ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ;

Στις 4 Ιουλίου, οι αμερικανοί γιορτάζουν την Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Η ημέρα αυτή για τους αμερικανούς είναι εθνική επέτειος, ίσως η μοναδική που γιορτάζουν, γιατί αν εξαιρεθούν κάποιες άλλες μεμονωμένες ημέρες μνήμης , όπως τις αποκαλούν- που γιορτάζουν, επέτειο εθνική πλην της 4ης Ιουλίου δεν έχουν.
O εορτασμός της επετείου αυτής από τους αμερικανούς έχει από μόνος του ένα παράδοξο : ενώ την ημέρα αυτή γιορτάζεται η ανεξαρτησία των ΗΠΑ, σε παγκόσμιο επίπεδο και επί σειρά ετών , οι ΗΠΑ έκαναν πάντοτε ότι μπορούσαν, για να περιορίζουν την εθνική ανεξαρτησία και την κυριαρχία κρατών και να κάμψουν το φρόνημα λαών και κυβερνήσεων.
Από την στιγμή κατά την οποία εισήλθαν στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, υποτίθεται με την πλευρά των "καλών", κυρίως δε μετά το τέλος του, οι αμερικανοί είτε φανερά, είτε με υπόγειες συμφωνίες και δολοπλοκίες, το μόνο το οποίο έκαναν ήταν να προσπαθούν να ποδηγετούν τους πάντες και τα πάντα. Με διπλωματικές συμφωνίες μέσα σε μία νύχτα άλλαζαν σύνορα κρατών, αποφάσιζαν για χωρικά ύδατα και εναέριους χώρους. Με άλλες υπόγειες μεθοδεύσεις, με την δημιουργία τεχνητών εντάσεων, "πραξικοπημάτων", ή με την υλοποίηση των λεγόμενων "βελούδινων επαναστάσεων", όπου δεν μπορούσαν να επιβληθούν διπλωματικά, κατάφερναν να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους. Τελευταίο τους μέσο οι στρατιωτικές επεμβάσεις, οι οποίες πάντα γινόντουσαν με επίφαση της διατήρηση της ειρήνης ή την περιφρούρηση δικαιωμάτων !!
ΠΟΤΕ ΘΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΑΝΑΣΤΗΜΑ;

Σε ρόλο χωροφύλακα, δεν έχουν να διστάσει να επέμβουν και στρατιωτικά εναντίον κρατών, με μόνο πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ποιος τρομοκρατεί ποιόν είναι ένα άλλο θέμα. Χρησιμοποιώντας την δύναμη των όπλων, επέβαλλαν την πολιτική άποψη τους παντού. Έτσι στράφηκαν εναντίον του Βιετνάμ, εναντίον του Ιράκ. Έτσι ισοπέδωσαν την Σερβία. Και ποιος ξέρει ακόμα στο μέλλον και ποιους άλλους. Και ενώ με υποκρισία στέκονται δήθεν προστάτες και υπέρμαχοι των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, ποτέ τους δεν έκαναν το παραμικρό για να βοηθήσουν όταν και όπου υπήρχε πραγματικό πρόβλημα καταπάτησης δικαιωμάτων και ελευθεριών. Τι έκαναν το 1974, όταν οι τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο μας; Νομίζω ότι είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τι έκαναν όταν οι τούρκοι εξόντωναν τους Κούρδους; Όταν οι Σέρβοι σφαγιαζόντουσαν στο Κόσσοβο; Απολύτως τίποτα.

Στην πατρίδα μας, λόγω της ένταξης μας στο ΝΑΤΟ και γενικά λόγω της πρόσδεσης μας στην τροχιά των δυτικών συμμάχων, πάντα οι ηγεσίες μας ακολουθούσαν κατά γράμμα τις εντολές των αμερικανών. Σε σημείο που να δοθούν τα ερεθίσματα στους μαρξιστές να μιλούν για υποτελείς και αμερικανόδουλους. Η ελληνική "Δεξιά", αν υπήρξε ποτέ τέτοια στην Ελλάδα, μπέρδεψε τον πατριωτισμό, την "εθνικοφροσύνη", με την έννοια της αμερικανοδουλείας. Δεν κατάλαβαν ποτέ τους ότι άλλο να είσαι σύμμαχος και άλλο να σε κάνουν ότι θέλουν οι αμερικανοί. Τα ίδια και με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Με εξαίρεση τις περιπτώσεις του Παπάγου και του Γεωργίου Παπανδρέου , που σε ένα επίπεδο πολιτικό όρθωσαν ένα ανάστημα στους αμερικανούς. Και βέβαια -είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους- ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος δεν παρείχε τις διευκολύνσεις που ήθελαν οι αμερικανοί στον πόλεμο των έξι ημερών, γιατί θεώρησε -και σωστά-, ότι πλήττεται η εθνική κυριαρχία, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από τον Ιωαννίδη.

Οι αμερικανοί ασκούν την πολιτική τους και προωθούν τα συμφέροντα τους. Αυτό ακριβώς πρέπει να πράξουμε και εμείς. Να χειριζόμαστε τις καταστάσεις με διπλωματία, αλλά με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον. Στην Κύπρο, ο πρόεδρος Παπαδόπουλος, δεν υπέκυψε στις πιέσεις για το σχέδιο Ανάν. Και μπορεί μεν να νικήθηκε στις εκλογές, όμως άντεξε στις πιέσεις του αμερικάνικου παράγοντα. Όχι σαν κάποιον άλλον που από το βήμα της Βουλής τους είπε "ευχαριστώ"…

Για να γίνει όμως όλα αυτά, για να υπάρξει αποτελεσματική, υπεύθυνη, αλλά ταυτόχρονα υπερήφανη εξωτερική πολιτική, απαιτείται ηγεσία που να εμπνέει, που να πιστεύει στο Έθνος και την πατρίδα. Ηγεσία που να πορεύεται πάντα με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα. Με δύο λέξεις: Ηγεσία Εθνικιστική.