Για τον Πόλεμο και τους Πολεμιστές...

«Κι αν δε μπορείτε να είσαστε οι άγιοι της γνώσης, τουλάχιστο γίνετε πολεμιστές. Αυτοί είναι οι σύντροφοι κι οι πρόδρομοι της τέτοιας αγιοσύνης. Βλέπω πολλούς στρατιώτες: αν μονάχα μπορούσα να δω και πολλούς πολεμιστές. Αυτά που φορούν τα λένε στολή: μακάρι κι αυτό που κρύβουν από κάτω της να μην ήταν στολίδι μόνο! Θα ‘πρεπε να ‘σασταν τέτοιοι άντρες που ν’ αποζητούν μόνο ένα εχθρό, το δικό σας. Κι είναι μερικοί από σας που με την πρώτη ματιά προδίνουν μίσος. Θα ‘πρεπε ν’ αποζητάτε τον εχθρό σας, θα ‘πρεπε να δίνετε τον πόλεμό σας, έναν πόλεμο για τις απόψεις σας. Κι αν οι απόψεις σας νικηθούν, η τιμιότητά σας θα πρέπει ακόμη και τότε θριαμβευτικά να κραυγάζει για την ήττα! Ο πόλεμος και το θάρρος έχουν κάνει πολύ πιο σπουδαία πράγματα απ’ όσο ο οίκτος. Όχι η συμπόνοια μα η γενναιότητα σας έσωσε τους δυστυχισμένους μέχρι τώρα. «Τί είναι καλό;» ρωτάτε. Το να ‘σαι γενναίος είναι καλό. Αφήστε τα κορίτσια να λένε: «Καλό είναι ό,τι είναι όμορφο και συγκινητικό ταυτόχρονα». Σας ονομάζουν άκαρδους: αλλά η καρδιά σας είναι η αλήθεια κι εγώ αγαπώ τη σεμνότητα της εγκαρδιότητάς σας. Νιώθετε ντροπή για την ορμή σας, ενώ άλλοι νιώθουν για την δειλία τους.… Σ’ έναν καλό πολεμιστή το «οφείλεις» αντηχεί πιο ευχάριστα από το «θέλω». Και το κάθε τι που είναι αγαπητό για σας, θα πρέπει πρώτα να σας το ‘χουν προστάξει. Αφήστε την αγάπη σας απέναντι στη ζωή να γίνει αγάπη απέναντι στην πιο ανώτερή σας ελπίδα, κι αφήστε την ανώτερή σας ελπίδα να γίνει η ανώτερη ιδέα σας για τη ζωή! Έτσι, ζείτε τη ζωή σας της υποταγής και του πολέμου!»

«Τάδε έφη Ζαρατούστρα»
(Φρ. Νίτσε 1844 – 1900)