεφαλής, εκραύγαζε με φωνήν Άρεως: «Εμπρός, παιδιά, για μια μεγάλη Ελλάδα και μίαν ελεύθερη Δωδεκάνησο», ριπή πολυβόλου τον εφόνευσε».
Την διοίκηση του Λόχου, μετά τον θάνατο του Διάκου, αναλαμβάνει ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας, ο οποίος μετά από λίγες στιγμές πέφτει και αυτός μαχόμενος ηρωικώς. Είναι ο πρώτος πεσών Έφεδρος Αξιωματικός του πολέμου.
Ο πολεμικός ανταποκριτής Κώστας Τριανταφυλλίδης σημειώνει για τον Αλέξανδο Διάκο: "Έπεσε στην κρισιμότερη ώρα της Ελλάδος, για την Ελλάδα - για τη Μεγάλη Ελλάδα που οραματίζονται όσοι από μας έχουν αντρίκια ψυχή.
Τρεις μέρες αργότερα, όταν άρχιζε πια το σάρωμα του εχθρού, κάποιο ελληνικό τμήμα, περαστικό από τη Τσούκα, βρήκε το κορμί του Αλέκου Διάκου πάνω σ' ένα στρώμα από κλαδιά και φύλλα. Tα κουμπιά της στολής του έλειπαν. Να ήταν, τάχα, ένα βάρβαρο και ιερόσυλο πάθος που είχε σπρώξει τους Αλπίνι ν΄ απλώσουνε βέβηλο χέρι πάνω στο σκοτωμένο παλληκάρι, ή, μήπως, η επιθυμία να πάρουν ευλαβικά κάποιο ενθύμιο από το άγιο λείψανο ενός αληθινού ήρωα;"
25 Μαρτίου, μερικά χρόνια πριν. Ο Αλέξανδρος Διάκος, μαθητής στο Γυμνάσιο της Ρόδου κατεβάζει την ιταλική σημαία και υψώνει την Ελληνική. Οι Ιταλοί, ενοχλημένοι που δεν μπόρεσαν να σβήσουν την ελληνική φλόγα από την καρδιά του νεαρού που έφερε το επώνυμο ενός άλλου γενναίου Πολεμιστή, τον απείλουν με φυλάκιση και εξορία. Ο Διάκος φεύγει από τη Ρόδο για να εγκατασταθεί στην Αθήνα, όπου εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων μαζί με άλλους Χαλκήτες, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να πολεμήσουν και να ελευθερώσουν τη γενέτειρά τους. Στο Διάκο δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ο υπολοχαγός Διάκος βρισκόταν τότε στην Πίνδο και ζήτησε να σταλεί πρώτος στο μέτωπο. "Ήταν ωραία η νίκη στην Πίνδο. Και η Δωδεκάνησος σήμερα είναι ελληνική".
Αυτοί ήταν οι πρώτοι Ήρωες του ΄40.
Πηγη: http://strategy-geopolitics.blogspot.com/
ΕΒΡΑΙΟΙ-ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Θεωρείται ρατσισμός, η υπενθύμιση ιστορικών γεγονότων που κάνουν λόγο για τις μη αρεστές μεθοδεύσεις συγκεκριμένων ομάδων, οργανώσεων και λαοτήτων που επεδίωκαν ανέκαθεν να διαμορφώσουν καταστάσεις στα μέτρα των εθνικών, θρησκευτικών, οικονομικών και των κάθε είδους στόχων και συμφερόντων τους.
Κρίνεται αδύνατον όσα χρόνια και να περάσουν να αποκρυφτούν ή να διαγραφούν δεινά που προκλήθηκαν στην ανθρωπότητα και που επαναλαμβάνονται με ποικίλους τρόπους μέχρι σήμερα, τα οποία δεν επιτρέπουν τον εφησυχασμό και την ειρήνευση του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο κάποιοι «ηγέτες» σκέπτονται «πονηρά» και δρουν μυστικά και ύπουλα, προκαλώντας παντού προβλήματα, χωρίς να υπολογίζουν ακόμα και τις ζωές αθώων ανθρώπων, προκειμένου να επιτύχουν εκβιαστικά τις επιδιώξεις τους.
Το παράδοξο της όλης υποθέσεως είναι ότι ενώ όλοι οι δολίως συμπεριφερόμενοι διεθνώς, προσπαθούν να υλοποιήσουν ακόμα και με ακραίο φανατισμό τα σχέδια και τις «ιδεολογίες» τους, εδώ στη χώρα μας εάν ο οποιοσδήποτε αναφερθεί ή καυτηριάσει τέτοιου είδους θέματα άκρως επικίνδυνων για όλο τον κόσμο, ευθύς θεωρείται εθνικιστής, πατριώτης, φανατικός κ.ο.κ., ενώ όσοι επιχειρούν να πετύχουν τους «οικουμενισμούς» τους δεν λογίζονται ως φανατικοί εθνικιστές!
Αναμφίβολα δεν μπορεί να παραβλεφθεί η μακραίωνη μυστική δράση των Σιωνιστών (φανατικών Εβραίων ηγετών) που επιχειρούν αιώνες τώρα να επικρατήσουν διεθνώς με κάθε μέσον, εγκαθιδρύοντας παγκοσμίως το ποθούμενο γι' αυτό Ιουδαϊκό βασίλειο, όπως ορίζει το Ταλμούδ και κατευθύνει το κρυφό επιτελείο «Γκαχάλα» (στην Παλαιστίνη λέγεται Σανχεντρίν) προσπαθώντας να κυριαρχήσουν παντού μέσω της οικονομίας, του εμπορίου, της πολιτικής κ.λ.π., αυτοαποκαλούμενοι ως «ο εκλεκτός λαός του Θεού» που είναι προορισμένος να κυριαρχήσει πάνω στη γη (!!!).Όμως, ό,τι έχουν σχεδιάσει μέχρι σήμερα συντρίβεται και στρέφεται εναντίον τους. Μερικά τρανταχτά συμβάντα της δράσης τους αποδεικνύουν το πώς διεισδύουν παντού επιχειρώντας να εξουδετερώσουν τα θεωρούμενα εμπόδια.
Αυτό που περισσότερο αντιβαίνει στις επιδιώξεις τους είναι ο Χριστιανισμός.
Αφού σταυρώθηκε ο Χριστός που δεν πίστεψαν, αν και σε Αυτόν εκπληρώθηκαν όλες οι προφητείες για τον ερχομό του Μεσσία που στους Εβραίους είχαν αποκαλυφθεί, εν συνεχεία (70 μ.Χ) αλώθηκε η Ιερουσαλήμ απ' τους Ρωμαίους και σταυρώθηκαν τόσοι πολλοί Εβραίοι που έκτοτε διασκορπίστηκαν σ' όλα τα σημεία της γης!Τον 6ο αιώνα μ.Χ. βλέποντας οι Εβραίοι τον Χριστιανισμό να εξαπλώνεται, δημιουργούσαν τον Μεωμεθανισμό, ώστε με τη βία του να πλήξουν τους Χριστιανούς! Ο Μωάμεθ ήταν εκ μητρός Εβραίος και οι τρεις τουλάχιστον γυναίκες του ήταν Εβραίες! Το περιβάλλον του αποτελείτο από Εβραίους μάγους, αστρολόγους, αποκρυφιστές, με πρώτο τον διαβόητο Ουάρακα, εξάδελφο γυναικός του. Σήμερα όμως, εκατομμύρια φανατικοί μουσουλμάνοι είναι ορκισμένοι να αφανίσουν από προσώπου γης τους Εβραίους και όχι τους Χριστιανούς όπως είχε προσχεδιαστεί!Οι Εβραίοι δημιούργησαν τον κομμουνισμό! Ο Κάρολος Μαρξ καταγόταν από Ιουδαίους. Ήταν Γερμανοεβραίος. Ο Λένιν εκ μητρός Εβραίος και εβραιομασόνος 33ου βαθμού, ξεκίνησε το 1917 τη Ρωσική επανάσταση με επιτελείο 217 συνεργατών, αποτελούμενο από 8 Ρώσους και τους υπόλοιπους όλους Εβραίους! Το συμβούλιο των λαϊκών εκπροσώπων της πρώτης κομμουνιστικής κυβέρνησης της Ρωσίας είχε 22 μέλη. Οι 17 Εβραίοι και 3 Ρώσοι! Από τους 554 διοικητικούς εκπροσώπους της μεταεπαναστατικής Ρωσίας, οι 30 ήταν Ρώσοι και οι 447 Εβραίοι! Οι ενισχυτές του Λένιν ήταν οι γνωστοί Αμερικανοεβραίοι τραπεζίτες Σιφφ, Λοέμπ, Κούχνε! Όμως, το 1956 οι Ρώσοι κομμουνιστές στράφηκαν μανιωδώς κατά των Εβραίων Σιωνιστών με έναν πρωτοφανή διωγμό!Επίσης, οι Εβραίοι Σιωνιστές είναι ανακατωμένοι σε όλους τους χώρους, ελέγχοντας κυβερνήσεις κρατών, μέχρι και συμβούλια ομοφύλων, ιερόδουλων, δήθεν οικολόγων, για να γνωρίζουν τα πάντα. Είναι ιδρυτές και συνεχιστές αιρέσεων όπως των Ιεχωβάδων (οι Ρώσελ, Ρόδερφορδ, Νορ, ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής)! Δημιούργησαν τη μασονία όπως οι ίδιοι οι Σιωνιστές το λένε (βλ. πρωτόκολλα σοφών της Σιών) και όταν πολλοί μασόνοι αποχωρούσαν γιατί διαπίστωναν ότι είναι Ιουδαϊκών συμφερόντων το όλο σύστημα, τότε ιδρύθηκαν στο εβραιοκρατούμενο Σικάγο οι λέσχες Ρόταρυ (1905) και Λάϊονς (1917)! Στον προσκοπισμό ο Εβραιομασόνος Μάρτιν έδωσε από το 1917 πλήρες μασονικό περιεχόμενο (εμβλήματα, χαιρετισμούς, όρους κ.α.). Επινόησαν στη συνέχεια τον Χιτλερισμό με τον Αδόλφο Χίτλερ κατά το ήμισυ Εβραίο, με σύμβολο τον τεθλασμένο σταυρό της μαύρης μαγείας, τη «σβάστικα», επιχειρώντας το 1933 να επιβάλλουν τη «νέα τάξη πραγμάτων» ώσπου όλα στράφηκαν εναντίον τους, με θύματα 6.500.000 αθώους Εβραίους!
Με πάμπολλους τρόπους οι Σιωνιστές προσπαθούν να επιβληθούν εν ονόματι των «θεωριών» τους, φθάνοντας στο σημείο να ελέγχουν σήμερα παγκοσμίως το χρήμα, κρατώντας τη δύναμη του χρυσού, την κυριαρχία του κεφαλαίου, το μονοπώλιο της Βιομηχανίας και του εμπορίου, τις επιστήμες, τις πολυεθνικές εταιρείες, τη λειτουργία των χρηματιστηρίων, των υπηρεσιών, των ΜΜΕ της κοινής γνώμης, στοχεύοντας στην παγκόσμια σιωνιστική αυτοκρατορία, φιλοδοξώντας ότι σ' αυτήν θα είναι υποταγμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα!
Κρίνεται αδύνατον όσα χρόνια και να περάσουν να αποκρυφτούν ή να διαγραφούν δεινά που προκλήθηκαν στην ανθρωπότητα και που επαναλαμβάνονται με ποικίλους τρόπους μέχρι σήμερα, τα οποία δεν επιτρέπουν τον εφησυχασμό και την ειρήνευση του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο κάποιοι «ηγέτες» σκέπτονται «πονηρά» και δρουν μυστικά και ύπουλα, προκαλώντας παντού προβλήματα, χωρίς να υπολογίζουν ακόμα και τις ζωές αθώων ανθρώπων, προκειμένου να επιτύχουν εκβιαστικά τις επιδιώξεις τους.
Το παράδοξο της όλης υποθέσεως είναι ότι ενώ όλοι οι δολίως συμπεριφερόμενοι διεθνώς, προσπαθούν να υλοποιήσουν ακόμα και με ακραίο φανατισμό τα σχέδια και τις «ιδεολογίες» τους, εδώ στη χώρα μας εάν ο οποιοσδήποτε αναφερθεί ή καυτηριάσει τέτοιου είδους θέματα άκρως επικίνδυνων για όλο τον κόσμο, ευθύς θεωρείται εθνικιστής, πατριώτης, φανατικός κ.ο.κ., ενώ όσοι επιχειρούν να πετύχουν τους «οικουμενισμούς» τους δεν λογίζονται ως φανατικοί εθνικιστές!
Αναμφίβολα δεν μπορεί να παραβλεφθεί η μακραίωνη μυστική δράση των Σιωνιστών (φανατικών Εβραίων ηγετών) που επιχειρούν αιώνες τώρα να επικρατήσουν διεθνώς με κάθε μέσον, εγκαθιδρύοντας παγκοσμίως το ποθούμενο γι' αυτό Ιουδαϊκό βασίλειο, όπως ορίζει το Ταλμούδ και κατευθύνει το κρυφό επιτελείο «Γκαχάλα» (στην Παλαιστίνη λέγεται Σανχεντρίν) προσπαθώντας να κυριαρχήσουν παντού μέσω της οικονομίας, του εμπορίου, της πολιτικής κ.λ.π., αυτοαποκαλούμενοι ως «ο εκλεκτός λαός του Θεού» που είναι προορισμένος να κυριαρχήσει πάνω στη γη (!!!).Όμως, ό,τι έχουν σχεδιάσει μέχρι σήμερα συντρίβεται και στρέφεται εναντίον τους. Μερικά τρανταχτά συμβάντα της δράσης τους αποδεικνύουν το πώς διεισδύουν παντού επιχειρώντας να εξουδετερώσουν τα θεωρούμενα εμπόδια.
Αυτό που περισσότερο αντιβαίνει στις επιδιώξεις τους είναι ο Χριστιανισμός.
Αφού σταυρώθηκε ο Χριστός που δεν πίστεψαν, αν και σε Αυτόν εκπληρώθηκαν όλες οι προφητείες για τον ερχομό του Μεσσία που στους Εβραίους είχαν αποκαλυφθεί, εν συνεχεία (70 μ.Χ) αλώθηκε η Ιερουσαλήμ απ' τους Ρωμαίους και σταυρώθηκαν τόσοι πολλοί Εβραίοι που έκτοτε διασκορπίστηκαν σ' όλα τα σημεία της γης!Τον 6ο αιώνα μ.Χ. βλέποντας οι Εβραίοι τον Χριστιανισμό να εξαπλώνεται, δημιουργούσαν τον Μεωμεθανισμό, ώστε με τη βία του να πλήξουν τους Χριστιανούς! Ο Μωάμεθ ήταν εκ μητρός Εβραίος και οι τρεις τουλάχιστον γυναίκες του ήταν Εβραίες! Το περιβάλλον του αποτελείτο από Εβραίους μάγους, αστρολόγους, αποκρυφιστές, με πρώτο τον διαβόητο Ουάρακα, εξάδελφο γυναικός του. Σήμερα όμως, εκατομμύρια φανατικοί μουσουλμάνοι είναι ορκισμένοι να αφανίσουν από προσώπου γης τους Εβραίους και όχι τους Χριστιανούς όπως είχε προσχεδιαστεί!Οι Εβραίοι δημιούργησαν τον κομμουνισμό! Ο Κάρολος Μαρξ καταγόταν από Ιουδαίους. Ήταν Γερμανοεβραίος. Ο Λένιν εκ μητρός Εβραίος και εβραιομασόνος 33ου βαθμού, ξεκίνησε το 1917 τη Ρωσική επανάσταση με επιτελείο 217 συνεργατών, αποτελούμενο από 8 Ρώσους και τους υπόλοιπους όλους Εβραίους! Το συμβούλιο των λαϊκών εκπροσώπων της πρώτης κομμουνιστικής κυβέρνησης της Ρωσίας είχε 22 μέλη. Οι 17 Εβραίοι και 3 Ρώσοι! Από τους 554 διοικητικούς εκπροσώπους της μεταεπαναστατικής Ρωσίας, οι 30 ήταν Ρώσοι και οι 447 Εβραίοι! Οι ενισχυτές του Λένιν ήταν οι γνωστοί Αμερικανοεβραίοι τραπεζίτες Σιφφ, Λοέμπ, Κούχνε! Όμως, το 1956 οι Ρώσοι κομμουνιστές στράφηκαν μανιωδώς κατά των Εβραίων Σιωνιστών με έναν πρωτοφανή διωγμό!Επίσης, οι Εβραίοι Σιωνιστές είναι ανακατωμένοι σε όλους τους χώρους, ελέγχοντας κυβερνήσεις κρατών, μέχρι και συμβούλια ομοφύλων, ιερόδουλων, δήθεν οικολόγων, για να γνωρίζουν τα πάντα. Είναι ιδρυτές και συνεχιστές αιρέσεων όπως των Ιεχωβάδων (οι Ρώσελ, Ρόδερφορδ, Νορ, ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής)! Δημιούργησαν τη μασονία όπως οι ίδιοι οι Σιωνιστές το λένε (βλ. πρωτόκολλα σοφών της Σιών) και όταν πολλοί μασόνοι αποχωρούσαν γιατί διαπίστωναν ότι είναι Ιουδαϊκών συμφερόντων το όλο σύστημα, τότε ιδρύθηκαν στο εβραιοκρατούμενο Σικάγο οι λέσχες Ρόταρυ (1905) και Λάϊονς (1917)! Στον προσκοπισμό ο Εβραιομασόνος Μάρτιν έδωσε από το 1917 πλήρες μασονικό περιεχόμενο (εμβλήματα, χαιρετισμούς, όρους κ.α.). Επινόησαν στη συνέχεια τον Χιτλερισμό με τον Αδόλφο Χίτλερ κατά το ήμισυ Εβραίο, με σύμβολο τον τεθλασμένο σταυρό της μαύρης μαγείας, τη «σβάστικα», επιχειρώντας το 1933 να επιβάλλουν τη «νέα τάξη πραγμάτων» ώσπου όλα στράφηκαν εναντίον τους, με θύματα 6.500.000 αθώους Εβραίους!
Με πάμπολλους τρόπους οι Σιωνιστές προσπαθούν να επιβληθούν εν ονόματι των «θεωριών» τους, φθάνοντας στο σημείο να ελέγχουν σήμερα παγκοσμίως το χρήμα, κρατώντας τη δύναμη του χρυσού, την κυριαρχία του κεφαλαίου, το μονοπώλιο της Βιομηχανίας και του εμπορίου, τις επιστήμες, τις πολυεθνικές εταιρείες, τη λειτουργία των χρηματιστηρίων, των υπηρεσιών, των ΜΜΕ της κοινής γνώμης, στοχεύοντας στην παγκόσμια σιωνιστική αυτοκρατορία, φιλοδοξώντας ότι σ' αυτήν θα είναι υποταγμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα!
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008
Η ελληνοτουρκική κρίση του Μαρτίου 1987
Η κρίση του Μαρτίου 1987, η οποία έφερε την Ελλάδα και την Τουρκία στα πρόθυρα του πολέμου, υπήρξε καθοριστική τόσο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όσο και για τις σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ.
Αφορμή της κρίσης υπήρξε η αυθαίρετη απόφαση της Άγκυρας να κάνει έρευνες στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου επί των χωρικών υδάτων της Ελλάδος. Στόχος της κίνησης αυτής ήταν η διχοτόμηση του Αιγαίου, έτσι ώστε να βρεθούν τα ελληνικά νησιά υπό τουρκική ομηρία. Οι απαιτήσεις αυτές αντιμετωπίσθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση με αποφασιστικότητα. Η στρατιωτική ηγεσία της χώρας την περίοδο αυτή ήταν η εξής: Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Πτέραρχος Νίκος Κουρής, Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Σταμάτης Βελίδης, Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, Υπαρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος Ηλίας Ψωμάς Αρχηγός ΑΤΑ (αντικαθιστούσε τον Αρχηγό ΓΕΑ Αντιπτέραρχο Νικόλαο Στάπα που λόγω υγείας βρισκόνταν στις ΗΠΑ), Αρχηγός Στόλου Αντιναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης. Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και Αναπληρωτής ο Γ. Καψής.
Στις 27 Μαρτίου, ημέρα που είχε αναγγελθεί η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους Sismik στο Αιγαίο αυτή δεν πραγματοποιήθηκε τελικά, αφού τα ελληνικά πολεμικά πλοία το περίμεναν στο Ανατολικό Αιγαίο με εντολή αν παραβιάσει τα ελληνική χωρικά ύδατα να το βυθίσουν.
Αναλυτικότερα, από τις 6:00 πμ της 27/03/1987 άρχισε ο απόπλους όλων σχεδόν των μονάδων του Πολεμικού Ναυτικού υπό των ήχο εμβατηρίων και με το ηθικό στα ύψη. Πρώτα απέπλευσαν τα ταχέα σκάφη (πυραυλάκατοι, τορπιλάκατοι) για να προλάβουν ενδεχόμενο αιφνιδιασμό και να αποκτήσουν τακτικό προβάδισμα σε απόρρητες θέσης αποκρύψεως στα ακριτικά νησιά, ώστε να υπάρχει άμεση στοχοποίηση και προσβολή των τουρκικών μονάδων. Για την ιστορία το πρώτο πλοίο που εξήλθε του Ναυστάθμου Σαλαμίνας ήταν η άτυχη ΤΠΚ ΚΩΣΤΑΚΟΣ.
Μεταξύ 08:00 και 09:20 απέπλευσαν 11 αντιτορπιλικά με ναυαρχίδα τη Φ/Γ ΕΛΛΗ, χωρισμένες σε τρεις μονάδες επιχειρήσεων. Η πρώτη απλώθηκε στο Βόρειο Αιγαίο υπό τον πλοίαρχο Γ. Δεμέστιχα με αποστολή την παρακολούθηση του Sismik σε ενδεχόμενη έξοδό του στο Αιγαίο, η δεύτερη στο Κεντρικό Αιγαίο υπό τον διοικητή Α/Τ αρχιπλοίαρχο Α. Βασιλειάδη παρέχοντας προστασία στα πλοία μεταφοράς ενισχύσεων στα ακριτικά νησιά ενώ η τρίτη μοίρα υπό τον κυβερνήτη του Α/Τ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ αρχικά στην περιοχή Κυκλάδων και μετά στις Βόρειες Σποράδες.
Η αποβατική δύναμη του Στόλου απέπλευσε μεταξύ 10:00 και 12:10 και κινήθηκε στα σημεία φορτώσεως στρατευμάτων (Πεζοναυτών). Παράλληλα απέπλευσαν 7 υποβρύχια (6 Tύπου 209 και 1 τύπου GUPPY), τα ναρκαλιευτικά και τα βοηθητικά πλοία του Στόλου καθώς επίσης απογειώθηκαν αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Albatros και ελικόπτερα ΑΒ-212 και SA.319B Allouette III. Επίσης, ανακλήθηκαν τα δύο εναπομείναντα υποβρύχια Τύπου 209 (ΠΟΣΕΙΔΩΝ, ΠΟΝΤΟΣ), που συμμετείχαν στη ΝΑΤΟϊκή άσκηση "DOG-FISH" στην Κεντρική Μεσόγειο, στέλνοντας μήνυμα αποφασιστικότητας στις Βρυξέλλες. Όλα τα πλοία του Στόλου διατάχθηκαν οι επικοινωνίες να διεξάγονται κρυπτογραφημένες, να εγκλωβίζονται όλα τα μη φίλια αεροσκάφη και να διατηρείται ετοιμότητα βολής ενώ σε περίπτωση επαφής με τον αντίπαλο, να διατηρείται ετοιμότητα πρώτης βολής ανά πάσα στιγμή και να τηρηθεί το δόγμα "χτύπα σκληρά" μέχρι εξουθένωσης του αντιπάλου.
Επιπλέον ξεκίνησε επιλεκτική επιστράτευση εφέδρων του Στρατού Ξηράς και προώθηση μαχητικών αεροσκαφών στα αεροδρόμια διασποράς, ενώ ελήφθη και η απόφαση για προσωρινή διακοπή της λειτουργίας της αμερικανικής βάσης Νέας Μάκρης. Κατά τη κρίση διάρκειας τεσσάρων ημερών η τουρκική πλευρά δεν κινητοποίησε το στόλο της και δεν τόλμησε να βγάλει το Sismik στο Αιγαίο, αξίζει όμως να αναφερθεί ο εντοπισμός ενός τουρκικού υποβρυχίου Τύπου 209 από το ελληνικό ΤΡΙΤΩΝ τα μεσάνυχτα της 29ης προς 30η Μαρτίου ανατολικά της Τήνου.
Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, υπήρχε σχετική ισορροπία στις χερσαίες δυνάμεις (με αριθμητική υπεροχή μόνο της Τουρκίας), ισορροπία στις ναυτικές δυνάμεις (με αριθμητική και ποιοτική ισορροπία στα υποβρύχια, αντιτορπιλικά και πυραυλακάτους, και μικρή υπεροχή της Τουρκίας σε σύγχρονες φρεγάτες [3 έναντι 2], αλλά με σαφή ελληνική υπεροχή στην ποιότητα του έμψυχου δυναμικού) και σχετική ισορροπία στον αέρα (ελληνική υπεροχή στην ποιότητα του έμψυχου δυναμικού).
Ελλάδα: 45 F-4E, 34 Mirage F-1CG, 53 A-7H, 94 F-5A/B, 88 F-104
Τουρκία: 100 F-4E, 81 F-5A/B, 134 F-104, 95 F-100C/D
Στο σημείο αυτό εντοπίζεται μια σημαντική διαφορά με την κρίση των Ιμίων: η Τουρκία δεν απολάμβανε αεροπορικής υπεροχής, όπως το 1996.
Ο συσχετισμός δυνάμεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε μια πολεμική σύγκρουση (αν φυσικά η Τουρκία επιχειρούσε να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της και να αντιδράσει δυναμικά), η Ελλάδα θα είχε σημαντικό πλεονέκτημα για νίκη, με απώλειες όμως και για τις δύο πλευρές και τελική έκβαση ανάλογα με τη διάρκεια της σύγκρουσης, που θα καθοριζόταν σε σημαντικό βαθμό από την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Αφορμή της κρίσης υπήρξε η αυθαίρετη απόφαση της Άγκυρας να κάνει έρευνες στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου επί των χωρικών υδάτων της Ελλάδος. Στόχος της κίνησης αυτής ήταν η διχοτόμηση του Αιγαίου, έτσι ώστε να βρεθούν τα ελληνικά νησιά υπό τουρκική ομηρία. Οι απαιτήσεις αυτές αντιμετωπίσθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση με αποφασιστικότητα. Η στρατιωτική ηγεσία της χώρας την περίοδο αυτή ήταν η εξής: Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Πτέραρχος Νίκος Κουρής, Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Σταμάτης Βελίδης, Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, Υπαρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος Ηλίας Ψωμάς Αρχηγός ΑΤΑ (αντικαθιστούσε τον Αρχηγό ΓΕΑ Αντιπτέραρχο Νικόλαο Στάπα που λόγω υγείας βρισκόνταν στις ΗΠΑ), Αρχηγός Στόλου Αντιναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης. Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας και Αναπληρωτής ο Γ. Καψής.
Στις 27 Μαρτίου, ημέρα που είχε αναγγελθεί η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους Sismik στο Αιγαίο αυτή δεν πραγματοποιήθηκε τελικά, αφού τα ελληνικά πολεμικά πλοία το περίμεναν στο Ανατολικό Αιγαίο με εντολή αν παραβιάσει τα ελληνική χωρικά ύδατα να το βυθίσουν.
Αναλυτικότερα, από τις 6:00 πμ της 27/03/1987 άρχισε ο απόπλους όλων σχεδόν των μονάδων του Πολεμικού Ναυτικού υπό των ήχο εμβατηρίων και με το ηθικό στα ύψη. Πρώτα απέπλευσαν τα ταχέα σκάφη (πυραυλάκατοι, τορπιλάκατοι) για να προλάβουν ενδεχόμενο αιφνιδιασμό και να αποκτήσουν τακτικό προβάδισμα σε απόρρητες θέσης αποκρύψεως στα ακριτικά νησιά, ώστε να υπάρχει άμεση στοχοποίηση και προσβολή των τουρκικών μονάδων. Για την ιστορία το πρώτο πλοίο που εξήλθε του Ναυστάθμου Σαλαμίνας ήταν η άτυχη ΤΠΚ ΚΩΣΤΑΚΟΣ.
Μεταξύ 08:00 και 09:20 απέπλευσαν 11 αντιτορπιλικά με ναυαρχίδα τη Φ/Γ ΕΛΛΗ, χωρισμένες σε τρεις μονάδες επιχειρήσεων. Η πρώτη απλώθηκε στο Βόρειο Αιγαίο υπό τον πλοίαρχο Γ. Δεμέστιχα με αποστολή την παρακολούθηση του Sismik σε ενδεχόμενη έξοδό του στο Αιγαίο, η δεύτερη στο Κεντρικό Αιγαίο υπό τον διοικητή Α/Τ αρχιπλοίαρχο Α. Βασιλειάδη παρέχοντας προστασία στα πλοία μεταφοράς ενισχύσεων στα ακριτικά νησιά ενώ η τρίτη μοίρα υπό τον κυβερνήτη του Α/Τ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ αρχικά στην περιοχή Κυκλάδων και μετά στις Βόρειες Σποράδες.
Η αποβατική δύναμη του Στόλου απέπλευσε μεταξύ 10:00 και 12:10 και κινήθηκε στα σημεία φορτώσεως στρατευμάτων (Πεζοναυτών). Παράλληλα απέπλευσαν 7 υποβρύχια (6 Tύπου 209 και 1 τύπου GUPPY), τα ναρκαλιευτικά και τα βοηθητικά πλοία του Στόλου καθώς επίσης απογειώθηκαν αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Albatros και ελικόπτερα ΑΒ-212 και SA.319B Allouette III. Επίσης, ανακλήθηκαν τα δύο εναπομείναντα υποβρύχια Τύπου 209 (ΠΟΣΕΙΔΩΝ, ΠΟΝΤΟΣ), που συμμετείχαν στη ΝΑΤΟϊκή άσκηση "DOG-FISH" στην Κεντρική Μεσόγειο, στέλνοντας μήνυμα αποφασιστικότητας στις Βρυξέλλες. Όλα τα πλοία του Στόλου διατάχθηκαν οι επικοινωνίες να διεξάγονται κρυπτογραφημένες, να εγκλωβίζονται όλα τα μη φίλια αεροσκάφη και να διατηρείται ετοιμότητα βολής ενώ σε περίπτωση επαφής με τον αντίπαλο, να διατηρείται ετοιμότητα πρώτης βολής ανά πάσα στιγμή και να τηρηθεί το δόγμα "χτύπα σκληρά" μέχρι εξουθένωσης του αντιπάλου.
Επιπλέον ξεκίνησε επιλεκτική επιστράτευση εφέδρων του Στρατού Ξηράς και προώθηση μαχητικών αεροσκαφών στα αεροδρόμια διασποράς, ενώ ελήφθη και η απόφαση για προσωρινή διακοπή της λειτουργίας της αμερικανικής βάσης Νέας Μάκρης. Κατά τη κρίση διάρκειας τεσσάρων ημερών η τουρκική πλευρά δεν κινητοποίησε το στόλο της και δεν τόλμησε να βγάλει το Sismik στο Αιγαίο, αξίζει όμως να αναφερθεί ο εντοπισμός ενός τουρκικού υποβρυχίου Τύπου 209 από το ελληνικό ΤΡΙΤΩΝ τα μεσάνυχτα της 29ης προς 30η Μαρτίου ανατολικά της Τήνου.
Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, υπήρχε σχετική ισορροπία στις χερσαίες δυνάμεις (με αριθμητική υπεροχή μόνο της Τουρκίας), ισορροπία στις ναυτικές δυνάμεις (με αριθμητική και ποιοτική ισορροπία στα υποβρύχια, αντιτορπιλικά και πυραυλακάτους, και μικρή υπεροχή της Τουρκίας σε σύγχρονες φρεγάτες [3 έναντι 2], αλλά με σαφή ελληνική υπεροχή στην ποιότητα του έμψυχου δυναμικού) και σχετική ισορροπία στον αέρα (ελληνική υπεροχή στην ποιότητα του έμψυχου δυναμικού).
Ελλάδα: 45 F-4E, 34 Mirage F-1CG, 53 A-7H, 94 F-5A/B, 88 F-104
Τουρκία: 100 F-4E, 81 F-5A/B, 134 F-104, 95 F-100C/D
Στο σημείο αυτό εντοπίζεται μια σημαντική διαφορά με την κρίση των Ιμίων: η Τουρκία δεν απολάμβανε αεροπορικής υπεροχής, όπως το 1996.
Ο συσχετισμός δυνάμεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε μια πολεμική σύγκρουση (αν φυσικά η Τουρκία επιχειρούσε να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της και να αντιδράσει δυναμικά), η Ελλάδα θα είχε σημαντικό πλεονέκτημα για νίκη, με απώλειες όμως και για τις δύο πλευρές και τελική έκβαση ανάλογα με τη διάρκεια της σύγκρουσης, που θα καθοριζόταν σε σημαντικό βαθμό από την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008
Η Σύγχρονη Λερναία Ύδρα
Αυτός ο λαός είναι περήφανος ,η αξιοπρέπεια , η πίστη σε ιδανικά, η προσήλωση σε αρχές, το θάρρος και η αυτοθυσία δεν είναι μύθος είναι μέρος της ιστορίας του , είναι μέρος του DNA του και αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας του. Η ψυχοσύνθεση του Έλληνα είναι ο στόχος , τροχοπέδη πάντα στα σχέδια ιμπεριαλιστικών βλέψεων που μεθοδικά στόχευαν την Ελλάδα. Δεν υποκύπτει και δεν υποτάσσεται εύκολα και για αυτό τα κύτταρα αντίστασης και περηφάνιας του πρέπει να φθαρούν να καμφθούν και να εξασθενίσουν.
Αποφάνθηκαν οι υπονομευτές του Ελληνισμού να μειώσουν και να αφανίσουν στιγμές του ενδόξου παρελθόντος του ,στιγμές πανεθνικού σπαραγμού και πόνου παραχαράσσοντας το νόημα τους, πλήττοντας το κύρος τους και απολείποντας κομβικά γεγονότα από αυτό. Η χημεία του Έλληνα με την ιστορία του είναι δυσεύρετη και σπάνια.. Περιέχει και εκπέμπει συναίσθημα, που τον συνεπαίρνει και τον ξυπνά από την λήθη που έχει υποπέσει και το συναίσθημα αυτό προσπαθούν να αποκρύψουν. Αυτό είναι το έγκλημα του γένους μας εξ αρχής έμαθε τους ανθρώπους του να ζουν ελεύθεροι. Αυτό είναι ασυγχώρητο , να πληγεί η ιδιαίτερη σχέση του Έλληνα με την ιστορία του που με τον δικό της μαγευτικό τρόπο του μεταβιβάζει τα εργαλεία που τον οδηγούν στην απόκτηση εσωτερικής ελευθερίας Σταδιακά στοχεύετε ο εκμηδενισμός κάθε μορίου αφύπνισης στη ψυχοσύνθεση του ώστε να καμφθούν τελικά οι αντιστάσεις του και να υποδουλωθεί.
Οι επιθέσεις των Νεοταξιτών στοχεύουν στην διάλυση κάθε ικμάδας περηφάνιας και φθοράς κάθε συντελεστή που διαχρονικά ενσωματώθηκε στον τρόπο ζωής και σκέψης του Έλληνα καθώς όλα μαζί προάγουν την Ελληνική Παιδεία. Ένα όμως δεν λογάριασαν, το Ελληνικό Πνεύμα που δια μέσου και της ιστορίας, όχι μόνο δεν μπορούν να διαγράψουν αλλά έχει φροντίσει να γαλουχήσει τους Έλληνες με τον ελεύθερο τρόπο σκέψης ώστε να συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και να αντιστέκονται στις Λερναίες Ύδρες όπως έπρατταν διαχρονικά.
Αποφάνθηκαν οι υπονομευτές του Ελληνισμού να μειώσουν και να αφανίσουν στιγμές του ενδόξου παρελθόντος του ,στιγμές πανεθνικού σπαραγμού και πόνου παραχαράσσοντας το νόημα τους, πλήττοντας το κύρος τους και απολείποντας κομβικά γεγονότα από αυτό. Η χημεία του Έλληνα με την ιστορία του είναι δυσεύρετη και σπάνια.. Περιέχει και εκπέμπει συναίσθημα, που τον συνεπαίρνει και τον ξυπνά από την λήθη που έχει υποπέσει και το συναίσθημα αυτό προσπαθούν να αποκρύψουν. Αυτό είναι το έγκλημα του γένους μας εξ αρχής έμαθε τους ανθρώπους του να ζουν ελεύθεροι. Αυτό είναι ασυγχώρητο , να πληγεί η ιδιαίτερη σχέση του Έλληνα με την ιστορία του που με τον δικό της μαγευτικό τρόπο του μεταβιβάζει τα εργαλεία που τον οδηγούν στην απόκτηση εσωτερικής ελευθερίας Σταδιακά στοχεύετε ο εκμηδενισμός κάθε μορίου αφύπνισης στη ψυχοσύνθεση του ώστε να καμφθούν τελικά οι αντιστάσεις του και να υποδουλωθεί.
Οι επιθέσεις των Νεοταξιτών στοχεύουν στην διάλυση κάθε ικμάδας περηφάνιας και φθοράς κάθε συντελεστή που διαχρονικά ενσωματώθηκε στον τρόπο ζωής και σκέψης του Έλληνα καθώς όλα μαζί προάγουν την Ελληνική Παιδεία. Ένα όμως δεν λογάριασαν, το Ελληνικό Πνεύμα που δια μέσου και της ιστορίας, όχι μόνο δεν μπορούν να διαγράψουν αλλά έχει φροντίσει να γαλουχήσει τους Έλληνες με τον ελεύθερο τρόπο σκέψης ώστε να συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και να αντιστέκονται στις Λερναίες Ύδρες όπως έπρατταν διαχρονικά.
Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008
Τούρκοι υπήκοοι στο πλευρό της Al Qaeda;
Νέες πληροφορίες έρχονται στο φως της δημοσιότητας σχετικά με τη δράση Τούρκων υπηκόων που στρατολογούνται και εκπαιδεύονται στο Αφγανιστάν από την Al Qaeda. Τα τελευταία δύο χρόνια το τρομοκρατικό δίκτυο του Μπιν Λάντεν αύξησε την επιρροή του στην Τουρκία, από όπου έχουν καταφθάσει στο Αφγανιστάν αρκετές δεκάδες νέοι. Ανάμεσά τους και πολλοί μετανάστες είτε παιδιά μεταναστών, οι οποίοι έχουν και ευρωπαϊκά διαβατήρια.
Ο σαραντάρης Τούρκος Αμπου Χανιφά είναι ένας από τους εκπαιδευτές της οργάνωσης. Ζούσε παλαιότερα στο Βόρειο Βαζιριστάν και σήμερα συνοδεύει τους άνδρες που εκπαιδεύει στην κοιλάδα του Σαβάλ, κοντά «στα παλιά του λημέρια». Οι περισσότεροι «νεοσύλλεκτοι» φθάνουν στο Πακιστάν αεροπορικώς, άλλοι μέσω Ιράν διά ξηράς, τους οποίους προωθούν μαφιόζοι και άλλοι ειδικευμένοι σε τέτοιες δουλειές. Πάνω στα απόκρημνα βουνά και με τρομερές κακουχίες αυτοί οι Τούρκοι μαθαίνουν να φτιάχνουν βόμβες με υλικά τα οποία πουλιούνται ελεύθερα στην αγορά. Υπολογίζεται ότι 300-1.000 Τούρκοι βρίσκονται τώρα στο Βαζιριστάν και στο Αφγανιστάν, κάνοντας μάλιστα πολύ αισθητή την παρουσία τους. Αρκετοί από αυτούς έχουν πάρει μέρος σε μάχες στο Αφγανιστάν και σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας. Ενας Τούρκος από τη Γερμανία, ο Κουνεΐτ Σιφτσί - γνωστός και ως Σαάντ Αμπου Φουρκάν-, ανατινάχθηκε μόνος του με ένα βαν στις 3 Μαρτίου κοντά σε αμερικανική βάση στην επαρχία Σαμπαρί του Αφγανιστάν. Σκοτώθηκαν δύο στρατιώτες του ΝΑΤΟ και δύο αφγανοί εργάτες, ενώ έξι άλλοι άνθρωποι τραυματίστηκαν. Λίγοι όμως από αυτούς τους Τούρκους που φθάνουν στο Βαζιριστάν, εκπαιδεύονται και παίρνουν μέρος σε μάχες με δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν παραμένουν εκεί. Οι περισσότεροι επιστρέφουν στην Ευρώπη, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν διπλή υπηκοότητα.
Υπενθυμίζεται ότι στο Αφγανιστάν βρίσκονται περί τους 725 Τούρκους στρατιώτες στα πλαίσια της ISAF που σταθμεύουν στη κεντροανατολική περιοχή Βαρντάκ. Παλαιότερο δημοσίευμα του τουρκικού Τύπου ανέφερε ότι σύμφωνα με εκτιμήσεις των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, η Al Qaeda είναι "δημιούργημα των ΗΠΑ με σκοπό την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων και τη παγκόσμια κυριαρχία".
Ο σαραντάρης Τούρκος Αμπου Χανιφά είναι ένας από τους εκπαιδευτές της οργάνωσης. Ζούσε παλαιότερα στο Βόρειο Βαζιριστάν και σήμερα συνοδεύει τους άνδρες που εκπαιδεύει στην κοιλάδα του Σαβάλ, κοντά «στα παλιά του λημέρια». Οι περισσότεροι «νεοσύλλεκτοι» φθάνουν στο Πακιστάν αεροπορικώς, άλλοι μέσω Ιράν διά ξηράς, τους οποίους προωθούν μαφιόζοι και άλλοι ειδικευμένοι σε τέτοιες δουλειές. Πάνω στα απόκρημνα βουνά και με τρομερές κακουχίες αυτοί οι Τούρκοι μαθαίνουν να φτιάχνουν βόμβες με υλικά τα οποία πουλιούνται ελεύθερα στην αγορά. Υπολογίζεται ότι 300-1.000 Τούρκοι βρίσκονται τώρα στο Βαζιριστάν και στο Αφγανιστάν, κάνοντας μάλιστα πολύ αισθητή την παρουσία τους. Αρκετοί από αυτούς έχουν πάρει μέρος σε μάχες στο Αφγανιστάν και σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας. Ενας Τούρκος από τη Γερμανία, ο Κουνεΐτ Σιφτσί - γνωστός και ως Σαάντ Αμπου Φουρκάν-, ανατινάχθηκε μόνος του με ένα βαν στις 3 Μαρτίου κοντά σε αμερικανική βάση στην επαρχία Σαμπαρί του Αφγανιστάν. Σκοτώθηκαν δύο στρατιώτες του ΝΑΤΟ και δύο αφγανοί εργάτες, ενώ έξι άλλοι άνθρωποι τραυματίστηκαν. Λίγοι όμως από αυτούς τους Τούρκους που φθάνουν στο Βαζιριστάν, εκπαιδεύονται και παίρνουν μέρος σε μάχες με δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν παραμένουν εκεί. Οι περισσότεροι επιστρέφουν στην Ευρώπη, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν διπλή υπηκοότητα.
Υπενθυμίζεται ότι στο Αφγανιστάν βρίσκονται περί τους 725 Τούρκους στρατιώτες στα πλαίσια της ISAF που σταθμεύουν στη κεντροανατολική περιοχή Βαρντάκ. Παλαιότερο δημοσίευμα του τουρκικού Τύπου ανέφερε ότι σύμφωνα με εκτιμήσεις των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, η Al Qaeda είναι "δημιούργημα των ΗΠΑ με σκοπό την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων και τη παγκόσμια κυριαρχία".
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
Ο SARS βιολογικό όπλο της Κίνας;
Τον ισχυρισμό ότι το Σοβαρό Οξύ Αναπνευστικό Σύνδρομο (SΑRS) ήταν στην πραγματικότητα κινεζικό βιολογικό όπλο, διατύπωσε ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Ταϊβάν. Μιλώντας σε επιτροπή του Κοινοβουλίου, ο γενικός διευθυντής του Εθνικού Γραφείου Ασφαλείας Τσάι Τσάο-μινγκ, ενημέρωσε ότι πηγές της υπηρεσίας του στην Κίνα εκφράζουν υποψίες πως το Πεκίνο ξεκίνησε την επιδημία πριν από έξι χρόνια, στο πλαίσιο μιας εκστρατείας βιολογικού πολέμου, χωρίς όμως να προσκομίσει οποιεσδήποτε αποδείξεις. Σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε το Εθνικό Γραφείο Ασφαλείας της Ταϊβάν αναφέρεται ότι και το 2003, την περίοδο έξαρσης του SARS, υπήρχαν «εμπιστευτικές πληροφορίες που ανέφεραν ότι το SARS ήταν ένα βιολογικό όπλο».
Ο ιός της άτυπης πνευμονίας εμφανίστηκε στην νότια Κίνα το 2002, προκαλώντας το θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων σε όλο το κόσμο, από τους οποίους οι 350 ήταν στην ίδια την χώρα. Η αρχική απόπειρα της Κίνας για συγκάλυψη της επιδημίας είχε ως αποτέλεσμα την αποπομπή του δημάρχου του Πεκίνου και του Υπουργού Υγείας και οδήγησε σε σωρεία θεωριών συνωμοσίας για την προέλευση του ιού.
Ο ιός της άτυπης πνευμονίας εμφανίστηκε στην νότια Κίνα το 2002, προκαλώντας το θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων σε όλο το κόσμο, από τους οποίους οι 350 ήταν στην ίδια την χώρα. Η αρχική απόπειρα της Κίνας για συγκάλυψη της επιδημίας είχε ως αποτέλεσμα την αποπομπή του δημάρχου του Πεκίνου και του Υπουργού Υγείας και οδήγησε σε σωρεία θεωριών συνωμοσίας για την προέλευση του ιού.
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Περί Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος
Το Νοέμβριο του 1993 διακηρύχθηκε από τις Κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου το "Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου", με κύριο χαρακτηριστικό τον καθαρά αμυντικό του χαρακτήρα και στόχο την αποτροπή ή αντιμετώπιση κάθε επιθετικής ενέργειας, εναντίον του ενός ή και των δύο μερών. Με την διακήρυξη του Δόγματος, υπογραμμίζεται με έμφαση η δέσμευση της Ελλάδας να θεωρεί ως αιτία πολέμου (casus belli) οποιαδήποτε τουρκική απόπειρα προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο. Στα πλαίσια υλοποίησης του Δόγματος, το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς προχώρησε στη ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση της Εθνικής Φρουράς, στο συντονισμό μεταξύ των επιτελείων ΓΕΕΦ και ΓΕΕΘΑ Ελλάδας, στη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων, στη δημιουργία κατάλληλων επιχειρησιακών υποδομών (με αποκορύφωμα τη σύγχρονη αεροπορική βάση στη Πάφο, όπου εδρεύει η 55η Σμηναρχία Μάχης).
Ιστορικό
9 Οκτωβρίου 1994: Στην τελική επίθεση της 20ής Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας, με διοικητή τον Ταξίαρχο Χαράλαμπο Λόττα στη Δρομολαξιά κατά τη διάρκεια της ΤΑΜΣ «Νικηφόρος '94», για πρώτη φορά στην ιστορία η ελληνική Πολεμική Αεροπορία με τέσσερα Α-7 και δύο F-16 Block30 και επικεφαλής τον επισμηναγό Ηλία Βενέτη της 330Μοίρας, παρέχει εικονικά πυρά εγγύς αεροπορικής υποστήριξης στην ΧΧ ΤΘΤ της ΕΦ. Στον θαλάσσιο χώρο της άσκησης μετέχει η φρεγάτα ΑΔΡΙΑΣ του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Στις 10/10/94, τρία F-16 υπερίπτανται της παρελάσεως των ασκηθέντων τμημάτων της ΕΦ στη Λάρνακα, όπου μετέχει και άγημα της ΑΔΡΙΑΣ.
25-27 Σεπτεμβρίου 1995: Τρία F-16 και τρία Α-7 με πραγματικά πυρά μετέχουν στην άσκηση «Τοξότης - Νικηφόρος '95» στη Δρομολαξιά και στο Καλό Χωριό. Επίσης στη Κύπρο βρίσκονται η φρεγάτα ΥΔΡΑ, το αντιτορπιλικό ΝΕΑΡΧΟΣ και το υποβρύχιο ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ του ΠΝ. Της παρελάσεως στη Λάρνακα υπερίπτανται τέσσερα F-16 και μετέχουν αγήματα όλων των σκαφών του Πολεμικού Ναυτικού. Στο αεροδρόμιο Πάφου ο Γλαύκος Κληρίδης, επιθεωρεί τα ελλαδικά F-16 με επικεφαλής τον αντισμήναρχο διοικητή της 330 ΜΔ/Β Ηλία Βενέτη και τον σμηναγό Γρηγόρη Θεοχαρίδη της 111 Πτέρυγας Μάχης.
7-9 Οκτωβρίου 1996: Η Πολεμική Αεροπορία με τέσσερα F-16 και δύο A-7, έχοντας επικεφαλής τον διοικητή της 330Μ επισμηναγό Δημήτρη Προκοπίου, μετέχει στην ΤΑΜΣ «Νικηφόρος '96» της ΕΦ, στο Μαρώνι, στον Κοτσιάτη και στο Καλό Χωριό, όπου C-130 της 356 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών πραγματοποιεί ρίψη 25 αλεξιπτωτιστών της Α΄ ΜΑΛ του αντισυνταγματάρχη Βασιλαντωνάκη. Στη θαλάσσια άσκηση μετέχουν το αντιτορπιλικό ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, η φρεγάτα ΑΙΓΑΙΟΝ, το υποβρύχιο ΠΟΣΕΙΔΩΝ και δύο πυραυλάκατοι του ΠΝ. Στην παρέλαση ασκηθέντων στη Λάρνακα, μαζί με την ΕΦ μετέχει η ΕΛΔΥΚ, οι ναύτες των σκαφών του ΠΝ και οι Ελλαδίτες αλεξιπτωτιστές.
12-15 Οκτωβρίου 1997: Συμμετοχή των μαχητικών F-16 και A-7, του μεταγωγικού C-130 της ΠΑ καθώς και της φρεγάτας ΛΗΜΝΟΣ, του αντιτορπιλικού ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, του υποβρυχίου ΩΚΕΑΝΟΣ και των πυραυλακάτων ΣΤΑΡΑΚΗΣ και ΤΡΟΥΜΠΑΚΗΣ του ΠΝ στη «Νικηφόρος - Τοξότης '97», στην Πόλη Χρυσοχούς, στο Μαρώνι, στο Καλό Χωριό και στη Λάρνακα. Παρών κι ο ΥπΕΘΑ Άκης Τσοχατζόπουλος, την πτήση του οποίου από Κύπρο προς Ελλάδα με C-130 παρενόχλησαν τουρκικά F-16 κοντά στην Κρήτη. Στις 13/10/1997 πραγματοποιείται η μεγαλύτερη αεροπορική αντιπαράθεση Eλλάδας - Tουρκίας μετά το 1974, ανατολικά της Kρήτης και μεταξύ Pόδου και Kαρπάθου. 120 μαχητικά αεροσκάφη, περί τα 60 τουρκικά και ισάριθμα ελληνικά πετούν από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα σε δεκάδες εμπλοκές με εικονικές αερομαχίες.
16 Iουνίου 1998: Τετράδα μαχητικών F-16 της 346 Μοίρας πετά χαμηλά με σιγή ασυρμάτου και προσγειώνεται στην αεροπορική βάση Πάφου, αιφνιδιάζοντας πλήρως τη τουρκική πλευρά που αντιλαμβάνεται τη παρουσία των ελληνικών μαχητικών μόνο όταν αυτά επικοινωνούν με το πύργο έλεγχου. Ο αιφνιδιασμός προκαλεί αναστάτωση στην Άγκυρα καθώς αποκαλύπτεται η αδυναμία επιτήρησης και η ύπαρξη κενών στον έλεγχο του εναέριου χώρου, τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει η Ελλάδα ανά πάσα στιγμή για την ενίσχυση της Κύπρου.
19-25 Οκτωβρίου 1998: Με νέο ΥΠΑΜ τον Γιαννάκη Ομήρου και νέο Α/ΓΕΕΦ τον αντιστράτηγο Δημήτριο Δήμου πραγματοποιείται η ΤΑΜΣ «Νικηφόρος - Τοξότης '98» και η ΤΑΜΣ «Νίκη '98» της ΕΛΔΥΚ, με συμμετοχή των αεροσκαφών της ΠΑ και των σκαφών του ΠΝ στην Τερσεφάνου, στον Κοτσιάτη και στην παρέλαση της Λάρνακας.
3-7 Οκτωβρίου 1999: Με νέο ΥΠΑΜ τον Σωκράτη Χάσικο, συμμετοχή της ελληνικής ΠΑ και ΠΝ στην ΤΑΜΣ «Νικηφόρος-Τοξότης '99» και στη «Νίκη '99» της ΕΛΔΥΚ, στην Πάφο, στον Κοτσιάτη, στην ακτή Μέρικα του Μαζωτού. Μαζί με τη φρεγάτα ΥΔΡΑ, τη φρεγάτα ΛΗΜΝΟΣ, το υποβρύχιο ΠΟΣΕΙΔΩΝ και τις πυραυλακάτους ΛΑΣΚΟΣ και ΞΕΝΟΣ, ασκούνται και ελικόπτερα S-70B6 Aegean Hawk του ΠΝ και 50 αλεξιπτωτιστές της Α΄ ΜΑΛ με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Μανωλά. Παρόντες ο ΥπΕΘΑ Τσοχατζόπουλος, ο ΥφυπΕθΑ Δημ. Αποστολάκης και για πρώτη φορά Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο στρατηγός Μανούσος Παραγιουδάκης.
17η-21 Οκτωβρίου 2000: με νέο Αρχηγό ΓΕΕΦ τον αείμνηστο αντιστράτηγο Ευάγγελο Φλωράκη πραγματοποιείται η ΤΑΜΣ «Νικηφόρος-Τοξότης 2000» και η ΤΑΜΣ «Νίκη 2000» της ΕΛΔΥΚ. Με σμήνη αεροσκαφών F-16 και Α-7, μεταγωγικό C-130 με αλεξιπτωτιστές της 1ης ΜΑΛ και του ΕΤΑ, τις φρεγάτες ΑΙΓΑΙΟΝ και ΣΑΛΑΜΙΣ, το υποβρύχιο ΩΚΕΑΝΟΣ και τις πυραυλακάτους ΜΠΛΕΣΣΑΣ και ΣΤΑΡΑΚΗΣ του ΠΝ, η Ελλάδα δίνει βροντερό παρών. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που διεξήχθη ο «Τοξότης» και ίσως η πλέον ρεαλιστική άσκηση που έγινε ποτέ (παράλληλη διεξαγωγή της άσκησης SAR "Βεργίνα- Ναυαγός", εγκλωβισμός ζεύγους τουρκικών RF-4E από αντιαεροπορικά TOR-M1 που προσπάθησαν να φωτογραφίσουν την αεροπορική βάση Πάφου, παρουσία του αεροπλανοφόρου CVN73 George Washington στα ανοιχτά της ΝΑ Μεσογείου κλπ).
Το 2001 η ΤΑΜΣ «Νικηφόρος '01» διεξήχθη χωρίς το αεροναυτικό της σκέλος («Τοξότης») ενώ για τελευταία φορά η ΕΛΔΥΚ (με διοικητή τον συνταγματάρχη Περικλή Πιπερούδη) πραγματοποίησε την ΤΑΜΣ «ΝΙΚΗ '01». Τα έτη 2002, 2003 και 2004 ματαιώθηκαν και οι ΤΑΜΣ «Νικηφόρος» της Εθνικής Φρουράς, λόγω των διαπραγματεύσεων στη βάση του αντεθνικού Σχεδίου Ανάν. Η κύρια εκπαιδευτική δραστηριότητα της ΕΦ επαναλήφθηκε το 2005, το 2006, το 2007 ενώ φέτος η διεξαγωγή της θα κριθεί από τις ...διαθέσεις των κατοχικών στρατευμάτων.
Προτάσεις-Προοπτικές
Καθώς διαφαίνεται το ναυάγιο των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων λόγω της αδιάλλακτης στάσης της Άγκυρας, Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να καλύψουν το χαμένο έδαφος πετυχαίνοντας τη δημιουργία δεύτερου "μετώπου" στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, αποφορτίζοντας την ένταση στο Αιγαίο και εξυψώνοντας το ηθικό των Ελληνοκυπρίων με συγκεκριμένες ενέργειες:
1. Αξιοποίηση των νέων μέσων των ΕΕΔ (ενδεικτικά αεροσκάφη F-16Block52+ με σύμμορφες δεξαμενές καυσίμου CFT για επαύξηση της ακτίνας πτήσης, αεροσκαφών ΑΣΕΠΕ EMB-145H για την επιτήρηση και έλεγχο της επιτήρησης και μελλοντικά, νέα φρεγάτα αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής/ΑΑW και νέο αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας του ΠΝ) και επανέναρξη των ασκήσεων "Τοξότης".
2. Ενίσχυση της ΕΛΔΥΚ με κάθε τρόπο ώστε να καλυφθούν αποτελεσματικά τα αδύναμα σημεία της Εθνικής Φρουράς (σύγχρονα ελαφρά πυροβόλα 155mm, αντιαρματικά Kornet-E, αντιαεροπορικά συτήματα ASRAD-Hellas, προηγμένος εξοπλισμός Ηλεκτρονικού Πολέμου κλπ)
3. Συντονισμός και συνεργασία των ΕΕΔ και της ΕΦ στο ζήτημα των εξοπλιστικών αναγκών (συμμετοχή της Κύπρου στο πρόγραμμα νέων ελικοπτέρων SAR της ΠΑ και στο νέο τυφέκιο του ΕΣ, ναυπήγηση των σύγχρονων κανονιοφόρων κλάσης ΜΑΧΗΤΗΣ από τα Ελληνικά Ναυπηγεία για τη Κύπρο).
4. Σύμπραξη Αθήνας-Λευκωσίας κατά τα πρότυπα του HellasSat1 για την απόκτηση δορυφόρου ηλεκτρο-οπτικής κατόπτευσης.
5. Αξιοποίηση της αμυντικής συμμαχίας Κύπρου-Γαλλίας και πραγματοποίηση κοινών αεροναυτικών ασκήσεων με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη ΝΑ Μεσόγειο, ως απάντηση στην ετήσια "Reliable Mermaid" που πραγματοποιούν ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ.
Τα παραπάνω βέβαια εφοσόν δεν επαληθευτεί το εφιαλτικό σενάριο της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της διάλυσης της ένδοξης Εθνικής Φρουράς από τον πρόεδρο Χριστόφια και τους συνοδοιπόρους του. Έστω 34 χρόνια μετά από τη βάρβαρη εισβολή και κατοχή, η Ελλάδα καλείται να ενεργήσει κάνοντας πράξη αυτά που δεν έκαναν τα ανδρείκελα των Αθηνών το 1974.
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Αγώνας στα σχολεία
«Τι άλλο είναι σήμερα τα σχολεία παρά φυλακές όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλή;»
Σε τι χρησιμεύουν σήμερα τα ελληνικά σχολεία, αν όχι στο να κλείνουν ό,τι ζωντανό και υγειές έχει η Πατρίδα μας στο γύψο της απογοήτευσης και της μιζέριας; Είναι σχολεία που καταπνίγουν κάθε αίσθημα υψηλοφροσύνης, ενθουσιασμού και δημιουργικότητας. Ο προορισμός τους για τη διάδοση της γνώσης και του πολιτισμού διεκπεραιώνεται από φροντιστήρια και ιδιώτες. Ακατάληπτα και αντιπαιδαγωγικά είναι τα βιβλία που διανέμονται στους μαθητές. Κάποτε η καθαρεύουσα αποτελούσε την υποτιθέμενη αιτία που τα παιδιά ταλαιπωρούνταν.
Τι φταίει και ενώ στην εποχή της καθαρεύουσας εκατοντάδες παιδιά από χωριά μακριά από τον αστικό τρόπο ζωής και την κουλτούρα όπως σήμερα εννοείται, μελέτησαν και σπούδασαν και διακρίθηκαν σε κάθε τομέα γνώσεως, ενώ σήμερα, με την κατανοητή από όλους δημοτική, οι μαθητές χρειάζονται επεξηγήσεις για να αντιληφθούν βασικές λέξεις και έννοιες;
Φταίει ότι απαιτείται η εξαντλητική φυσική τους παρουσία στις τάξεις ενώ η δουλεία γίνεται τις ώρες μετά το σχολείο; Φταίει ότι η ίδια η προσπάθειά τους για γνώση ατονεί, αφού στον ορίζοντα δε βρίσκεται πλέον η μάθηση και η εργασία αλλά η ανεργία ή η τεμπελιά; Μήπως το ότι οι συγγραφείς των βιβλίων έχουν τόσο μπερδεμένες τις γνώσεις στο μυαλό τους που αδυνατούν να τις μεταφέρουν στο χαρτί;
Τι άλλο είναι σήμερα τα σχολεία παρά φυλακές όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλή;
Τι παράγουν σήμερα τα σχολεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά στρατιές Ελλήνων που έχουν βαρεθεί τη ζωή από την άνοιξή της, μάζες υποψήφιων ανέργων, προσκυνητών των βουλευτικών προθαλάμων, ανθρώπων που είτε θα δουλεύουν σαν σκλάβοι και θα ονειρεύονται το ποδόσφαιρο, το χρήμα και τι σεξ, είτε θα μεταλλαχθούν σε απατεώνες, εξυπνάκηδες και φλώρους;
Τι είναι σήμερα τα σχολεία παρά άντρα του κομμουνισμού και της αναρχίας;
Από τα θρανία τους τα παιδιά γίνονται απαθείς δέκτες της αριστερής σκέψης που προβάλλεται με κάθε τρόπο, μέσο και ευκαιρία από το ίδιο το κράτος. Καθηγητές, βιβλία και κομματικά τερτίπια δηλητηριάζουν καθημερινά και για τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής τους τα Ελληνόπουλα. Αν δε σταματήσει αυτή η εθνική τραγωδία, πώς περιμένουμε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και ζωής; Πώς περιμένουμε ένα υγειές και θαλερό μέλλον όταν το προετοιμάζει ένα παρακμιακό παρόν;
Σε εποχές πλήρους καπιταλιστικής κυριαρχίας από την κορυφή, από τους ξένους παράγοντες και το κράτος ως τον νεόπλουτο της διπλανής πόρτας, η απάντηση των Eθνικιστών είναι αγώνας στη βάση. Αγώνας στα σχολεία, αγώνας στα γυμναστήρια, αγώνας όπου συχνάζουν παιδιά και νέοι. Αυτοί είναι το αύριο, το μέλλον του λαού μας. Στα χέρια τους θα βρεθούν τα πεπρωμένα της Φυλής.
Σε τι χρησιμεύουν σήμερα τα ελληνικά σχολεία, αν όχι στο να κλείνουν ό,τι ζωντανό και υγειές έχει η Πατρίδα μας στο γύψο της απογοήτευσης και της μιζέριας; Είναι σχολεία που καταπνίγουν κάθε αίσθημα υψηλοφροσύνης, ενθουσιασμού και δημιουργικότητας. Ο προορισμός τους για τη διάδοση της γνώσης και του πολιτισμού διεκπεραιώνεται από φροντιστήρια και ιδιώτες. Ακατάληπτα και αντιπαιδαγωγικά είναι τα βιβλία που διανέμονται στους μαθητές. Κάποτε η καθαρεύουσα αποτελούσε την υποτιθέμενη αιτία που τα παιδιά ταλαιπωρούνταν.
Τι φταίει και ενώ στην εποχή της καθαρεύουσας εκατοντάδες παιδιά από χωριά μακριά από τον αστικό τρόπο ζωής και την κουλτούρα όπως σήμερα εννοείται, μελέτησαν και σπούδασαν και διακρίθηκαν σε κάθε τομέα γνώσεως, ενώ σήμερα, με την κατανοητή από όλους δημοτική, οι μαθητές χρειάζονται επεξηγήσεις για να αντιληφθούν βασικές λέξεις και έννοιες;
Φταίει ότι απαιτείται η εξαντλητική φυσική τους παρουσία στις τάξεις ενώ η δουλεία γίνεται τις ώρες μετά το σχολείο; Φταίει ότι η ίδια η προσπάθειά τους για γνώση ατονεί, αφού στον ορίζοντα δε βρίσκεται πλέον η μάθηση και η εργασία αλλά η ανεργία ή η τεμπελιά; Μήπως το ότι οι συγγραφείς των βιβλίων έχουν τόσο μπερδεμένες τις γνώσεις στο μυαλό τους που αδυνατούν να τις μεταφέρουν στο χαρτί;
Τι άλλο είναι σήμερα τα σχολεία παρά φυλακές όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ασφαλή;
Τι παράγουν σήμερα τα σχολεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά στρατιές Ελλήνων που έχουν βαρεθεί τη ζωή από την άνοιξή της, μάζες υποψήφιων ανέργων, προσκυνητών των βουλευτικών προθαλάμων, ανθρώπων που είτε θα δουλεύουν σαν σκλάβοι και θα ονειρεύονται το ποδόσφαιρο, το χρήμα και τι σεξ, είτε θα μεταλλαχθούν σε απατεώνες, εξυπνάκηδες και φλώρους;
Τι είναι σήμερα τα σχολεία παρά άντρα του κομμουνισμού και της αναρχίας;
Από τα θρανία τους τα παιδιά γίνονται απαθείς δέκτες της αριστερής σκέψης που προβάλλεται με κάθε τρόπο, μέσο και ευκαιρία από το ίδιο το κράτος. Καθηγητές, βιβλία και κομματικά τερτίπια δηλητηριάζουν καθημερινά και για τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής τους τα Ελληνόπουλα. Αν δε σταματήσει αυτή η εθνική τραγωδία, πώς περιμένουμε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και ζωής; Πώς περιμένουμε ένα υγειές και θαλερό μέλλον όταν το προετοιμάζει ένα παρακμιακό παρόν;
Σε εποχές πλήρους καπιταλιστικής κυριαρχίας από την κορυφή, από τους ξένους παράγοντες και το κράτος ως τον νεόπλουτο της διπλανής πόρτας, η απάντηση των Eθνικιστών είναι αγώνας στη βάση. Αγώνας στα σχολεία, αγώνας στα γυμναστήρια, αγώνας όπου συχνάζουν παιδιά και νέοι. Αυτοί είναι το αύριο, το μέλλον του λαού μας. Στα χέρια τους θα βρεθούν τα πεπρωμένα της Φυλής.
ΑΝΑΛΗΨΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΣΤΗ... ΔΡΑΣΗ ΚΟΛΑΕΙ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ!
Α' ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ...
Έναν ακριβώς χρόνο μετά την πρώτη επιτυχημένη αγωνιστική και μαχητική μας παρουσία στους δρόμους της Αθήνας και την επισφράγιση των προσπαθειών μας την περασμένη Άνοιξη στην Θεσσαλονίκη, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ...
Με τα Εθνικά μας ζητήματα να σφίγγουν ως μέγγενη την Πατρίδα μας από κάθε πλευρά και την πολιτική ζωή του τόπου απρόθυμη, προσκυνημένη ή ανήμπορη μπροστά στις επιδιώξεις της Νέας Τάξης, να αδυνατεί να αντιδράσει αποτελεσματικά...
Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Οργάνωση, η Μαζικοποίηση και η Συγκρότηση του Αγώνα, μέσα από το αληθινά αυτόνομο και αδέσμευτο Πατριωτικό Κίνημα, χωρίς συμπλέγματα και ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις, είναι επιβεβλημένη!
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, και όλα αυτά που τέθηκαν πριν και μετά την εως τώρα αγωνιστική μας δράση και πάντα σε συννενόηση και «συναυτουργία» με συναγωνιστές και αυτοοργανώσεις από ολόκληρη την Ελληνική Περιφέρεια και τις Σκλάβες Πατρίδες, που έχουν δείξει ήδη τα δείγματα της αυταπάρνησης και της ανιδιοτέλειας, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ...
Σήμερα, Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008, την ανάληψη του συντονισμού και της δράσης ενός Ενιαίου Πατριωτικού Αγώνα -χωρίς κουκούλες και γυρισμένες πλάτες- όλων εκείνων των δυνάμεων που επιθυμούν και μπορούν να ανταπεξέλθουν στην προδιαγεγραμμένη πορεία της Νίκης μας -που θα ‘ναι Νίκη της Πατρίδας μας και μόνο- και ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ, την διεξαγωγή της...
Α’ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ,
των "Ανένταχτων Πατριωτών"
στις αρχές Δεκεμβρίου στην Αθήνα
Κι αν υψώνονται μπροστά μας σιδερόφραχτες οι ορδές του εχθρού...
ΣΤΗ... ΔΡΑΣΗ ΚΟΛΑΕΙ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ!
Ελεύθερη Ελλάδα, 16/10/2008
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Οργανωτική Επιτροπή
(Η Οργανωτική Επιτροπή, με νεώτερες ανακοινώσεις, θα ενημερώνει για λεπτομέρειες που αφορούν τις διαδικασίες συμμετοχής και την ανακοίνωση του τόπου και της ημερομηνίας διεξαγωγής της Συνδιάσκεψης)
http://www.patriwtes.gr/
Α' ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ...
Έναν ακριβώς χρόνο μετά την πρώτη επιτυχημένη αγωνιστική και μαχητική μας παρουσία στους δρόμους της Αθήνας και την επισφράγιση των προσπαθειών μας την περασμένη Άνοιξη στην Θεσσαλονίκη, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ...
Με τα Εθνικά μας ζητήματα να σφίγγουν ως μέγγενη την Πατρίδα μας από κάθε πλευρά και την πολιτική ζωή του τόπου απρόθυμη, προσκυνημένη ή ανήμπορη μπροστά στις επιδιώξεις της Νέας Τάξης, να αδυνατεί να αντιδράσει αποτελεσματικά...
Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Οργάνωση, η Μαζικοποίηση και η Συγκρότηση του Αγώνα, μέσα από το αληθινά αυτόνομο και αδέσμευτο Πατριωτικό Κίνημα, χωρίς συμπλέγματα και ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις, είναι επιβεβλημένη!
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, και όλα αυτά που τέθηκαν πριν και μετά την εως τώρα αγωνιστική μας δράση και πάντα σε συννενόηση και «συναυτουργία» με συναγωνιστές και αυτοοργανώσεις από ολόκληρη την Ελληνική Περιφέρεια και τις Σκλάβες Πατρίδες, που έχουν δείξει ήδη τα δείγματα της αυταπάρνησης και της ανιδιοτέλειας, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ...
Σήμερα, Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008, την ανάληψη του συντονισμού και της δράσης ενός Ενιαίου Πατριωτικού Αγώνα -χωρίς κουκούλες και γυρισμένες πλάτες- όλων εκείνων των δυνάμεων που επιθυμούν και μπορούν να ανταπεξέλθουν στην προδιαγεγραμμένη πορεία της Νίκης μας -που θα ‘ναι Νίκη της Πατρίδας μας και μόνο- και ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ, την διεξαγωγή της...
Α’ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ,
των "Ανένταχτων Πατριωτών"
στις αρχές Δεκεμβρίου στην Αθήνα
Κι αν υψώνονται μπροστά μας σιδερόφραχτες οι ορδές του εχθρού...
ΣΤΗ... ΔΡΑΣΗ ΚΟΛΑΕΙ ΤΟ ΣΙΔΕΡΟ!
Ελεύθερη Ελλάδα, 16/10/2008
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Οργανωτική Επιτροπή
(Η Οργανωτική Επιτροπή, με νεώτερες ανακοινώσεις, θα ενημερώνει για λεπτομέρειες που αφορούν τις διαδικασίες συμμετοχής και την ανακοίνωση του τόπου και της ημερομηνίας διεξαγωγής της Συνδιάσκεψης)
http://www.patriwtes.gr/
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008
«Μάθε παιδί μου γράμματα»
Η λέξη «Ελλάς» είναι σύνθετη κι ερμηνεύεται ως «τόπος φωτός». Κι αν ήταν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι εκείνοι οι οποίοι προσέφεραν το φως και την παιδεία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, οι σύγχρονοι συμπατριώτες μας δεν απέχουν και πολύ από έναν παιδαγωγικό μεσαίωνα. Από την δεκαετία του ΄60 μόλις δημιουργήθηκε η τάση εκείνη όπου κάθε νοικοκυριό επιθυμούσε ανώτατη εκπαίδευση για τα νεότερα μέλη του, πράγμα εκ πρώτης όψεως εύλογο, το αποτέλεσμα όμως σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο ήταν τραγικό. Ο αναλφαβητισμός μπορεί κατά ένα, εξάλλου φυσιολογικό για τα παγκόσμια δεδομένα, ποσοστό να μειώθηκε, ωστόσο η ουσιαστική παιδεία ουδέποτε βελτιώθηκε θεαματικά - αντίθετα και αποδεδειγμένα αποτέλεσε σπατάλη σε όλα τα επίπεδα κι αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.
Ο δάσκαλος του χωριού, παρ’ όλες τις συνθήκες φτώχιας και ελλείψεων, αποτελούσε πρόσωπο αξιοσέβαστο καθώς προσέφερε στους νέους ανθρώπους χειροπιαστές γνώσεις που η προηγούμενη γενιά στο μεγαλύτερο ποσοστό της δεν κατάφερε να λάβει. Τα φυσικά ταλέντα και τα μεγάλα μυαλά κουτσά στραβά κατάφερναν να αποδράσουν από το χωριό και να λάβουν ακαδημαϊκή εκπαίδευση, ο καραμανλικός όμως αστισμός που σε πρώτο στάδιο γέμισε με μπετά και πολυκατοικίες την άλλοτε όμορφη Αθήνα κι όχι μόνο, έθεσε ως “must” κι ως εφικτό στόχο που δήθεν θα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση το πανεπιστημιακό πτυχίο. Αυτό είχε ως άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα την κατεύθυνση των νέων στις μεγαλουπόλεις και την ερήμωση της υπαίθρου, ενώ παράλληλα δημιούργησε μια γενιά μαλακή σαν το βούτυρο, που επηρεασμένη από τις ξενόφερτες τάσεις του «Παρισινού Μάη» και την ανυπαρξία του χουντικού καθεστώτος σε επίπεδο κυρίως αντανακλαστικών και έμπνευσης, μεταλλάχθηκε σε «γενιά του Πολυτεχνείου» με τους, ως επί των πλείστων, μετέπειτα υποστηριχτές της, να ζεσταίνουν σήμερα τα όλων των βαθμίδων δημόσια καθίσματα, δημιουργώντας το σύγχρονο κοινωνικό έκτρωμα.
Ο λεβέντης και δουλευταράς εκείνος νέος του χωριού, που από τα 13 του χρόνια λειτουργούσε παραγωγικά για την ελληνική κοινωνία δουλεύοντας στο χωράφι ενώ παράλληλα σπούδαζε στο 6ετές γυμνάσιο, αντικαταστάθηκε σταδιακά από τον μοντέρνο αρχιτεμπέλη που στα 25 του έτη ένδοξης παθητικότητας, δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του, συνεχίζει να αποτελεί δαπάνη για τους γονείς του, ιδιαίτερα οι γένους αρσενικού με την στρατιωτική θητεία ανεκπλήρωτη, με μια διάθεση χασμουρητού κι απαιτήσεις «θέλω να γίνω διευθυντικό στέλεχος». Όταν ένα Έθνος σαν το ελληνικό, συνηθίζει να ταΐζει από την γέννηση και για ένα τέταρτο του αιώνα σχεδόν κάθε νεαρό μέλος της, μετατρέποντάς το σε έναν αφελή και ασυνείδητο τεμπέλη, τότε μια τέτοια κοινωνία είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί.
Ένα επιπρόσθετο φαινόμενο της τότε εποχής ήταν η δημιουργία της παραπαιδείας, της γνωστής «φροντιστηριακού» τύπου εκπαίδευσης, που σταδιακά γονάτισε οικονομικά την λεγόμενη μικρομεσαία οικονομική τάξη, εδραιώνοντας μια «χρυσή μετριότητα» ή καλύτερα μιζέρια. Το πολυετές σύστημα τον τεσσάρων δεσμών παγίωσε το φροντιστηριακό καθεστώς με τα προσχήματα να κρατιούνται σχετικά, η προ δεκαετίας όμως έκρηξη που προήλθε από τον «νόμο Αρσένη», όπου επέβαλε την διετή δοκιμασία στις εισαγωγικές πανελλήνιες εξετάσεις και την εξέταση σε περισσότερα από 25 μαθήματα συνολικά, αποτέλεσε την ταφόπλακα στην έως τότε ασθμάζουσα «δωρεάν» παιδεία. Ήταν γκάφα το σύντομο, και παταγωδώς αποτυχημένο εκείνο σύστημα; Η κυβέρνηση Σημίτη, αδυνατούσε μήπως να αντιληφθεί αυτό που ο καθένας μας θεωρούσε αυτονόητο, ότι το να εξετάζεται κάποιος στα θρησκευτικά και την… «ιστορία των τεχνών και της τεχνολογίας», αποτελούσε απλά μια παρανοϊκή μέθοδο εισαγωγικών εξετάσεων; Όχι, η κυβέρνηση Σημίτη κι όλες οι κυβερνήσεις είναι παμπόνηρες σαν ιουδαίος έμπορας. Πασόκ και νεοδημοκράτες, αμερικανόδουλοι φορείς ανέκαθεν δεμένοι γερά στο καπιταλιστικό άρμα, δημιούργησαν κομμάτι - κομμάτι χώρο στην απόλυτη κυριαρχία της ιδιωτικής παιδείας, με κίνηση ματ τον «νόμο Αρσένη», που ήρθε με σκοπό να καταστρέψει και να αποσυρθεί, όπως και συνέβη. Την στιγμή όπου, τα νοικοκυριά επεβίωναν με τα τέσσερα φροντιστήρια των τεσσάρων μαθημάτων της εκάστοτε δέσμης, ήρθε το αδιέξοδο των δεκάδων μαθημάτων και το πράγμα είχε ως εξής: αφού η παράλληλη φοίτηση σε όλα ήταν πράγμα αδύνατο τόσο σε οικονομικό όσο σε χρονικό επίπεδο (αφού τα απογεύματα των μαθητών δεν έφταναν για τόσα φροντιστήρια!), η «λύση» για τον κάθε γονιό ήρθε στα ιδιωτικά σχολεία. Έτσι την στιγμή, που μόλις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και ελάχιστες άλλες πόλεις είχαν ιδιωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία, φτάσαμε στο σημείο κάθε νομός της χώρας να έχει 3-5 συγκροτήματα ιδιωτικών σχολείων, τα οποία απορρόφησαν τους πλέον δραστήριους και φιλόδοξους δασκάλους και καθηγητές, αφήνοντας τους βαριεστημένους να τεμπελιάζουν στα δημόσια. Αυτό ήταν βεβαίως το σκαλοπάτι για την γνωστή και πρόσφατη ιστορία των κολλεγίων, με τους Έλληνες εργαζόμενους να προτιμούν πλέον να αποταμιεύουν χρήματα τα χρόνια που τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και να τα στέλνουν κατευθείαν και αναίμακτα στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο.
Υπάρχουν άνθρωποι της δεξιάς και του κεφαλαίου που υποστηρίζουν αυτό το σύστημα. Υπάρχει κι η αριστερά με την Παπαρήγα να στέλνει την κόρη της στο Αμερικάνικο κολλέγιο και τον Αλαβάνο με την τεράστια περιουσία να φλυαρεί συνέχεια περί «κοινωνικής» ισότητας. Η δωρεάν παιδεία πέθανε, αυτό είναι μια πρώτη αλήθεια. Μια ακόμη αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς δεν δίνουμε την βαρύνουσα σημασία σε αυτό το μείζον θέμα της Πατρίδος μας, με πολλούς μάλιστα να δηλώνουν ότι δεν ενοχλούνται από το φαινόμενο αυτό. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Χρυσαυγίτη Συναγωνιστή μας Ανδρέα, παιδί φτωχό και ορφανό από την επαρχία, που πριν λίγα χρόνια κατάφερε σε ολόκληρη την Ελλάδα να μπει ως 2ος καλύτερος στην Ιατρική Αθηνών, και τελικά πέθανε μόνος και αβοήθητος στην φοιτητική εστία, επειδή ένα Κράτος άχρηστων και προδοτών δεν φρόντισε για μια πάθηση - ρουτίνα να παρέχει την υποτυπώδη ιατρική περίθαλψη σε έναν ευφυή και δημιουργικό νέο φοιτητή. Θέλουμε μια Πατρίδα όπου ακόμα κι ο πιο φτωχός να μπορεί να καλλιεργήσει τις ικανότητές του, είναι δικαίωμά του και στην τελική, είναι καλό για όλους.
Το σύστημα της ιδιωτικής παραεκπαίδευσης και των κολλεγίων που προσφέρει στον κάθε μπούλη της Κηφισιάς και της Γλυφάδας ένα ακαδημαϊκό πτυχίο χωρίς να ιδρώσει στο ελάχιστο, είναι εμετικό και πρέπει να καταπολεμηθεί. Το ίδιο το παγκόσμιο καθεστώς, που γέμισε τις Ευρωπαϊκές χώρες με τριτοκοσμικούς μετανάστες, που εκφύλισε την τέχνη και απαξίωσε στο έπακρο τον Δυτικό άνθρωπο και τον μετέτρεψε σε καταναλωτικό ρομπότ, είναι το ίδιο που προωθεί την ιδιωτική παιδεία κι εμείς είμαστε εχθροί αυτού. Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, σωστές κατευθύνσεις στα αληθινά ταλέντα, ουσιαστική παιδεία κι όχι μια κοινωνία με πτυχία και master για τους αμφίβολης ικανότητας πλουσίους, κι ανεργία και περιθωριοποίηση στις χαμηλότερες ελληνικές κοινωνικές τάξεις.
Ο δάσκαλος του χωριού, παρ’ όλες τις συνθήκες φτώχιας και ελλείψεων, αποτελούσε πρόσωπο αξιοσέβαστο καθώς προσέφερε στους νέους ανθρώπους χειροπιαστές γνώσεις που η προηγούμενη γενιά στο μεγαλύτερο ποσοστό της δεν κατάφερε να λάβει. Τα φυσικά ταλέντα και τα μεγάλα μυαλά κουτσά στραβά κατάφερναν να αποδράσουν από το χωριό και να λάβουν ακαδημαϊκή εκπαίδευση, ο καραμανλικός όμως αστισμός που σε πρώτο στάδιο γέμισε με μπετά και πολυκατοικίες την άλλοτε όμορφη Αθήνα κι όχι μόνο, έθεσε ως “must” κι ως εφικτό στόχο που δήθεν θα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση το πανεπιστημιακό πτυχίο. Αυτό είχε ως άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα την κατεύθυνση των νέων στις μεγαλουπόλεις και την ερήμωση της υπαίθρου, ενώ παράλληλα δημιούργησε μια γενιά μαλακή σαν το βούτυρο, που επηρεασμένη από τις ξενόφερτες τάσεις του «Παρισινού Μάη» και την ανυπαρξία του χουντικού καθεστώτος σε επίπεδο κυρίως αντανακλαστικών και έμπνευσης, μεταλλάχθηκε σε «γενιά του Πολυτεχνείου» με τους, ως επί των πλείστων, μετέπειτα υποστηριχτές της, να ζεσταίνουν σήμερα τα όλων των βαθμίδων δημόσια καθίσματα, δημιουργώντας το σύγχρονο κοινωνικό έκτρωμα.
Ο λεβέντης και δουλευταράς εκείνος νέος του χωριού, που από τα 13 του χρόνια λειτουργούσε παραγωγικά για την ελληνική κοινωνία δουλεύοντας στο χωράφι ενώ παράλληλα σπούδαζε στο 6ετές γυμνάσιο, αντικαταστάθηκε σταδιακά από τον μοντέρνο αρχιτεμπέλη που στα 25 του έτη ένδοξης παθητικότητας, δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του, συνεχίζει να αποτελεί δαπάνη για τους γονείς του, ιδιαίτερα οι γένους αρσενικού με την στρατιωτική θητεία ανεκπλήρωτη, με μια διάθεση χασμουρητού κι απαιτήσεις «θέλω να γίνω διευθυντικό στέλεχος». Όταν ένα Έθνος σαν το ελληνικό, συνηθίζει να ταΐζει από την γέννηση και για ένα τέταρτο του αιώνα σχεδόν κάθε νεαρό μέλος της, μετατρέποντάς το σε έναν αφελή και ασυνείδητο τεμπέλη, τότε μια τέτοια κοινωνία είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί.
Ένα επιπρόσθετο φαινόμενο της τότε εποχής ήταν η δημιουργία της παραπαιδείας, της γνωστής «φροντιστηριακού» τύπου εκπαίδευσης, που σταδιακά γονάτισε οικονομικά την λεγόμενη μικρομεσαία οικονομική τάξη, εδραιώνοντας μια «χρυσή μετριότητα» ή καλύτερα μιζέρια. Το πολυετές σύστημα τον τεσσάρων δεσμών παγίωσε το φροντιστηριακό καθεστώς με τα προσχήματα να κρατιούνται σχετικά, η προ δεκαετίας όμως έκρηξη που προήλθε από τον «νόμο Αρσένη», όπου επέβαλε την διετή δοκιμασία στις εισαγωγικές πανελλήνιες εξετάσεις και την εξέταση σε περισσότερα από 25 μαθήματα συνολικά, αποτέλεσε την ταφόπλακα στην έως τότε ασθμάζουσα «δωρεάν» παιδεία. Ήταν γκάφα το σύντομο, και παταγωδώς αποτυχημένο εκείνο σύστημα; Η κυβέρνηση Σημίτη, αδυνατούσε μήπως να αντιληφθεί αυτό που ο καθένας μας θεωρούσε αυτονόητο, ότι το να εξετάζεται κάποιος στα θρησκευτικά και την… «ιστορία των τεχνών και της τεχνολογίας», αποτελούσε απλά μια παρανοϊκή μέθοδο εισαγωγικών εξετάσεων; Όχι, η κυβέρνηση Σημίτη κι όλες οι κυβερνήσεις είναι παμπόνηρες σαν ιουδαίος έμπορας. Πασόκ και νεοδημοκράτες, αμερικανόδουλοι φορείς ανέκαθεν δεμένοι γερά στο καπιταλιστικό άρμα, δημιούργησαν κομμάτι - κομμάτι χώρο στην απόλυτη κυριαρχία της ιδιωτικής παιδείας, με κίνηση ματ τον «νόμο Αρσένη», που ήρθε με σκοπό να καταστρέψει και να αποσυρθεί, όπως και συνέβη. Την στιγμή όπου, τα νοικοκυριά επεβίωναν με τα τέσσερα φροντιστήρια των τεσσάρων μαθημάτων της εκάστοτε δέσμης, ήρθε το αδιέξοδο των δεκάδων μαθημάτων και το πράγμα είχε ως εξής: αφού η παράλληλη φοίτηση σε όλα ήταν πράγμα αδύνατο τόσο σε οικονομικό όσο σε χρονικό επίπεδο (αφού τα απογεύματα των μαθητών δεν έφταναν για τόσα φροντιστήρια!), η «λύση» για τον κάθε γονιό ήρθε στα ιδιωτικά σχολεία. Έτσι την στιγμή, που μόλις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και ελάχιστες άλλες πόλεις είχαν ιδιωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία, φτάσαμε στο σημείο κάθε νομός της χώρας να έχει 3-5 συγκροτήματα ιδιωτικών σχολείων, τα οποία απορρόφησαν τους πλέον δραστήριους και φιλόδοξους δασκάλους και καθηγητές, αφήνοντας τους βαριεστημένους να τεμπελιάζουν στα δημόσια. Αυτό ήταν βεβαίως το σκαλοπάτι για την γνωστή και πρόσφατη ιστορία των κολλεγίων, με τους Έλληνες εργαζόμενους να προτιμούν πλέον να αποταμιεύουν χρήματα τα χρόνια που τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και να τα στέλνουν κατευθείαν και αναίμακτα στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο.
Υπάρχουν άνθρωποι της δεξιάς και του κεφαλαίου που υποστηρίζουν αυτό το σύστημα. Υπάρχει κι η αριστερά με την Παπαρήγα να στέλνει την κόρη της στο Αμερικάνικο κολλέγιο και τον Αλαβάνο με την τεράστια περιουσία να φλυαρεί συνέχεια περί «κοινωνικής» ισότητας. Η δωρεάν παιδεία πέθανε, αυτό είναι μια πρώτη αλήθεια. Μια ακόμη αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς δεν δίνουμε την βαρύνουσα σημασία σε αυτό το μείζον θέμα της Πατρίδος μας, με πολλούς μάλιστα να δηλώνουν ότι δεν ενοχλούνται από το φαινόμενο αυτό. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Χρυσαυγίτη Συναγωνιστή μας Ανδρέα, παιδί φτωχό και ορφανό από την επαρχία, που πριν λίγα χρόνια κατάφερε σε ολόκληρη την Ελλάδα να μπει ως 2ος καλύτερος στην Ιατρική Αθηνών, και τελικά πέθανε μόνος και αβοήθητος στην φοιτητική εστία, επειδή ένα Κράτος άχρηστων και προδοτών δεν φρόντισε για μια πάθηση - ρουτίνα να παρέχει την υποτυπώδη ιατρική περίθαλψη σε έναν ευφυή και δημιουργικό νέο φοιτητή. Θέλουμε μια Πατρίδα όπου ακόμα κι ο πιο φτωχός να μπορεί να καλλιεργήσει τις ικανότητές του, είναι δικαίωμά του και στην τελική, είναι καλό για όλους.
Το σύστημα της ιδιωτικής παραεκπαίδευσης και των κολλεγίων που προσφέρει στον κάθε μπούλη της Κηφισιάς και της Γλυφάδας ένα ακαδημαϊκό πτυχίο χωρίς να ιδρώσει στο ελάχιστο, είναι εμετικό και πρέπει να καταπολεμηθεί. Το ίδιο το παγκόσμιο καθεστώς, που γέμισε τις Ευρωπαϊκές χώρες με τριτοκοσμικούς μετανάστες, που εκφύλισε την τέχνη και απαξίωσε στο έπακρο τον Δυτικό άνθρωπο και τον μετέτρεψε σε καταναλωτικό ρομπότ, είναι το ίδιο που προωθεί την ιδιωτική παιδεία κι εμείς είμαστε εχθροί αυτού. Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, σωστές κατευθύνσεις στα αληθινά ταλέντα, ουσιαστική παιδεία κι όχι μια κοινωνία με πτυχία και master για τους αμφίβολης ικανότητας πλουσίους, κι ανεργία και περιθωριοποίηση στις χαμηλότερες ελληνικές κοινωνικές τάξεις.
Εθνικισμός σημαίνει Αντίσταση!
8η Γιορτή Ελληνικής Νεολαίας: «Εθνικισμός σημαίνει Αντίσταση!»
Σάββατο 25 Οκτωβρίου – 19.00 - Σταθμός Μετρό Μεταξουργείου
- Προβολές: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ – Εθνική Δράση 2008
Channel88 – Η επιστροφή…
- Ίμια 2008: «Θερμό επεισόδιο στην πλατεία Κολοκοτρώνη»
Όσα έδειξαν και όσα δεν έδειξαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί
- Rock για την Πατρίδα!
- Ευρωεκλογές 2009: Οι Έλληνες ψηφίζουν ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
- Έκθεση εθνικιστικής αφίσας
…και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα θέματα
Περίπτερα:
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ / ΜΕΤΩΠΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ - ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΤΡΑΤΙΑ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ / ΦΑΛΛΑΓΓΑ – PITBULL HELLAS
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής
«Κύριοι, ζητήσατε να σας απαντήσω σε χίλια δυο πράγματα, κανείς σας όμως δεν θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο δάσκαλός μου, ποιος μου έδειξε και μου άνοιξε τον δρόμο προς την ανώτερη μαθηματική επιστήμη, σκέψη και έρευνα. Και για να μην σας κουράσω, σας το λέω έτσι απλά, χωρίς λεπτομέρειες, ότι μεγάλος μου δάσκαλος υπήρξε ο αξεπέραστος Έλληνας Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, στον οποίο, εγώ προσωπικά, αλλά και η μαθηματική επιστήμη, η φυσική, η σοφία του αιώνα μας, χρωστάμε τα πάντα» - Aλμπερτ Αϊνστάιν στην τελευταία συνέντευξη τύπου που παρεχώρησε το 1955
Βιογραφικά στοιχεία
Γόνος γνωστής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης, μέλη της οποίας κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, προασπίζοντας από τις θέσεις αυτές τα συμφέροντα των Ελλήνων ομοεθνών τους, ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή --όπως επικράτησε να λέγεται-- αποτελεί έναν αξιόλογο εκπρόσωπο, μέσω της έρευνάς του, του μαθηματικού πνεύματος του 20ού αιώνα που χαρακτηρίζεται από μια στροφή στην κλασική εντέλεια των αρχαίων ελλήνων μαθηματικών.
Γιος του διπλωμάτη Στέφανου Καραθεοδωρή και της Δέσποινας Πετροκόκκινου, γεννιέται στο Βερολίνο στις 13 Σεπτεμβρίου 1873, όπου ο πατέρας του είναι πρεσβευτής της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε μικρή ηλικία χάνει τη μητέρα του και την ανατροφή του ίδιου, όπως και της αδελφής του Ιουλίας, αναλαμβάνει η γιαγιά του. Μεγαλώνει σε ένα ευρωπαϊκό, επιστημονικό και αριστοκρατικό περιβάλλον, με ζωντανά τα στοιχεία της ελληνορθόδοξης οικογενειακής καταγωγής. Μιλάει πολύ καλά ελληνικά, γαλλικά, γερμανικά και τουρκικά. Φοιτά στη Σχολή της Ριβιέρας και του Σαν Ρέμο. Στο γυμνάσιο των Βρυξελλών, από όπου αποφοιτά, νιώθει στο μάθημα της γεωμετρίας ότι η σχέση του με τα μαθηματικά θα είναι δια βίου.
Ένας διαγωνισμός μαθηματικών, στον οποίο καλείται η τάξη του να διαγωνιστεί επί δύο κατά σειρά χρόνια, αποδεικνύει τις μαθηματικές του ικανότητες. Αναδεικνύεται πρώτος και τις δύο χρονιές. Όνειρό του, η ενασχόληση με τα μαθηματικά. Ο πατέρας του θεωρεί τη μαθηματική επιστήμη «επάγγελμα χωρίς μέλλον». Δεν τον αφήνει να σπουδάσει το αγαπημένο του θέμα και ο Κωνσταντίνος, ακολουθώντας την πατρική προτροπή, σπουδάζει στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου, από την οποία αποφοιτά ως αξιωματικός του Μηχανικού. Η αγάπη του για τα μαθηματικά αποτελεί όμως γι΄ αυτόν «σαράκι». Συνεχίζει να συμμετέχει σε διαγωνισμούς μαθηματικών, στους οποίους και διαπρέπει. Το 1898 έρχεται στην Αίγυπτο, όπου παραμένει για δυο χρόνια και εργάζεται ως μηχανικός --βοηθός μηχανικού αρχικά-- στο φράγμα του Ασουάν. Οι μαθηματικές αναζητήσεις αποδεικνύονται πολύ γοητευτικές για τον νεαρό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, ο οποίος δεν κλείνει τα αυτιά του στις σειρήνες... Τον Ιούνιο του 1900, εγκαταλείπει την Αίγυπτο, τα φράγματα, το επάγγελμα του μηχανικού, για τη μεγάλη του αγάπη: τα μαθηματικά.
Κάθεται ξανά στα θρανία της μαθηματικής σχολής των Πανεπιστημίων του Βερολίνου και του Γκέτιγκεν, όπου αναδεικνύεται διδάκτορας το 1908. Η διδακτορική του διατριβή «Περί των ασυνεχών λύσεων στο λογισμό των μεταβολών» είναι η πρώτη μελέτη η οποία ασχολείται συστηματικά με τη θεωρία των σποραδικών λύσεων, καθώς μέχρι τη στιγμή αυτή υπάρχουν μόνο περιορισμένα συμπεράσματα. Η μετέπειτα έρευνά του στον κλάδο αυτό αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα σε σειρά άλλων τομέων. Την ίδια χρονιά, το 1908, παντρεύεται στην Κωνσταντινούπολη την Ευφροσύνη, το γένος Καραθεοδωρή, μακρινή συγγενή του. Από τον γάμο αυτόν αποκτά δύο παιδιά, τη Δέσποινα και τον Στέφανο.
Η ακαδημαϊκή του καριέρα περιλαμβάνει έδρες διδασκαλίας μαθηματικών στα γερμανικά πανεπιστήμια της Βόννης, του Ανοβέρου, του Μπρεσλάου, του Γκέτιγκεν, του Βερολίνου και του Μονάχου. Αναδεικνύεται έτσι σε κορυφαίο μαθηματικό παγκόσμιου επιπέδου. Το 1920, αναλαμβάνει κατ΄ εντολή του Ελευθέριου Βενιζέλου να οργανώσει το υπό ίδρυση Πανεπιστήμιο της Ιωνίας στη Σμύρνη, των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Κατορθώνει να διασώσει τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Σμύρνης και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, μεταφέροντας τους τόμους της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το διάστημα 1922-1924 είναι καθηγητής μαθηματικών και μηχανικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1924, εγκαθίσταται οριστικά στο Μόναχο. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1930, προκειμένου να συμβάλει στην αναδιοργάνωση των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
Πολύπλευρος και παραγωγικός μαθηματικός πια, ο Κ. Καραθεοδωρή βάζει τη σφραγίδα της επιτυχίας στα θέματα με τα οποία ασχολείται, τα οποία όμως λατρεύει... Το πεδίο της έρευνάς του, ευρύ. Λογισμός των μεταβολών, μερικές διαφορικές εξισώσεις, πραγματικές συναρτήσεις, μιγαδικές συναρτήσεις, γεωμετρική οπτική, θερμοδυναμική, γεωμετρία, θεωρία των συνόλων, αστρονομία, ειδική θεωρία της σχετικότητας, η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή και όχι του του Α. Αϊνστάιν. Πρέπει να σημειωθεί η στενή επιστημονική συνεργασία και αλληλοεκτίμηση μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή και του Αϊνστάιν. Ο Αϊνστάιν τον θεωρεί δάσκαλό του. Δεν έχει σημασία ότι ο Καραθεοδωρή δεν είναι τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό όσο ο Αϊνστάιν.
Εκτός από το πλήθος των πρωτότυπων επιστημονικών εργασιών που δημοσιεύει, πλουτίζει τη διεθνή μαθηματική βιβλιογραφία με σειρά συγγραμμάτων. Κοινό χαρακτηριστικό τους, η μαθηματική τους αυστηρότητα που συνδυάζεται με επιμελημένη επεξεργασία λεπτομερειών και, κυρίως, μια διαυγή διατύπωση των εννοιών και των αποδείξεων. Διερευνά προβλήματα μεταβολών των m-διάστατων επιφανειών εντός ενός n-διάστατου χώρου. Κάνει ευρεία χρήση των μερικών διαφορικών εξισώσεων πρώτου βαθμού ή πρώτης τάξης, των πολλαπλών ολοκληρωμάτων και των γεωμετρικών μεθόδων.
Συμβάλλει με την έρευνά του στη θεωρία των μιγαδικών συναρτήσεων. Ασχολείται με το θεώρημα του Εμίλ Πικάρ, περί προβλημάτων των συντελεστών με τις κανονικές οικογένειες συναρτήσεων πολλών μεταβλητών ή με τη σύμμορφη απεικόνιση... Στον Καραθεοδωρή οφείλεται η αναγνώριση της σπουδαιότητας θεωρήματος του Χέρμαν Σβαρτς, το οποίο δεν είχε έως τότε παρατηρηθεί. Η παρέμβασή του, όμως, σε συνδυασμό με άλλες μαθηματικές έρευνες, ανοίγει νέους ορίζοντες στη μαθηματική επιστημονική έρευνα, οι οποίοι οδηγούν στη μετονομασία από τον Καραθεοδωρή του εν λόγω θεωρήματος σε «λήμμα του Σβαρτς», όπως άλλωστε γίνεται γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία. Ο Καραθεοδωρή, ασχολούμενος με τις πραγματικές συναρτήσεις, εμπνέεται μια αξιωματική διατύπωση για τη μετρικότητα και το μέτρο των σημειοσυνόλων στο n-διάστατο ευκλείδειο χώρο. Εργάζεται με τον ίδιο ζήλο και όταν η «Γενική Ανάλυση» περιλαμβάνει ως ειδικές περιπτώσεις και τις υπόλοιπες «Αναλύσεις». Στο πλαίσιο αυτό, επεξεργάζεται την αλγεβροποίηση της έννοιας του ολοκληρώματος.
Τα συγγράμματά του αποτελούν, από την εποχή του μέχρι τώρα, πηγή πληροφόρησης για τους μαθηματικούς... «Λογισμός των μεταβολών και μερικές διαφορικές εξισώσεις πρώτης τάξης»... η πραγματεία που είχε προηγηθεί για το ίδιο θέμα, με τίτλο «Σύμμορφη απεικόνιση»... και δημοσιεύσεις, όμως, όπως οι «Πραγματικές συναρτήσεις»... Πολλές εργασίες του δημοσιεύονται λίγο μετά τον θάνατό του. Το διάστημα 1954-1957, η Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών εκδίδει σε πέντε τόμους όλα τα συγγράμματά του. Το επιστημονικό έργο του επεκτείνεται σε πολλούς τομείς και της φυσικής ή της αρχαιολογίας. Οι εργασίες του στη φυσική αφορούν τη θερμοδυναμική, τη γεωμετρική οπτική, την οπτική γενικότερα, την ειδική σχετικότητα και τη μηχανική.
Οι αρχαιολογικές του μελέτες αναφέρονται σε κατασκευές της Αρχαίας Ελλάδας και της Αρχαίας Αιγύπτου, ειδικότερα σε ναούς, πυραμίδες ή αρδευτικά έργα... Έγραψε 232 περίπου εργασίες, από τις οποίες δημοσιεύθηκαν οι 165. Όλες σχεδόν οι εργασίες του, όμως, αποτελούν θεμελιώδεις έρευνες εξαιρετικής έμπνευσης που τον αναδεικνύουν ως έναν από τους λίγους στην παγκόσμια επιστήμη. Έναν ρυμοτόμο της μαθηματικής διανόησης. Από το 1927, είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ στη συνέχεια ανακηρύσσεται μέλος των Ακαδημιών του Βερολίνου, του Γκέτινμπενγκ, του Μονάχου, της Μπολόνια και των Λιγκών της Ρώμης.
Για τον άνθρωπο Καραθεοδωρή, η κόρη του είπε πριν από λίγα χρόνια, μιλώντας σε επετειακή προς τιμήν του εκδήλωση: «Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία του Μονάχου, η οποία είχε παραχωρηθεί στους Έλληνες. Ο πατέρας μου μας μεγάλωσε σαν Έλληνες. Πηγαίναμε σε γερμανικό σχολείο, αλλά δύο φορές την εβδομάδα ερχόταν στο σπίτι ο αρχιμανδρίτης και μας έκανε μαθήματα ελληνικών. Ο πατέρας μου, κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα, με έπαιρνε μαζί του. Στη Γερμανία, όταν με ρωτούσαν από πού είμαι, έλεγα με καμάρι ότι είμαι από την Ελλάδα, γιατί τότε τη θαύμαζαν την Ελλάδα...
Ο Κ. Καραθεοδωρή διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον μαθητή του, Α. Αϊνστάιν. Την ύπαρξη της αλληλογραφίας αυτής, η κόρη του ανακάλυψε μετά τον θάνατο του πατέρα της. Κάποιες από τις επιστολές πουλήθηκαν, άγνωστο πώς. Σε μια από αυτές, που έμειναν στην κόρη του, ο Αϊνστάιν γράφει:
«Αγαπητέ κύριε συνάδελφε, βρίσκω θαυμάσιο τον υπολογισμό σας... Θα έπρεπε να δημοσιεύσετε τη θεωρία σε αυτή τη μορφή στα Χρονικά της Φυσικής, καθόσον οι φυσικοί κατά κανόνα αγνοούν αυτό το αντικείμενο, όπως κι εγώ άλλωστε. Με το γράμμα μου θα πρέπει να σας φαίνομαι σαν τον Βερολινέζο που μόλις ανακάλυψε το Crunewald* και αναρωτιέται αν ζούσαν εκεί άνθρωποι πιο πριν. Αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να μου εκθέσετε επιπλέον και τους κανονικούς μετασχηματισμούς, θα βρείτε σε μένα έναν ευγνώμονα και ευσυνείδητο ακροατή. Αν, όμως, λύσετε το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας με σταυρωμένα χέρια... Πίσω από αυτό το ζήτημα κρύβεται κάτι που είναι αντάξιο του ιδρώτα των αρίστων».
( * Το Grunewald ήταν φημισμένο προάστιο του Βερολίνου με πολυτελέστατες βίλες).
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου 1950.
====//====
Μερικές σκέψεις.
Το μικρό αυτό κείμενο έχει σαν σκοπό να αναδείξει την προσωπικότητα και το έργο του Κ. Καραθεοδωρή και να τον συσχετίσει με την εξέλιξη , από την πλευρά του Αϊνστάιν , της θεωρίας της σχετικότητας. Και λέω «να τον συσχετίσει» διότι σαν άτομο δεν μπαίνω στη λογική της πατρότητάς της από τον Καραθεοδωρή αλλά στην λογική της σημαντικής και δυναμικής βοήθειάς του στον Αϊνστάιν.
Αναλυτικότερα:
Η θεωρία της σχετικότητας εμφανίζεται από τον Αϊνστάιν περίπου το 1905 και περνάει σχεδόν απαρατήρητη από την τότε επιστημονική κοινότητα. Και τούτο διότι σαν θεωρία , της έλειπε το βασικό ερώτημα , το βασικό κίνητρο. Δεν απαντούσε δηλ. σε κάποιο ερώτημα που να έχει ήδη τεθεί. Τα πρώτα σπέρματα της είχαν τεθεί από τους Ίωνες Φυσικούς Φιλόσοφους πριν από περίπου 2500 χρόνια σαν Φιλοσοφικό ερώτημα που αφορούσε την συνέχεια της ύλης. Δηλ. έχοντας σαν βάση, οι Ίωνες Φυσικοί, ότι τίποτα δεν δημιουργείται για να «χαθεί» κατέληξαν στο συμπέρασμα της συνέχειας της ύλης. Η σκέψη τους όμως έμεινε ημιτελής διότι δεν «είχαν» στη διάθεσή τους όρους όπως «ενέργεια» με τη σημερινή τους έννοια. Άρα δεν είχαν τα κατάλληλα «εργαλεία» ώστε να φτάσουν εκεί που έφτασε ο Αϊνστάιν διατυπώνοντας τον τύπο που συμπυκνώνει τη θεωρία σχετικότητας: è =m.c².
Φτάνοντας όμως εκεί η σκέψη του «βάλτωσε». Και τούτο διότι η διατύπωση του περιλάμβανε και την ύπαρξη μιας τέταρτης διάστασης δηλ. του χρόνου συνθέτοντας ένα νέο «τόπο» τον χωροχρόνο. Για την εφαρμογή του όμως χρειαζόταν να εκληφθεί ο χρόνος ως «κλειστό διάστημα», ως «κλειστό τμήμα γραμμής» διότι η συμβατική του έννοια ως «συνεχούς διαστήματος» δεν επέτρεπε την θεμελίωση της θεωρίας του Αϊνστάιν. Εκεί λοιπόν ο Αϊνστάιν ζητάει τη βοήθεια του Καραθεοδωρή, διότι μπορεί ο ίδιος να ήταν ένας εξαίρετος φυσικός αλλά σίγουρα η μαθηματική του σκέψη «υστερεί».
Ταυτόχρονα όμως ο Καραθεοδωρή είναι εξαίρετος φυσικός. Ανάμεσα στις εργασίες του στη φυσική βρίσκουμε και την : «Εργασία στην Ειδική Σχετικότητα». Και για να προλάβω μερικούς Νεοέλληνες Διεθνιστές καθώς και αυτόκλητους υπερασπιστές του Αϊνστάιν λέω ανοιχτά ότι οι απόψεις ορισμένων διάσημων «τηλεβιβλιοπωλητών» δεν με αφορούν και ούτε τις ασπάζομαι. Απόψεις όπως « ο Αϊνστάιν τροφοδοτήθηκε από το Σιωνιστικό Κατεστημένο με Αρχαιοελληνικά Χειρόγραφα» δεν με αγγίζουν ούτε τις ενστερνίζομαι. Δεν μπορώ όμως να μη ρωτήσω: Γιατί το « Μουσείο Αϊνστάιν » που βρίσκεται στο Ισραήλ αρνήθηκε, στους απόγονους του Καραθεοδωρή, την αλληλογραφία του Αϊνστάιν με τον πατέρα τους ,που έχει στην κατοχή του ?
Γιατί σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Αϊνστάιν δήλωνε: « Μου κάνετε τόσες και τόσες ερωτήσεις. Δε με ρωτάτε όμως ποιος ήταν ο δάσκαλός μου. Σας το λέω απερίφραστα. Ήταν ο εξαίρετος Έλληνας μαθηματικός και φυσικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.»
Βιογραφικά στοιχεία
Γόνος γνωστής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης, μέλη της οποίας κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, προασπίζοντας από τις θέσεις αυτές τα συμφέροντα των Ελλήνων ομοεθνών τους, ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή --όπως επικράτησε να λέγεται-- αποτελεί έναν αξιόλογο εκπρόσωπο, μέσω της έρευνάς του, του μαθηματικού πνεύματος του 20ού αιώνα που χαρακτηρίζεται από μια στροφή στην κλασική εντέλεια των αρχαίων ελλήνων μαθηματικών.
Γιος του διπλωμάτη Στέφανου Καραθεοδωρή και της Δέσποινας Πετροκόκκινου, γεννιέται στο Βερολίνο στις 13 Σεπτεμβρίου 1873, όπου ο πατέρας του είναι πρεσβευτής της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε μικρή ηλικία χάνει τη μητέρα του και την ανατροφή του ίδιου, όπως και της αδελφής του Ιουλίας, αναλαμβάνει η γιαγιά του. Μεγαλώνει σε ένα ευρωπαϊκό, επιστημονικό και αριστοκρατικό περιβάλλον, με ζωντανά τα στοιχεία της ελληνορθόδοξης οικογενειακής καταγωγής. Μιλάει πολύ καλά ελληνικά, γαλλικά, γερμανικά και τουρκικά. Φοιτά στη Σχολή της Ριβιέρας και του Σαν Ρέμο. Στο γυμνάσιο των Βρυξελλών, από όπου αποφοιτά, νιώθει στο μάθημα της γεωμετρίας ότι η σχέση του με τα μαθηματικά θα είναι δια βίου.
Ένας διαγωνισμός μαθηματικών, στον οποίο καλείται η τάξη του να διαγωνιστεί επί δύο κατά σειρά χρόνια, αποδεικνύει τις μαθηματικές του ικανότητες. Αναδεικνύεται πρώτος και τις δύο χρονιές. Όνειρό του, η ενασχόληση με τα μαθηματικά. Ο πατέρας του θεωρεί τη μαθηματική επιστήμη «επάγγελμα χωρίς μέλλον». Δεν τον αφήνει να σπουδάσει το αγαπημένο του θέμα και ο Κωνσταντίνος, ακολουθώντας την πατρική προτροπή, σπουδάζει στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου, από την οποία αποφοιτά ως αξιωματικός του Μηχανικού. Η αγάπη του για τα μαθηματικά αποτελεί όμως γι΄ αυτόν «σαράκι». Συνεχίζει να συμμετέχει σε διαγωνισμούς μαθηματικών, στους οποίους και διαπρέπει. Το 1898 έρχεται στην Αίγυπτο, όπου παραμένει για δυο χρόνια και εργάζεται ως μηχανικός --βοηθός μηχανικού αρχικά-- στο φράγμα του Ασουάν. Οι μαθηματικές αναζητήσεις αποδεικνύονται πολύ γοητευτικές για τον νεαρό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, ο οποίος δεν κλείνει τα αυτιά του στις σειρήνες... Τον Ιούνιο του 1900, εγκαταλείπει την Αίγυπτο, τα φράγματα, το επάγγελμα του μηχανικού, για τη μεγάλη του αγάπη: τα μαθηματικά.
Κάθεται ξανά στα θρανία της μαθηματικής σχολής των Πανεπιστημίων του Βερολίνου και του Γκέτιγκεν, όπου αναδεικνύεται διδάκτορας το 1908. Η διδακτορική του διατριβή «Περί των ασυνεχών λύσεων στο λογισμό των μεταβολών» είναι η πρώτη μελέτη η οποία ασχολείται συστηματικά με τη θεωρία των σποραδικών λύσεων, καθώς μέχρι τη στιγμή αυτή υπάρχουν μόνο περιορισμένα συμπεράσματα. Η μετέπειτα έρευνά του στον κλάδο αυτό αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα σε σειρά άλλων τομέων. Την ίδια χρονιά, το 1908, παντρεύεται στην Κωνσταντινούπολη την Ευφροσύνη, το γένος Καραθεοδωρή, μακρινή συγγενή του. Από τον γάμο αυτόν αποκτά δύο παιδιά, τη Δέσποινα και τον Στέφανο.
Η ακαδημαϊκή του καριέρα περιλαμβάνει έδρες διδασκαλίας μαθηματικών στα γερμανικά πανεπιστήμια της Βόννης, του Ανοβέρου, του Μπρεσλάου, του Γκέτιγκεν, του Βερολίνου και του Μονάχου. Αναδεικνύεται έτσι σε κορυφαίο μαθηματικό παγκόσμιου επιπέδου. Το 1920, αναλαμβάνει κατ΄ εντολή του Ελευθέριου Βενιζέλου να οργανώσει το υπό ίδρυση Πανεπιστήμιο της Ιωνίας στη Σμύρνη, των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Κατορθώνει να διασώσει τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Σμύρνης και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, μεταφέροντας τους τόμους της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το διάστημα 1922-1924 είναι καθηγητής μαθηματικών και μηχανικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1924, εγκαθίσταται οριστικά στο Μόναχο. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1930, προκειμένου να συμβάλει στην αναδιοργάνωση των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
Πολύπλευρος και παραγωγικός μαθηματικός πια, ο Κ. Καραθεοδωρή βάζει τη σφραγίδα της επιτυχίας στα θέματα με τα οποία ασχολείται, τα οποία όμως λατρεύει... Το πεδίο της έρευνάς του, ευρύ. Λογισμός των μεταβολών, μερικές διαφορικές εξισώσεις, πραγματικές συναρτήσεις, μιγαδικές συναρτήσεις, γεωμετρική οπτική, θερμοδυναμική, γεωμετρία, θεωρία των συνόλων, αστρονομία, ειδική θεωρία της σχετικότητας, η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή και όχι του του Α. Αϊνστάιν. Πρέπει να σημειωθεί η στενή επιστημονική συνεργασία και αλληλοεκτίμηση μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή και του Αϊνστάιν. Ο Αϊνστάιν τον θεωρεί δάσκαλό του. Δεν έχει σημασία ότι ο Καραθεοδωρή δεν είναι τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό όσο ο Αϊνστάιν.
Εκτός από το πλήθος των πρωτότυπων επιστημονικών εργασιών που δημοσιεύει, πλουτίζει τη διεθνή μαθηματική βιβλιογραφία με σειρά συγγραμμάτων. Κοινό χαρακτηριστικό τους, η μαθηματική τους αυστηρότητα που συνδυάζεται με επιμελημένη επεξεργασία λεπτομερειών και, κυρίως, μια διαυγή διατύπωση των εννοιών και των αποδείξεων. Διερευνά προβλήματα μεταβολών των m-διάστατων επιφανειών εντός ενός n-διάστατου χώρου. Κάνει ευρεία χρήση των μερικών διαφορικών εξισώσεων πρώτου βαθμού ή πρώτης τάξης, των πολλαπλών ολοκληρωμάτων και των γεωμετρικών μεθόδων.
Συμβάλλει με την έρευνά του στη θεωρία των μιγαδικών συναρτήσεων. Ασχολείται με το θεώρημα του Εμίλ Πικάρ, περί προβλημάτων των συντελεστών με τις κανονικές οικογένειες συναρτήσεων πολλών μεταβλητών ή με τη σύμμορφη απεικόνιση... Στον Καραθεοδωρή οφείλεται η αναγνώριση της σπουδαιότητας θεωρήματος του Χέρμαν Σβαρτς, το οποίο δεν είχε έως τότε παρατηρηθεί. Η παρέμβασή του, όμως, σε συνδυασμό με άλλες μαθηματικές έρευνες, ανοίγει νέους ορίζοντες στη μαθηματική επιστημονική έρευνα, οι οποίοι οδηγούν στη μετονομασία από τον Καραθεοδωρή του εν λόγω θεωρήματος σε «λήμμα του Σβαρτς», όπως άλλωστε γίνεται γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία. Ο Καραθεοδωρή, ασχολούμενος με τις πραγματικές συναρτήσεις, εμπνέεται μια αξιωματική διατύπωση για τη μετρικότητα και το μέτρο των σημειοσυνόλων στο n-διάστατο ευκλείδειο χώρο. Εργάζεται με τον ίδιο ζήλο και όταν η «Γενική Ανάλυση» περιλαμβάνει ως ειδικές περιπτώσεις και τις υπόλοιπες «Αναλύσεις». Στο πλαίσιο αυτό, επεξεργάζεται την αλγεβροποίηση της έννοιας του ολοκληρώματος.
Τα συγγράμματά του αποτελούν, από την εποχή του μέχρι τώρα, πηγή πληροφόρησης για τους μαθηματικούς... «Λογισμός των μεταβολών και μερικές διαφορικές εξισώσεις πρώτης τάξης»... η πραγματεία που είχε προηγηθεί για το ίδιο θέμα, με τίτλο «Σύμμορφη απεικόνιση»... και δημοσιεύσεις, όμως, όπως οι «Πραγματικές συναρτήσεις»... Πολλές εργασίες του δημοσιεύονται λίγο μετά τον θάνατό του. Το διάστημα 1954-1957, η Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών εκδίδει σε πέντε τόμους όλα τα συγγράμματά του. Το επιστημονικό έργο του επεκτείνεται σε πολλούς τομείς και της φυσικής ή της αρχαιολογίας. Οι εργασίες του στη φυσική αφορούν τη θερμοδυναμική, τη γεωμετρική οπτική, την οπτική γενικότερα, την ειδική σχετικότητα και τη μηχανική.
Οι αρχαιολογικές του μελέτες αναφέρονται σε κατασκευές της Αρχαίας Ελλάδας και της Αρχαίας Αιγύπτου, ειδικότερα σε ναούς, πυραμίδες ή αρδευτικά έργα... Έγραψε 232 περίπου εργασίες, από τις οποίες δημοσιεύθηκαν οι 165. Όλες σχεδόν οι εργασίες του, όμως, αποτελούν θεμελιώδεις έρευνες εξαιρετικής έμπνευσης που τον αναδεικνύουν ως έναν από τους λίγους στην παγκόσμια επιστήμη. Έναν ρυμοτόμο της μαθηματικής διανόησης. Από το 1927, είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ στη συνέχεια ανακηρύσσεται μέλος των Ακαδημιών του Βερολίνου, του Γκέτινμπενγκ, του Μονάχου, της Μπολόνια και των Λιγκών της Ρώμης.
Για τον άνθρωπο Καραθεοδωρή, η κόρη του είπε πριν από λίγα χρόνια, μιλώντας σε επετειακή προς τιμήν του εκδήλωση: «Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία του Μονάχου, η οποία είχε παραχωρηθεί στους Έλληνες. Ο πατέρας μου μας μεγάλωσε σαν Έλληνες. Πηγαίναμε σε γερμανικό σχολείο, αλλά δύο φορές την εβδομάδα ερχόταν στο σπίτι ο αρχιμανδρίτης και μας έκανε μαθήματα ελληνικών. Ο πατέρας μου, κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα, με έπαιρνε μαζί του. Στη Γερμανία, όταν με ρωτούσαν από πού είμαι, έλεγα με καμάρι ότι είμαι από την Ελλάδα, γιατί τότε τη θαύμαζαν την Ελλάδα...
Ο Κ. Καραθεοδωρή διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον μαθητή του, Α. Αϊνστάιν. Την ύπαρξη της αλληλογραφίας αυτής, η κόρη του ανακάλυψε μετά τον θάνατο του πατέρα της. Κάποιες από τις επιστολές πουλήθηκαν, άγνωστο πώς. Σε μια από αυτές, που έμειναν στην κόρη του, ο Αϊνστάιν γράφει:
«Αγαπητέ κύριε συνάδελφε, βρίσκω θαυμάσιο τον υπολογισμό σας... Θα έπρεπε να δημοσιεύσετε τη θεωρία σε αυτή τη μορφή στα Χρονικά της Φυσικής, καθόσον οι φυσικοί κατά κανόνα αγνοούν αυτό το αντικείμενο, όπως κι εγώ άλλωστε. Με το γράμμα μου θα πρέπει να σας φαίνομαι σαν τον Βερολινέζο που μόλις ανακάλυψε το Crunewald* και αναρωτιέται αν ζούσαν εκεί άνθρωποι πιο πριν. Αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να μου εκθέσετε επιπλέον και τους κανονικούς μετασχηματισμούς, θα βρείτε σε μένα έναν ευγνώμονα και ευσυνείδητο ακροατή. Αν, όμως, λύσετε το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας με σταυρωμένα χέρια... Πίσω από αυτό το ζήτημα κρύβεται κάτι που είναι αντάξιο του ιδρώτα των αρίστων».
( * Το Grunewald ήταν φημισμένο προάστιο του Βερολίνου με πολυτελέστατες βίλες).
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου 1950.
====//====
Μερικές σκέψεις.
Το μικρό αυτό κείμενο έχει σαν σκοπό να αναδείξει την προσωπικότητα και το έργο του Κ. Καραθεοδωρή και να τον συσχετίσει με την εξέλιξη , από την πλευρά του Αϊνστάιν , της θεωρίας της σχετικότητας. Και λέω «να τον συσχετίσει» διότι σαν άτομο δεν μπαίνω στη λογική της πατρότητάς της από τον Καραθεοδωρή αλλά στην λογική της σημαντικής και δυναμικής βοήθειάς του στον Αϊνστάιν.
Αναλυτικότερα:
Η θεωρία της σχετικότητας εμφανίζεται από τον Αϊνστάιν περίπου το 1905 και περνάει σχεδόν απαρατήρητη από την τότε επιστημονική κοινότητα. Και τούτο διότι σαν θεωρία , της έλειπε το βασικό ερώτημα , το βασικό κίνητρο. Δεν απαντούσε δηλ. σε κάποιο ερώτημα που να έχει ήδη τεθεί. Τα πρώτα σπέρματα της είχαν τεθεί από τους Ίωνες Φυσικούς Φιλόσοφους πριν από περίπου 2500 χρόνια σαν Φιλοσοφικό ερώτημα που αφορούσε την συνέχεια της ύλης. Δηλ. έχοντας σαν βάση, οι Ίωνες Φυσικοί, ότι τίποτα δεν δημιουργείται για να «χαθεί» κατέληξαν στο συμπέρασμα της συνέχειας της ύλης. Η σκέψη τους όμως έμεινε ημιτελής διότι δεν «είχαν» στη διάθεσή τους όρους όπως «ενέργεια» με τη σημερινή τους έννοια. Άρα δεν είχαν τα κατάλληλα «εργαλεία» ώστε να φτάσουν εκεί που έφτασε ο Αϊνστάιν διατυπώνοντας τον τύπο που συμπυκνώνει τη θεωρία σχετικότητας: è =m.c².
Φτάνοντας όμως εκεί η σκέψη του «βάλτωσε». Και τούτο διότι η διατύπωση του περιλάμβανε και την ύπαρξη μιας τέταρτης διάστασης δηλ. του χρόνου συνθέτοντας ένα νέο «τόπο» τον χωροχρόνο. Για την εφαρμογή του όμως χρειαζόταν να εκληφθεί ο χρόνος ως «κλειστό διάστημα», ως «κλειστό τμήμα γραμμής» διότι η συμβατική του έννοια ως «συνεχούς διαστήματος» δεν επέτρεπε την θεμελίωση της θεωρίας του Αϊνστάιν. Εκεί λοιπόν ο Αϊνστάιν ζητάει τη βοήθεια του Καραθεοδωρή, διότι μπορεί ο ίδιος να ήταν ένας εξαίρετος φυσικός αλλά σίγουρα η μαθηματική του σκέψη «υστερεί».
Ταυτόχρονα όμως ο Καραθεοδωρή είναι εξαίρετος φυσικός. Ανάμεσα στις εργασίες του στη φυσική βρίσκουμε και την : «Εργασία στην Ειδική Σχετικότητα». Και για να προλάβω μερικούς Νεοέλληνες Διεθνιστές καθώς και αυτόκλητους υπερασπιστές του Αϊνστάιν λέω ανοιχτά ότι οι απόψεις ορισμένων διάσημων «τηλεβιβλιοπωλητών» δεν με αφορούν και ούτε τις ασπάζομαι. Απόψεις όπως « ο Αϊνστάιν τροφοδοτήθηκε από το Σιωνιστικό Κατεστημένο με Αρχαιοελληνικά Χειρόγραφα» δεν με αγγίζουν ούτε τις ενστερνίζομαι. Δεν μπορώ όμως να μη ρωτήσω: Γιατί το « Μουσείο Αϊνστάιν » που βρίσκεται στο Ισραήλ αρνήθηκε, στους απόγονους του Καραθεοδωρή, την αλληλογραφία του Αϊνστάιν με τον πατέρα τους ,που έχει στην κατοχή του ?
Γιατί σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Αϊνστάιν δήλωνε: « Μου κάνετε τόσες και τόσες ερωτήσεις. Δε με ρωτάτε όμως ποιος ήταν ο δάσκαλός μου. Σας το λέω απερίφραστα. Ήταν ο εξαίρετος Έλληνας μαθηματικός και φυσικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.»
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
Σιωνιστική Απειλή: «ΑΠΑΓΑΓΕΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΙΡΑΝ»
Ενώ ακόμα οι εξελίξεις στον Καύκασο, δεν είχαν οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση, διατυπώθηκε ανοιχτά η παρατήρηση πως διαταράχθηκε μια σε γενικές «ειρηνική» εικόνα εις ότι αφορά τις άμεσες κινήσεις της γεωπολιτικής σκακιέρας. Κι αυτό, γιατί ως εκείνη την στιγμή και για αρκετούς μήνες, οι ΗΠΑ παρότι έχουν «βαλτώσει» σε δυο περιοχές της Μέσης Ανατολής, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και με την προκλητικότητά των αμερικανοσιωνιστών σε υψηλά επίπεδα, δεν προέβησαν σε σοβαρές κινήσεις εντυπωσιασμού όπως αυτές που συνηθίζουν κάθε καλοκαίρι εξαιτίας της αδιαφορίας της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Γεγονός, που σε συνδυασμό με την «σιγή» που επεδίωξε το Ισραήλ σε αρκετά μέτωπά του (Συρία, Λίβανος και Παλαιστίνη), έδινε την εντύπωση της «ηρεμίας πριν από την καταιγίδα». Πράγμα που με την σειρά του, έκανε τους Πέρσες αξιωματούχους να πιστεύουν ότι καθώς περνά ο χρόνος, θα επιτάχυνε τις εξελίξεις και θα τους έφερνε ενώπιον κάποιου σχεδίου που να επιβάλει τα συμφέροντά των αμερικανοσιωνιστών με μια βίαιη και άμεση επέμβαση.
Παρόλα αυτά, όπως είδαμε κάτι τέτοιο δεν έγινε δυνατό, εξαιτίας του επείγοντος των συγκρούσεων στον Καύκασο, οι οποίες έχοντας γρήγορα αποτελέσματα μακριά από την επιθυμητή τροπή για τις ΗΠΑ, τις ανάγκασαν να προχωρήσουν ταχέως σε μια κίνηση υποστήριξης των εκεί συμφερόντων τους.
Σε διπλωματικό όμως επίπεδο, οι περασμένοι μήνες από πλευράς πιέσεων, δεν βρέθηκαν στην αντίστοιχη ύφεση με τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι λοιπόν, δεν έλειψαν οι στρατιωτικές ασκήσεις, ξεκινώντας από αυτή στα νότια της Κρήτης και την συνεργασία της Ελληνικής πολεμικής αεροπορίας με το Ισραήλ, στόχος της οποίας ήταν μια προετοιμασία για μακρινό χτύπημα εντός εχθρικής επικράτειας.
Ομοίως και σε επίπεδο δηλώσεων, όπου η προκλητικότητα των Ισραηλινών αξιωματούχων ξεπέρασε κάθε όριο. Χαρακτηριστικές είναι δυο περιπτώσεις: Η πρώτη στην αρχή του καλοκαιριού, από τον πρώην αρχηγό της Μοσάντ, Σαβτάι Σαβίτ, ο οποίος δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα “Sunday Telegraph”: «Το χειρότερο σενάριο είναι η Τεχεράνη να αποκτήσει πυρηνικά όπλα μέσα σε ένα έτος. Ο χρόνος που απομένει για να αντιδράσουμε μειώνεται διαρκώς. Ως αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών που ασχολούμαι με τα χειρότερα σενάρια μπορώ να σας πω ότι πρέπει να προετοιμαστούμε. Θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για την άμυνά μας… Αυτό που απομένει είναι η στρατιωτική επιλογή».
Η δεύτερη, χρονικά πιο κοντινή, έγινε από υπουργό της κυβέρνησης του σιωνιστικού κράτους, ο οποίος μάλιστα πρότεινε με αυτό τον τρόπο… «λύση στο πρόβλημα του Ιράν». Ο Ραφί Εϊτάν, πρώην πράκτορας των εβραϊκών μυστικών υπηρεσιών κι ο ίδιος, δήλωσε συγκεκριμένα σε ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού του Ισραήλ: «Πρέπει να απαγάγουμε τον Ιρανό πρόεδρο που κάνει τις ίδιες δηλώσεις με τον Χίτλερ περί της ανάγκης να εξοντωθεί ο λαός του Ισραήλ και να τον προσαγάγουμε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης».
Όσο αστείες και εκτός πραγματικότητας κι αν ακούγονται οι παραπάνω δηλώσεις, δεν μπορούν να μην έχουν βάρος, καθώς το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας την παραπάνω δικαιολογία έχει προχωρήσει αρκετές φορές στην παραπάνω ενέργεια. Συγκεκριμένα, ο ίδιος ο Ραφί Εϊτάν, είχε συμμετάσχει και οργανώσει την απαγωγή του Γερμανού αξιωματούχου του Γ΄ Ράιχ, Α.Άιχμαν που διέφευγε στο Μπουένος Άιρες, τον οποίο στην συνέχεια οδήγησε στο ικρίωμα. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και η «προτεινόμενη λύση» παρότι δεν έλαβε ποτέ τις διαστάσεις που της πρέπουν προξενώντας την ενασχόληση της κοινής γνώμης, επαναλήφθηκαν και στο γερμανόφωνο περιοδικό Der Spiegel, όπου και ξεκαθαρίστηκε πως αυτού του είδους οι επιχειρήσεις «δεν πρέπει και δεν ανήκουν στο παρελθόν».
«Πιστεύω πως η Μοσάντ έχει την ικανότητα να το κάνει, αλλά δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση, αφορά ολόκληρο τον κόσμο. Όσον αφορά την τεχνική πλευρά μιας τέτοιας επιχείρησης, δεν έχω συμβουλές για να δώσω, τις αφήνω στους νεότερους», ήταν τα λόγια με τα οποία ολοκλήρωσε (προσοχή: ο υπουργός εργασίας και μέλος του συμβουλίου ασφαλείας), την πρόταση του αυτή, θέτοντας την προοπτική και την προπαγανδιστική βάση που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί, σε ένα ρεσιτάλ φαρισαϊσμού.
Στο ίδιο μάλιστα ύφος, υπήρξαν κι αντίστοιχοι σχεδιασμοί στην δυτική όχθη του Ατλαντικού, όπου υψηλά ιστάμενα στελέχη της κυβέρνησης Μπους, αξιολογώντας τα δρώμενα και την «αναγκαία καθυστέρηση» εξαιτίας της ανάμιξης των ΗΠΑ στον Καύκασο, επαλήθευσαν πλήρως τους φόβους των Περσών. Το σοβαρότερο μάλιστα σενάριο, συνέδεε τα δρώμενα στο εσωτερικών της επικράτειας των αμερικανικών πολιτειών και συγκεκριμένα την προεκλογική κούρσα, με ένα ενδεχόμενο χτύπημα εναντίον του Ιράν. Αυτό εξέφρασε ένας δημοσιογράφος, ο Bill Kristol, που συγκαταλέγεται σε εκείνους που επιφορτίζονται με την δημοσιοποίηση των προτάσεων για την εξωτερική πολιτική του προέδρου. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Μπους έκρινε πως μια σοβαρή πτώση των ποσοστών των ρεπουμπλικάνων, η οποία θα απομάκρυνε τον υποψήφιό του Τζ.Μακέην από μια διαφαινόμενη εκλογική νίκη, θα μπορούσε άμεσα και πριν την εναλλαγή της κυβέρνησης, να προκαλέσει την άμεση και βίαιη επέμβαση στο Ιράν, με σκοπό την εξάρθρωση του τόσο του πυρηνικού προγράμματος όσο κι εκείνου των πυραύλων μεγάλης εμβέλειας, ώστε να προστατευθεί το Ισραήλ και τα συμφέροντά του στην Μέση Ανατολή…
Παρόλα αυτά, όπως είδαμε κάτι τέτοιο δεν έγινε δυνατό, εξαιτίας του επείγοντος των συγκρούσεων στον Καύκασο, οι οποίες έχοντας γρήγορα αποτελέσματα μακριά από την επιθυμητή τροπή για τις ΗΠΑ, τις ανάγκασαν να προχωρήσουν ταχέως σε μια κίνηση υποστήριξης των εκεί συμφερόντων τους.
Σε διπλωματικό όμως επίπεδο, οι περασμένοι μήνες από πλευράς πιέσεων, δεν βρέθηκαν στην αντίστοιχη ύφεση με τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι λοιπόν, δεν έλειψαν οι στρατιωτικές ασκήσεις, ξεκινώντας από αυτή στα νότια της Κρήτης και την συνεργασία της Ελληνικής πολεμικής αεροπορίας με το Ισραήλ, στόχος της οποίας ήταν μια προετοιμασία για μακρινό χτύπημα εντός εχθρικής επικράτειας.
Ομοίως και σε επίπεδο δηλώσεων, όπου η προκλητικότητα των Ισραηλινών αξιωματούχων ξεπέρασε κάθε όριο. Χαρακτηριστικές είναι δυο περιπτώσεις: Η πρώτη στην αρχή του καλοκαιριού, από τον πρώην αρχηγό της Μοσάντ, Σαβτάι Σαβίτ, ο οποίος δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα “Sunday Telegraph”: «Το χειρότερο σενάριο είναι η Τεχεράνη να αποκτήσει πυρηνικά όπλα μέσα σε ένα έτος. Ο χρόνος που απομένει για να αντιδράσουμε μειώνεται διαρκώς. Ως αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών που ασχολούμαι με τα χειρότερα σενάρια μπορώ να σας πω ότι πρέπει να προετοιμαστούμε. Θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για την άμυνά μας… Αυτό που απομένει είναι η στρατιωτική επιλογή».
Η δεύτερη, χρονικά πιο κοντινή, έγινε από υπουργό της κυβέρνησης του σιωνιστικού κράτους, ο οποίος μάλιστα πρότεινε με αυτό τον τρόπο… «λύση στο πρόβλημα του Ιράν». Ο Ραφί Εϊτάν, πρώην πράκτορας των εβραϊκών μυστικών υπηρεσιών κι ο ίδιος, δήλωσε συγκεκριμένα σε ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού του Ισραήλ: «Πρέπει να απαγάγουμε τον Ιρανό πρόεδρο που κάνει τις ίδιες δηλώσεις με τον Χίτλερ περί της ανάγκης να εξοντωθεί ο λαός του Ισραήλ και να τον προσαγάγουμε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης».
Όσο αστείες και εκτός πραγματικότητας κι αν ακούγονται οι παραπάνω δηλώσεις, δεν μπορούν να μην έχουν βάρος, καθώς το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας την παραπάνω δικαιολογία έχει προχωρήσει αρκετές φορές στην παραπάνω ενέργεια. Συγκεκριμένα, ο ίδιος ο Ραφί Εϊτάν, είχε συμμετάσχει και οργανώσει την απαγωγή του Γερμανού αξιωματούχου του Γ΄ Ράιχ, Α.Άιχμαν που διέφευγε στο Μπουένος Άιρες, τον οποίο στην συνέχεια οδήγησε στο ικρίωμα. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και η «προτεινόμενη λύση» παρότι δεν έλαβε ποτέ τις διαστάσεις που της πρέπουν προξενώντας την ενασχόληση της κοινής γνώμης, επαναλήφθηκαν και στο γερμανόφωνο περιοδικό Der Spiegel, όπου και ξεκαθαρίστηκε πως αυτού του είδους οι επιχειρήσεις «δεν πρέπει και δεν ανήκουν στο παρελθόν».
«Πιστεύω πως η Μοσάντ έχει την ικανότητα να το κάνει, αλλά δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση, αφορά ολόκληρο τον κόσμο. Όσον αφορά την τεχνική πλευρά μιας τέτοιας επιχείρησης, δεν έχω συμβουλές για να δώσω, τις αφήνω στους νεότερους», ήταν τα λόγια με τα οποία ολοκλήρωσε (προσοχή: ο υπουργός εργασίας και μέλος του συμβουλίου ασφαλείας), την πρόταση του αυτή, θέτοντας την προοπτική και την προπαγανδιστική βάση που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί, σε ένα ρεσιτάλ φαρισαϊσμού.
Στο ίδιο μάλιστα ύφος, υπήρξαν κι αντίστοιχοι σχεδιασμοί στην δυτική όχθη του Ατλαντικού, όπου υψηλά ιστάμενα στελέχη της κυβέρνησης Μπους, αξιολογώντας τα δρώμενα και την «αναγκαία καθυστέρηση» εξαιτίας της ανάμιξης των ΗΠΑ στον Καύκασο, επαλήθευσαν πλήρως τους φόβους των Περσών. Το σοβαρότερο μάλιστα σενάριο, συνέδεε τα δρώμενα στο εσωτερικών της επικράτειας των αμερικανικών πολιτειών και συγκεκριμένα την προεκλογική κούρσα, με ένα ενδεχόμενο χτύπημα εναντίον του Ιράν. Αυτό εξέφρασε ένας δημοσιογράφος, ο Bill Kristol, που συγκαταλέγεται σε εκείνους που επιφορτίζονται με την δημοσιοποίηση των προτάσεων για την εξωτερική πολιτική του προέδρου. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Μπους έκρινε πως μια σοβαρή πτώση των ποσοστών των ρεπουμπλικάνων, η οποία θα απομάκρυνε τον υποψήφιό του Τζ.Μακέην από μια διαφαινόμενη εκλογική νίκη, θα μπορούσε άμεσα και πριν την εναλλαγή της κυβέρνησης, να προκαλέσει την άμεση και βίαιη επέμβαση στο Ιράν, με σκοπό την εξάρθρωση του τόσο του πυρηνικού προγράμματος όσο κι εκείνου των πυραύλων μεγάλης εμβέλειας, ώστε να προστατευθεί το Ισραήλ και τα συμφέροντά του στην Μέση Ανατολή…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
