ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ (ΜΕΡΟΣ 4ο)

Δεδομένου ότι όλοι οι Πολίτες είναι της αυτής Φυλής (με το κοινό πολιτισμικό παρελθόν), ο εθνικοσοσιαλισμός αναγνωρίζει το δεσμό συγγένειας αίματος των μελών της Κοινότητος ως το συνδετικό ιστό που ενώνει τα μέλη αυτά σε μια αδιάσπαστη Ενότητα. Μια Ενότητα πραγματική, που δεν τη διασπά ο τεχνητός διαχωρισμός «αριστερά-δεξιά», «εργαζόμενος-εργοδότης» κλπ. Όλες οι αναζητήσεις και όλα τα επαγγέλματα, όλα τα πρόσωπα και όλες οι δραστηριότητες, ενσωματώνονται στη Ζωή της Κοινότητος. Το κοινωνικό αίσθημα της Ενότητος βρίσκει την πραγματική του διάσταση, μέσα από μια ειλικρινή ανησυχία για την οικονομική δικαιοσύνη και την κοινωνική προκοπή. Η συνείδηση της φυλετικής Ενότητος και του συλλογικού αγαθού του Λαού, απαιτούν έτσι την παροχή ίσων ευκαιριών προς τα μέλη της κοινότητος για την άσκηση των ταλέντων τους και την επιλογή - βάσει ιεραρχήσεως - των αρίστων, για την ατομική τους τελείωση και την ανάδειξή τους ως Φυσικών και Αυθεντικών προτύπων και ως μελλοντικών Φυσικών Ηγετών.

Κατά συνέπεια, φτάνουμε στο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού. Αυτό, δεν είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός της κρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε παραπάνω από το σύστημα οργάνωσης των μυρμηγκιών) - που είναι το ίδιο απαράδεκτος όσο και ο αρπακτικός ατομικισμός του φιλελεύθερου κεφαλαιοκράτη (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το νόμο της ζούγκλας σε οικονομικό επίπεδο). Αντ΄ αυτών, ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το σύστημα που επιχειρεί την -όσο το ανθρωπίνως δυνατόν - δίκαιη κατανομή των καρπών του, στη λαϊκή κοινότητα. Οι κοινωνικές αδικίες της κεφαλαιοκρατίας είναι αυτές που ενθάρρυναν το μαρξισμό, ώστε να ισοπεδώσει με την ολέθρια και αντιανθρώπινη ψευδοφιλοσοφία του τις κοινωνίες στις οποίες επικράτησε. Ο Εθνικοσοσιαλισμός παρουσιάζεται στους ευρωπαϊκούς λαούς ως η μοναδική εναλλακτική λύση για την αποφυγή της καταστρεπτικής ακρότητος των άθλιων συστημάτων της αστικής ατομικιστικής δημοκρατίας (φιλελευθερισμού) και του μαρξιστικού κρατικού ισοπεδωτισμού (κομμουνισμού).

Αυτό το Ιδανικό, λοιπόν, της Λαϊκής Ενότητος - το οποίο συνεπάγεται την υποχρέωση υπερασπίσεως της Φυλής, την ενότητα του Έθνους και την ευημερία της Κοινότητος - έχει ως φυσικό αποτέλεσμα την αντίληψη του Εθνικοσοσιαλισμού περί διοικήσεως: την «Αρχή του Αρχηγού». Την αναγκαιότητα της υπάρξεως, δηλαδή, μιας ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΛΙΤ, στην υπηρεσία του λαού και των στόχων της Λαϊκής Κοινότητος. Στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάθε μέλος της Κοινότητος βυθομετρείται, εκπαιδεύεται, τελειούται, αξιολογείται και διαβαθμίζεται. Η φυσική αξία του «ηγείσθαι» δύναται να αναζητηθεί μόνον εκεί που είναι αληθινή - συνδυαζόμενη με Πνευματικότητα , Τόλμη και υψηλή επίγνωση του Καθήκοντος προς την Κοινότητα. Δεν δύναται κανείς να προσφέρει, ό,τι δεν κατέχει! Έτσι η Φυσική Ιεραρχία επανέρχεται - όπως στις κοινότητες των Αρίων Προγόνων μας - αντικαθιστώντας την διαστροφική κατάσταση της πλουτοκρατίας, της μετριότητος και της καθολικής ισότητος (προς τα κάτω βεβαίως...), οι οποίες αναιρούν κάθε υπόβαθρο του Έθνους και του Κράτους, προετοιμάζοντας την Νέα Παγκόσμια Τάξη (ιουδαιομασονικής προελεύσεως και ταυτότητος).