Εκτός ορίων η προκλητικότητα των Σκοπίων

Η πρέσβης της Ελλάδας στην ΠΓΔΜ, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, κατόπιν οδηγιών από το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, προέβη σε έντονο διάβημα διαμαρτυρίας προς το υπουργείο Εξωτερικών της ΠΓΔΜ για τις αφίσες που αναρτήθηκαν σε δρόμους των Σκοπίων, οι οποίες προσβάλουν το εθνικό σύμβολο της Ελλάδας. Στο διάβημα, η Ελλάδα απαιτεί να αποσυρθούν αμέσως οι αφίσες αυτές. Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε αντίδραση από την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ για τις αφίσες αυτές. Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα των Σκοπίων "Βέτσερ", δημοσιεύει στην πρώτη της σελίδα φωτογραφία με την προσβλητική αφίσα, και έχει τον τίτλο "Ντροπή". Η εφημερίδα αναφέρει ότι οι αφίσες αυτές, στις οποίες παραποιείται κατάφορα το εθνικό σύμβολο της Ελλάδας, ξεπερνούν κάθε όριο και υποδαυλίζουν εθνικό και θρησκευτικό μίσος. Στις αφίσες αυτές διαφημίζεται έκθεση φωτογραφίας-αφιέρωμα στο "διωγμό των καθαρών Μακεδόνων (!) απ΄την Αιγειακή Μακεδονία μετά τον Ελληνικό εμφύλιο" όπως υποστηρίζουν οι διοργανωτές της, η οποία θα διεξαχθεί στο Πολιτιστικό-Ενημερωτικό Κέντρο των Σκοπίων από τις 3 Απριλίου ως τις 3 Μαΐου. Πάντως, γνωστοί δημοσιογράφοι των Σκοπίων δήλωσαν άγνοια για το ποιόν του καλλιτέχνη, το έργο του οποίου (έως χθες) δεν γνώριζαν.


πηγη: http://strategy-geopolitics.blogspot.com/2008/03/blog-post_31.html

ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΝΟΠΛΩΝ ΑΛΒΑΝΙΚΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΟΥ U.C.C. ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Διαπιστώνεται ότι οι εν Ελλάδι εβραιοκινούμενοι Μισέλληνες Μογγόλοι Αλβανοί, έχουν αναλογικώς μεγάλο αριθμό δορυφορικών κατόπτρων όχι μόνον εις τους εξώστες των οικιών τους, αλλά ακόμη και όταν μένουν εις υπόγεια.

Δεδομένου του ότι:

Α) Οι Μογγόλοι Αλβανοί ουδεμία σχέση έχουν με την τεχνολογία.

Β) Εις την Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες μη δορυφορικοί τηλεοπτικοί δίαυλοι.

Γ) Δεν είναι λογικό οι Μογγόλοι Αλβανοί να χρησιμοποιούν τα δορυφορικά κάτοπτρα διά να παρακολουθούν Αλβανικούς δορυφορικούς διαύλους, δίοτι ουσιαστικώς δεν υφίστανται αμιγείς Αλβανικοί δορυφορικοί δίαυλοι.

Υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες ότι το μέσον αυτό ήδη χρησιμοποιείται διά μετάδοσιν μηνυμάτων μέσω δορυφόρων εις τους αρχηγούς Ενόπλων Αλβανικών ομάδων (U.C.C.) ανταρτοπολέμου και δολιοφθοράς εντός του Ελληνικού εδάφους, καθ' ότι οι εβραιοκινούμενες Μογγολικές Αλβανικές Μυστικές Υπηρεσίες γνωρίζουν από την Mossad ότι εις περίπτωσιν που θα ενεργοποιηθεί ένοπλη αποσταθεροποίησις της Ελλάδος από εβραιοκινούμενους Μογγολικούς Αλβανικούς Ένοπλους πυρήνες, οι Ελληνικές αρχές θα διακόψουν την ασύρματη-κινητή τηλεφωνία διά λόγους Εθνικής Ασφάλειας και Επιχειρησιακού Απορρήτου. Είναι όμως αδύνατον να διακοπεί η δορυφορική επικοινωνία.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ήδη αποστέλλονται μηνύματα από Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες προς εβραιοκινούμενους Μογγολικούς Αλβανικούς Ένοπλους πυρήνες εν Ελλάδι, μέσω TELE-TEXT και μέσω κλειδωμένων κρυπτογραφημένων δορυφορικών οπτικοακουστικών διαύλων.



πηγη: http://defence.e-e-e.gr/

H oικονομία υπό το πρίσμα του Εθνικισμού

Για το Εθνικό κράτος η οικονομία δεν είναι σκοπός. Είναι μέσον προς υλική ισχυροποιήση του λαού. Η υλική ισχύς του λαού συνιστά και βασικό στοιχείο της πνευματικής αλκής του Εθνους. Ουδεμία οικονομική αρχή δύναται να είναι σεβαστή, όταν αυτή δεν εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Η οικονομία κατά συνέπεια είναι απλός υπηρέτης του Έθνους. Όταν παύει να τηρεί αυτήν τη θέση τότε έχει ξεφύγει του προορισμού της.

Εδώ φαίνεται η διαφορά των οικονομικών απόψεων του Εθνικού Κράτους τόσο από το φιλελεύθερο, όσο και από το κουμουνιστικό. Στην φιλελεύθερη δοξασία βασική αρχή είναι το κίνητρο του ιδιωτικού και ανεξέλεγκτου κέρδους το οποίο ως αποτέλεσμα έχει την <<ροή του χρήματος>> από τους οικονομικά ασθενέστερους προς τους οικονομικά ισχυρότερους πολίτες, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη οικονομική ανισότητα και μια απαράδεκτη κοινωνική πόλωση.
Η επικέρδεια οδηγεί τον επιχειρηματία σε συνεχή αυξανόμενη εκμετάλλευση των εργατών και αυτών που καταναλώνουν τα παραγόμενα αγαθά, με αποτέλεσμα τον οικονομικό μαρασμό του λαού και την δημιουργία ταξικών αντιθέσεων.Ο Μαρξισμός εκμεταλευόμενος τις ταξικές αντιθέσεις της φιλελεύθερης κοινωνίας και ερειδόμενος επί της <<πάλης των τάξεων>>, καλεί το προλεταριάτο σε επανάσταση κατά της αστικής τάξεως, για την ανάληψη των ηνίων του κράτους (Δικτατορία του προλεταριάτου) και με τελικό σκοπό την πλήρη οικονομική και κοινωνική εξίσωση των ανθρώπων. Το κράτος γίνεται ο μοναδικός φορέας της οικονομικής δραστηριότητας, η οποία και αποτελεί το κυριώτερο μέρος στην ανθρώπινη ζωή. Από τα παραπάνω διαφαίνεται, ότι ο Κουμουνισμός δημιουργήθηκε ως μια απλή παραφυάδα του Καπιταλιστικού καθεστώτος.

Για το Εθνικό Κράτος, η οικονομία ενσωματώνεται μέσα στο πολιτικό κράτος και δεν μένει απαθές έναντι αυτής, όπως συμβαίνει στον Φιλελευθερισμό, ούτε υποτάσσεται στους σκοπούς αυτής όπως συμβαίνει στον Κουμμουνισμό. Η βασική διαφορά του Εθνικού Κράτους από το Κουμμουνιστικό έγκειται στο ότι το τελευταίο θεοποιεί την οικονομία. Ο καθηγητής Δημοσθένης Στεφανίδης γράφει: <<Το κράτος δεν δύναται να συνυφανθή με την οικονομία. Ο προορισμός του κράτους είναι πολύ υψηλότερος, η δε θέση του είναι όχι εν τη οικονομία αλλά υπεράνω της οικονομίας>>.
Η θεμελιώδης διαφορά του Εθνικού Κράτους από το Φιλελεύθερο δεν έγκειται στον φορέα της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή το άτομο, αλλά στην εγωκεντρικήν κατεύθυνσιν της οικονομικής δραστηριότητας των φορέων. Το Εθνικό Κράτος, δηλαδή, εγκρίνει και αναγνωρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, όχι προς κατοχύρωσι ατομικών συμφερόντων, αλλά προς καλύτερη υπηρέτησι του Εθνικού Συμφέροντος. Προσθέτει όμως επί πλέον, την δική του δυναμική παρουσία και δίνει στα άτομα την ενδεδειγμένη-από εθνικής σκοπιάς-κατεύθυνση της οικονομικής τους δράσεως.
Υπεράνω του Γενικού Συμφέροντος του λαού σε μια δεδομένη χρονική στιγμή βρίσκεται το Εθνικόν Συμφέρον υπό μια ευρύτερη έννοια. Δεν θα διστάσει το Εθνικό Κράτος να ζημιώση το σημερινό Γενικό Συμφέρον χάριν του μελλοντικού Εθνικού Συμφέροντος η χάριν επιδιώξεων που άπτονται της Τιμής του Εθνους.

Σε αντίθεση με το Φιλελεύθερο κράτος που δια του κεφαλαιοκρατισμού του ευνοεί κατ' ουσίαν την ολιγαρχική τάξη στην κοινωνία και το Κουμμουνιστικό που καταβιβάζει το κοινωνικό σύνολο στο επίπεδο της προλεταριακής τάξης στην οποία εμπιστεύεται την αρχή του κράτους, το Εθνικό Κράτος αίρεται υπεράνω πάσης τάξεως, προσβλέπει προς τον λαό ολόκληρο και αγωνίζεται για την οικονομική ανύψωση του Εθνικού Συνόλου.

Εκείνο που έχει κεφαλαιώδη σημασία για την κατανόηση των δυνατοτήτων της Κατευθυνόμενης Οικονομίας ενός Εθνικού Κράτους, είναι ότι η οικονομία δεν αποτελεί Επιστήμη εδραζόμενη επί λογικόν νόμων, επί της βασικής αρχής αιτίας και αιτιατού. Η οικονομία παρά την μέτρηση των στοιχείων της με αριθμούς, είναι ένα κατ' εξοχήν ψυχολογικό φαινόμενο. Η κοινωνική ψυχολογία έχει άμεσο και θεμελιώδη αντίκτυπο επί των οικονομικών εξελίξεων. Μια κακή οικονομική εξέλιξη προέρχεται από ένα αίσθημα αποθαρύνσεως της κοινωνίας, μια οικονομική καταστροφή προυποθέτει ένα ψυχολογικό πανικό, ενώ αντιθέτως μια ανοδική οικονομία εδράζεται πάντοται επί του αισθήματος εθνικής ευφορίας, επί ενός κλίματος εμπιστοσύνης προς την κρατική ισχύ.

«Γιατί δεν είμαι δημοκράτης», αντηχεί η φωνή του Αριστοτέλους

Αν ζούσε σήμερα ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης και παρατηρούσε τα πολιτικά συμβάντα γύρω του, θα εξηγούσε «Γιατί δεν είμαι δημοκράτης». Θα ανέλυε για μία ακόμη φορά το γιατί το δημοκρατικό πολίτευμα καταστρέφει το έθνος.

Μία μειοψηφία πολιτικών παπαγαλίζει ύμνους προς την δημοκρατία, χωρίς να εξηγεί γιατί πρέπει να υπάρχει δημοκρατία. Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» εξηγεί το βασικό ελάττωμα της δημοκρατίας: εξομοιώνει τα ανόμοια και εξισώνει τα άνισα.

Το πολίτευμα της δημοκρατίας δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές ικανότητες, έτσι καταργεί την αξιοκρατία. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις, έτσι καταργεί την υπευθυνότητα. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικά αποτελέσματα, έτσι καταργεί την νόμιμη διαφορά στις ηθικές ανταμοιβές.

Η δημοκρατία δίνει μία ψήφο, σε κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ενεργού πολιτικής δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ένας πολίτης που δεν συμμετέχει ποτέ στα κοινά, όταν έρθει η στιγμή της κάλπης, αντιμετωπίζεται ως ίσος με κάποιον που αγωνίζεται συνεχώς για το κοινό συμφέρον. Έτσι η δημοκρατία παρά το ότι διαφημίζεται ως πολίτευμα όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν, στην ουσία επιβραβεύει την πολιτική απάθεια και νωθρότητα. Ο δημοκρατικός πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν απειλείται με κάποια ποινή. Και γιατί να αντιμετωπίζει ποινή ο απλός πολίτης, αφού δεν απειλούνται με ποινές για κακοδιαχείριση αυτοί που εκλέγονται ως δημοκρατικοί ηγέτες.

Η δημοκρατία δεν έχει απόλυτες, έχει σχετικές ηθικές αξίες. Η ανευθυνότητα είναι το βασικό της στοιχείο, στήνει βωμούς στην ατομική και συλλογική ανευθυνότητα. Η ευθύνη του δημοκρατικού αξιωματούχου χάνεται μέσα στο απρόσωπο όλον. Δεν λογοδοτεί ποτέ και σε κανέναν. Δεν τιμωρείται ποτέ, ό,τι έγκλημα και αν διαπράξει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Αλλά δεν σταματά εκεί το κακό. Στην σημερινή εποχή έχει καταβληθεί προσπάθεια από τους δημοκρατικούς ηγέτες να απαλειφθεί η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και Ελληνικής δημοκρατίας. Δημοκρατία έχουν και οι ΗΠΑ, δημοκρατία είχε και η Σοβιετική Ένωση, δημοκρατία έχει και το Ιράν. Αλλά διαφέρει σημαντικά η αστική δημοκρατία των ΗΠΑ, από την λαϊκή δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως και από την ισλαμική δημοκρατία του Ιράν.

Στην σύγχρονη Ελλάδα ο όρος δημοκρατία έχει καταστεί κενός περιεχομένου, σημαίνει απλώς ότι κυβερνά η πλειοψηφία. Τί πολιτικούς στόχους έχει η πλειοψηφία, πώς κατασκευάζεται η συναίνεση μίας πλειοψηφίας, ποιάς εθνικότητος άτομα αποτελούν την πλειοψηφία, είναι ζητήματα που δεν αφορούν τους δημοκράτες στην σύγχρονη Ελλάδα.

Αλλά αφορά τους Έλληνες. Παρά τους δημοκρατικούς ύμνους υπέρ της πλειοψηφίας, οι δημοκρατίες δεν διοικούνται από πλειοψηφίες μορφωμένων και ενεργών πολιτών. Όπως αποδεικνύει καθημερινώς η πραγματικότητα οι δημοκρατίες διοικούνται από μειονότητες οικονομικών συμφερόντων, από μειονότητες ωργανωμένων εγκληματιών, από μειονότητες που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Το σύνθημα των δημοκρατιών ότι αποτελούν κυβερνήσεις που εκπροσωπούν την πλειοψηφία των πολιτών, είναι ένα κακόγουστο αστείο.

Αλλά ούτε και αυτό είναι το πιό σημαντικό ελάττωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τα ελαττώματα που αναφέρθηκαν είναι ήσσονος σημασίας, και έχουν αναλυθεί πολλάκις από πολιτικούς φιλοσόφους. Όμως τα πιό σημαντικά ελαττώματα έχουν να κάνουν με την επιβίωση της κοινωνίας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα. Το δημοκρατικό καθεστώς έχει αποδειχτεί ανίκανο να υπερασπιστεί την ανάγκη για επιβίωση μιάς κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ακατάλληλο ως σύστημα που να υπερασπίζεται την συνέχεια μίας κοινωνίας.

Το δημοκρατικό σύστημα διαπράττει ένα απίστευτο έγκλημα κατά της κοινωνίας που διοικεί. Έχει ως βασική αρχή την πλειοψηφία, άνευ προϋποθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπει(ή δεν αποτρέπει) την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού. Δηλαδή αν αλλάξει η εθνολογική σύσταση ενός πληθυσμού, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας του κράτους. Αν για παράδειγμα στην Γαλλική δημοκρατία, κάποια στιγμή οι Άραβες γίνουν πλειοψηφία, το δημοκρατικό καθεστώς τους επιτρέπει όχι μόνον να πάρουν την εξουσία, αλλά να αλλάξουν τον χαρακτήρα του κράτους, από γαλλικό σε αραβικό.

Αυτό το έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί διότι απλούστατα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν ενδιαφέρεται για το έθνος, για την φυλή, για την ιστορία, για τον πολιτισμό. Ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα για ψήφους. Ασχέτως από ποιόν προέρχονται οι ψήφοι. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται αυτός που θα καταλάβει την εξουσία, να το κάνει με εκλογές και όχι δια της βίας. Αδιαφορεί τελείως η δημοκρατία για την εθνοτική, φυλετική, ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική καταγωγή της ομάδος που θα καταλάβει την εξουσία.

Αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που οι δημοκρατίες από την Αρχαιότητα έως σήμερα ήταν βραχύβιες(στην Ιστορία 50 χρόνια είναι ελάχιστος χρόνος). Το δημοκρατικό πολίτευμα εξ αιτίας της δομής του, εμπεριέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής.

Ο δεύτερος βασικός λόγος που οι δημοκρατίες καταρρέουν είναι η δομική έλλειψη μνήμης. Οι βασικοί νόμοι της δημοκρατίας(πλην όσων αφορούν την ακεραιότητα του δημοκρατικού καθεστώτος), αλλάζουν συχνά και πολύ εύκολα. Οιαδήποτε πολιτική ομάδα καταλάβει την εξουσία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να αλλάξει την οικονομική πολιτική, μπορεί να αλλάξει το αμυντικό δόγμα, προς όποια κατεύθυνση θέλει, χωρίς φραγμούς. Βέβαια οι αλλαγές μπορεί να είναι προς το καλύτερο, αλλά συνήθως είναι προς το χειρότερο, όπως αποδεικνύει η σύγχρονη πολιτική ιστορία.

Οι δημοκρατίες έχουν μία αντιπάθεια στις αιώνιες αξίες. Έχουν την τάση να αποδεσμεύωνται από τον πολιτισμό, από την ηθική, από τους Θεούς, από τις εθνικές παραδόσεις. Θεωρούν κάθε καινοτομία εξ ορισμού καλή, εξ ου και το σύνθημα «προοδευτικός». Θεωρούν δεισιδαιμονία την εμμονή στις προγονικές παραδόσεις.

Η δημοκρατία όχι μόνον δεν σέβεται την συλλογική μνήμη του έθνους, αλλά θεωρεί ως μεγίστη αξία την κατάργησή της. Στην προσπάθειά της να καινοτομήσει σε όλες τις σφαίρες της πολιτικής ζωής, αποτρέπει τους πολίτες από το να θυμούνται τις ρίζες των. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται αποκλειστικώς για το παρόν. Ούτε για παρελθόν, ούτε για το μέλλον. Δεν νοιάζεται για την συλλογική μνήμη του λαού, αφού εξ ορισμού δίνει το δικαίωμα να αλλάζει όποιος θέλει το καθεστώς και να κάνει ό,τι αλλαγές θέλει.

Η έλλειψη συλλογικής μνήμης, η αντιπάθεια για τις παραδόσεις, έχει σοβαρότατες συνέπειες για το ίδιο το δημοκρατικό καθεστώς, αλλά κυρίως για το έθνος και τον πολιτισμό.

Ο τρίτος βασικός λόγος αυτοκαταστροφής των δημοκρατιών είναι η τάση τους να θεωρούν ότι τίποτε δεν υπάρχει πάνω από την δημοκρατία. Η τάση τους να αυτοθεοποιούνται. Το δημοκρατικό καθεστώς δεν ανέχεται να τίθενται οι Θεοί πάνω από την δημοκρατία στην ιεραρχική κλίμακα των κοινωνικών αξιών. Για αυτό οι δημοκρατίες συκοφαντούν τους ευσεβείς πολίτες ως θρησκόληπτους, και τον σεβασμό στην παραδοσιακή θρησκεία ως θεοκρατία ή ως προγονοπληξία.

Επειδή οι δημοκρατίες δεν θέλουν οι πολίτες να δίνουν την αφοσίωσή τους σε τίποτε άλλο εκτός της δημοκρατίας, καταφεύγουν στον εξευτελισμό των Αθανάτων Θεών. Το δημοκρατικό σύστημα επιδιώκει να γίνει ένα είδος θεού, που να το προσκυνούν οι πάντες. Και όταν η δημοκρατία χλευάζει τους Αληθινούς Θεούς, χάνει την ανθρωπιά της. Αρχίζει να παριστάνει η ίδια τον θεό. Και αυτή είναι η έναρξη του τέλους της.

Αυτοί οι τρεις λόγοι, α) αποδέσμευση από το έθνος, β) αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, γ) ασέβεια προς τους Θεούς, καταστρέφουν την δημοκρατία. Διότι αυτοί οι τρεις λόγοι αποτελούν τους στυλοβάτες του μέλλοντος, της αιωνιότητος. Αντιθέτως η δημοκρατία στηρίζεται πάνω απ’ όλα στην ευκαιριακή πλειοψηφία. Συνεπώς το δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται σε πρόσκαιρες καταστάσεις, και λόγω αυτής της δομικής αντιλήψεως απορρίπτει την αιωνιότητα. Άρα απορρίπτει την συνέχεια. Την δική της συνέχεια.

Η ηθική παρακμή στις δημοκρατίες δεν αναχαιτίζεται διότι απλούστατα δεν υπάρχει μηχανισμός που να εξυψώνει τα ήθη. Αντιθέτως όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί και μηχανισμοί είναι έτσι σχεδιασμένοι που να συντείνουν στην ηθική διαφθορά.

Από την στιγμή που το δημοκρατικό σύστημα έχει την αρχή, «θα εξισώνω τους πάντες και τα πάντα προς τα κάτω», είναι αδύνατον ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα να αναχαιτίσει την ηθική παρακμή. Γίνεται το ίδιο μηχανισμός αναπαραγωγής της διαφθοράς. Η δημοκρατία δεν έχει ως πρότυπο τον άριστο πολίτη, αλλά τον λιγώτερο ικανό.

Το δημοκρατικό πολίτευμα διαχέει στους υπηκόους του μία σιωπηρή παραδοχή, μία κεκαλυμμένη αξία: «Ζήσε για το σήμερα, μην ενδιαφέρεσαι για το μέλλον». Οι δημοκρατίες δεν δίνουν σημασία στις μελλοντικές συνέπειες των πολιτικών τους αποφάσεων. Είναι βασική τους αρχή να ασχολούνται με την υλική διάσταση της ζωής. Η πνευματική διάσταση αφήνει τις δημοκρατίες παγερά αδιάφορες. Με τέτοιες δοξασίες, δεν είναι παράξενο που οι δημοκρατίες καταρρέουν εύκολα και είναι βραχύβιες.

Είναι λάθος να διαφημίζεται ως ωφέλιμο ένα καθεστώς, το οποίο δεν ενδιαφέρεται να σπείρει στο παρόν για να δρέψει καρπούς στο μέλλον. Οι δημοκρατίες δεν θέλουν να βλέπουν το μέλλον, δεν θέλουν να ασχολούνται με το μέλλον. Ζωτικοί θεσμοί μιάς κοινωνίας όπως η οικογένεια, καταρρακώνονται με την κρατική χρηματοδότηση των αμβλώσεων με πρόσχημα τον προοδευτισμό. Ένα πολίτευμα που χρηματοδοτεί την μαζική δολοφονία των αγέννητων πολιτών του, τί μέλλον μπορεί να έχει;

Όταν το δημοκρατικό πολίτευμα δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν ενδιαφέρεται για την εθνολογική σύνθεση της χώρας, και ταυτοχρόνως καταδιώκει τους αντιδημοκράτες, είναι σαν να δηλώνει: «Δεν με ενδιαφέρει αν εισβάλλουν 30 εκατομμύρια Κινέζοι στην χώρα και πάρουν την εξουσία, αρκεί να την πάρουν με εκλογές. Ας αλλάξουν τον εθνικό χαρακτήρα του κράτους. Αλλά δεν θα επιτρέψω ποτέ να πάρουν την εξουσία ομοεθνείς αντιδημοκράτες». Με τέτοιες δοξασίες που διαλύουν την κοινωνική συνοχή, τί μέλλον μπορεί να έχει το δημοκρατικό πολίτευμα;

Το δημοκρατικό πολίτευμα λατρεύει τον ηθικό σχετικισμό, την ανευθυνότητα, τον υλισμό, το παρόν, την λήθη, την ποσότητα, την ισοπέδωση. Και συγχρόνως απεχθάνεται το πνεύμα, το μέλλον, την ποιότητα, το ηθικό απόλυτο, την υπευθυνότητα, την συλλογική μνήμη, την ιεραρχία.

Οι δημοκρατίες καταρρέουν και αφανίζονται διότι στερούνται τελικού σκοπού, οράματος, νοήματος της ζωής. Απόδειξη αποτελεί αυτό που συμβαίνει στις φυλακές της πολυδιαφημισμένης αμερικανικής δημοκρατίας. Το ισλάμ και άλλες θρησκευτικές οργανώσεις προσηλυτίζουν πολύ εύκολα φυλακισμένους κατά χιλιάδες, διότι οι θρησκείες γεμίζουν το συναισθηματικό κενό των εγκλείστων. Ουδείς φυλακισμένος ζήτησε να εγγραφεί στο δημοκρατικό κόμμα ως ένα είδος πνευματικής ανάγκης.

Οι δημοκρατίες δεν έχουν το στοιχείο της συνέχειας. Προωθούν τον ατομισμό, τον ατομισμό της μιάς ψήφου. Η εσωτερική τους διάσπαση είναι αποτέλεσμα της δικής τους αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο. Συμπεριφέρονται στις κοινωνίες ως μάζες ψηφοφόρων, όχι ως όντα που αποτελούν ένα κρίκο σε μία ιστορική αλυσίδα που θα συνεχίσει την εθνική παράδοση.

Η συνέχεια και η αναπαραγωγή της πολιτιστικής παραδόσεως, αν συμβαίνει, όποτε συμβαίνει στις δημοκρατίες, είναι αποτέλεσμα τύχης και ενδιαφέροντος παραγόντων που δεν έχουν σχέση με το δημοκρατικό πολίτευμα. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται μόνον για την καλλιέργεια δημοκρατικού αισθήματος στους πολίτες. Είναι χαρακτηριστική η αδιαφορία των δημοκρατικών καθεστώτων για την μόλυνση του περιβάλλοντος και για τον αφανισμό των ζωικών ειδών.
Αν ζούσε σήμερα ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης και παρατηρούσε τα πολιτικά συμβάντα γύρω του, θα εξηγούσε «Γιατί δεν είμαι δημοκράτης». Θα ανέλυε για μία ακόμη φορά το γιατί το δημοκρατικό πολίτευμα καταστρέφει το έθνος.

Μία μειοψηφία πολιτικών παπαγαλίζει ύμνους προς την δημοκρατία, χωρίς να εξηγεί γιατί πρέπει να υπάρχει δημοκρατία. Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» εξηγεί το βασικό ελάττωμα της δημοκρατίας: εξομοιώνει τα ανόμοια και εξισώνει τα άνισα.

Το πολίτευμα της δημοκρατίας δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές ικανότητες, έτσι καταργεί την αξιοκρατία. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις, έτσι καταργεί την υπευθυνότητα. Δίνει ίσα δικαιώματα σε άτομα με διαφορετικά αποτελέσματα, έτσι καταργεί την νόμιμη διαφορά στις ηθικές ανταμοιβές.

Η δημοκρατία δίνει μία ψήφο, σε κάθε άτομο, ανεξαρτήτως ενεργού πολιτικής δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ένας πολίτης που δεν συμμετέχει ποτέ στα κοινά, όταν έρθει η στιγμή της κάλπης, αντιμετωπίζεται ως ίσος με κάποιον που αγωνίζεται συνεχώς για το κοινό συμφέρον. Έτσι η δημοκρατία παρά το ότι διαφημίζεται ως πολίτευμα όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν, στην ουσία επιβραβεύει την πολιτική απάθεια και νωθρότητα. Ο δημοκρατικός πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν απειλείται με κάποια ποινή. Και γιατί να αντιμετωπίζει ποινή ο απλός πολίτης, αφού δεν απειλούνται με ποινές για κακοδιαχείριση αυτοί που εκλέγονται ως δημοκρατικοί ηγέτες.

Η δημοκρατία δεν έχει απόλυτες, έχει σχετικές ηθικές αξίες. Η ανευθυνότητα είναι το βασικό της στοιχείο, στήνει βωμούς στην ατομική και συλλογική ανευθυνότητα. Η ευθύνη του δημοκρατικού αξιωματούχου χάνεται μέσα στο απρόσωπο όλον. Δεν λογοδοτεί ποτέ και σε κανέναν. Δεν τιμωρείται ποτέ, ό,τι έγκλημα και αν διαπράξει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Αλλά δεν σταματά εκεί το κακό. Στην σημερινή εποχή έχει καταβληθεί προσπάθεια από τους δημοκρατικούς ηγέτες να απαλειφθεί η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και Ελληνικής δημοκρατίας. Δημοκρατία έχουν και οι ΗΠΑ, δημοκρατία είχε και η Σοβιετική Ένωση, δημοκρατία έχει και το Ιράν. Αλλά διαφέρει σημαντικά η αστική δημοκρατία των ΗΠΑ, από την λαϊκή δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως και από την ισλαμική δημοκρατία του Ιράν.

Στην σύγχρονη Ελλάδα ο όρος δημοκρατία έχει καταστεί κενός περιεχομένου, σημαίνει απλώς ότι κυβερνά η πλειοψηφία. Τί πολιτικούς στόχους έχει η πλειοψηφία, πώς κατασκευάζεται η συναίνεση μίας πλειοψηφίας, ποιάς εθνικότητος άτομα αποτελούν την πλειοψηφία, είναι ζητήματα που δεν αφορούν τους δημοκράτες στην σύγχρονη Ελλάδα.

Αλλά αφορά τους Έλληνες. Παρά τους δημοκρατικούς ύμνους υπέρ της πλειοψηφίας, οι δημοκρατίες δεν διοικούνται από πλειοψηφίες μορφωμένων και ενεργών πολιτών. Όπως αποδεικνύει καθημερινώς η πραγματικότητα οι δημοκρατίες διοικούνται από μειονότητες οικονομικών συμφερόντων, από μειονότητες ωργανωμένων εγκληματιών, από μειονότητες που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Το σύνθημα των δημοκρατιών ότι αποτελούν κυβερνήσεις που εκπροσωπούν την πλειοψηφία των πολιτών, είναι ένα κακόγουστο αστείο.

Αλλά ούτε και αυτό είναι το πιό σημαντικό ελάττωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τα ελαττώματα που αναφέρθηκαν είναι ήσσονος σημασίας, και έχουν αναλυθεί πολλάκις από πολιτικούς φιλοσόφους. Όμως τα πιό σημαντικά ελαττώματα έχουν να κάνουν με την επιβίωση της κοινωνίας επί της οποίας εδράζεται το δημοκρατικό σύστημα. Το δημοκρατικό καθεστώς έχει αποδειχτεί ανίκανο να υπερασπιστεί την ανάγκη για επιβίωση μιάς κοινωνίας. Έχει αποδειχτεί ακατάλληλο ως σύστημα που να υπερασπίζεται την συνέχεια μίας κοινωνίας.

Το δημοκρατικό σύστημα διαπράττει ένα απίστευτο έγκλημα κατά της κοινωνίας που διοικεί. Έχει ως βασική αρχή την πλειοψηφία, άνευ προϋποθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπει(ή δεν αποτρέπει) την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού. Δηλαδή αν αλλάξει η εθνολογική σύσταση ενός πληθυσμού, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας του κράτους. Αν για παράδειγμα στην Γαλλική δημοκρατία, κάποια στιγμή οι Άραβες γίνουν πλειοψηφία, το δημοκρατικό καθεστώς τους επιτρέπει όχι μόνον να πάρουν την εξουσία, αλλά να αλλάξουν τον χαρακτήρα του κράτους, από γαλλικό σε αραβικό.

Αυτό το έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί διότι απλούστατα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν ενδιαφέρεται για το έθνος, για την φυλή, για την ιστορία, για τον πολιτισμό. Ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα για ψήφους. Ασχέτως από ποιόν προέρχονται οι ψήφοι. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται αυτός που θα καταλάβει την εξουσία, να το κάνει με εκλογές και όχι δια της βίας. Αδιαφορεί τελείως η δημοκρατία για την εθνοτική, φυλετική, ιστορική, πολιτιστική, θρησκευτική καταγωγή της ομάδος που θα καταλάβει την εξουσία.

Αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που οι δημοκρατίες από την Αρχαιότητα έως σήμερα ήταν βραχύβιες(στην Ιστορία 50 χρόνια είναι ελάχιστος χρόνος). Το δημοκρατικό πολίτευμα εξ αιτίας της δομής του, εμπεριέχει τον σπόρο της αυτοκαταστροφής.

Ο δεύτερος βασικός λόγος που οι δημοκρατίες καταρρέουν είναι η δομική έλλειψη μνήμης. Οι βασικοί νόμοι της δημοκρατίας(πλην όσων αφορούν την ακεραιότητα του δημοκρατικού καθεστώτος), αλλάζουν συχνά και πολύ εύκολα. Οιαδήποτε πολιτική ομάδα καταλάβει την εξουσία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να αλλάξει την οικονομική πολιτική, μπορεί να αλλάξει το αμυντικό δόγμα, προς όποια κατεύθυνση θέλει, χωρίς φραγμούς. Βέβαια οι αλλαγές μπορεί να είναι προς το καλύτερο, αλλά συνήθως είναι προς το χειρότερο, όπως αποδεικνύει η σύγχρονη πολιτική ιστορία.

Οι δημοκρατίες έχουν μία αντιπάθεια στις αιώνιες αξίες. Έχουν την τάση να αποδεσμεύωνται από τον πολιτισμό, από την ηθική, από τους Θεούς, από τις εθνικές παραδόσεις. Θεωρούν κάθε καινοτομία εξ ορισμού καλή, εξ ου και το σύνθημα «προοδευτικός». Θεωρούν δεισιδαιμονία την εμμονή στις προγονικές παραδόσεις.

Η δημοκρατία όχι μόνον δεν σέβεται την συλλογική μνήμη του έθνους, αλλά θεωρεί ως μεγίστη αξία την κατάργησή της. Στην προσπάθειά της να καινοτομήσει σε όλες τις σφαίρες της πολιτικής ζωής, αποτρέπει τους πολίτες από το να θυμούνται τις ρίζες των. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται αποκλειστικώς για το παρόν. Ούτε για παρελθόν, ούτε για το μέλλον. Δεν νοιάζεται για την συλλογική μνήμη του λαού, αφού εξ ορισμού δίνει το δικαίωμα να αλλάζει όποιος θέλει το καθεστώς και να κάνει ό,τι αλλαγές θέλει.

Η έλλειψη συλλογικής μνήμης, η αντιπάθεια για τις παραδόσεις, έχει σοβαρότατες συνέπειες για το ίδιο το δημοκρατικό καθεστώς, αλλά κυρίως για το έθνος και τον πολιτισμό.

Ο τρίτος βασικός λόγος αυτοκαταστροφής των δημοκρατιών είναι η τάση τους να θεωρούν ότι τίποτε δεν υπάρχει πάνω από την δημοκρατία. Η τάση τους να αυτοθεοποιούνται. Το δημοκρατικό καθεστώς δεν ανέχεται να τίθενται οι Θεοί πάνω από την δημοκρατία στην ιεραρχική κλίμακα των κοινωνικών αξιών. Για αυτό οι δημοκρατίες συκοφαντούν τους ευσεβείς πολίτες ως θρησκόληπτους, και τον σεβασμό στην παραδοσιακή θρησκεία ως θεοκρατία ή ως προγονοπληξία.

Επειδή οι δημοκρατίες δεν θέλουν οι πολίτες να δίνουν την αφοσίωσή τους σε τίποτε άλλο εκτός της δημοκρατίας, καταφεύγουν στον εξευτελισμό των Αθανάτων Θεών. Το δημοκρατικό σύστημα επιδιώκει να γίνει ένα είδος θεού, που να το προσκυνούν οι πάντες. Και όταν η δημοκρατία χλευάζει τους Αληθινούς Θεούς, χάνει την ανθρωπιά της. Αρχίζει να παριστάνει η ίδια τον θεό. Και αυτή είναι η έναρξη του τέλους της.

Αυτοί οι τρεις λόγοι, α) αποδέσμευση από το έθνος, β) αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, γ) ασέβεια προς τους Θεούς, καταστρέφουν την δημοκρατία. Διότι αυτοί οι τρεις λόγοι αποτελούν τους στυλοβάτες του μέλλοντος, της αιωνιότητος. Αντιθέτως η δημοκρατία στηρίζεται πάνω απ’ όλα στην ευκαιριακή πλειοψηφία. Συνεπώς το δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται σε πρόσκαιρες καταστάσεις, και λόγω αυτής της δομικής αντιλήψεως απορρίπτει την αιωνιότητα. Άρα απορρίπτει την συνέχεια. Την δική της συνέχεια.

Η ηθική παρακμή στις δημοκρατίες δεν αναχαιτίζεται διότι απλούστατα δεν υπάρχει μηχανισμός που να εξυψώνει τα ήθη. Αντιθέτως όλοι οι δημοκρατικοί θεσμοί και μηχανισμοί είναι έτσι σχεδιασμένοι που να συντείνουν στην ηθική διαφθορά.

Από την στιγμή που το δημοκρατικό σύστημα έχει την αρχή, «θα εξισώνω τους πάντες και τα πάντα προς τα κάτω», είναι αδύνατον ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα να αναχαιτίσει την ηθική παρακμή. Γίνεται το ίδιο μηχανισμός αναπαραγωγής της διαφθοράς. Η δημοκρατία δεν έχει ως πρότυπο τον άριστο πολίτη, αλλά τον λιγώτερο ικανό.

Το δημοκρατικό πολίτευμα διαχέει στους υπηκόους του μία σιωπηρή παραδοχή, μία κεκαλυμμένη αξία: «Ζήσε για το σήμερα, μην ενδιαφέρεσαι για το μέλλον». Οι δημοκρατίες δεν δίνουν σημασία στις μελλοντικές συνέπειες των πολιτικών τους αποφάσεων. Είναι βασική τους αρχή να ασχολούνται με την υλική διάσταση της ζωής. Η πνευματική διάσταση αφήνει τις δημοκρατίες παγερά αδιάφορες. Με τέτοιες δοξασίες, δεν είναι παράξενο που οι δημοκρατίες καταρρέουν εύκολα και είναι βραχύβιες.

Είναι λάθος να διαφημίζεται ως ωφέλιμο ένα καθεστώς, το οποίο δεν ενδιαφέρεται να σπείρει στο παρόν για να δρέψει καρπούς στο μέλλον. Οι δημοκρατίες δεν θέλουν να βλέπουν το μέλλον, δεν θέλουν να ασχολούνται με το μέλλον. Ζωτικοί θεσμοί μιάς κοινωνίας όπως η οικογένεια, καταρρακώνονται με την κρατική χρηματοδότηση των αμβλώσεων με πρόσχημα τον προοδευτισμό. Ένα πολίτευμα που χρηματοδοτεί την μαζική δολοφονία των αγέννητων πολιτών του, τί μέλλον μπορεί να έχει;

Όταν το δημοκρατικό πολίτευμα δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν ενδιαφέρεται για την εθνολογική σύνθεση της χώρας, και ταυτοχρόνως καταδιώκει τους αντιδημοκράτες, είναι σαν να δηλώνει: «Δεν με ενδιαφέρει αν εισβάλλουν 30 εκατομμύρια Κινέζοι στην χώρα και πάρουν την εξουσία, αρκεί να την πάρουν με εκλογές. Ας αλλάξουν τον εθνικό χαρακτήρα του κράτους. Αλλά δεν θα επιτρέψω ποτέ να πάρουν την εξουσία ομοεθνείς αντιδημοκράτες». Με τέτοιες δοξασίες που διαλύουν την κοινωνική συνοχή, τί μέλλον μπορεί να έχει το δημοκρατικό πολίτευμα;

Το δημοκρατικό πολίτευμα λατρεύει τον ηθικό σχετικισμό, την ανευθυνότητα, τον υλισμό, το παρόν, την λήθη, την ποσότητα, την ισοπέδωση. Και συγχρόνως απεχθάνεται το πνεύμα, το μέλλον, την ποιότητα, το ηθικό απόλυτο, την υπευθυνότητα, την συλλογική μνήμη, την ιεραρχία.

Οι δημοκρατίες καταρρέουν και αφανίζονται διότι στερούνται τελικού σκοπού, οράματος, νοήματος της ζωής. Απόδειξη αποτελεί αυτό που συμβαίνει στις φυλακές της πολυδιαφημισμένης αμερικανικής δημοκρατίας. Το ισλάμ και άλλες θρησκευτικές οργανώσεις προσηλυτίζουν πολύ εύκολα φυλακισμένους κατά χιλιάδες, διότι οι θρησκείες γεμίζουν το συναισθηματικό κενό των εγκλείστων. Ουδείς φυλακισμένος ζήτησε να εγγραφεί στο δημοκρατικό κόμμα ως ένα είδος πνευματικής ανάγκης.

Οι δημοκρατίες δεν έχουν το στοιχείο της συνέχειας. Προωθούν τον ατομισμό, τον ατομισμό της μιάς ψήφου. Η εσωτερική τους διάσπαση είναι αποτέλεσμα της δικής τους αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο. Συμπεριφέρονται στις κοινωνίες ως μάζες ψηφοφόρων, όχι ως όντα που αποτελούν ένα κρίκο σε μία ιστορική αλυσίδα που θα συνεχίσει την εθνική παράδοση.

Η συνέχεια και η αναπαραγωγή της πολιτιστικής παραδόσεως, αν συμβαίνει, όποτε συμβαίνει στις δημοκρατίες, είναι αποτέλεσμα τύχης και ενδιαφέροντος παραγόντων που δεν έχουν σχέση με το δημοκρατικό πολίτευμα. Το δημοκρατικό πολίτευμα ενδιαφέρεται μόνον για την καλλιέργεια δημοκρατικού αισθήματος στους πολίτες. Είναι χαρακτηριστική η αδιαφορία των δημοκρατικών καθεστώτων για την μόλυνση του περιβάλλοντος και για τον αφανισμό των ζωικών ειδών.

Σε όσες ιστορικές δοκιμασίες πέρασε το δημοκρατικό πολίτευμα, απέτυχε οικτρά. Απέδειξε ότι δεν μπορεί να διατηρήσει την εθνική συνέχεια.

Ο δημοκρατικός κύκλος αρχίζει με την ομάδα των ανθρώπων που θα καταλάβει την εξουσία. Κάποιες κοινωνικές ομάδες γίνονται πλούσιες και δυνατές. Ελέγχουν την πολιτική και οικονομική εξουσία. Αλλά αδιαφορούν για την εθνική συνέχεια. Οι αξίες που συντηρούν μία κοινωνία, όπως δικαιοσύνη, οικογένεια, θρησκεία, παράδοση, αξιοκρατία, πριονίζονται έσωθεν. Οι ηγετικές ομάδες γίνονται τρυφηλές, αδιάφορες για την κοινωνική δυστυχία. Θεωρούν ότι η δημοκρατία τους εξασφαλίζει την κοινωνική προβολή, αλλά αδιαφορούν για την κοινωνική συνοχή. Η πλειοψηφία της δημοκρατικής κοινωνίας αποξενώνεται, χάνει την σύνδεση με τους δημοκρατικούς ηγέτες. Χωρίς όραμα, χωρίς ηθικές αναστολές και ανταμοιβές, η κοινωνία σαπίζει. Το τέλος του δημοκρατικού κύκλου έφτασε. Το σκηνικό έχει στηθεί για την τελευταία πράξη του δημοκρατικού δράματος: ανατρέπεται από εσωτερική επανάσταση ή εξωτερική εισβολή.

Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει την φυσική τάση να ξεχνά τις αιτίες αυτοκαταστροφής του. Αλλά και κάτι χειρότερο. Έχει την φυσική τάση να μην ενδιαφέρεται καν να αναλύσει, πολλώ δε μάλλον να διορθώσει, τις αιτίες αυτοκαταστροφής του.

Σε όσες ιστορικές δοκιμασίες πέρασε το δημοκρατικό πολίτευμα, απέτυχε οικτρά. Απέδειξε ότι δεν μπορεί να διατηρήσει την εθνική συνέχεια.

Ο δημοκρατικός κύκλος αρχίζει με την ομάδα των ανθρώπων που θα καταλάβει την εξουσία. Κάποιες κοινωνικές ομάδες γίνονται πλούσιες και δυνατές. Ελέγχουν την πολιτική και οικονομική εξουσία. Αλλά αδιαφορούν για την εθνική συνέχεια. Οι αξίες που συντηρούν μία κοινωνία, όπως δικαιοσύνη, οικογένεια, θρησκεία, παράδοση, αξιοκρατία, πριονίζονται έσωθεν. Οι ηγετικές ομάδες γίνονται τρυφηλές, αδιάφορες για την κοινωνική δυστυχία. Θεωρούν ότι η δημοκρατία τους εξασφαλίζει την κοινωνική προβολή, αλλά αδιαφορούν για την κοινωνική συνοχή. Η πλειοψηφία της δημοκρατικής κοινωνίας αποξενώνεται, χάνει την σύνδεση με τους δημοκρατικούς ηγέτες. Χωρίς όραμα, χωρίς ηθικές αναστολές και ανταμοιβές, η κοινωνία σαπίζει. Το τέλος του δημοκρατικού κύκλου έφτασε. Το σκηνικό έχει στηθεί για την τελευταία πράξη του δημοκρατικού δράματος: ανατρέπεται από εσωτερική επανάσταση ή εξωτερική εισβολή.

Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει την φυσική τάση να ξεχνά τις αιτίες αυτοκαταστροφής του. Αλλά και κάτι χειρότερο. Έχει την φυσική τάση να μην ενδιαφέρεται καν να αναλύσει, πολλώ δε μάλλον να διορθώσει, τις αιτίες αυτοκαταστροφής του.

Θέλουν εβραίο τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό οι «προοδευτικοί»

Γνωρίζετε ότι υπάρχει έδρα νεοελληνικών σπουδών στις ΗΠΑ, επιχορηγούμενη από το κράτος μας, που διδάσκει ποιητές με… «ερωτικές ιδιαιτερότητες»;

Ο καθηγητής της «Έδρας Νεοελληνικών Σπουδών Κ.Π. Καβάφης» στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν των ΗΠΑ Βασίλης Λαμπρόπουλος, που είναι επιχορηγούμενος από το ελληνικό κράτος δήλωσε: «Η “ελληνικότητα” ήταν ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα διανοουμένων του Μεσοπολέμου….» Ο καθηγητής. Βασίλης Λαμπρόπουλος διδάσκει ποιητές με ερωτικές ιδιαιτερότητες… Στην ερώτηση «ποιος είναι ο αγαπημένος του Έλληνας ποιητής;». Απαντά: «Ο Έλληνας ποιητής μου είναι ο Dionisio Conte Salamon, νόθος γιός, γεννημένος Γάλλος, εβραϊκής καταγωγής, που έζησε σε ένα βρετανικό προτεκτοράτο μιλώντας ιταλικά και δεν πήγε στην Ελεύθερη Ελλάδα, αφού τη βρήκε σε Γερμανούς συγγραφείς».

Ο καθηγητής Λαμπρόπουλος δεν πρωτοτυπεί. Στην «Ελευθεροτυπία» είχε δημοσιευθεί προ ετών άρθρο του συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλου, με τον τίτλο «Ο ΣΑΛΟΜΟΝ», στο οποίο έγραφε:

«… κάποιοι δεν μπορούν να καταπιούν εκείνες τις αλήθειες που είναι πασίγνωστες στον κύκλο των διανοουμένων: ότι ο Σολομός ήτο εβραίος».

Στην συνέχεια του κειμένου του έλεγε ότι το όνομα του Σολωμού ενδεχομένως προέρχεται από το εβραϊκό Σολομών ή από το βενετσιάνικο Σαλαμόν και εντελώς αφοριστικά αποφαινόταν ότι δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Εάν έκανε βεβαίως τον κόπο να ανοίξει κάποια λεξικά θα έβλεπε ότι πράγματι η λέξη «Σαλαμόν» σημαίνει το ψάρι σολομό. Στην βενετσιάνικη διάλεκτο το ψάρι σολωμός(ή σολομός) λέγεται «σαλαμόν». Η μετατροπή δηλαδή του «Κόντε Ντιονύσιο Σαλαμόν» σε Σολομό δεν είναι τίποτα άλλο από μία ουσιαστική ελληνοποίηση - μετάφραση του ονόματός του. Όσο για τον «Ιάκωβο Σαλαμόν», που αναφέρει ο Σάθας και τον οποίο ο Πετρόπουλος θεωρεί «καταφανώς Εβραίο», όπως θα αποδείξουμε στην συνέχεια όχι μόνο δεν ήταν εβραίος, αλλά ήταν και Ιερωμένος της καθολικής εκκλησίας και μάλιστα καθηγητής της θεολογίας! Ο Ηλίας Πετρόπουλος είχε γράψει μάλιστα στο κείμενό του επίσης ότι ο «δαιμόνιος Ζώης» (αναφέρεται στον ιστοριοδίφη Λ.Χ. Ζώη) βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όμως ο Ζώης δεν λέει τίποτε από όσα λέει ο Πετρόπουλος και πρόσφατα ο καθηγητής του Μίτσιγκαν, ούτε βέβαια ότι ο Ιάκωβος Σαλομόν ήταν εβραίος. Στην μεγάλη ελληνική εγκυκλοπαίδεια τόμος ΚΑ’ σελίδα 475, στην λέξη Σαλομόν ο Λ.Χ.Ζ., που δεν είναι άλλος από τον ιστοριοδίφη Ζώη γράφει:

«Σαλομόν (Salomon) και Σαλαμόν, Σαλαμών, Σάλαμον, Σόλωμον, και Σολωμός. Παλαιά οικογένεια καταγομένη εκ Σαλέρνου της μεσημβρινής Ιταλίας και μεταναστεύσασα, τω 715, εις Βενετίαν και εκείθεν εις Κρήτην, όπου , δια τας προς την πολιτείαν εκείνην εξόχους υπηρεσίας ενεγράφη μεταξύ των ευγενών τιμαριούχων. Παλαιότερον έφερε το όνομα των Κεντρονίκων Βαρβολάνων, πρώτος δε ο δόγης Πέτρος μετήλλαξεν όνομα τω 1026. Μετά την κατάληψιν της Κρήτης υπό των Τούρκων τινές του οίκου μετηνάστευσαν εις Πελοπόννησον, Κεφαλληνίαν και Ζάκυνθον…

Βραδύτερον και έτερος κλάδος της κρητικής οικογενείας, ο του Ιωάννου Αργενίου Σαλομόν, κατέφυγεν εις Ζάκυνθον, επετράπη δε και ούτος, δια διατάγματος από 7 Ιανουαρίου 1699, να συμπεριληφθή μεταξύ των ευγενών Ζακύνθου, απονεμηθέντος άμα εις αυτόν του τίτλου κόμιτος. Εκ του εις Ζάκυνθον μεταναστεύσαντος κλάδου κατήγετο ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός…

Εκ του εν τη Κρήτη εγκατασταθέντος κλάδου διεκρίθησαν τα εξής μέλη: -1) Θωμάς. Λόγιος κληρικός, ζήσας κατά τα τέλη του ΙΔ’ και τας αρχάς του ΙΕ’ αιώνος, διδάκτωρ τη φιλοσοφίας και ιερεύς εν τη επισκοπή Αρκαδίας της Κρήτης. -2) Ιάκωβος. Λόγιος, γεννηθείς εν Χάνδακι τω 1626 και εκπαιδευθείς εν Παταβίω. Επανελθών εις Κρήτην εγένετο δομινικανός μοναχός, αλλά μετά την εισβολήν των Τούρκων εις την νήσον απεδήμησεν εις Ιταλίαν… Λ.Χ.Ζ. - ΕΡ.Μ.»

Όμως, η μεγάλη και οριστική απάντηση στο εάν έχει εβραϊκή προέλευση το όνομα Σαλομόν - Σολομός - Σολωμός, βρίσκεται σε αυτό το ίδιο το οικόσημο της οικογενείας, που υπάρχει στο μουσείο της Ζακύνθου: Πάνω στο οικόσημο της οικογενείας Σολωμού, υπάρχει το ψάρι σολωμός!

SAY F.Y.R.O.M.

τις σημαιες στα μπαλκονια

Ω EΛΛHNEΣ!!! Ω ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ!!! MHN YΠOΣTEΛETE TIΣ EΛΛHNIKEΣ ΣHMAIEΣ AΠO TOYΣ EΞΩΣTEΣ TΩN OIKIΩN ΣAΣ!!! EIΣΘE EΛΛHNEΣ KAΘE HMEPA KAI OXI MONO THN 25H MAPTIOY KAI THN 28H OKTΩBPIOY!!! OI EΛΛHNIKEΣ ΣHMAIEΣ ΠPEΠEI NA KYMATIZOYN KAΘHMEPINΩΣ EIΣ TON EΞΩΣTH KAΘE EΛΛHNIKHΣ OIKIAΣ, ΔIA NA ΘYMIZOYN EIΣ TOYΣ ENTOΣ KAI EKTOΣ TΩN TEIXΩN EXΘPOYΣ OTI OI ΘEPMOΠYΛEΣ ΔEN EΠEΣAN KAI OTI OI EΠOMENEΣ ΠΛATAIEΣ EINAI KONTA... Ω EΛΛHNEΣ!!! Ω ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ!!! EINAI ΔYNATON O ANIΣTOPHTOΣ KAI IΣTOPIKΩΣ NEOΓENNHTOΣ AMEPIKANOΣ NA EXEI MONIMΩΣ ANHPTHMENH THN AMEPIKANIKH ΣHMAIA EIΣ THN OIKIA TOY, KAI EΣEIΣ, OI ΔHMIOYPΓOI THΣ IΣTOPIAΣ, OI IΣTOPIKΩΣ YΠEPAIΩNOBIOI, NA ΘEΩPEITE NTPOΠH THN ANAPTHΣIN THΣ ΣHMAIAΣ EIΣ TIΣ OIKIEΣ ΣAΣ;;; ΘA ΓINETE KI EΣEIΣ ΠPOΔOTEΣ THΣ ΠATPIΔOΣ, OΠΩΣ OI KATAΓAMHMENOI KINEZOEBPAIOΔOYΛOI MAΣΩNOI "EΛΛHNEΣ" BOYΛEYTEΣ NOMOΘETEΣ, OI OΠOIOI EXOYN ΨHΦIΣEI NOMO O OΠOIOΣ AΠAΓOPEYEI EΠI ΠOINH THN ANAPTHΣH THΣ EΛΛHNIKHΣ ΣHMAIAΣ EIΣ HMEPEΣ MH EΘNIKHΣ EOPTHΣ;;;;;;; ANAPTHΣTE OΛOI MEΓAΛEΣ ΦΩTAYΓEIΣ AΠOΛΛΩNIEΣ EΛΛHNIKEΣ ΣHMAIEΣ!!!!!!! ΔEIΞTE EIΣ OΛOYΣ TOYΣ EBPAIOKINOYMENOYΣ AIMOΣTAΓEIΣ EXΘPOYΣ TOY ΦΩTOΣ, TOY ΠOΛITIΣMOY KAI THΣ EΛΛAΔOΣ, OTI ΠAP' OΛO ΠOY AYTOΣ O ΠΛANHTHΣ EXEI ΓEMIΣEI ME ΠOYΣTHΔEΣ KAI ΠOYTANEΣ, YΠAPXOYN AKOMH EΛΛHNEΣ ANΔPEΣ ME OPXEIΣ KAI EΛΛHNIΔEΣ ΓYNAIKEΣ ME ΩOΘHKEΣ!!!!!!!

Ο περίεργος θάνατος του Ιωάννου Μεταξά και ο ρόλος των Άγγλων

Στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1940 ο Μπενίτο Μουσολίνι μετά τις θριαμβευτικές νίκες του Ελληνικού Στρατού, ήθελε να ζητήσει ανακωχή με την μεσολάβηση του Χίτλερ. Σημειώνει στο ημερολόγιό του στις 4 Δεκεμβρίου ο υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας κόμης Τσιάνο:
«Μου τηλεφωνούν ότι χάσαμε το Πόγραδετς και οι Έλληνες διέσπασαν τις γραμμές μας… Ο Μουσολίνι με κάλεσε στο Παλάτσο Βενέτσια. Ποτέ δεν τον είδα τόσο καταβεβλημένο. Μου λέει: «δεν γίνεται πια τίποτε… πρέπει να ζητήσουμε ανακωχή με την μεσολάβηση του Χίτλερ».»
Η αναφορά αυτή του Κόμη Τσιάνο ότι ο Μουσολίνι δηλαδή ήθελε να ζητήσει ανακωχή με την μεσολάβηση του Χίτλερ δεν γίνεται τυχαία. Το Βερολίνο έχει επίσημα ζητήσει αυτό από τον Μουσολίνι. Στην συνέχεια ο κόμης Τσιάνο περιγράφει στο ημερολόγιό του πως κατόρθωσε να αλλάξει την γνώμη του Μουσολίνι και να συνεχιστεί ο πόλεμος. Σημειώνουμε ότι ο κόμης Τσιάνο λίγα χρόνια αργότερα εκτελέστηκε σαν πράκτορας των Άγγλων.
Οι Γερμανοί προσπαθούν να επιτύχουν ανακωχή και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ουδέτερη περιοχή και αυτό με σκοπό να μη φθάνουν τα αγγλικά αεροπλάνα τα πετρέλαια της Ρουμανίας. Οι Άγγλοι από την πλευρά τους προσφέρονται να ενισχύσουν την πολεμική προσπάθεια της Ελλάδος επίσημα μεταφέροντας δικά τους στρατεύματα στην Ελλάδα. Γράφει ο Ιωάννης Μεταξάς δώδεκα ημέρες πριν πεθάνει στο ημερολόγιό του:

Ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά
17 Ιανουαρίου 1941, Παρασκευή - 82α ημέρα
Άγγλοι επιμένουν να έλθουν Θεσσαλονίκην με μικράς δυνάμεις πυροβολικού. - Κάμνω το σχέδιον της διπλωματικής μου ενεργείας. Εις Παύλον Γιουγκοσλαυΐας διαβεβαιώ ότι δεν θα γίνη μέτωπον Θεσσαλονίκης υπό Άγγλων, εκτός εάν Γερμανοί διέλθωσι Δούναβιν και εισέλθωσι Βουλγαρίαν. Εις Άγγλους (Πάλαιρετ αρχάς και κατόπιν και Χέϋγουντ) να μη έλθωσι με τας μικράς των δυνάμεις Θεσσαλονίκην, εκτός εάν Γερμανοί διέλθωσι Δούναβιν. - Πιθανώς να σταματήση το πράγμα…»
Αυτή είναι και η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ εγγραφή του Ιωάννου Μεταξά στο ημερολόγιό του. Στην συνέχεια ασθένησε βαριά και πέθανε… Μία ημέρα μετά την τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιό του επίσημα ανακοινώνει προς την Αγγλική κυβέρνηση ότι δεν επιθυμεί να έλθουν αγγλικά στρατεύματα στην Ελλάδα! Από την διακοίνωση αυτή του Έλληνος πρωθυπουργού και το παρακάτω επίμαχο απόσπασμα:

Διακοίνωσις του Έλληνος Πρωθυπουργού Ι. Μεταξά
Προς την Βρετανικήν Κυβέρνησιν

18 Ιανουαρίου 1941
Είμεθα αποφασισμένοι να αντιμετωπίσωμεν καθ’ οιονδήποτε τρόπον και με οιασδήποτε θυσίας ενδεχομένην γερμανικήν επίθεσιν, αλλ’ ουδόλως επιθυμούμεν να την προκαλέσωμεν, εκτός εάν η Μεγάλη Βρεττανία θα ηδύνατο να μας παράσχη εις Μακεδονίαν την απαιτουμένην βοήθειαν. Εξεθέσαμεν δια μακρών εις τον στρατηγόν Ουέϊβελ ποία θα έπρεπε να είναι η έκτασις της βοηθείας αυτής. Η προσφερομένη βοήθεια (24 πυροβόλα εκστρατείας, 12 βαρέα πυροβόλα, περί τα 40 αντιαεροπορικά πυροβόλα, 24 αντιαρματικά πυροβόλα και 65 άρματα μεσαία και ελαφρά) είναι απολύτως ανεπαρκής, ασχέτως της πλήρους απουσίας δυνάμεων πεζικού. Συνεπώς, ενώ η μεταφορά της δυνάμεως ταύτης εις Μακεδονίαν θα απετέλει πρόκλησιν, η οποία θα επέφερε την άμεσον επίθεσιν εναντίον μας των Γερμανών και πιθανώς και των Βουλγάρων, η ανεπάρκεια της δυνάμεως αυτής θα καθιστά ασφαλή την αποτυχίαν της αντιστάσεώς μας. Επί πλέον, μας εδηλώθη κατηγορηματικώς ότι η Γιουγκοσλαυΐα, διατεθειμένη σήμερον να αμυνθή κατά ενδεχομένης διαβάεως του γερμανικού στρατού δια του εδάφους της, θα απέσυρε την διαβεβαίωσιν ταύτην εις περίπτωσιν γερμανικής επιθέσεως προκαλουμένης υπό της αποστολής βρεττανικών στρατευματών εις Μακεδονίαν…»
Αυτή είναι επίσης και η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ επίσημη διακοίνωση που υπέγραψε σαν πρωθυπουργός ο Ιωάννης Μεταξάς!
Λίγες ημέρες πριν σε έκθεση του Foreign Office, έκθεση των αρχών του Ιανουαρίου του 1941, αναφέρονται τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

“Μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο να κάνουμε τους Έλληνες να κηρύξουν τον πόλεμο στην Γερμανία εάν η Γερμανία πρώτα δεν προχωρήσει σε κάποια επιθετική ενέργεια. Φαίνεται, επομένως, ότι στόχος μας πρέπει να είναι να κάνουμε τους Γερμανούς να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια. Αυτό θα είναι πιθανότερο εάν εδραιωθούμε γερά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προχωρήσουμε το ζήτημα των αεροδρομίων το συντομότερο δυνατόν”.

Στις 13 Ιανουαρίου του 1941 φθάνει στην Ελλάδα ο Άγγλος στρατηγός Ουέηβελ. Αμέσως μετά την άφιξή του προτείνει την αποστολή στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου ενός αγγλικού συντάγματος αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων. Ο Ιωάννης Μεταξάς αρνείται την προσφορά χωρίς εξηγήσεις, ενώ ο στρατηγός Παπάγος (που δεν ακολούθησε τον Γεώργιο στην Μέση Ανατολή…) ζητεί την αποστολή τουλάχιστον εννέα μεραρχιών με ισχυρή αεροπορική κάλυψη. Ο Ουέηβελ ανταπαντά ότι μπορεί να διαθέσει… δύο μόνο μεραρχίες!
Ο Μεταξάς του λέγει ότι το μόνο που μπορεί να επιτύχει με τις δύο αγγλικές μεραρχίες είναι να επισπεύσει την γερμανική επίθεση. Η διπλωματική πίεση από το Λονδίνο είναι αφόρητη.

Έτσι, φθάσαμε στις 29 Ιανουαρίου 1941 και στον πολύ περίεργο θάνατο του πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννου Μεταξά, έναν θάνατο για τον οποίον πολλοί λίγοι έχουν μιλήσει και κανείς δεν θέλησε να πει όλη την αλήθεια, ακόμη και από τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Ο λόγος προφανής: Το δίκαιον των νικητών γνώριζε να ανταμείβει ή τουλάχιστον να μη ενοχλεί αυτούς που σιωπούσαν και γνώριζε να τιμωρεί αυτούς που μιλούσαν.
Ο υπουργός ασφαλείας του καθεστώτος του Ιωάννου Μεταξά Κωνσταντίνος Μανιαδάκης είχε δηλώσει μετά τον πόλεμο ότι εάν ο Ιωάννης Μεταξάς νοσηλευότανε στην τρίτη θέση ενός δημόσιου νοσοκομείου, θα ζούσε… Όμως το αρχείο του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη ουδείς γνωρίζει που βρίσκεται. Φρόντισαν κάποιοι να το εξαφανίσουν.

Ολοκαυτωμα στην παιδεια

Από την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 μέχρι τη λήξη του το 1945 πολλές δεκάδες εκατομμυρίων άνθρωποι στην Ευρώπη, την Ασία, την Αυστραλία, την Αφρική και την Αμερική έχασαν τη ζωή τους.

Από αυτούς το ποσοστό των απωλειών στις μάχες δεν ξεπερνά το 15%. Οι υπόλοιποι πέθαναν από την πείνα, την αιχμαλωσία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βομβαρδισμούς η ομαδικές εκτελέσεις αμάχων. Π.χ. στα περίπου 20 εκατομμύρια Ρώσσων νεκρών τα 17 εκατομμύρια χάθηκαν από την πείνα, τις εκτελέσεις και στα στρατόπεδα.

Στην Ελλάδα, αν οι νεκροί από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944 έφτασαν περίπου στις 500.000, εξ αυτών οι ένοπλοι πεσόντες μας στην Αλβανία, τη «Γραμμή Μεταξά» και την Αντίσταση δεν φθάνουν τις 15.000.

Κι όμως η φοβερή αυτή πανανθρώπινη εκατόμβη δεν απασχολεί τη σημερινή ανθρωπότητα όπως είναι, δηλαδή στις συνολικές διαστάσεις της ως παγκόσμιας τραγωδίας, ως παγκόσμιας παραφροσύνης, ως παγκόσμιου ποταμού αίματος, όπως και πραγματικά είναι. Στην ιστορική συνείδηση του ανθρώπου μισόν αιώνα μετά την ανθρωποσφαγή ο Β Π.Π. έχει κάποια θέση ανάλογη με εκείνη των άλλων πολέμων.

Η επιστήμη της Ιστορίας του αφιερώνει όσες σελίδες του αντιστοιχούν συγκριτικά με τις άλλες μεγάλες πολεμικές συρράξεις και η Τέχνη ασχολείται με αυτόν χρησιμοποιώντας τον ως μία ακόμη πηγή έμπνευσης ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους ιστορικούς ερεθισμούς, που ανέκαθεν αποτελούν θέματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

* * *


Έτσι έχουν τα πράγματα σε πανανθρώπινη κλίμακα –κι έτσι είχαν πάντοτε– εκτός από ένα και μοναδικό στην Ιστορία φαινόμενο: την περίεργη, συνεχή, αδιάλειπτη εμμονή ενός μόνον εξ όλων των λαών που υπέστησαν τα δεινά και την αιμορραγία του Β Π.Π.

Ο λαός αυτός επί 50 χρόνια και με την ίδια –αν όχι αυξανόμενη– ένταση, προσπάθεια, δράσεις φανερές η κρυφές, πολιτικές έμμεσες η άμεσες, πληροφόρηση φαιά ή λευκή και κάθε άλλης μορφής δραστηριότητες έχει φθάσει στο σημείο να μονοπωλή στην ιστορική μνήμη της ανθρωπότητας αποκλειστικά για τον εαυτό του τον Πόλεμον αυτόν, σε βαθμό που σήμερα, όταν αναφέρεται κανείς στην τραγωδία του 1939-45, να την ταυτίζουν σχεδόν οι πάντες αυτομάτως και ασυνείδητα με την τραγωδία ενός και μόνο λαού.

Πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα που συνέβησαν στην Ανθρωπότητα, από τότε που μπήκε στην ιστορική εποχή.

* * *

Μιλάμε φυσικά για τον εβραϊκό λαό και το ολοκαύτωμά του. Αν μπορούσε κανείς να καταγράψη και να καταμετρήση τις αναφορές και πράξεις που έγιναν και γίνονται παγκοσμίως τις σχετικές με το θέμα αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, θα διαπίστωνε ότι είναι πολλαπλάσιες όλων των αναφορών και πράξεων που έγιναν συνολικά από τα υπόλοιπα 100 περίπου έθνη που είχαν υποφέρει και «ματώσει» από την αγριότητα αυτής της πολυαίμακτης εκατόμβης. Δημοσιεύσεις, άρθρα, ιστορικά μυθιστορήματα, λογοτεχνήματα, μελέτες, ποιήματα, ντοκυμανταίρ, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, εορτές, τελετές, εκδηλώσεις, μουσικές παραγωγές, έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και ο,τι άλλο μπορεί να διαφημίση και να «πλύνη εγκεφάλους» παράγονται καθημερινά, κυκλοφορούν με αμείωτους ρυθμούς και έχουν μεταβληθή σε μία επικοινωνιακή πλημμυρίδα, που έχει κατακλύσει ολοκληρωτικά τον Πλανήτη και έχει διαποτίσει τα μυαλά και του τελευταίου ανθρώπου όπου Γης.

Μπροστά σ' ένα τέτοιο φαινόμενο, που όποιος μπορεί να το συνειδητοποιήση μένει εμβρόντητος, διερωτάται κανείς: Ποιό είναι το ελατήριο εκείνων που το δημιουργούν και το συντηρούν· είναι ελατήριο κάποιας λογικής σκοπιμότητας η είναι η νοσηρή έκφραση ενός παραλογισμού, μιας υστερίας η ακόμη μιας παράνοιας;

* * *

Εννοείται ότι το φαινόμενο αυτό, είτε το θεωρήσουμε νοσηρό είτε το δούμε ως σκοπιμότητα που έχει κάποιο λογικό στόχο, δεν θα μας αφωρούσε και δεν θα μας απασχολούσε, αν οι άνθρωποι, που αναλίσκονται στο να το συντηρούν και να το χρησιμοποιούν, δεν ενωχλούσαν και δεν ζημίωναν τους άλλους ανθρώπους, τους άλλους λαούς.

Όμως δυστυχώς δεν περιορίζονται να πραγματοποιούν τις δικές τους επιθυμίες. Ο ζήλος τους υπερέβη όλα τα εσκαμμένα, και η εκ μέρους τους διάπραξη ηθικών, πολιτικών και πνευματικών ατοπημάτων εις βάρος των άλλων είναι κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν.

Αρχίζουν από το ηθικό πταίσμα της πλαγίας και αφανούς διοχέτευσης στην Παίδευση και Συνείδηση των λαών της άποψής τους για το ολοκαύτωμα και φθάνουν μέχρι και στο πνευματικό κακούργημα να καταφέρνουν να εισάγουν στη νομοθεσία των κρατών νόμους η διατάγματα απαγορευτικά για την επιστημονική έρευνα και την ελευθερία του λόγου· νόμους και διατάξεις μεσαιωνικής έμπνευσης, που αφήνουν κατάπληκτους όσους πληροφορούνται, ότι στις πιο φιλελεύθερες και πολιτισμένες γωνιές της Γης, όπως είναι η Δ. Ευρώπη και η Β. Αμερική, όχι μόνον απαγορεύεται η ιστορική έρευνα του ολοκαυτώματος, αλλά επιβάλλονται και βαρύτατες ποινές σ' όσους το επιχειρήσουν.

Είναι πασίγνωστοι οι δικαστικοί διωγμοί του σπουδαίου σύγχρονου Γάλλου φιλοσόφου Ροζέ Γκαρωντύ και οι βαρειές χρηματικές ποινές, που του επεβλήθησαν από τα γαλλικά δικαστήρια, όπως και ο διεθνής κατατρεγμός του Άγγλου ιστορικού Ντέιβιντ Ίρβινγκ και εν τέλει η σύλληψή του και μακρά φυλάκισή του στην Αυστρία, αλλά και πολλών άλλων, που τα παθήματά τους δεν γίνονται ευρέως γνωστά, παθήματα που υφίστανται για τον μοναδικό λόγο, ότι ερευνούν ιστορικά το αντικείμενο « ολοκαύτωμα».

«Πίστευε τι λένε οι Εβραίοι για το ολοκαύτωμά τους και μη ερεύνα», λοιπόν. Αυτή η ποινικοποίηση της έρευνας στις πιο πολιτισμένες χώρες ήταν το τελευταίο που θα μπορούσε να φανταστή κανείς πριν από 20 χρόνια. Κι όμως σήμερα αυτή είναι η πραγματικότητα.

ΙΜΙΑ

"ΙΜΙΑ" - Η ΠΟΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ: ΔΙΑΤΡΗΤΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ
ΟΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Ύποπτη και η 25η Μαρτίου

Ο Ιμπραήμ ήταν φίλος μας

Το ιστορικό πλέον….μυθιστόρημα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ως ανεξάρτητο πόνημα και, ούτε λίγο ούτε πολύ, πληροφορεί τους αναγνώστες του για τα 400 «λαμπρά» χρόνια που ζήσαμε υπό την οθωμανική αυτοκρατορία.

Η Επανάσταση του ’21,η οποία ξεβόλεψε τους «γκιαούρηδες», η «αναστάτωση» του παιδομαζώματος και η… ευημερία είναι μόνο λίγα από τα «διαμάντια» που στερήθηκαν οι μαθητές με την απόσυρση του ανιστόρητου βιβλίου

Του Μανόλη Γαλάνη

Τι θα μάθαιναν τα παιδιά μας για την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του 1821 αν το βιβλίο Ιστορίας της Μαρίας Ρεπούση έμπαινε τελικά στα σχολεία;
Ότι η περίοδος της Τουρκοκρατίας ήταν μία δημιουργική εποχή άνθησης της οικονομίας και υποδειγματικής κοινωνικής οργάνωσης; Ότι κατά καιρούς εξεγέρσεις υποκινούνταν από πλούσιους Έλληνες, οι οποίοι έχαναν κάποια προνόμιά τους και ότι στη διάρκεια της Επανάστασης οι οπλαρχηγοί είχαν ως μόνο στόχο να αναλάβουν την εξουσία, αδιαφορώντας για τον αγώνα για ελευθερία;
Σύμφωνα με τη συγγραφέα κυρία Ρεπούση, το βιβλίο της οποίας γράφτηκε με με κονδύλια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, σήμερα όμως κυκλοφορεί ως ιδιωτικό πνευματικό δημιούργημα στα βιβλιοπωλεία, οι Έλληνες μαθητές θα έπρεπε να είχαν διδαχτεί πως ούτε λίγο ούτε πολύ, η σκλαβιά των προγόνων τους από τους Τούρκους ήταν μια λαμπρή περίοδος της ελληνικής ιστορίας, η οποία τερματίστηκε άδοξα με την Επανάσταση του 1821.

Η κυρία Ρεπούση εμφανίζεται «αμετανόητη» στο προλογικό σημείωμα της «διορθωμένης», μόνο στα λόγια, έκδοσης του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, το οποίο φέτος δεν μοιράστηκε στα δημοτικά σχολεία της χώρας την τελευταία στιγμή..

Η συγγραφέας και οι συνεργάτες της σημειώνουν ότι η β’ έκδοση έχει σκοπό να «αντισταθεί στην αυθαιρεσία της απόσυρσής του και να δικαιωθεί ως πνευματικό προϊόν που δικαιούται να κυκλοφορεί ελεύθερα». Παρόλο που η κυρία Ρεπούση αναγνωρίζει τις αντιδράσεις που προκάλεσε το βιβλίο της, με περισσή αλαζονεία το χαρακτήρισε απόπειρα προσαρμογής «σε σύγχρονα ερευνητικά και θεωρητικά δεδομένα για την Ιστορία» και «εγχείρημα επαναπατρισμού της σχολικής ιστορίας».

Ξεχνάει όμως να συμπληρώσει ότι με αυτό της το πόνημα επιχειρήθηκε να διαστρεβλωθεί όχι μόνο η σχολική ιστορία αλλά συνολικά η ιστορία της πατρίδας μας.

Τι δεν διδάσκεται στα σχολεία

Χαρακτηριστικά στο βιβλίο αναφέρεται πως η μοναδική υποχρέωση των ραγιάδων απέναντι στους κατακτητές τους ήταν να πληρώνουν φόρους «για τη ζωή τους και τη γη που καλλιεργούν». Την ίδια ώρα, η οργάνωση των κοινοτήτων που δημιουργήθηκαν στα χωριά και στις πόλεις εξελισσόταν «σύμφωνα με τις τοπικές συνήθειες και συνθήκες».

Οι ραγιάδες ζούσαν φιλήσυχα και οικογενειακά χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες..


«Η καθημερινή ζωή οργανώνεται γύρω από την οικογένεια. Οι οικογένειες είναι πολυμελείς και στηρίζονται στην προσφορά και τη συνεργασία των μελών τους για τις καθημερινές ανάγκες».

Βέβαια, καλή η οικογένεια, αλλά έπρεπε να το ρίχνουν και λίγο έξω, η διασκέδαση, άλλωστε είναι στο αίμα μας.


«Τα τοπικά πανηγύρια γίνονται αφορμή για ψυχαγωγία και βοηθούν στη διατήρηση της παράδοσης, ενώ τονώνουν την οικονομική δραστηριότητα περιοχών».

Οι «γκιαούρηδες» μέσα στη γενικότερη ευφορία αναστατώνονταν μόνο από κάποια γεγονότα, μικρής σημασίας κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, όπως το παιδομάζωμα.

« Η οργάνωση της κοινωνικής ζωής στη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας αναστατώνεται συχνά από τους βενετοτουρκικούς πολέμους, το παιδομάζωμα, τους βίαιους εξισλαμισμούς, τη στάση και τις ενέργειες των τοπικών αξιωματούχων του οθωμανικού κράτους».

Οικονομική άνθηση

Οι Έλληνες μάλιστα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ιδιαίτερα τυχερούς, εάν όχι ευγνώμονες, που ήμασταν υπό την οθωμανική αυτοκρατορία, καθώς η τελευταία συνέβαλε στην άνθηση του εμπορίου και της βιοτεχνίας.


«Η παγκόσμια αύξηση του εμπορίου και το ενδιαφέρον για τις αγορές της οθωμανικής επικράτειας ευνοούν την ανάπτυξη της βιοτεχνίας και του εμπορίου. Έλληνες έμποροι εκμεταλλεύονται την οθωμανική επέκταση στη βαλκανική χερσόνησο, οργανώνουν σημαντικούς χερσαίους εμπορικούς σταθμούς και αναλαμβάνουν τη διακίνηση αγροτικών και βιοτεχνικών προϊόντων προς τις ευρωπαϊκές χώρες».

Όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί εάν δεν υπήρχαν «ικανοί σουλτάνοι, όπως ο Σουλεϊμάν Α’ ο Μεγαλοπρεπής. Που με συνεχείς πολέμους διευρύνουν τα σύνορά της». Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανάπτυξης και επιχειρηματικού οίστρου, το οποίο προωθούσαν οι Τούρκοι, λογικό ήταν να εκτιναχθεί στα ύψη και η ελληνική ναυτιλία, ιδίως με την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774) όταν «Έλληνες πλοιοκτήτες από την Ύδρα, τις Σπέτσες και τα Ψαρά εκμεταλλεύονται τις ευνοϊκές συνθήκες, αυξάνουν τον αριθμό των πλοίων, επενδύουν τα κέρδη και μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο τις επιχειρήσεις τους».

Χαρακτηριστικό της φυλής μας είναι να αναζητούμε κάτι παραπάνω. Το ίδιο έγινε και τότε όταν «οι άνθρωποι μετακινούνται και ταξιδεύουν, κυρίως όμως οι χριστιανοί. Ο πόλεμος, η αναζήτηση οικονομικών πόρων, το εμπόριο, τα γράμματα τους αναγκάζουν να αλλάζουν τόπους και να αναζητούν καλύτερες ευκαιρίες».

Παρακμή

Ενώ οι «γκιαούρηδες» ήταν ευχαριστημένοι, για να μην πούμε ενθουσιασμένοι, με τους Τούρκους,«η Υψηλή Πύλη αναγκάζεται να παραχωρήσει την είσπραξη των φόρων σε ιδιώτες και όχι υπαλλήλους του οθωμανικού κράτους. Οι ιδιώτες αυτοί συχνά παραβιάζουν το νόμο, αδικούν τους υπηκόους και πλουτίζουν σε βάρος τους».

Παράλληλα στους κατοίκους ορισμένων περιοχών, όπως το Σούλι και η Μάνη, οι οποίοι συγκρούονται με την κεντρική διοίκηση «για να διαφυλάξουν το καθεστώς και τα προνόμιά τους», προστίθενται και οι κλέφτες.

Όμως, το καίριο χτύπημα στους Τούρκους το δίνουν οι αρματολοί, οι οποίοι δεν έχουν μπέσα και «παραβαίνουν συχνά τις συμφωνίες τους με τους Οθωμανούς και γίνονται κλέφτες».

Ο ελληνικός πληθυσμός, παρορμητικός όπως πάντα δεν σκέφτηκε τους φιλήσυχους Τούρκους. «Κατά τη διάρκεια του Αγώνα οι συνθήκες ζωής των χριστιανών αλλά και των μουσουλμάνων αλλάζουν δραματικά».

Εμφύλιες συγκρούσεις

Όσον αφορά στις σπουδαίες μάχες που έδωσαν οι αγωνιστές της Επανάστασης από το 1821-1824 (Βαλτέτσι, Τριπολιτσά, Αλαμάνα, Γραβιά, Δερβενάκια, Ναύπλιο, Χίος, Ψαρά κ.ά.) και έκριναν την πορεία του Αγώνα, αυτές αποτελούν μόνο μικρές φωτιές στον χάρτη της Ελλάδας, τη στιγμή που οι «εμφύλιες συγκρούσεις δεσπόζουν».

Πηγή:Πρώτο Θέμα
Αρ.φύλ.161
Κυριακή 23 Μαρτίου 2008
Σελ.30

Οι καλοί λογαριασμοί

Η έλλειψη επιθετικής στρατηγικής εκ μέρους της Ελλάδος είναι η κύρια αιτία προβλημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής. Η άτακτη φυγή και η διαρκής υποχώρηση δεν μπορούν βεβαίως να θεωρηθούν στρατηγική όταν επαναλαμβάνονται σε κάθε περίσταση και με κάθε αφορμή. Τι είναι αυτό που εμποδίζει τη χάραξη μιας μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής;

Η έλλειψη πίστης στις προοπτικές και τις δυνατότητες αυτού του τόπου. Η ξενοδουλεία όσων αναζητούν να εφαρμόσουν το τάδε ή το δείνα ξένο πρότυπο. Η έλλειψη τόλμης για το φόβο της απώλειας των υπουργικών, πανεπιστημιακών και άλλων προνομίων.

Όλα αυτά κρατούν την Ελλάδα σε κατάσταση καταστολής, ανίκανη να συμμετάσχει στις διεθνείς εξελίξεις. Μονίμως στη γωνία, καθόλου διεκδικητική η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι από τις πιο δυσάρεστες παγκοσμίως, ένα ενοχλητικό παιδί που διαρκώς παραπονιέται στο δάσκαλο, ποτέ δεν λύνει τα προβλήματά του μόνο του και ευκόλως καταλαγιάζει με το πρώτο ζαχαρωτό που θα του πετάξουν, ένας μικρός μαλθακός μπελάς που αξίζει μόνο την περιφρόνηση και τον γέλωτα.

Ζητά κανείς τον πόλεμο; Η πρώτη κατηγορία που σπεύδουν να εκτοξεύσουν οι διάφοροι «αντί» είναι αυτή του πολεμοχαρούς και του πολεμοκάπηλου. Τι ειρωνεία, αφού είναι αυτοί που υπηρετούν τον πόλεμο μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, τον πόλεμο εναντίον των πατροπαράδοτων θεσμών της κοινωνίας, αυτοί που έφτιαξαν επαναστάσεις σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης, οι ίδιοι αυτοί που μιλούν για φιλειρηνισμό.

Ο πόλεμος στον οποίο πιστεύω είναι ενωτικός. Είναι πόλεμος ιδεών και αξιών, πόλεμος που αγκαλιάζει τον Ελληνισμό και ζητά να ξαναδημιουργήσει ένα Έθνος ελεύθερο και δυναμικό, ένα λαό σε εγρήγορση δημιουργική, ένα λαό παραγωγό και όχι καταναλωτή, ένα λαό ενεργό όπως του αξίζει, όπως μπορεί να είναι.

Η πραγματικότητα της ζωής είναι αυτή και ο λαός μας τη γνωρίζει καλύτερα από τον κάθε αμπελοφιλόσοφο: οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Κάποτε ο Ελληνισμός πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς του όχι μόνο με τους εχθρούς αλλά κυρίως με τους φίλους του.

Να λογαριάσει τι ζητά, πού θέλει να πάει, τι χρωστάει και μέχρι πού φτάνει αυτό το χρέος.

Ένας φίλος που ξέρει τι ζητά και τι προσφέρει είναι πάντα προτιμότερος σε κάθε συναναστροφή από αυτόν που προσκολλάται περιμένοντας τα ψιχία του συντροφικού τσιμπουσιού. Αυτός που θέλει να ζήσει, άνθρωπος ή έθνος οφείλει να πολεμήσει για όσα πιστεύει πως του ανήκουν. Σύμφωνα με την τρέχουσα Ελληνική εξωτερική πολιτική αυτά που μας ανήκουν περιορίζονται στο Κολωνάκι, τα Βόρεια και Νότια προάστια της Αθήνας, την Αράχοβα και ενδεχομένως τις Κυκλάδες. Κατά τα λοιπά, στο όνομα του μεγάλου παγκόσμιου χωριού, θα προτιμούσαν τα Ιόνια να βρίσκονται υπό Αγγλική κυριαρχία, τα Δωδεκάνησα υπό Ιταλική και η Θεσσαλονίκη υπό τουρκική κατοχή.

Η εθνική αξιοπρέπεια είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός. Ισχυρή Ελλάδα εν μέσω ισχυρών φίλων είναι η μόνη εγγύηση για τα σύνορά μας, κι αυτό καμιά άνωθεν προστασία δεν μπορεί να το επιτύχει.

Σκόπια:Απειλούν να τους σκοτώσουν...

O μετριοπαθής πολιτικός Τίτο Πέτκοφσκι


27/03/2008


"Όσοι συνεχίζουν την 'αντιμακεδονική' τους δράση θα εξοντωθούν". Αυτή είναι η απειλή κατά της ζωής δέκα πολιτικών, δημοσιογράφων και καθηγητών της ΠΓΔΜ που τάσσονται υπέρ του συμβιβασμού με την Ελλάδα στο ζήτημα της ονομασίας.


Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Αντόνιο Μιλοσόσκι προέβη σε νέες εμπρηστικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας.Ειδικότερα, το απειλητικό μήνυμα απέστειλε με e-mail άγνωστος στα ΜΜΕ των Σκοπίων.



Ο άγνωστος υπογράφει με το ψευδώνυμο «Γιάνε Σαντάσκι» (σ.σ. εκ των ηγετών της οργάνωσης VMRO, στις αρχές του 20ου αιώνα).


"Εάν με μία ακόμη δήλωση, συνεχίσουν την αντιμακεδονική τους δράση για την αλλαγή του ονόματος, τότε έως τις 3 Απριλίου θα εξοντωθούν", είναι το πλήρες μήνυμα αυτού του e-mail , το οποίο κατονομάζει τα πρόσωπα τα οποία έχουν επισημάνει την ανάγκη να αποδεχτεί η ΠΓΔΜ ένα συμβιβασμό για το όνομα.


Στο e-mail κατονομάζονται οι πολιτικοί Τίτο Πέτκοφσκι (αρχηγός κόμματος που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό), Βλάντο Μπούτσκοφσκι, Γκιόργκι Οροβτσάνετς, Αντρέι Ζερνόφσκι (βουλευτές της αντιπολίτευσης), οι γνωστοί δημοσιογράφοι Μπράνκο Γκέροσκι, Σλομπόνταν Τσάσουλε , Σάσο Ορτνάνοσκι και Ρόμπερτ Πόποφσκι και οι καθηγητές Βλάντιμιρ Μίλτσιν (πρόεδρος του τοπικού Ιδρύματος Ανοιχτή Κοινωνία) και Λιούμπομιρ Φρίτσκοφσκι.


Κάποιοι από τους δέκα αυτούς που κατoνομάζονται ως στόχοι στο απειλητικό e-mail, ζήτησαν από την αστυνομία να διεξάγει σχετική έρευνα. "Οι απειλές αυτές είναι χαρακτηριστικές του κλίματος εθνικιστικής υστερίας που έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό το τελευταίο διάστημα και αποδεικνύουν ότι η "Μακεδονία" μετατρέπεται σε μία μισαλλόδοξη και αντιδημοκρατική κοινωνία", δήλωσε ο δημοσιογράφος Μπράνκο Γκέροσκι.


Όσον αφορά τις δηλώσεις Μιλοσόσκι, σε συνέντευξή του στο περιοδικό "Νewsweek" επέκρινε την Ελλάδα για τη μειονοτική της πολιτική συνολικά. "Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο μεγάλες μειονότητες, η τουρκική και η αλβανική και μια μικρή η μακεδονική" δήλωσε χαρακτηριστικά.



Πηγή: http://www.skai.gr/master_story.php?id=77020

Έλληνας φτωχός με τρία γράμματα: ΕΣΥ-ΕΓΩ

Το Ευρώ ήταν εξ αρχής σχεδιασμένο, για να οδηγήσει στην κερδοσκοπία. Διότι αυτό εξυπηρετούσε την πολιτική των Αμερικανοσιωνιστών που θα τους επέτρεπε να ελέγχουν απόλυτα την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χρησιμοποίησαν το Ευρώ, για να να φέρουν την κατάσταση στα μέτρα τους. Ευνόησαν μια πολιτική, η οποία θα οδηγούσε στη λεηλασία των φτωχών από τους πλούσιους, τόσο στο επίπεδο των κρατών όσο και σ’ αυτό των πολιτών. Το Ευρώ σχεδιάστηκε από την αρχή για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Ο Έλληνας σήμερα είναι φτωχός. Πιο φτωχός από οποιαδήποτε άλλη περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας. Ακόμα και μπροστά σε ένα περίπτερο είναι αδύναμος καταναλωτής. Διψάει και το σκέφτεται ν’ αγοράσει ένα μπουκάλι νερό. Πεινάει και το σκέφτεται να πάρει ένα σάντουιτς. Δεν έχει πλέον χρήματα στην τσέπη του. Η ακρίβεια εξανεμίζει τον μισθό του. Η ακρίβεια τον έχει κάνει φτωχό. Ένας από τους λόγους, που μας οδήγησε στην ανεξέλεγκτη έκρηξη της ακρίβειας, ήταν το Ευρώ. Το νόμισμα, όχι από την άποψη την καθαρά οικονομική, η οποία έχει σχέση με τις ισοδυναμίες των νομισμάτων, αλλά από την άποψη του σχεδιασμού του, ως νόμισμα.


Αυτήν την έκρηξη ακρίβειας δεν μπόρεσε να τη σταματήσει κανένας, γιατί όλοι αιφνιδιάστηκαν. Στον αιφνιδιασμό αυτόν συνετέλεσαν δύο πράγματα. Η αξία και η μορφή του νέου νομίσματος, καθώς και η συναλλακτική νοοτροπία των πολιτών, η οποία είχε καλλιεργηθεί εξαιτίας των παλαιών νομισμάτων. Σε μια οικονομία, όπως η ελληνική με τα δεδομένα μικρά μεγέθη της και τη δεδομένη νοοτροπία της, μπήκε ένα ιδιόμορφο κέρμα. Ένα κέρμα μεγάλης αξίας. Όμως, σε μια οικονομία που “υποτιμούσε” το κέρμα, αυτό ήταν παγίδα. Οι αυξήσεις γίνονταν με τρόπο τον οποίο δεν μπορούσε ν’ αντιληφθεί το κοινό. Έδινε ο Έλληνας ένα κέρμα των επτακοσίων δραχμών, για να πάρει ένα αναψυκτικό το οποίο την προηγούμενη ημέρα κόστιζε εξήντα δραχμές και ντρεπόταν να ζητήσει ρέστα, γιατί απλούστατα στην προηγούμενη νομισματική πραγματικότητα το κέρμα ήταν ανύπαρκτης αξίας.
Αυτό ήταν η παγίδα για τον καταναλωτή. Τις αυξήσεις και τα κόστη οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή τα αντιλαμβάνονταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μέχρι τότε οι επτακόσιες δραχμές, που αποτυπωνόταν πάνω στο νέο κέρμα, ήταν γι’ αυτούς σημαντικές, γιατί ήταν ένα σημαντικό πεντακοσάρικο και δύο επίσης σημαντικά εκατοστάρικα. Όταν το ίδιο ποσό έγινε κέρμα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Το αποτέλεσμα; Ένα ματσάκι μαϊντανό, που έκανε πενήντα δραχμές την προηγούμενη της αλλαγής του νομίσματος, έγινε ξαφνικά ένα ευρώ. Αυτό που άξιζε ένα ασήμαντο κέρμα, ξαφνικά άξιζε την επόμενη μέρα ένα σημαντικό κέρμα. Αυτή η μεγάλη αύξηση οφείλεται καθαρά στον σχεδιασμό του νομίσματος. Αν δεν γινόταν αλλαγή του νομίσματος και ο μαϊντανός μέσα σε μια μέρα απαιτούσε για την απόκτησή του τρία εκατοστάρικα και πολλά κέρματα, θα γινόταν επανάσταση.
Τα ίδια έγιναν σχεδόν με όλα τα προϊόντα. Έγινε μια “στρογγυλοποίηση” εντελώς παράλογη. Ο λαός αφέθηκε στο έλεος των κερδοσκόπων και λεηλατήθηκε στην κυριολεξία.
Μέχρι τότε ο Έλληνας αισθανόταν ότι με ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη είχε χρήματα πάνω του, την επόμενη μέρα είχε ένα κέρμα μεγαλύτερης αξίας και θεωρούσε ότι δεν έχει τίποτε.





Αυτόν τον άθλιο και πονηρό σχεδιασμό εξυπηρετούσε όλη η γκάμα των νομισμάτων του Ευρώ αλλά και με τα χαρτονομίσματα. Εκ του πονηρού επιλέχθηκε η ανισότητα στο μέγεθος των χαρτονομισμάτων ανάλογα με την αξία τους. Γιατί; Για να εξευτελίσουν το πιο ασήμαντο από αυτά. Το σημαντικό ποσό των πέντε ευρώ αποτυπώθηκε σε ένα γελοίο χαρτονόμισμα, το οποίο σχεδιάστηκε εξ’ αρχής για να υποτιμάται η αξία του. Ένα ισχυρό χιλιάρικο, ένα λιγότερο ισχυρό πεντακοσάρικο και δύο αδύναμα εκατοστάρικα της προηγούμενης ημέρας έγιναν ένα γελοίο χαρτονόμισμα, που ντρεπόσουν να το βγάλεις από την τσέπη. Ένα χαρτονόμισμα, που έμοιαζε με το προηγούμενο πενηντάρικο και “φώναζε” ότι είναι ασήμαντης αξίας. Ένα χαρτονόμισμα, που ήταν άξιο για να βρίσκεται μόνον σε χέρια φτωχών.
Σε μια φτωχή οικονομία, όπως η Ελληνική, όπου η άμυνα ήταν το πεντακοσάρικο και άρα το ενάμιση περίπου Ευρώ, σήμερα δεν μπορεί να κάνει άμυνα ούτε το πεντάευρω με την τριπλάσια σχεδόν αξία. Ενώ αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο σχεδόν του ημερομισθίου, δεν δείχνει καμία αξία. Το χάνεις και δεν σε απασχολεί καθόλου η απώλειά του.
Για να καταλάβει κάποιος πόσο ύπουλη ήταν η μεθόδευση αυτή, ας δει τι γίνετε στις ΗΠΑ με το δολάριο. Το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου δεν διαφέρει ούτε στη σχεδιαστική του λογική ούτε στο μέγεθος από το εκατοδόλαρο. Γιατί; Για να προστατεύεται η αξία του νομίσματος και έτσι η αγορά από τους κερδοσκόπους. Για να αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας του Αμερικανού καταναλωτή.
Αυτά γνώριζαν οι κερδοσκόποι και αυτά εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος του κόσμου. Γνωρίζοντας τις συνήθειες των Ελλήνων, τους ρήμαξαν στην κυριολεξία. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Ο Έλληνας εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα και ένα φακελάκι μαστίχες στοιχίζει ένα ευρώ. Το ένα εικοστό του ημερήσιου κόπου του, έγινε ένα φακελάκι μαστίχες ή ένα κουλούρι ή ένα μπουκάλι νερό ή ένα σακουλάκι πατατάκια κλπ. Ο Έλληνας δηλαδή εργάζεται για είκοσι κουλούρια την ημέρα. Έφτασε στο σημείο να δίνει ένα τέταρτο του ημερομισθίου του, για να πάρει το παιδί του ένα γάλα και μια τυρόπιτα στο σχολείο. Είναι φτωχός. Είναι θεόφτωχος. Δεν τολμάει να πλησιάσει με το παιδί του ούτε το περίπτερο της γειτονιάς. Δεν του φτάνει το μεροκάματό του να το ευχαριστήσει ούτε στο περίπτερο. Ντρέπεται ο συνταξιούχος τα εγγόνια του, γιατί δεν έχει να τους δώσει χρήματα να πάρουν ένα παγωτό.
Από αυτήν την αγωνία των ανθρώπων να επιβιώσουν προκύπτουν όλα τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα. Το σιωνοκρατούμενο κράτος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των “αφεντικών”, έπαιξε με τα ένστικτα του λαού. Δίχασε τον λαό, για να παίξει με ψίχουλα εύνοιας. Άρχισε να μοιράζει ψίχουλα εύνοιας, για ν’ αποκτήσει ψίχουλα εύνοιας.
Όσοι έχουμε μείνει «ζωντανοί» από την επέλαση του κτήνους, θέλουμε πίσω την πατρίδα μας. Θέλουμε πίσω την ζωή μας.

Πατρίδα ή βαρβαρότητα

Υπάρχει σε εξέλιξη ένας διάλογος, όχι ιδιαίτερα συντονισμένος, ανάμεσα σε πρόσωπα, έντυπα και φορείς που ξεκίνησαν από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, αλλά συνομολογούν σήμερα την αναγκαιότητα υπερασπίσεως της αξίας του έθνους και του εθνικού κράτους. Σε αυτό τον προβληματισμό εμπλέκονται ο ΛΑ.Ο.Σ, η Α1 με την στήλη του «αριστερού πατριώτη», η ιστοσελίδα των «Ελληνικών Γραμμών», το περιοδικό «Ρεσάλτο» του Θύμιου Παπανικολάου, η «Ρήξη» του Καραμπελιά και άλλοι. Αυτές δε οι σκέψεις προκάλεσαν την μήνη του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη σε αυτή την ζωή.

Εγώ θέλω να ξεκαθαρίσω την εθνικιστική θέση. Πρώτον, οι εθνικιστές αποδέχονται την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων. Με την διαφορά ότι η κοινωνική διαστρωμάτωση δεν είναι μεταξύ μίας «καθαρής» εργατικής και αστικής τάξεως, καθώς στο ενδιάμεσο ευρίσκονται μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα που αμβλύνουν τις διαφορές. Επιπροσθέτως, εμείς δεν θεωρούμε ότι οι διάφορες κοινωνικές ομάδες βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς πολέμου μεταξύ τους, καθώς θεωρούμε το έθνος ως τον ενοποιητικό παράγοντα όλων των ομάδων και προσώπων. Εκεί διαφέρουμε ουσιαστικώς από τον μαρξισμό και τον ιστορικό υλισμό. Οι μαρξιστές βλέπουν την ιστορία βάσει της «πάλης των τάξεων». Οι εθνικιστές ερμηνεύουν την ιστορία με άξονα την πορεία των εθνών, η οποία επηρεάζεται από γεωπολιτικούς και πολιτισμικούς παράγοντες και φυσικά από τους ηγέτες τους.

Δεύτερον, οι εθνικιστές δεν πολέμησαν ποτέ την εργατική τάξη και τα δίκαια αιτήματά της. Τα θεμέλια του σύγχρονου κοινωνικού κράτους τα έβαλε ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος δεν δίστασε να βγάλει από την φυλακή τον κομμουνιστή βουλευτή Μανωλέα για να τον κάνει υπουργό Εργασίας! Εμείς πολεμήσαμε μόνο την προσπάθεια των κομμουνιστών να καταλύσουν την εθνική ανεξαρτησία στο όνομα της παγκόσμιας επαναστάσεως. Για εμάς ο εργάτης δεν είναι «κρέας για τα κανόνια», όπως τον θεωρούσε η παλαιά δυναστική αριστοκρατία, ούτε ένας απλός κρίκος της παραγωγικής διαδικασίας, όπως τον βλέπουν οι φιλελεύθεροι. Γι' αυτό και στην δική μας σκέψη συνυπάρχει η εθνική κυριαρχία με την κοινωνική αλληλεγγύη. Εθνική συνοχή χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη δεν δύναται να υπάρξει.

Σήμερα, ο εργάτης, δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση της παγκοσμιοποιήσεως. Πρώτα ο εργάτης υφίσταται την ανεργία και την πτώση του μεροκάματου από τον μετανάστη, αυτός οδηγείται σε απόγνωση όταν το σχολείο του παιδιού του κατακλύζεται από μετανάστες, αυτός αδυνατεί να πληρώσει τις υπηρεσίες υγείας του ιδιωτικού τομέα, όταν η δημόσια υγεία σήμερα εξυπηρετεί αποκλειστικά τους μετανάστες. Ο πολυπολιτισμός λοιπόν δεν είναι αίτημα των εργατών, αλλά αποτελεί ιδεολόγημα των πεφωτισμένων αριστερών αστών, τύπου ΣΥΝ.

Ο εθνικισμός πιστεύει στην σύζευξη του εθνικού και του κοινωνικού, της εθνικής συλλογικότητος και των ατομικών επιλογών. Γι' αυτό και ο εθνικισμός συμπορεύεται με την δημοκρατία (ατομικά δικαιώματα) και τον κοινωνισμό. Την ίδια ώρα όμως, είναι σε σύγκρουση με τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό. Οι εργάτες έχουν πατρίδα. Πατρίδα δεν έχουν το χρηματιστικό κεφάλαιο, οι πολυεθνικές ελίτ και οι νεοταξικοί αριστεροί. Χωρίς πατρίδα όμως δεν υπάρχει ούτε ελευθερία, ούτε πολιτισμός. «Πατρίδα ή βαρβαρότητα», για να θυμηθούμε τον Καστοριάδη.

Ανακάλυψη ομαδικού τάφου σφαγιασθέντων Ελλήνων του Πόντου

Η ανακάλυψη ομαδικού τάφου στη Σαμψούντα, που πιστεύεται ότι ανήκει σε Έλληνες Ποντίους της περιόδου των διωγμών από τους Τούρκους, φέρνει πάλι στην επικαιρότητα την παθητική ελληνική πολιτική σε ότι αφορά στο Ποντιακό ζήτημα. Τα οστά βρέθηκαν τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών σε σχολείο του χωριού Γιιαζισιλάρ, ενώ σύμφωνα με τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων οι εργάτες πέταξαν τα οστά στο ποτάμι της περιοχής. Οι κάτοικοι του χωριού όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και ερείπια από τέσσερις Ελληνικές εκκλησίες. Μία απ΄αυτές βρισκόταν εκεί, που σήμερα έχει κατασκευαστεί το σχολείο. Οι ιστορικοί δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο, στο σημείο να βρισκόταν και χριστιανικό νεκροταφείο. Το 1916 σφαγιάστηκαν άνδρες ηλικίας από 16 μέχρι 60 ετών στις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας.
Υπενθυμίζεται ότι τον Ιανουάριου του 2002 ο γνωστός Τούρκος συγγραφέας Omer Asan παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία της τρομοκρατικής δράσης και της «διαμελιστικής προπαγάνδας» κατά του τουρκικού κράτους με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Pontos Kültürü ("Ο πολιτισμός του Πόντου"). Ο Asan υποστήριζε στο βιβλίο του ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Ποντίων σήμερα στη Τουρκία που αναζητούν την ταυτότητά τους και ερευνούν τις ελληνικές ρίζες τους. Είχε προηγηθεί το Δεκέμβριου του 2001 σφοδρή επίθεση κατά των "πρακτόρων της Ελλάδας" από τον αντιστράτηγο της Στρατοχωροφυλακής Μπακί Ονούρλουμπας, που, όπως ανέφερε προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν το δυτικό Πόντο, καταγγέλωντας την ελληνική επιδίωξη να ανοίξει ελληνικό προξενείο στη περιοχή της Τραπεζούντας και τις δραστηριότητες Ελλήνων επιχειρηματιών, με αφορμή τη δράση ένοπλων αντάρτικων σωμάτων στην περιοχή.

Στα Κατεχόμενα ο στρατηγός Μπουγιούκανιτ

Την πρώτη επίσκεψη στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη πραγματοποιεί από σήμερα ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Γιασιάρ Μπουγιούκανιτ. Ο Τούρκος στρατηγός έφθασε στο παράνομο αεροδρόμιο Ερτζάν της κατεχόμενης Τύμπου και θα παραμείνει στα κατεχόμενα μέχρι το Σάββατο 29 Μαρτίου. Διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις είχαν καλέσει τους πολίτες να μεταβούν στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου για να υποδεχθούν τον Τούρκο στρατηγό. Ο Μπουγιούκανιτ θα συναντήθηκε με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Ταλάτ, την πρόεδρο της βουλής του ψευδοκράτους, Φατμά Εκένογλου, και τον ψευδο-πρωθυπουργό Φερντί Σαμπίτ Σγιέρ. Αργότερα θα επισκεφθεί τον Ραούφ Ντενκτάς και το λεγόμενο πρέσβη της Τουρκίας στα κατεχόμενα, Τουρκεκούλ Κουρτεκίν. Ικανοποίηση εξέφρασε ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ για την παράνομη επίσκεψη στα κατεχόμενα του Στρατηγού Γιασάρ Μπουγιούκανιτ. Σε δηλώσεις μετά τη συνάντηση, όπως μεταδίδει το τουρκικό πρακτορείο «Ανατολή», ο Ταλάτ αναφέρθηκε στη σημασία της επίσκεψης, παρόλο που, όπως σημείωσε, αυτή καθυστέρησε να πραγματοποιηθεί. Ο τουρκικός κατοχικός στρατός, υποστήριξε, διασφαλίζει την ασφάλεια στο νησί και λόγω της παρουσίας του «δεν παρατηρήθηκε οποιοδήποτε πρόβλημα μέχρι τώρα». Ανέφερε ακόμα πως ο κατοχικός στρατός στηρίζει και προστατεύει τους Τ/κ και ότι βρίσκεται στο νησί, όπως ισχυρίστηκε, βάσει διεθνών συμφωνιών.


Την ίδια ώρα, σύμφωνα με πληροφορίες που μετέδωσε το ραδιόφωνο του ΡΙΚ, υπήρξε χθες άρση των εμποδίων που προέβαλε ο τουρκικός στρατός στους άνδρες της UNFICYP, για να εισέλθουν στη νεκρή ζώνη της περιοχής της οδού Λήδρας, με στόχο τον έλεγχο και την απομάκρυνση τυχόν ναρκών η μή εκραγέντων πυρομαχικών. Σύμφωνα πάντως με πληροφορίες που μετέδωσε το ΡΙΚ, υπάρχουν ακόμα κάποιες ενστάσεις του τουρκικού στρατού σχετικά με την απομάκρυνση των Τούρκων σκοπών από τη Λήδρας, καθώς και με το καθεστώς ελέγχου. Ως εκ τούτου, μετέωρο παραμένει το θέμα της έναρξης των εργασιών συντήρησης και αναστήλωσης των κτιρίων της διόδου.




Συνεχίζονται οι γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες


Στην περιοχή της Κύπρου έχουν εντοπιστεί, πρόσθετα αποθέματα φυσικού αερίου και υγρών υδρογονανθράκων σε ερευνητικές γεωτρήσεις που διενήργησαν η SHELL και η ΒΡ. Αυτό δήλωσε ο διευθυντής της Υπηρεσίας Ενέργειας του υπουργείου Εμπορίου Σόλων Κασίνης. Σε ερώτηση αν είναι στα σύνορα με την Αίγυπτο ο κ. Κασίνης απάντησε ότι «δεν είναι πολύ μακριά από τη δική μας περιοχή». Σε ερώτηση αν τα αποθέματα αυτά εμπίπτουν στα χωρικά ύδατα της Κύπρου είπε ότι και να εμπίπτουν, αν ένα απόθεμα συνυπάρχει και στις δύο περιοχές, υπάρχει σχετική συμφωνία ώστε η εκμετάλλευση να γίνεται από κοινού. Ο κ. Κασίνης δήλωσε ότι η κυβέρνηση υπολογίζει να προχωρήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στο δεύτερο γύρο αδειοδοτήσεων. Πρόσθεσε ότι στο παρόν στάδιο μελετώνται οι τρεις αιτήσεις που έχουν υποβληθεί και εξέφρασε την ελπίδα μέχρι το τέλος Απριλίου να ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις.

Πράκτορας της CΙΑ ο οπλαρχηγός του ANA !

O οπλαρχηγός του ΑΝΑ (Albanian National Army) που διαδέχτηκε τον UCK μετά το τέλος του πολέμου στο Κόσοβο είναι πράκτορας της CΙA!
Αυτό υποστηρίζει σήμερα ο Τύπος στο Βελιγράδι και τα Σκόπια δημοσιεύοντας μάλιστα και τα σχετικά έγγραφα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα "Βέτσερ" που εκδίδεται στην ΠΓΔΜ,κατά τα πρόσφατα επεισόδια που ακολούθησαν τη μεγάλη διαδήλωση στο Βελιγράδι εναντίον της ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου,η ομάδα διαδηλωτών που εισέβαλλε στην Αμερικανική πρεσβεία της Σερβικής πρωτεύουσας,πέρα απ΄τις εκτεταμμένες καταστροφές που προξένησε στο κτίριο κατάφερε να αποσπάσει και άκρως απόρρητα έγγραφα στα οποία αγράφονται οι ταυτότητες αρκετών μυστικών πρακτόρων της Αμερικανικής κατασκοπείας στα Βαλκάνια.

Το σημαντικότερο "άκρως απόρρητο"έγγραφο ήταν η ταυτότητα του Γκαφούρ Φάζλι,αρχηγού του ΑΝΑ,με την οποία αποδυκνείεται πως ανήκει στο δυναμικό της CΙΑ.

Ο άνθρωπος δηλαδή που απειλεί Σκόπια, Σερβία, Μαυροβούνιο αλλά ακόμη και την Ελλάδα ως ο κύριος εκφραστής του οράματος του για τη Μεγάλη Αλβανία είναι ουσιαστικά ένας ακόμη Αμερικανός πράκτορας!

πηγη: http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=22489&type=4

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Δημοκρατία....

Ο σύγχρονος άνθρωπος δυστυχώς είναι δέσμιος μιας λέξης με ιδιότητες μύθου! Αυτή η λέξη είναι "Δημοκρατία". Ο τύπος του πολιτεύματος, δηλ. διακυβέρνησης της Πολιτείας δεν είναι εξ' ορισμού ούτε κακός, ούτε καλός. Όλα τα πολιτεύματα είναι αγαθά μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Και όλα τα πολιτεύματα στην ιδεατή τους μορφή ειναι ιδανικά. Οι νόμοι όμως του ιστορικού γίγνεσθαι δοκιμάζουν την αξία του κάθε πολιτεύματος. Λαοί της γης, διαφορετικής καταγωγής και ψυχοσύνθεσης, μέσα στις χιλιετίες έχουν εφαρμόσει διάφορα πολιτεύματα και φαίνεται μάλιστα ότι σε κάθε λαό, αναλόγως με τα ιδιαίτερα ψυχολογικά, κονωνικά και βιολογικά χαρακτηριστικά του - αυτό που λέμε ΨΥΧΗ του λαού - ταιριάζει και διαφορετικός τύπος. Το Ζήτημα για την πολιτική οργάνωση ενός λαού ΔΕΝ μπορει να αντιμετωπίζεται ως Δόγμα, αφού είναι κάτι για την εξυπηρέτηση του ΣΚΟΠΟΥ. Αν το μέσο εξυπηρετεί το σκοπό, τοτε γίνεται αποδεκτό, αν όχι , τότε απορρίπτεται ως αναποτελεσματικό και άχρηστο. Με την Δημοκρατική, αλλα και Μαρξιστική αποψη όμως ΔΕΝ συμβαίνει αυτό! Το καθεστώς που προτείνουν αμφότερες ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ !!! Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟ, ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟΤΗΤΑ !!! Αυτό είναι και η τυφλή του ιδεοληψία! Και οι δυο αυτές θεωρίες - αλλά και τα καθεστώτα αυτά - στηρίζονται στο Οικονομικό Δόγμα. Αλλά πότε ένα πολίτευμα δικαιολογεί την χρησιμότητά του; Συνοπτικά θα λέγαμε πως, ένα πολίτευμα δικαιολογεί την χρησιμότητά του και την αξία του όταν: α. βοηθάει στην δημογραφική επιβίωση, υγεία, ανάπτυξη και ψυχολογική βελτίωση του λαού, τον οποίο υπηρετεί. β. Ισχυροποιεί τις αμυντικές του δυνάμεις που εξασφαλίζουν την προστασία του λαού. γ. βοηθά στη δημιουργία εσωτερικών προϋποθέσεων πολιτιστικής ανάπτυξης. δ. ενθαρρύνει, ευνοεί και εκτρέφει την επιστημονική, καλλιτεχνική, πνευματική, αθλητική και γενικά την πολιτισμική ανάπτυξη του Έθνους ΣΥΜΦΩΝΑ με την ιστορική κληρονομιά, τη φυλετική μνήμη, τις φυσικές ροπές και τα οράματά του. Η πιό ύπουλη πονηρή επιλογή τους είναι ότι χρησιμοποιούν το όνομα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ". Είναι μια λέξη με μαγική δύναμη, στο βαθμό που ετοιμολογικά παραπέμπει σε κάτι ευχάριστο και κολακευτικό για τις μάζες. Ονοματολογικά, από ιστορικής απόψεως, παραπέμπει σε μια λαμπρή περίοδο της κλασικής Ελλάδας, ενώ συναισθηματικά έχει φορτιστεί έτσι , ώστε να οδηγεί σε εκδηλώσεις θρησκευτικής μανίας! Ετοιμολογικά σημαίνει ότι εξουσιάζει ο λαός... ΤΟΣΟ ΑΟΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Κάποιοι, λοιπόν, ασκούν την εξουσία στο όνομά του. Αυτό όμως μπορεί να το ισχυριστεί κάθε ένας που ασκεί εξουσία. Τότε θα σπεύσουν οι θεωρητικοί της και θα πουν ότι στη Δημοκρατία εξουσιάζει η πλειοψηφία, μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων... Ερωτήσεις: - Κατά πόσο δικαιούται μια συγκυριακή πλειοψηφία να λαμβάνει τόσο σοβαρές αποφάσεις; - Έναντι τίνος είναι υπεύθυνοι οι εκλεγόμενοι και οι ψηφοφόροι; - Είναι η εκάστοτε πλειοψηφία αυτόβουλη και ελεύθερη; Η απάντηση στο τελευταίο ερωτημα είναι και η πιό εύκολη. Και δεν είναι ορατή μόνο στους εθελότυφλους και στους ηλίθιους. Η σύγχρονη δημοκρατία που μας την φόρτωσαν "με το έτσι θέλω", δεν είναι αυθύπαρκτη. Δεν στέκεται μόνη της. Βρίσκεται ενταγμένη σ'ενα πολιτικο-οικονομικό και ψυχολογικό πλέγμα, εντός του οποίου και μόνο αποκτά διάσταση. Μόνο με συνδυασμό των παραμέτρων του πλέγματος αυτού είναι δυνατόν να αξιολογηθεί ο ρόλος και το νόημά της. Ψυχολογικός μανδύας της είναι ο ατομισμός και η ιδιοτέλεια. Ιδεολογικός μανδύας είναι ο φιλελευθερισμός μ' όλα τα απατηλά χαρακτηριστικά του. Δηλαδή όλα αυτά τα κλισέ που τα διατυμπανίζουν συνέχεια: «πολυφωνία», «πολυκομματισμός», «ελεύθερη διακίνηση ιδεών», «ελεύθερες εκλογές», «καθολικό δικαίωμα ψήφου», «ελευθερία του λόγου», κλπ. Οικονομικό υπόβαθρο είναι ο οικονομικός φιλελευθερισμός που αποτελεί μια πιό κομψή απόδοση του όρου κεφαλαιοκρατία. Κοινωνική διάστασή της, είναι ο αστισμός και ο χυδαίος υλισμός. Και τέλος, Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟΣ, ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ, ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ, ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ, ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΣΤΟΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΩΤΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΕΩΣ! Οι αστικές δημοκρατίες είναι ένα πολίτευμα που προώθησαν οι μασόνοι έμποροι και τραπεζίτες του 17ου-18ου αιώνος, δηλ. η διεφθαρμένη μπουρζουαζία της τότε εποχής, για να αποκτήσουν πολιτική δύναμη πέρα από την οικονομική που είχαν, και έτσι να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Ξεκίνησαν έναν αγώνα υπονόμευσης και διάβρωσης των μοναρχιών, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είχαν παρακμάσει και έτσι η εξουσία έπεσε στα χέρια τους ως ώριμο φρούτο. Το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ειναι πανίσχυρο. Θεωρητικά όλα είναι ελεύθερα. Είναι όμως πρακτικά αδύνατο σε κάποιο πρόσωπο ή πολιτικό σχηματισμό να έχει ελπίδες εκλογής αν δεν διαθέτει τεράστια χρηματικά ποσά. Αφού χωρίς αυτά τα ποσά δεν θα καταφέρει ποτέ του, όχι να γίνει αρεστός - ούτε καν γνωστός! Άρα εξ' αρχής το πολίτευμα δεσμεύεται από έναν καταφανώς πλουτοκρατικό παράγοντα. Αυτή η πραγματικότητα δίνει τη δυνατότητα στους οικονομικά ισχυρούς να εκτραπούν είτε ευθέως κατερχόμενοι σε εκλογές οι ίδιοι, είτε χρηματοδοτώντας κόμματα... Και το κεφάλαιο μετά τις εκλογές ζητά ανταλλάγματα...ΟΛΟΙ δηλ. ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΙΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΣΚΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Οι μάζες, βέβαια, είναι ευτυχείς, με την ψευδαίσθηση ότι με ελεύθερη βούληση εξέλεξαν τους αντιπροσώπους τους! Δεν έχουν ούτε την ελάχιστη απαιτούμενη οξυδέρκεια για να συνειδητοποιήσουν ότι είναι θύματα ενός παιχνιδιού. Όσο για τη διαφήμιση των κομμάτων και τη σχέση τους με τα ΜΜΕ ( «διαπλοκή» τα ονομαζουν οι ίδιοι οι δημοκράτες ), είναι γνωστά και τα ζούμε καθημερινά!! ΕΙΚΟΝΑ και ΗΧΟΣ στην υπηρεσια της προπαγανδας του σάπιου Συστήματος... Και ύστερα οι ψηφόφοροι έχουν την εντύπωση ότι "ελεύθερα" και "αυτόβουλα" αποφάσισαν για το μέλλον τους. Η Αρχή της πλειοψηφίας αναγορεύεται σε ύπατο ρυθμιστή! Μιλούμε για μια πλειοψηφία που τη συνθέτουν άτομα χωρίς καμία διάκριση! Η δημοκρατία λοιπόν εισάγει το πιό ευτελές, ανεπαρκές , επικίνδυνο και άδικο κριτήριο. Το ΠΟΣΟΤΙΚΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΟΤΙΚΟΥ!!! Έτσι η δημοκρατία καταντά δικτατορία της πλειοψηφίας, μια τυραννία των πολλών! Μια τυραννία που συνθλίβει και εκμηδενίζει όλες τις εξαιρετικές ιδιότητες, όλες τις πρωτοπόρες ιδέες που φυσικά προέρχονται από εξέχουσες μορφές, οι οποίες δεν μπορεί παρά να είναι λίγες! Να ανήκουν δηλ. σε μια μειοψηφία! Η μειονότητα αυτή σθενάζει σε καθεστώς "δημοκρατίας"! Συμπιέζεται, πνίγεται και ισοπεδώνεται από την τυραννία του μέσου όρου! Στερώντας έτσι και την κοινωνία από τις υπηρεσίες της. Αντιστρέφεται η φυσική πυραμίδα της κοινωνίας! Καταστρέφεται η φυσική ιεραρχία. Αναγορεύονται οι μέτριοι σε ρυθμιστές! Η δικτατορία αυτη των μετρίων, συνοδεύεται με 3 "αρχές": Τη μυστικότητα της ψήφου, τις τακτικές εκλογές και το καθολικό δικαίωμα ψήφου. Οι μέτριοι λαμβάνουν συνεπώς αποφάσεις, τα αποτελέσματα των οποίων βαρύνουν συχνά , αν όχι πάντα, και τις κατοπινές γενιές. Για όλα τα ζητήματα της κοινωνίας, που απαιτούνται ειδικές γνώσεις... Και φυσικά απαιτούνται κυβερνήσεις που δεν θα υπολογίζουν το εκλογικό κόστος. Τέτοιες, όσο κι αν ψάχνει κανείς, δεν θα τις βρει σε "δημοκρατικά" καθεστώτα. Ακόμη όμως κι αν βρεθεί μια ομάδα ενάρετων και ανιδιοτελών οι οποιοι καταφέρουν να αποσπάσουν την εξουσία, αυτή η ομάδα είναι καταδικασμένη να δει το έργο της ανολοκλήρωτο, αφού τα μακροπρόθεσμα μέτρα που θα αναγκαστεί να λάβει, μοιραία θα την καταδικάσουν στις επόμενες εκλογές. Και μόνο η τόση συχνή τέλεση εκλογών, αποκλείει κάθε δυνατή πρόοδο. Αποτελεσμα: Οι κυβερνήσεις εξαντλούν το έργο τους σε δημοκοπίες, ρουσφετολογίες, εντυπωσιασμούς και κούφια λόγια. Έτσι εχουμε παντού κοινωνίες ανευθύνων. Η ανευθυνότητα αποθεώνεται, αφού στις υπνωτισμένες μάζες παρέχεται το δήθεν ιερό δικαίωμα ψήφου, ως υποκατάστατο του ενεργού πολιτικού καθήκοντος. Ενώ κατ'ουσίαν το Σύστημα αμβλύνει και απωθεί την αίσθηση αληθούς πολιτικού και εθνικού καθήκοντος. Οι δήθεν κυρίαρχοι ψηφόφοροι με τη σειρά τους, χρησιμοποιούν το δικαίωμα αυτό, ως το τέλειο άλλοθι της αδιαφορίας τους. Ζουν με τον τρόπο που τους έμαθαν- δηλ. της αποβλάκωσης - και ξυπνούν αιφνιδίως απο τις πομπώδεις τυμπανοκρουσίες του πανηγυριού των εκλογών, ώστε να ασκήσουν το "ιερό" τους δικαίωμα και ύστερα να επανέλθουν αποχαυνωμένοι στον ύπνο τους. Ετσι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΥΧΟΝ ΛΑΘΗ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν ευθύνη, αφού αυτή μεταφέρεται στο λαό. Από την άλλη η ευθύνη ενός απροσδιορίστου εκλογικού σώματος επιμερίζεται στα εκατομμύρια των ψηφοφώρων με συνέπεια, υπαγωμενη στην κλιμακα των μεμονωμένων ψηφοφόρων, τελικως να εκμηδενίζεται !!! Ετσι ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ!!! Για τη μυστικότητα τι να πούμε!!! Ο κάθε κουτοπόνηρος βλάκας μπορεί να κρύβεται και να παζαρεύει εκ του ασφαλούς, δίχως να εκτίθεται για τις επιλογές του στην κρίση κανενός! Τιμή, Ανδρεία, Φιλαλήθεια, όλα κουκουλώνονται στα δημοκρατικά παραβάν. Το αντίθετο γίνεται μόνο με φανερές διαδικασιες. Αντιθέτως η υποκρισία και η συνωμοσία συνδέονται άμεσα με την άκρως αυτή φαρισαϊκή αρχή της μυστικότητας της ψήφου. ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΙΟ ΟΛΕΘΡΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ. Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ!!! Όλοι οι πολίτες έχουν μια ψήφο και όλες είναι ισοβαρείς!!! Έτσι ένας Πολεμιστής, ένας Φιλόσοφος, ενας Ολυμπιονίκης, έχουν την ίδια ακριβώς ισοδύναμη ψήφο με έναν εγκληματία, εναν νταβατζή, έναν έμπορο ναρκωτικών και ό,τι άλλο υποκείμενο δρά ελεύθερο στο σάπιο Σύστημα!!! Από ένα τόσο ισοπεδωμένο εκλογικό σώμα, πώς μπορεί να περιμένει κανείς κάτι το θετικό; Οι μέτριοι, οι τιποτένιοι, οι αδιάφοροι και οι τυχάρπαστοι, αναγορεύονται σε ρυθμιστές, υποσκελίζοντας τους εκλεκτούς. Όλοι ψηφίζουν...παρανοικοί, ψυχασθενείς, μαφιόζοι, πόρνες, αναλφάβητοι, λιποτάκτες, ανυπότακτοι, αρνητές στράτευσης, κίναιδοι ...όλοι έχουν μια ψήφο! Τις εθνικές κοινωνίες απειλούν και οι διάφοροι «μετανάστες» που κι αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου! Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν τα λόγια του μακελλάρη των λαών και σφαγέα Τσώρτσιλ, ότι η Δημοκρατία εχει πολλές αδυναμίες, αλλά ειναι το λιγότερο κακό - άρα το καλύτερο - απ' όλα τα πολιτεύματα. Απάντηση: Η Παγκόσμια Ιστορία ανέδειξε δεκάδες λαμπρούς Πολιτισμούς. Γνώρισε πολλά και διάφορα πολιτεύματα εκ των οποίων το μόνο που δεν εξέθρεψε ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ πολιτισμό, αλλά αντιθέτως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη, μανιώδη και αντιφυσική καπιταλιστική ανάπτυξη που οδηγεί με τη σειρά της στον εκφυλισμό των εθνών και την μη αναστρέψιμη καταστροφή της Φύσης, είναι η αστική δημοκρατία. Όσο για τις υποκριτικές αναφορές στο Χρυσό Αιώνα του Περικλέους; Το μόνο κοινό σημείο μεταξύ αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και των σύγχρονων κοινοβουλευτισμών, είναι τ' όνομα. Το οποίο δολίως και πονηρώς το καπηλεύονται για να πασπαλιστούν με κάποια αίγλη και να κρύψουν την φρικτή και τερατώδη τους υπόσταση. Ας δούμε επιτελους ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ! Το μοντέλλο της αρχαίας δημοκρατίας είναι ανεφάρμοστο στα σημερινά κράτη με τα τεράστια μεγέθη. Οι δε σύγχρονες δημοκρατίες, κακώς επικαλούνται τις αρχαίες συνονόματες. Οι αρχαίες ελάμβαναν χώρα σε ένα παντελώς διαφορετικό πνευματικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν σειρές αποκλεισμών που τις διασφάλιζαν. Για να αναφερθούμε στην Αθηναική Δημοκρατία, πολίτες με πλήρη δικαιώματα ήσαν ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Σήμερα ο κάθε αλλόφυλος μετανάστης μπορεί να αποκτήσει πολιτικά δικαιώματα! Τα ίδια δικαιώματα έχουν και οι γύφτοι, οι μιγάδες και ό,τι άλλο μας έρχεται. Έπειτα στην Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία στερούνταν πολιτικών δικαιωμάτων οι γυναίκες και οι δούλοι. Συνεπώς τις αποφάσεις τις έπαιρνε μια μικρή μειοψηφία. Αν αυτό έχει σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα, είναι στην κρίση του καθενός. Παρ' όλα αυτά, τα δημοκρατικά πολιτεύματα δεν αφορούσαν το σύνολο του Αρχαίου Κόσμου, αλλά το μικρότερο μέρος αυτού. Ούτε το μεγαλύτερο μέρος της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, αλλά το πιο σύντομο αυτής. Άλλα πολιτεύματα, η Αριστοκρατία, η Τυραννίδα, η Μοναρχία κλπ χρεώνονται το κύριο μερίδιο της πατρότητος του ελληνικού πολιτισμού. Όσο για τον χρυσό αιώνα του Περικλέους, πρέπει να μην ξεχνούμε τη συμβολή του Πεισίστρατου, πριν τον Περικλή... "Στην πραγματικότητα ήταν η Αρχή του ενός Ανδρός". Όταν όμως ο δήμος έφερε στην εξουσία φαύλους και ανίκανους, ηρθε και η παρακμή...Η λάμψη της δημοκρατίας έσβησε με τον Περικλή. Άρα η Ιστορία οφείλει να τιμήσει μάλλον τον Περικλή ως προσωπικότητα και όχι το πολίτευμα. Συμπερασματικά θα λέγαμε οτι οι σύγχρονες κοινοβουλευτικές αξίες που τόσο πολύ υπερασπίζονται με δογματισμό κάποιοι, προωθήθηκαν απο τις συνωμοσίες ιουδαίων τραπεζιτών και μασόνων για την επιβολή με ύπουλο τρόπο, της φρικτής τυραννίας του χρυσού, της εβραϊκής ή εβραιόψυχης κάστας αντιανθρώπων δυναστων της ανθρωποτητος. Να! πώς και γιατί φταίνε οι εβραίοι για τη σημερινη κατασταση! Αυτή είναι η αλήθεια, αλλά λίγοι έχουν τη δύναμη να τη δούν. Οι εθνικοεπαναστάτες ξέρουν ότι για να σωθεί το Έθνος πρέπει να ξεφορτωθούμε το φαύλο Σύστημα των εκμεταλλευτών. Δηλαδή την ίδια την αιτία του κακού! Μόνο τότε θα γίνουμε πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ !

Oργανωση Ελληνοψυχων Μαθητων

http://oem-ellas.blogspot.com/

Για τον Πόλεμο και τους Πολεμιστές...

«Κι αν δε μπορείτε να είσαστε οι άγιοι της γνώσης, τουλάχιστο γίνετε πολεμιστές. Αυτοί είναι οι σύντροφοι κι οι πρόδρομοι της τέτοιας αγιοσύνης. Βλέπω πολλούς στρατιώτες: αν μονάχα μπορούσα να δω και πολλούς πολεμιστές. Αυτά που φορούν τα λένε στολή: μακάρι κι αυτό που κρύβουν από κάτω της να μην ήταν στολίδι μόνο! Θα ‘πρεπε να ‘σασταν τέτοιοι άντρες που ν’ αποζητούν μόνο ένα εχθρό, το δικό σας. Κι είναι μερικοί από σας που με την πρώτη ματιά προδίνουν μίσος. Θα ‘πρεπε ν’ αποζητάτε τον εχθρό σας, θα ‘πρεπε να δίνετε τον πόλεμό σας, έναν πόλεμο για τις απόψεις σας. Κι αν οι απόψεις σας νικηθούν, η τιμιότητά σας θα πρέπει ακόμη και τότε θριαμβευτικά να κραυγάζει για την ήττα! Ο πόλεμος και το θάρρος έχουν κάνει πολύ πιο σπουδαία πράγματα απ’ όσο ο οίκτος. Όχι η συμπόνοια μα η γενναιότητα σας έσωσε τους δυστυχισμένους μέχρι τώρα. «Τί είναι καλό;» ρωτάτε. Το να ‘σαι γενναίος είναι καλό. Αφήστε τα κορίτσια να λένε: «Καλό είναι ό,τι είναι όμορφο και συγκινητικό ταυτόχρονα». Σας ονομάζουν άκαρδους: αλλά η καρδιά σας είναι η αλήθεια κι εγώ αγαπώ τη σεμνότητα της εγκαρδιότητάς σας. Νιώθετε ντροπή για την ορμή σας, ενώ άλλοι νιώθουν για την δειλία τους.… Σ’ έναν καλό πολεμιστή το «οφείλεις» αντηχεί πιο ευχάριστα από το «θέλω». Και το κάθε τι που είναι αγαπητό για σας, θα πρέπει πρώτα να σας το ‘χουν προστάξει. Αφήστε την αγάπη σας απέναντι στη ζωή να γίνει αγάπη απέναντι στην πιο ανώτερή σας ελπίδα, κι αφήστε την ανώτερή σας ελπίδα να γίνει η ανώτερη ιδέα σας για τη ζωή! Έτσι, ζείτε τη ζωή σας της υποταγής και του πολέμου!»

«Τάδε έφη Ζαρατούστρα»
(Φρ. Νίτσε 1844 – 1900)