Οι καλοί λογαριασμοί

Η έλλειψη επιθετικής στρατηγικής εκ μέρους της Ελλάδος είναι η κύρια αιτία προβλημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής. Η άτακτη φυγή και η διαρκής υποχώρηση δεν μπορούν βεβαίως να θεωρηθούν στρατηγική όταν επαναλαμβάνονται σε κάθε περίσταση και με κάθε αφορμή. Τι είναι αυτό που εμποδίζει τη χάραξη μιας μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής;

Η έλλειψη πίστης στις προοπτικές και τις δυνατότητες αυτού του τόπου. Η ξενοδουλεία όσων αναζητούν να εφαρμόσουν το τάδε ή το δείνα ξένο πρότυπο. Η έλλειψη τόλμης για το φόβο της απώλειας των υπουργικών, πανεπιστημιακών και άλλων προνομίων.

Όλα αυτά κρατούν την Ελλάδα σε κατάσταση καταστολής, ανίκανη να συμμετάσχει στις διεθνείς εξελίξεις. Μονίμως στη γωνία, καθόλου διεκδικητική η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι από τις πιο δυσάρεστες παγκοσμίως, ένα ενοχλητικό παιδί που διαρκώς παραπονιέται στο δάσκαλο, ποτέ δεν λύνει τα προβλήματά του μόνο του και ευκόλως καταλαγιάζει με το πρώτο ζαχαρωτό που θα του πετάξουν, ένας μικρός μαλθακός μπελάς που αξίζει μόνο την περιφρόνηση και τον γέλωτα.

Ζητά κανείς τον πόλεμο; Η πρώτη κατηγορία που σπεύδουν να εκτοξεύσουν οι διάφοροι «αντί» είναι αυτή του πολεμοχαρούς και του πολεμοκάπηλου. Τι ειρωνεία, αφού είναι αυτοί που υπηρετούν τον πόλεμο μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, τον πόλεμο εναντίον των πατροπαράδοτων θεσμών της κοινωνίας, αυτοί που έφτιαξαν επαναστάσεις σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης, οι ίδιοι αυτοί που μιλούν για φιλειρηνισμό.

Ο πόλεμος στον οποίο πιστεύω είναι ενωτικός. Είναι πόλεμος ιδεών και αξιών, πόλεμος που αγκαλιάζει τον Ελληνισμό και ζητά να ξαναδημιουργήσει ένα Έθνος ελεύθερο και δυναμικό, ένα λαό σε εγρήγορση δημιουργική, ένα λαό παραγωγό και όχι καταναλωτή, ένα λαό ενεργό όπως του αξίζει, όπως μπορεί να είναι.

Η πραγματικότητα της ζωής είναι αυτή και ο λαός μας τη γνωρίζει καλύτερα από τον κάθε αμπελοφιλόσοφο: οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Κάποτε ο Ελληνισμός πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς του όχι μόνο με τους εχθρούς αλλά κυρίως με τους φίλους του.

Να λογαριάσει τι ζητά, πού θέλει να πάει, τι χρωστάει και μέχρι πού φτάνει αυτό το χρέος.

Ένας φίλος που ξέρει τι ζητά και τι προσφέρει είναι πάντα προτιμότερος σε κάθε συναναστροφή από αυτόν που προσκολλάται περιμένοντας τα ψιχία του συντροφικού τσιμπουσιού. Αυτός που θέλει να ζήσει, άνθρωπος ή έθνος οφείλει να πολεμήσει για όσα πιστεύει πως του ανήκουν. Σύμφωνα με την τρέχουσα Ελληνική εξωτερική πολιτική αυτά που μας ανήκουν περιορίζονται στο Κολωνάκι, τα Βόρεια και Νότια προάστια της Αθήνας, την Αράχοβα και ενδεχομένως τις Κυκλάδες. Κατά τα λοιπά, στο όνομα του μεγάλου παγκόσμιου χωριού, θα προτιμούσαν τα Ιόνια να βρίσκονται υπό Αγγλική κυριαρχία, τα Δωδεκάνησα υπό Ιταλική και η Θεσσαλονίκη υπό τουρκική κατοχή.

Η εθνική αξιοπρέπεια είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός. Ισχυρή Ελλάδα εν μέσω ισχυρών φίλων είναι η μόνη εγγύηση για τα σύνορά μας, κι αυτό καμιά άνωθεν προστασία δεν μπορεί να το επιτύχει.