O ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ»

Στις μέρες μας, λίγοι είναι αυτοί που δεν έχουν πλέον αντιληφθεί ότι έχει ήδη ξεκινήσει η ανακατανομή εδαφών και σχέσεων ισχύος στα Βαλκάνια. Το γεγονός είναι ήδη προδικασμένο, ενώ αυτό που μένει υπό συζήτηση είναι το πόσα θα κερδίσει (ή θα χάσει) η κάθε χώρα. Τα κέντρα εξουσίας, που σχεδίασαν την ανακατανομή, είναι ευνόητο ότι σκοπεύουν να ενισχύσουν τα λεγόμενα «μικρά» κράτη (π.χ. Αλβανία, Σκόπια), αποδυναμώνοντας παράλληλα τα «μεγάλα» (π.χ. Ελλάς, Σερβία). Στόχος είναι να δημιουργηθεί μια «σκακιέρα», με όσο το δυνατόν περισσότερα (αλλά συνάμα μικρά και αδύναμα) κράτη, που θα εξαναγκαστούν να μετατραπούν σε «δορυφόρους» των παγκόσμιων κέντρων εξουσίας.

Σε αυτό το διεθνές «παιχνίδι» (στο οποίο οι ισχυροί γεωπολιτικοί παίκτες επιθυμούν κινητικότητα και ανακατανομές) είναι οφθαλμοφανή τα κριτήρια επιλογής συμμάχων. Τα μεγάλα κέντρα λήψεως αποφάσεων επιθυμούν να συμμαχούν με όσους «γεωπολιτικούς παίκτες» είναι «ανήσυχοι», δηλαδή ενστερνίζονται την ιδέα της ανακατανομής των συνόρων. Τέτοια κράτη είναι τα Σκόπια και η Αλβανία. Βεβαίως, εδαφικές βλέψεις έχει και η Τουρκία, αλλά λόγω του ότι είναι ήδη μεγάλο κράτος, πάσα επιθυμία της για περαιτέρω εδαφικές εξαπλώσεις είναι μάλλον καταδικασμένη.

Στα πλαίσια των ψυχολογικών επιχειρήσεων (που αποτελούν μέρος του ευρύτερου σχεδίου για τα Βαλκάνια), στις χώρες που καλούνται να αυξηθούν γεωγραφικά καλλιεργείται (αν όχι υποστηρίζεται με κάθε μέσο) ένας έντονος εθνικισμός. Αντίθετα, στις χώρας που προβλέπεται να χάσουν εδάφη (όπως η Ελλάς) προωθείται ένα πνεύμα κακώς εννοούμενης «ειρηνοφιλίας» (αν όχι «ειρηνομανίας»), αντιμιλιταρισμού και γενικότερα υποσκάψεως των εθνικών αντανακλαστικών.

Έτσι λοιπόν, τα (ελεγχόμενα από ξένα κέντρα) ΜΜΕ προωθούν την ιδέα ότι «στον σύγχρονο κόσμο, τα κράτη που επιθυμούν να προοδεύσουν πρέπει ν’ αποτάξουν την εθνικιστική ιδεολογία». Και η καλώς στημένη πλύση εγκεφάλου μας εμποδίζει να δούμε την γυμνή αλήθεια: Παρά τα όσα λέγονται στις εφημερίδες και τα κανάλια, στα σύγχρονα Βαλκάνια θριαμβεύουν τα κράτη που αναβιώνουν τον εθνικισμό τους και τον αναγάγουν σε στρατηγικό δόγμα.

Η «αδύναμη» Αλβανία κατάφερε να επιβληθεί της «ισχυρής» Σερβίας, ενσωματώνοντας το Κοσσυφοπέδιο στον εθνικό της ιστό, μεγαλώνοντας το κράτος της. Επίσης, ελέγχει (ενόπλως και πληθυσμιακά) το 50% των Σκοπίων. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα, όταν οι ισχυροί δεν χρειάζονται πλέον τα Σκόπια, αυτό το 50% να «χαριστεί» στην Αλβανία. Τέλος, κατάφερε όχι μόνο να συρρικνώσει την ελληνική μειονότητα, που απειλούσε το νότιο τμήμα της, αλλά συνάμα να δημιουργήσει στην Ελλάδα θέμα «αλβανικής μειονότητας» και σε επίσημο διπλωματικό επίπεδο να εγείρει (ξανά) θέμα «Τσαμουριάς».

Βέβαια, στην χώρα μας κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Και ενώ η Αλβανία κοντεύει να καταλάβει τα μισά Βαλκάνια, εμείς πανηγυρίζουμε επειδή ένας Έλληνας επιχειρηματίας άνοιξε ένα εργοστάσιο παρασκευής αλευριού στα Τίρανα και προσέλαβε 100 Αλβανούς εργάτες! Και με αυτά τα ασήμαντα γεγονότα βαυκαλιζόμαστε, ότι τάχα είμαστε ισχυροί, ότι δήθεν ελέγχουμε οικονομικά όλα τα Βαλκάνια, κλπ. Ξεχνάμε όμως το σημαντικότερο: ότι οι οικονομικοί δείκτες στην πράξη ουδέποτε είναι μετρήσιμοι, καθώς είναι μάλλον πλασματικοί και απόρροια οικονομικών και τεχνοκρατικών παραδοχών. Αντίθετα, α κράτη που πραγματικά δυναμώνουν, παρουσιάζουν αταλάντευτα δείγματα ισχύος, όπως η αύξηση των συνόρων τους και της επιρροής τους.

Ομοίως συμβαίνει και με το κρατίδιο των Σκοπίων. Την ίδια ώρα που εμείς, οι «πανίσχυροι» και «προοδευτικοί» Έλληνες, πανηγυρίζουμε επειδή εξαγοράσαμε την 10η σε μέγεθος τράπεζα των Σκοπίων, οι σκοπιανοί πολιτικοί διεξάγουν λαμπρότατες διπλωματικές νίκες. Και ενώ εμείς περηφανευόμαστε για το πόσα ελληνικά καταστήματα Goody’s άνοιξαν στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων, όλος ο πλανήτης αναγνωρίζει το κρατίδιο ως «Μακεδονία»! Μπροστά στα πλασματικά επιτεύγματα των «προοδευτικών» κρατών, ορθώνονται τα πραγματικά κατορθώματα των εθνικιστικών κρατών!

Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κάποιος μόνο στην «γειτονιά» των Βαλκανίων για ν’ αντιληφθεί την αλήθεια. Σε παγκόσμιο επίπεδο, τα ισχυρότερα κράτη (Κίνα, ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσία κλπ) είναι απολύτως εθνικιστικά, πατάσσουν κάθε εσωτερικό κίνημα «θολοκουλτούρας» και κυριολεκτικά «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους». Τον «αντιεθνικισμό», τον «αντιρατσισμό» και τον «αντιφασισμό» (και τα κάθε «αντί»), τα κρατάνε «δώρο» για όσα κράτη θέλουν να υπονομεύσουν. Ακόμα όμως και τα κράτη που προορίζονται να «συρρικνωθούν» από τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας, δεν το βάζουν κάτω και προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάσταση υπέρ τους. Έτσι, π.χ. η Τουρκία, αναγνωρίζοντας ότι έπεται συντομότατα αναγνώριση και ίδρυση Κουρδικού κράτους (κάτι που ίσως συνεπάγεται με απώλεια τουρκικών εδαφών), πιέζει για «αντιπαροχή» στην Θράκη. Θυμηθείτε αυτό: όσο οι ΗΠΑ θα δυσαρεστούν την Τουρκία με το Κουρδικό κράτος, άλλο τόσο θα πιέζουν εμάς για αναγνώριση «τουρκικής μειονότητας στην Θράκη».

Τα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους και επιθυμούν να ζήσουν, διεκδικούν. Και είναι απόλυτα δίκαιο και φυσιολογικό, την πίεση όσων διεκδικούν να την απορροφούν (με ολέθριες συνέπειες) όσοι κάνουν τους «καλούς». Ποτέ στην ιστορία ένα «αντιεθνικιστικό» κράτος δεν κατάφερε να επιβληθεί απέναντι σε ένα εθνικιστικό κράτος. Ας μην γελιόμαστε, μάλλον δεν θα είμαστε οι πρώτοι. Στις ανακατατάξεις λοιπόν, που έρχονται στα Βαλκάνια, είμαστε ήδη σε δυσμενή θέση. Μόνη μας ελπίδα (έστω και αργά) είναι ν’ ασκήσουμε μια ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ πολιτική! Για κάθε μια σπιθαμή εδάφους που μας διεκδικούν, εμείς θα διεκδικούμε δέκα φορές περισσότερα. Η αλλαγή πλεύσης πρέπει να ξεκινήσει άμεσα. Τα σύνορα αλλάζουν, αλλά οι τακτικές μένουν ίδιες. Και η ιστορία απαιτεί να είναι ισχυρός και να υπερασπίζεσαι τα δίκαιά σου. Και η μόνη ιδεολογία που μπορεί να σου διασφαλίσει κάτι τέτοιο είναι ο Εθνικισμός. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα παραμείνει. Όταν μυρίσει μπαρούτι και στην Ελλάδα, τα «αντιεθνικιστικά» παραμύθια θα γίνουν καπνός. Τότε όμως, θα είναι δυστυχώς αργά…