H oικονομία υπό το πρίσμα του Εθνικισμού

Για το Εθνικό κράτος η οικονομία δεν είναι σκοπός. Είναι μέσον προς υλική ισχυροποιήση του λαού. Η υλική ισχύς του λαού συνιστά και βασικό στοιχείο της πνευματικής αλκής του Εθνους. Ουδεμία οικονομική αρχή δύναται να είναι σεβαστή, όταν αυτή δεν εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Η οικονομία κατά συνέπεια είναι απλός υπηρέτης του Έθνους. Όταν παύει να τηρεί αυτήν τη θέση τότε έχει ξεφύγει του προορισμού της.

Εδώ φαίνεται η διαφορά των οικονομικών απόψεων του Εθνικού Κράτους τόσο από το φιλελεύθερο, όσο και από το κουμουνιστικό. Στην φιλελεύθερη δοξασία βασική αρχή είναι το κίνητρο του ιδιωτικού και ανεξέλεγκτου κέρδους το οποίο ως αποτέλεσμα έχει την <<ροή του χρήματος>> από τους οικονομικά ασθενέστερους προς τους οικονομικά ισχυρότερους πολίτες, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη οικονομική ανισότητα και μια απαράδεκτη κοινωνική πόλωση.
Η επικέρδεια οδηγεί τον επιχειρηματία σε συνεχή αυξανόμενη εκμετάλλευση των εργατών και αυτών που καταναλώνουν τα παραγόμενα αγαθά, με αποτέλεσμα τον οικονομικό μαρασμό του λαού και την δημιουργία ταξικών αντιθέσεων.Ο Μαρξισμός εκμεταλευόμενος τις ταξικές αντιθέσεις της φιλελεύθερης κοινωνίας και ερειδόμενος επί της <<πάλης των τάξεων>>, καλεί το προλεταριάτο σε επανάσταση κατά της αστικής τάξεως, για την ανάληψη των ηνίων του κράτους (Δικτατορία του προλεταριάτου) και με τελικό σκοπό την πλήρη οικονομική και κοινωνική εξίσωση των ανθρώπων. Το κράτος γίνεται ο μοναδικός φορέας της οικονομικής δραστηριότητας, η οποία και αποτελεί το κυριώτερο μέρος στην ανθρώπινη ζωή. Από τα παραπάνω διαφαίνεται, ότι ο Κουμουνισμός δημιουργήθηκε ως μια απλή παραφυάδα του Καπιταλιστικού καθεστώτος.

Για το Εθνικό Κράτος, η οικονομία ενσωματώνεται μέσα στο πολιτικό κράτος και δεν μένει απαθές έναντι αυτής, όπως συμβαίνει στον Φιλελευθερισμό, ούτε υποτάσσεται στους σκοπούς αυτής όπως συμβαίνει στον Κουμμουνισμό. Η βασική διαφορά του Εθνικού Κράτους από το Κουμμουνιστικό έγκειται στο ότι το τελευταίο θεοποιεί την οικονομία. Ο καθηγητής Δημοσθένης Στεφανίδης γράφει: <<Το κράτος δεν δύναται να συνυφανθή με την οικονομία. Ο προορισμός του κράτους είναι πολύ υψηλότερος, η δε θέση του είναι όχι εν τη οικονομία αλλά υπεράνω της οικονομίας>>.
Η θεμελιώδης διαφορά του Εθνικού Κράτους από το Φιλελεύθερο δεν έγκειται στον φορέα της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή το άτομο, αλλά στην εγωκεντρικήν κατεύθυνσιν της οικονομικής δραστηριότητας των φορέων. Το Εθνικό Κράτος, δηλαδή, εγκρίνει και αναγνωρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, όχι προς κατοχύρωσι ατομικών συμφερόντων, αλλά προς καλύτερη υπηρέτησι του Εθνικού Συμφέροντος. Προσθέτει όμως επί πλέον, την δική του δυναμική παρουσία και δίνει στα άτομα την ενδεδειγμένη-από εθνικής σκοπιάς-κατεύθυνση της οικονομικής τους δράσεως.
Υπεράνω του Γενικού Συμφέροντος του λαού σε μια δεδομένη χρονική στιγμή βρίσκεται το Εθνικόν Συμφέρον υπό μια ευρύτερη έννοια. Δεν θα διστάσει το Εθνικό Κράτος να ζημιώση το σημερινό Γενικό Συμφέρον χάριν του μελλοντικού Εθνικού Συμφέροντος η χάριν επιδιώξεων που άπτονται της Τιμής του Εθνους.

Σε αντίθεση με το Φιλελεύθερο κράτος που δια του κεφαλαιοκρατισμού του ευνοεί κατ' ουσίαν την ολιγαρχική τάξη στην κοινωνία και το Κουμμουνιστικό που καταβιβάζει το κοινωνικό σύνολο στο επίπεδο της προλεταριακής τάξης στην οποία εμπιστεύεται την αρχή του κράτους, το Εθνικό Κράτος αίρεται υπεράνω πάσης τάξεως, προσβλέπει προς τον λαό ολόκληρο και αγωνίζεται για την οικονομική ανύψωση του Εθνικού Συνόλου.

Εκείνο που έχει κεφαλαιώδη σημασία για την κατανόηση των δυνατοτήτων της Κατευθυνόμενης Οικονομίας ενός Εθνικού Κράτους, είναι ότι η οικονομία δεν αποτελεί Επιστήμη εδραζόμενη επί λογικόν νόμων, επί της βασικής αρχής αιτίας και αιτιατού. Η οικονομία παρά την μέτρηση των στοιχείων της με αριθμούς, είναι ένα κατ' εξοχήν ψυχολογικό φαινόμενο. Η κοινωνική ψυχολογία έχει άμεσο και θεμελιώδη αντίκτυπο επί των οικονομικών εξελίξεων. Μια κακή οικονομική εξέλιξη προέρχεται από ένα αίσθημα αποθαρύνσεως της κοινωνίας, μια οικονομική καταστροφή προυποθέτει ένα ψυχολογικό πανικό, ενώ αντιθέτως μια ανοδική οικονομία εδράζεται πάντοται επί του αισθήματος εθνικής ευφορίας, επί ενός κλίματος εμπιστοσύνης προς την κρατική ισχύ.