Έλληνας φτωχός με τρία γράμματα: ΕΣΥ-ΕΓΩ

Το Ευρώ ήταν εξ αρχής σχεδιασμένο, για να οδηγήσει στην κερδοσκοπία. Διότι αυτό εξυπηρετούσε την πολιτική των Αμερικανοσιωνιστών που θα τους επέτρεπε να ελέγχουν απόλυτα την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χρησιμοποίησαν το Ευρώ, για να να φέρουν την κατάσταση στα μέτρα τους. Ευνόησαν μια πολιτική, η οποία θα οδηγούσε στη λεηλασία των φτωχών από τους πλούσιους, τόσο στο επίπεδο των κρατών όσο και σ’ αυτό των πολιτών. Το Ευρώ σχεδιάστηκε από την αρχή για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Ο Έλληνας σήμερα είναι φτωχός. Πιο φτωχός από οποιαδήποτε άλλη περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας. Ακόμα και μπροστά σε ένα περίπτερο είναι αδύναμος καταναλωτής. Διψάει και το σκέφτεται ν’ αγοράσει ένα μπουκάλι νερό. Πεινάει και το σκέφτεται να πάρει ένα σάντουιτς. Δεν έχει πλέον χρήματα στην τσέπη του. Η ακρίβεια εξανεμίζει τον μισθό του. Η ακρίβεια τον έχει κάνει φτωχό. Ένας από τους λόγους, που μας οδήγησε στην ανεξέλεγκτη έκρηξη της ακρίβειας, ήταν το Ευρώ. Το νόμισμα, όχι από την άποψη την καθαρά οικονομική, η οποία έχει σχέση με τις ισοδυναμίες των νομισμάτων, αλλά από την άποψη του σχεδιασμού του, ως νόμισμα.


Αυτήν την έκρηξη ακρίβειας δεν μπόρεσε να τη σταματήσει κανένας, γιατί όλοι αιφνιδιάστηκαν. Στον αιφνιδιασμό αυτόν συνετέλεσαν δύο πράγματα. Η αξία και η μορφή του νέου νομίσματος, καθώς και η συναλλακτική νοοτροπία των πολιτών, η οποία είχε καλλιεργηθεί εξαιτίας των παλαιών νομισμάτων. Σε μια οικονομία, όπως η ελληνική με τα δεδομένα μικρά μεγέθη της και τη δεδομένη νοοτροπία της, μπήκε ένα ιδιόμορφο κέρμα. Ένα κέρμα μεγάλης αξίας. Όμως, σε μια οικονομία που “υποτιμούσε” το κέρμα, αυτό ήταν παγίδα. Οι αυξήσεις γίνονταν με τρόπο τον οποίο δεν μπορούσε ν’ αντιληφθεί το κοινό. Έδινε ο Έλληνας ένα κέρμα των επτακοσίων δραχμών, για να πάρει ένα αναψυκτικό το οποίο την προηγούμενη ημέρα κόστιζε εξήντα δραχμές και ντρεπόταν να ζητήσει ρέστα, γιατί απλούστατα στην προηγούμενη νομισματική πραγματικότητα το κέρμα ήταν ανύπαρκτης αξίας.
Αυτό ήταν η παγίδα για τον καταναλωτή. Τις αυξήσεις και τα κόστη οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή τα αντιλαμβάνονταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μέχρι τότε οι επτακόσιες δραχμές, που αποτυπωνόταν πάνω στο νέο κέρμα, ήταν γι’ αυτούς σημαντικές, γιατί ήταν ένα σημαντικό πεντακοσάρικο και δύο επίσης σημαντικά εκατοστάρικα. Όταν το ίδιο ποσό έγινε κέρμα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Το αποτέλεσμα; Ένα ματσάκι μαϊντανό, που έκανε πενήντα δραχμές την προηγούμενη της αλλαγής του νομίσματος, έγινε ξαφνικά ένα ευρώ. Αυτό που άξιζε ένα ασήμαντο κέρμα, ξαφνικά άξιζε την επόμενη μέρα ένα σημαντικό κέρμα. Αυτή η μεγάλη αύξηση οφείλεται καθαρά στον σχεδιασμό του νομίσματος. Αν δεν γινόταν αλλαγή του νομίσματος και ο μαϊντανός μέσα σε μια μέρα απαιτούσε για την απόκτησή του τρία εκατοστάρικα και πολλά κέρματα, θα γινόταν επανάσταση.
Τα ίδια έγιναν σχεδόν με όλα τα προϊόντα. Έγινε μια “στρογγυλοποίηση” εντελώς παράλογη. Ο λαός αφέθηκε στο έλεος των κερδοσκόπων και λεηλατήθηκε στην κυριολεξία.
Μέχρι τότε ο Έλληνας αισθανόταν ότι με ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη είχε χρήματα πάνω του, την επόμενη μέρα είχε ένα κέρμα μεγαλύτερης αξίας και θεωρούσε ότι δεν έχει τίποτε.





Αυτόν τον άθλιο και πονηρό σχεδιασμό εξυπηρετούσε όλη η γκάμα των νομισμάτων του Ευρώ αλλά και με τα χαρτονομίσματα. Εκ του πονηρού επιλέχθηκε η ανισότητα στο μέγεθος των χαρτονομισμάτων ανάλογα με την αξία τους. Γιατί; Για να εξευτελίσουν το πιο ασήμαντο από αυτά. Το σημαντικό ποσό των πέντε ευρώ αποτυπώθηκε σε ένα γελοίο χαρτονόμισμα, το οποίο σχεδιάστηκε εξ’ αρχής για να υποτιμάται η αξία του. Ένα ισχυρό χιλιάρικο, ένα λιγότερο ισχυρό πεντακοσάρικο και δύο αδύναμα εκατοστάρικα της προηγούμενης ημέρας έγιναν ένα γελοίο χαρτονόμισμα, που ντρεπόσουν να το βγάλεις από την τσέπη. Ένα χαρτονόμισμα, που έμοιαζε με το προηγούμενο πενηντάρικο και “φώναζε” ότι είναι ασήμαντης αξίας. Ένα χαρτονόμισμα, που ήταν άξιο για να βρίσκεται μόνον σε χέρια φτωχών.
Σε μια φτωχή οικονομία, όπως η Ελληνική, όπου η άμυνα ήταν το πεντακοσάρικο και άρα το ενάμιση περίπου Ευρώ, σήμερα δεν μπορεί να κάνει άμυνα ούτε το πεντάευρω με την τριπλάσια σχεδόν αξία. Ενώ αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο σχεδόν του ημερομισθίου, δεν δείχνει καμία αξία. Το χάνεις και δεν σε απασχολεί καθόλου η απώλειά του.
Για να καταλάβει κάποιος πόσο ύπουλη ήταν η μεθόδευση αυτή, ας δει τι γίνετε στις ΗΠΑ με το δολάριο. Το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου δεν διαφέρει ούτε στη σχεδιαστική του λογική ούτε στο μέγεθος από το εκατοδόλαρο. Γιατί; Για να προστατεύεται η αξία του νομίσματος και έτσι η αγορά από τους κερδοσκόπους. Για να αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας του Αμερικανού καταναλωτή.
Αυτά γνώριζαν οι κερδοσκόποι και αυτά εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος του κόσμου. Γνωρίζοντας τις συνήθειες των Ελλήνων, τους ρήμαξαν στην κυριολεξία. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Ο Έλληνας εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα και ένα φακελάκι μαστίχες στοιχίζει ένα ευρώ. Το ένα εικοστό του ημερήσιου κόπου του, έγινε ένα φακελάκι μαστίχες ή ένα κουλούρι ή ένα μπουκάλι νερό ή ένα σακουλάκι πατατάκια κλπ. Ο Έλληνας δηλαδή εργάζεται για είκοσι κουλούρια την ημέρα. Έφτασε στο σημείο να δίνει ένα τέταρτο του ημερομισθίου του, για να πάρει το παιδί του ένα γάλα και μια τυρόπιτα στο σχολείο. Είναι φτωχός. Είναι θεόφτωχος. Δεν τολμάει να πλησιάσει με το παιδί του ούτε το περίπτερο της γειτονιάς. Δεν του φτάνει το μεροκάματό του να το ευχαριστήσει ούτε στο περίπτερο. Ντρέπεται ο συνταξιούχος τα εγγόνια του, γιατί δεν έχει να τους δώσει χρήματα να πάρουν ένα παγωτό.
Από αυτήν την αγωνία των ανθρώπων να επιβιώσουν προκύπτουν όλα τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Το σιωνοκρατούμενο κράτος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των “αφεντικών”, έπαιξε με τα ένστικτα του λαού. Δίχασε τον λαό, για να παίξει με ψίχουλα εύνοιας. Άρχισε να μοιράζει ψίχουλα εύνοιας, για ν’ αποκτήσει ψίχουλα εύνοιας.
Όσοι έχουμε μείνει «ζωντανοί» από την επέλαση του κτήνους, θέλουμε πίσω την πατρίδα μας. Θέλουμε πίσω την ζωή μας.