Πατρίδα ή βαρβαρότητα

Υπάρχει σε εξέλιξη ένας διάλογος, όχι ιδιαίτερα συντονισμένος, ανάμεσα σε πρόσωπα, έντυπα και φορείς που ξεκίνησαν από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, αλλά συνομολογούν σήμερα την αναγκαιότητα υπερασπίσεως της αξίας του έθνους και του εθνικού κράτους. Σε αυτό τον προβληματισμό εμπλέκονται ο ΛΑ.Ο.Σ, η Α1 με την στήλη του «αριστερού πατριώτη», η ιστοσελίδα των «Ελληνικών Γραμμών», το περιοδικό «Ρεσάλτο» του Θύμιου Παπανικολάου, η «Ρήξη» του Καραμπελιά και άλλοι. Αυτές δε οι σκέψεις προκάλεσαν την μήνη του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη σε αυτή την ζωή.

Εγώ θέλω να ξεκαθαρίσω την εθνικιστική θέση. Πρώτον, οι εθνικιστές αποδέχονται την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων. Με την διαφορά ότι η κοινωνική διαστρωμάτωση δεν είναι μεταξύ μίας «καθαρής» εργατικής και αστικής τάξεως, καθώς στο ενδιάμεσο ευρίσκονται μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα που αμβλύνουν τις διαφορές. Επιπροσθέτως, εμείς δεν θεωρούμε ότι οι διάφορες κοινωνικές ομάδες βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς πολέμου μεταξύ τους, καθώς θεωρούμε το έθνος ως τον ενοποιητικό παράγοντα όλων των ομάδων και προσώπων. Εκεί διαφέρουμε ουσιαστικώς από τον μαρξισμό και τον ιστορικό υλισμό. Οι μαρξιστές βλέπουν την ιστορία βάσει της «πάλης των τάξεων». Οι εθνικιστές ερμηνεύουν την ιστορία με άξονα την πορεία των εθνών, η οποία επηρεάζεται από γεωπολιτικούς και πολιτισμικούς παράγοντες και φυσικά από τους ηγέτες τους.

Δεύτερον, οι εθνικιστές δεν πολέμησαν ποτέ την εργατική τάξη και τα δίκαια αιτήματά της. Τα θεμέλια του σύγχρονου κοινωνικού κράτους τα έβαλε ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος δεν δίστασε να βγάλει από την φυλακή τον κομμουνιστή βουλευτή Μανωλέα για να τον κάνει υπουργό Εργασίας! Εμείς πολεμήσαμε μόνο την προσπάθεια των κομμουνιστών να καταλύσουν την εθνική ανεξαρτησία στο όνομα της παγκόσμιας επαναστάσεως. Για εμάς ο εργάτης δεν είναι «κρέας για τα κανόνια», όπως τον θεωρούσε η παλαιά δυναστική αριστοκρατία, ούτε ένας απλός κρίκος της παραγωγικής διαδικασίας, όπως τον βλέπουν οι φιλελεύθεροι. Γι' αυτό και στην δική μας σκέψη συνυπάρχει η εθνική κυριαρχία με την κοινωνική αλληλεγγύη. Εθνική συνοχή χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη δεν δύναται να υπάρξει.

Σήμερα, ο εργάτης, δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση της παγκοσμιοποιήσεως. Πρώτα ο εργάτης υφίσταται την ανεργία και την πτώση του μεροκάματου από τον μετανάστη, αυτός οδηγείται σε απόγνωση όταν το σχολείο του παιδιού του κατακλύζεται από μετανάστες, αυτός αδυνατεί να πληρώσει τις υπηρεσίες υγείας του ιδιωτικού τομέα, όταν η δημόσια υγεία σήμερα εξυπηρετεί αποκλειστικά τους μετανάστες. Ο πολυπολιτισμός λοιπόν δεν είναι αίτημα των εργατών, αλλά αποτελεί ιδεολόγημα των πεφωτισμένων αριστερών αστών, τύπου ΣΥΝ.

Ο εθνικισμός πιστεύει στην σύζευξη του εθνικού και του κοινωνικού, της εθνικής συλλογικότητος και των ατομικών επιλογών. Γι' αυτό και ο εθνικισμός συμπορεύεται με την δημοκρατία (ατομικά δικαιώματα) και τον κοινωνισμό. Την ίδια ώρα όμως, είναι σε σύγκρουση με τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό. Οι εργάτες έχουν πατρίδα. Πατρίδα δεν έχουν το χρηματιστικό κεφάλαιο, οι πολυεθνικές ελίτ και οι νεοταξικοί αριστεροί. Χωρίς πατρίδα όμως δεν υπάρχει ούτε ελευθερία, ούτε πολιτισμός. «Πατρίδα ή βαρβαρότητα», για να θυμηθούμε τον Καστοριάδη.