Στα μονοπάτια των ονείρων μας...

Κοιτάζεις γύρω σου. Βλέπεις έναν κόσμο όπως σίγουρα δε θα ήθελες να είναι. Εκεί όπου οι κώδικες Τιμής έχουν πάψει να υπάρχουν και τα πάντα καταρρέουν, προσπαθείς συχνά να συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι και ποια είναι η θέση σου στον κόσμο αυτό. Ίσως ανάμεσα στα άλλα να αναρωτήθηκες, μέσα γενικά και σε όλο αυτό το παράλογο που επικρατεί, αν εσύ εν τέλει είσαι ο Αληθινός, ή απλά γίνεσαι περιθωριακός μέρα με τη μέρα. Αυτό που σίγουρα συμβαίνει, είναι ότι δεν αποτελείς μέρος του σάπιου κομματιού του Συστήματος, το οποίο συνεχώς μεγαλώνει. Σκέφτεσαι όμως και με ποιο τρόπο θα μπορούσες να διαφοροποιηθείς από όλους αυτούς που σιχαίνεσαι να βλέπεις και που ευθύνονται για την παρακμή στην οποία έχουν οδηγηθεί όσα αγαπάς. Κάποιες φορές μένεις μόνος σου, πραγματικά μόνος, συντροφιά με τα Όνειρά σου. Συντροφιά με τις πιο κρυφές σου Ελπίδες, σε μια γόνιμη μελαγχολία, μια νοσταλγία για κάτι που ίσως ποτέ δεν έζησες, αλλά θα ήθελες να έχεις ζήσει. Ταξιδεύοντας στο χρόνο, δίνεις αξία σε πράγματα που σήμερα φαντάζουν ασήμαντα. Πράγματα που στην εποχή μας φαντάζουν απαγορευμένα και ως σκέψη ακόμα.


Είναι πολύ σημαντικό και μόνο να αισθάνεσαι ότι παρεκκλίνεις από το σύνολο, αλλά σίγουρα πρέπει να γνωρίζεις και το γιατί. Με άλλα λόγια να συνειδητοποιήσεις αυτήν ακριβώς τη διαφοροποίησή σου και να την εντάξεις σε ένα γενικότερο πλαίσιο Ιδεών και Κοσμοθεωρίας. Δεν αρκεί λοιπόν η άρνηση, αν δεν υπάρχει η θέση. Και η θέση πρέπει να έχει υπόβαθρο και να στοιχειοθετείται από ένα σύνολο Αρχών και Αξιών, που τόσο ανάγκη έχουν οι Νέοι ειδικά σήμερα. Και σε αυτό το σημείο προβάλλει επιτακτική η ανάγκη των σημείων αναφοράς, των Προτύπων. Από Ήρωες που θυσιάστηκαν για να ζεις Ελεύθερος και τους οποίους Τιμούμε μέχρι σήμερα, μέχρι κάθε ανώνυμο Έλληνα που αγωνίστηκε για να βγάλει εις πέρας μια ζωή γεμάτη εμπόδια, που ποτέ δεν παραιτήθηκε από τη μάχη της επιβίωσης, έκλαψε και πόνεσε μα ποτέ δε λύγισε μπροστά στα δύσκολα. Πρότυπό μας οι οικογένειές μας που μας έφεραν στη ζωή, οι δικοί μας άνθρωποι, στους οποίους οφείλουμε πολλά γιατί μας ενέπνευσαν να γίνουμε ενδεχομένως και κάτι καλύτερο από εκείνους.


Ας μάθουμε να κοιτάμε τον ουρανό πριν μας μάθουν ότι άστρα είναι τα φώτα μιας τσιμεντένιας πολιτείας. Ας μάθουμε να ερωτευόμαστε πριν μας δείξουν τον ατομισμό και τη διαστροφή. Ας μάθουμε ποια είναι η Πατρίδα μας, προτού μας την δείξουν τα σύνορά της. Ας μάθουμε εν τέλει ποιοι είμαστε πριν το καθορίσουν οι γύρω μας και είναι πλέον αργά...