Ολοκαυτωμα στην παιδεια

Από την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 μέχρι τη λήξη του το 1945 πολλές δεκάδες εκατομμυρίων άνθρωποι στην Ευρώπη, την Ασία, την Αυστραλία, την Αφρική και την Αμερική έχασαν τη ζωή τους.

Από αυτούς το ποσοστό των απωλειών στις μάχες δεν ξεπερνά το 15%. Οι υπόλοιποι πέθαναν από την πείνα, την αιχμαλωσία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βομβαρδισμούς η ομαδικές εκτελέσεις αμάχων. Π.χ. στα περίπου 20 εκατομμύρια Ρώσσων νεκρών τα 17 εκατομμύρια χάθηκαν από την πείνα, τις εκτελέσεις και στα στρατόπεδα.

Στην Ελλάδα, αν οι νεκροί από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944 έφτασαν περίπου στις 500.000, εξ αυτών οι ένοπλοι πεσόντες μας στην Αλβανία, τη «Γραμμή Μεταξά» και την Αντίσταση δεν φθάνουν τις 15.000.

Κι όμως η φοβερή αυτή πανανθρώπινη εκατόμβη δεν απασχολεί τη σημερινή ανθρωπότητα όπως είναι, δηλαδή στις συνολικές διαστάσεις της ως παγκόσμιας τραγωδίας, ως παγκόσμιας παραφροσύνης, ως παγκόσμιου ποταμού αίματος, όπως και πραγματικά είναι. Στην ιστορική συνείδηση του ανθρώπου μισόν αιώνα μετά την ανθρωποσφαγή ο Β Π.Π. έχει κάποια θέση ανάλογη με εκείνη των άλλων πολέμων.

Η επιστήμη της Ιστορίας του αφιερώνει όσες σελίδες του αντιστοιχούν συγκριτικά με τις άλλες μεγάλες πολεμικές συρράξεις και η Τέχνη ασχολείται με αυτόν χρησιμοποιώντας τον ως μία ακόμη πηγή έμπνευσης ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους ιστορικούς ερεθισμούς, που ανέκαθεν αποτελούν θέματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

* * *


Έτσι έχουν τα πράγματα σε πανανθρώπινη κλίμακα –κι έτσι είχαν πάντοτε– εκτός από ένα και μοναδικό στην Ιστορία φαινόμενο: την περίεργη, συνεχή, αδιάλειπτη εμμονή ενός μόνον εξ όλων των λαών που υπέστησαν τα δεινά και την αιμορραγία του Β Π.Π.

Ο λαός αυτός επί 50 χρόνια και με την ίδια –αν όχι αυξανόμενη– ένταση, προσπάθεια, δράσεις φανερές η κρυφές, πολιτικές έμμεσες η άμεσες, πληροφόρηση φαιά ή λευκή και κάθε άλλης μορφής δραστηριότητες έχει φθάσει στο σημείο να μονοπωλή στην ιστορική μνήμη της ανθρωπότητας αποκλειστικά για τον εαυτό του τον Πόλεμον αυτόν, σε βαθμό που σήμερα, όταν αναφέρεται κανείς στην τραγωδία του 1939-45, να την ταυτίζουν σχεδόν οι πάντες αυτομάτως και ασυνείδητα με την τραγωδία ενός και μόνο λαού.

Πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα που συνέβησαν στην Ανθρωπότητα, από τότε που μπήκε στην ιστορική εποχή.

* * *

Μιλάμε φυσικά για τον εβραϊκό λαό και το ολοκαύτωμά του. Αν μπορούσε κανείς να καταγράψη και να καταμετρήση τις αναφορές και πράξεις που έγιναν και γίνονται παγκοσμίως τις σχετικές με το θέμα αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, θα διαπίστωνε ότι είναι πολλαπλάσιες όλων των αναφορών και πράξεων που έγιναν συνολικά από τα υπόλοιπα 100 περίπου έθνη που είχαν υποφέρει και «ματώσει» από την αγριότητα αυτής της πολυαίμακτης εκατόμβης. Δημοσιεύσεις, άρθρα, ιστορικά μυθιστορήματα, λογοτεχνήματα, μελέτες, ποιήματα, ντοκυμανταίρ, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, εορτές, τελετές, εκδηλώσεις, μουσικές παραγωγές, έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και ο,τι άλλο μπορεί να διαφημίση και να «πλύνη εγκεφάλους» παράγονται καθημερινά, κυκλοφορούν με αμείωτους ρυθμούς και έχουν μεταβληθή σε μία επικοινωνιακή πλημμυρίδα, που έχει κατακλύσει ολοκληρωτικά τον Πλανήτη και έχει διαποτίσει τα μυαλά και του τελευταίου ανθρώπου όπου Γης.

Μπροστά σ' ένα τέτοιο φαινόμενο, που όποιος μπορεί να το συνειδητοποιήση μένει εμβρόντητος, διερωτάται κανείς: Ποιό είναι το ελατήριο εκείνων που το δημιουργούν και το συντηρούν· είναι ελατήριο κάποιας λογικής σκοπιμότητας η είναι η νοσηρή έκφραση ενός παραλογισμού, μιας υστερίας η ακόμη μιας παράνοιας;

* * *

Εννοείται ότι το φαινόμενο αυτό, είτε το θεωρήσουμε νοσηρό είτε το δούμε ως σκοπιμότητα που έχει κάποιο λογικό στόχο, δεν θα μας αφωρούσε και δεν θα μας απασχολούσε, αν οι άνθρωποι, που αναλίσκονται στο να το συντηρούν και να το χρησιμοποιούν, δεν ενωχλούσαν και δεν ζημίωναν τους άλλους ανθρώπους, τους άλλους λαούς.

Όμως δυστυχώς δεν περιορίζονται να πραγματοποιούν τις δικές τους επιθυμίες. Ο ζήλος τους υπερέβη όλα τα εσκαμμένα, και η εκ μέρους τους διάπραξη ηθικών, πολιτικών και πνευματικών ατοπημάτων εις βάρος των άλλων είναι κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν.

Αρχίζουν από το ηθικό πταίσμα της πλαγίας και αφανούς διοχέτευσης στην Παίδευση και Συνείδηση των λαών της άποψής τους για το ολοκαύτωμα και φθάνουν μέχρι και στο πνευματικό κακούργημα να καταφέρνουν να εισάγουν στη νομοθεσία των κρατών νόμους η διατάγματα απαγορευτικά για την επιστημονική έρευνα και την ελευθερία του λόγου· νόμους και διατάξεις μεσαιωνικής έμπνευσης, που αφήνουν κατάπληκτους όσους πληροφορούνται, ότι στις πιο φιλελεύθερες και πολιτισμένες γωνιές της Γης, όπως είναι η Δ. Ευρώπη και η Β. Αμερική, όχι μόνον απαγορεύεται η ιστορική έρευνα του ολοκαυτώματος, αλλά επιβάλλονται και βαρύτατες ποινές σ' όσους το επιχειρήσουν.

Είναι πασίγνωστοι οι δικαστικοί διωγμοί του σπουδαίου σύγχρονου Γάλλου φιλοσόφου Ροζέ Γκαρωντύ και οι βαρειές χρηματικές ποινές, που του επεβλήθησαν από τα γαλλικά δικαστήρια, όπως και ο διεθνής κατατρεγμός του Άγγλου ιστορικού Ντέιβιντ Ίρβινγκ και εν τέλει η σύλληψή του και μακρά φυλάκισή του στην Αυστρία, αλλά και πολλών άλλων, που τα παθήματά τους δεν γίνονται ευρέως γνωστά, παθήματα που υφίστανται για τον μοναδικό λόγο, ότι ερευνούν ιστορικά το αντικείμενο « ολοκαύτωμα».

«Πίστευε τι λένε οι Εβραίοι για το ολοκαύτωμά τους και μη ερεύνα», λοιπόν. Αυτή η ποινικοποίηση της έρευνας στις πιο πολιτισμένες χώρες ήταν το τελευταίο που θα μπορούσε να φανταστή κανείς πριν από 20 χρόνια. Κι όμως σήμερα αυτή είναι η πραγματικότητα.